15-05-2019 - Windsurfen, Nieuws, Leesvoer

Windsurfen in het hof van Eden

‘Gefeliciteerd meneer Stolz, U heeft de hoofdprijs in onze prijsvraag gewonnen!’ Tuurlijk. Ik sta op het punt om de mail weg te klikken, als ik onderaan de naam Chiemsee en ‘a.u.b. bevestigen via onderstaand telefoonnummer’ zie staan. Hmm. Het kan natuurlijk nog steeds spam zijn, maar waarom dan geen link naar een of andere shady website? 

Het hof van Eden

Credits: Woord Jochen Stolz // Beeld Andreas Ahlert, Alexey Ohrim, David Jeschke, Hubert Kaltenegger, Kirill Umrikhin, Romina Gabarret, Taylor Hill, Victoria Wartelsteiner, Jochen Stolz

Als via Google blijkt dat het nummer inderdaad overeenkomt met dat van Chiemsee Duitsland, besluit ik toch maar te bellen om te bevestigen dat ik dat T-shirt of die rugzak gewonnen heb. Ergens vermoed ik nog steeds dat er een addertje onder het gras zit, tot de dame aan de telefoon nog gelukkiger lijkt dan ik. ‘Meneer, houd u vast: u vliegt met twee personen voor een week naar het vijfsterrenresort St. Regis in Mauritius!’ Eh, wat? Ik herinner me vaag dat ik ooit online aan een prijsvraag van Chiemsee mee had gedaan, maar een week naar surfparadijs Mauritius was niet direct wat ik verwacht had te winnen. ‘U krijgt er ook nog surfles bij!’, vervolgt de dame vrolijk. Wow. De beste spam ooit!

Op naar het paradijs, Het hof van Eden

Na wat uitzoeken was het eind september eindelijk zover. Tenerife-Barcelona-Istanbul-Mauritius: de weg naar het paradijs is lang! Vlak voor vertrek ontving ik post uit Duitsland: twee dozen vol kleren en accessoires om mijn reis nog wat comfortabeler te laten verlopen. Met twee grote Chiemsee-reistassen vol kleren en twee windsurftassen van 23 kilo – met daarin mijn 90 liter Fanatic Quad, twee 4,7’s, een 5,0 en een 5,3, zes masten, een giek en twee golfrijboardjes – zaten we precies aan de max. Mijn vrouw Romina rolde met haar ogen toen de dame aan de balie van Turkish Airlines in Barcelona gelijk al wist wie ik was en waar ik heen ging. Een blik van ‘Hoe vaak heb je hier al heen gebeld om te bevestigen dat je boardbags mee kunnen’, gemixt met het gevaarlijke ‘Waarom weet deze vrouw wie jij bent?’ Ik beantwoordde haar blik met een lach: ‘Ik heb maar twee keer bevestigd, en zie je: het werkt!

Het hof van Eden

Na dertig uur reizen kwamen we de volgende middag aan op de luchthaven van Mauritius. Het eiland geldt als het Mekka van de huwelijksreizen, en ook ons vliegtuig bestond voor minstens de helft uit pas getrouwde stellen. Ik wist van de vorige reis waar de oversized luggage aankwam en sprak met Romina af elkaar te treffen bij de normale kofferband zodra ik de tassen had. Al snel had ik mijn gear te pakken en fluitend liep ik terug naar het midden van de aankomsthal. Daar aangekomen trof ik mijn vrouw in een stadium ergens tussen nervositeit en haat. Was ist los? Voel je je niet lekker? Het bleek veel erger: haar koffer was niet aangekomen. Haar mooie jurken, truitjes, zes paar schoenen… Ik was vrij laconiek, tot het me ineens begon te dagen: als haar koffer niet komt, heb ik een probleem. Als windsurfer geef ik niet veel om mooie kleren, maar mijn vrouw had zich al weken verheugd op dit prachtige hotel, het dragen van haar mooiste jurkjes en hakken, echt even shinen dus. ‘Hij komt vast zo aan!’, probeerde ik nog, maar een blik op de lege, stilstaande band met daarnaast een paar bijna even wanhopig kijkende kersverse bruidsparen deed me beseffen dat dit ver van de waarheid was. Bij navraag bleek de volgende vlucht uit Istanbul pas over twee dagen aan te komen. De stemming ging van woede naar vertwijfeling. Maar hee, ik had in ieder geval mijn surfbags, en een paar bikini’s en omslagdoeken waren zo gekocht, dus op naar het hotel midden in het hof van Eden!

Eenmaal aangekomen brachten het uitzicht op One Eye – een van de snelste windsurfgolven ter wereld – de prachtige baai van Le Morne, het zwembad en een zeer sympathiek receptieteam Romina terug naar een glimlach en iets van ontspanning. Nadat we onze intrek in de ondenkbaar mooie junior suite met uitzicht op de surfspot en terras direct aan het strand hadden genomen, schoten we met onze gehuurde pick-up naar het dorpje La Gaulette om wat kleding aan te schaffen voor mi hermosa esposa. Een romantisch diner op het strand maakte dat we de dag beiden tevreden af konden sluiten. Terug van het avondeten kon ik mijn ogen nauwelijks geloven. Daar stond hij, de aanstichter van de ellende! Middenin de hal stond hij alsof er niets was gebeurd. Hoe kon die koffer hier zijn als de volgende vlucht pas over twee dagen aan zou komen?! Mijn hoofd tolde en ik bedacht me hoeveel mannen de hele middag zoet waren geweest met het kalmeren van hun vrouw. Romina was niet echt onder de indruk. ‘Oh daar is-ie dan. Leuk dat hij er al is.’ Wat?? Is dat alles?! Ach Jochen, probeer vrouwen niet te begrijpen. Todo bien.

Mooie rondingen

Na een heerlijk rustgevende nacht ging het bij het ontbijtbuffet door waar we de vorige avond gebleven waren. In het St. Regis Hotel blijft er werkelijk niets te wensen over. Er was zelfs een ober alleen voor zelf samengestelde sapjes. Na wat voelde als een ontbijt van 5.000 calorieën was het tijd om eindelijk het water op te zoeken.

De beginnerslessen waar ik door mijn vrienden op Tenerife nog over in de zeik was genomen ruilde ik in voor huurspullen voor mijn vrouw, en zo gingen we samen het water op. Zij met 4,7 en 100 liter om lekker heen en weer te schieten over de lagune, ik met dezelfde zeilmaat en 10 liter minder om mijn geluk te beproeven op One Eye.

Hoewel er op Mauritius een constante passaatwind waait, wordt deze zelden sterker dan zes beaufort. Dat is evenwel precies goed voor deze perfecte golf – sterker en de wind verpest de mooie rondingen en maakt deze boterzachte watermassa choppy. De tijd op het water vloog voorbij, samen met importlocal Tom Hartmann en een paar anderen ripte ik de gladde, snelle glassy golven tot vlak voor zonsondergang. Totaal kapot liep ik in de schemering met mijn opgetuigde materiaal tot aan het hotel. Wat een ongelooflijke luxe om me gelijk weer onder te kunnen dompelen in het luxeleven van St. Regis. Het Chinese restaurant smaakte op alle mogelijke wijzen anders dan de afhaalchinees, en ook hier was de Creoolse invloed van Mauritius merkbaar.

De volgende dag liet de zon zich wat minder zien en was de wind een stuk lichter, perfect om wat werk te doen; wij waren tenslotte niet op huwelijksreis. Samen runnen we onder andere een agentschap voor vakantieappartementen op Tenerife, en onze eigen gasten verdienen het om net zo goed verzorgd te worden als wij hier. Na wat emails en Skypegesprekken besloten we om een korte trip naar de zuidoostkust te maken. Tot mijn verbazing stond er een paar kilometer verderop ineens weer wind! Een paar kiters vlogen ontspannen met 15 tot 20 knopen door een heldere lagune. Later kwam ik erachter dat het volkomen normaal is dat je met wolken en geen wind in Le Morne gewoon even twintig minuten naar het zuidoosten moet rijden om weer wind te vangen. Met een goede voorspelling (lees swell) voor de komende dagen was ik ontspannen en besloot ik er een romantisch dagje van te maken. Brownie points voor Jochen, zodat ik daarna weer helemaal los kon in de golven.

Op de kustweg terug naar Le Morne werd ik herinnerd aan het grote contrast tussen arm en rijk op dit eiland. De vele jaren van uitbuiting door koloniale grootmachten hebben hun sporen nagelaten; de leefomstandigheden van de lokale bevolking zijn niet te vergelijken met de luxe die je als toerist ten deel valt. Ondanks dit contrast leeft arm en rijk in vrede met elkaar: de armen schijnen het de rijken te gunnen, of het op zijn minst te tolereren. Wat helpt is dat de overheid buitenlanders privébezit verbiedt. Alleen vanaf een investering van meer dan 500 duizend euro en het creëren van de nodige banen is er toestemming voor privébezit, investeringen in bedrijven en een permanente verblijfsvergunning.

Het hof van Eden

White Shorts & kiters

De volgende ochtend werd ik wakker van de beukende golven op het rif. Eenmaal de slaap uit mijn ogen gewreven zag ik perfecte vijf meter tubes breken op het koraal van One Eye. Geen surfer te bekennen. Helaas ook geen wind. Na het ontbijt besloten we een kijkje te nemen bij een van de beste lefthanders ter wereld, Tamarin, op een half uurtje rijden van het hotel. De golf, bekend uit de The Endless Summer-films, staat bekend om zijn krachtige barrels en – helaas – net zo krachtige locals. De locatie vlakbij een riviermonding is bijna een garantie voor haaien. Dit gecombineerd met een zeer ondiep rif en sterke stroming maakt het een bijzonder lastige spot. En dan heb ik het ergste nog niet eens genoemd: de inheemse bad ass locals genaamd White Shorts. Met deze jongens valt niet te lachen. De hordes Australische surfers die hun spot dreigden over te nemen na het uitkomen van The Endless Summer waren de druppel; sindsdien waken de White Shorts over hun golf als een leeuwin over haar pasgeboren jong. Ach, er zijn genoeg andere golven langs de kust van Mauritius, zonder boze locals. Ik pakte mijn rust en wachtte geduldig de langere windperiode met golven af. Genoeg voor iedereen.

De volgende dag was de wind alweer terug, en voer ik met laag tij op Manawa, upwind van One Eye. Hier geen White Shorts of haaien, wel hordes kiters die ik moest trotseren. De lichte, constante wind maakt de baai van Le Morne tot een waar vliegerparadijs. De jaarlijkse World Cups hebben er net als The Endless Summer destijds voor gezorgd dat de spots regelmatig overbevolkt zijn, en dan met name het wat vergevingsgezindere Manawa. Nou heb ik in principe niks tegen die vliegeraars, maar van voorrangsregels hebben de meesten helaas geen kaas gegeten. Bij harde wind is het als windsurfer nog wel mogelijk met kiters te concurreren voor een goede plek in de line-up, maar als je even stilvalt is er geen houden meer aan. Als hongerige muggen zwermden de kiters om me heen. Nadat een van de locals zijn derde opeenvolgende golf gepakt had, waarbij ik elke keer weer uitkickte omdat hij technisch gezien voorrang had, besloot ik dat het genoeg was. Met een agressieve drop wees ik hem erop dat het zo niet werkt, en ik denk dat de aansluitende bottomturn en aerial hem ook deed beseffen dat het misschien beter was zo. Na het afrijden van de golf moest ik sowieso weer vijf minuten opkruisen, een tijd waarin hij makkelijk twee nieuwe golven kon pakken, dus een slecht geweten hoefde ik niet te hebben.

Het hof van Eden

Toetje

Wat uitstapjes daargelaten (het beklimmen van de berg Trabant die deze kant van het eiland zijn karakteristieke aanblik geeft met een fantastisch uitzicht over de baai van Le Morne, zwemmen onder ongelooflijk mooie watervallen, een dolfijnentour met newly weds) was het de rest van de week vooral surfen wat de klok sloeg. De passaatwind blies weer op de gebruikelijke sterkte en de golven op One Eye waren bijna elke dag masthoog en glad als een biljartlaken. Elke turn zette ik mijn board net wat dichter tegen de peak aan, met een paar lekkere aerials als beloning.

Zoals bij alles wat leuk is vloog het verblijf in het St. Regis voorbij. Gelukkig hadden we nog een ‘toetje’ van een paar weken in een appartement bij onze vriend Tom Hartmann bijgeboekt, en zo konden we het allemaal nog eens in alle rust overdoen. Een heerlijk stukje ‘surf, eat, sleep, repeat’, en dat alles omdat ik een simpele vraag op internet had beantwoord.

De les die je uit dit alles moet trekken? Online prijsvragen kunnen wel degelijk lonen. En neem nooit al je mooiste kleren mee op reis.

Facts & Tips

MAURITIUS LIGT IN DE INDISCHE OCEAAN op ongeveer 855 kilometer ten oosten van Madagaskar en 1.800 kilometer ten oosten van het vasteland van Afrika. Het eiland is van vulkanische oorsprong en ongeveer even groot als Jochens thuishaven Tenerife, en ruim vijf keer zo groot als Texel. Sinds de ontdekking in 1505 door de Portugees Pedro Mascarenhas was het onder andere een kolonie van Portugal, Nederland, Frankrijk en Groot-Brittannië. Van de laatste maakte het land zich in 1968 onafhankelijk. Mauritius leeft van de suikerrietteelt, textielindustrie, toerisme en visserij. Het gemiddelde inkomen van een werknemer, bijvoorbeeld tuinman of receptionist in een hotel, ligt tussen de 200 en 300 euro per maand.

DE RIFFEN VAN MANAWA EN ONE EYE, aan de zuidwestkant van het eiland, liggen tot wel twee kilometer van het strand verwijderd. De wind blaast schuin aflandig en daarbij is er een sterke stroming uit de lagune naar de open zee, via twee channels. Die stroming ontstaat deels doordat er bij vloed veel water in de lagune wordt gedrukt, anderzijds door de golven die op hun beurt het nodige water over het rif naar binnen droppen. Omdat de riffen de baai afsluiten, kan er maar een klein deel weer terug de oceaan in kan stromen: via de channel van Manawa en het kleinere channel van One Eye. Omdat tegen deze stroming inzwemmen onmogelijk is, zijn er bij materiaalbreuk grofweg twee opties: je via het rif naar de lagune laten spoelen (auw), of je laten ophalen door de reddingsboot van SION Club of een lokale visser. Dit laatste is alleen mogelijk als de boot aanwezig is (meestal tussen 10 en 16 uur), en ze ook daadwerkelijk buiten kunnen komen – niet altijd even vanzelfsprekend bij een grote swell. Tip: nooit alleen surfen, en neem eventueel een telefoon mee om bij nood de kustwacht te kunnen bellen. Better safe than sorry!

ONE EYE IS DE GOLF DIE REPUTATIES KAN MAKEN OF BREKEN. Op goede dagen breekt de golf als een perfecte tube over een lengte van honderden meters, en stelt hij je in staat snelle turns en enorme aerials te maken. De golf dient eigenlijk altijd op precies hetzelfde punt gesurft te worden. Zodra je de open schouder van de golf verliest, haalt de golf je in kun je bijna niet anders dan het rif oversteken, met alle gevolgen van dien. One Eye kan je de rit van je leven geven, of de lompste wasgang ooit. Het vlijmscherpe rif wordt bevolkt door enorme zee-egels en zorgt ervoor dat een ‘walk of shame’ je lang zal bijblijven. Bij laag water is de golf onvaarbaar: het rif ligt dan slechts een paar centimeter onder water.

MANAWA IS EEN LANGE, CLEANE MAAR NIET AL TE KRACHTIGE GOLF, die door de nabijheid van de grote channel relatief langzaam breekt. Een mooie golf voor gevorderde surfers, die een stuk eenvoudiger te surfen is dan One Eye. Zelfs als de lip je inhaalt of je een fout maakt, kun je bijna altijd voor de golf uit komen en het schuim weer inhalen. Niettemin biedt ook Manawa bij de juiste swellrichting verschillende mooie steile lippen voor aerials. Aangezien deze golf het verst verwijderd is van het strand en de eerste plek direct aan de channel, zijn de golven hier over het algemeen twee meter hoger dan op One Eye.

IN DE LAGUNE VAN LE MORNE IS HET HEERLIJK FREERIDEN en freestylen, daarnaast loopt er tussen Manawa en One Eye een kleine golf genaamd Little Reef die ook voor mindere goden uitno- digt om te springen en golf te rijden.

DE BESTE REISPERIODE voor wind en golven is van mei tot september.

DE OFFICIËLE TAAL op Mauritius is Frans-Creools. Bijna overal wordt ook Engels gepraat.

AANBEVOLEN BOARDMATEN voor in de golven: minstens je eigen gewicht in liters, plus 5 à 10 liter.
Aanbevolen zeilmaten (naar gewicht):
70 kg: 4,0/4,5/5,0
80 kg: 4,5/4,7/5,3
90 kg: 4,7/5,3/5,7.

VOOR WIE NIET HET GELD OF HET GELUK HEEFT om in het prestigieuze St. Regis Resort te verblijven, biedt Tom Hartmann met SION Mauritius (si-on.com) accommodatie op maat. Van guesthouse tot appartement of luxueuze villa, op prachtige locaties in het zuidwesten van het eiland. Ook voor het huren van een auto en (wind) surfmateriaal ben je bij SION aan het juiste adres.

Het hof van Eden

 

 

Dit artikel komt uit Motion #3 van 2018 . Op de hoogte blijven van al het windssurf nieuws? Abonneer je dan snel op Motion en volg ons op Facebook en Instagram!

 

 

 van