Aloha Wave Classic

Op zaterdag 8 juni raasde stormdepressie Miguel over Nederland. Terwijl door het hele land evenementen werden afgelast, werd in Wijk aan Zee een jurykar het strand opgereden voor de Aloha Wave Classic. Een wedstrijdverslag met Vlaamse tongval.

Woord Dieter Van der Eyken
Beeld Jan Peter van Popta

Na een voorjaar zonder enige noemenswaardige stormen werd dan in juni toch nog eens de windkraan open gezet. Geen NK, geen BK, maar gewoon een ouderwetse lokale wedstrijd op één van de hotspots in Nederland: de Aloha Wave Classic op Wijk aan Zee. Aloha Classic: een iconische naam in het windsurfen die verwijst naar het event van het jaar op Ho’okipa in Maui. Een wedstrijd die doorheen de jaren binnen het windsurfen carrières heeft gemaakt of gekraakt. Dus als je dan in Nederland een wedstrijd dezelfde naam geeft kun je maar beter hopen dat het er eentje wordt waar nog een tijdlang over gepraat wordt.

Na vier dagen op de Défi Wind in Zuid-Frankrijk te hebben gezeten – met maar één dag op het water en te veel bier aan de kant – kon ik niet wachten om naar huis te vliegen in Tenerife om weer lekker te gaan varen. De PWA staat voor de deur in Pozo en na een heel kalm voorjaar kon ik echt wel wat trainingsuurtjes gebruiken. Maar door een unieke uitnodiging van de bondscoach van de Rode Duivels voor een meet & greet moest de vlucht naar Tenerife nog maar even wachten tot na de wedstrijd zaterdag tegen Kazachstan.

Hopend op wind tijdens mijn trip in België had ik voor de Défi nog snel een boardbag ingecheckt met 1 board (Nano 78), 2 zeilen (4,0 & 4,4) en 2 masten. Je weet maar nooit, het moest toch maar eens waaien in Nederland. En dat deed het ook. Wat er eerst uitzag als een lekker dagje varen werd naarmate de voorspelling naderde alleen maar sterker en sterker. Te laat voor de waiting period van het NK en BK wave en te zuid voor De Slag Om Domburg was Wijk aan Zee met de Aloha Wave Classic de place to be. Op het menu: 40+ knopen wind, lekkere golven en met momenten bakken regen!

Vanaf dat de GO werd gegeven vrijdagmiddag was het alle hands on deck met 40 tot 50 knopen op de voorspelling. Maar ja, doe ik wel mee? Ik heb alleen mijn grote waveboard bij en de 3,6 die ik nog even in mijn handen had voor vertrek uit Tenerife ligt daar nog steeds. Is het wel zo handig om een wedstrijd mee te doen zonder echt voorbereid te zijn? Geraak ik wel op tijd weer in Brussel voor de voetbalwedstrijd? En wat als het nu zo hard waait dat ik echt niks meer kan met mijn 4,0? Dan verlies ik meteen en heb ik er toch niks aan… Aan de andere kant: waarom train je dan al die maanden in Australië en Tenerife? Voor die drie of vier World Cup-wedstrijden op een jaar, of pak je dit ook nog even mee? Ik wilde toch eigenlijk wel laten zien dat ik ook in Nederland kan knallen en niet meer gewoon die kleine freestyler ben van de Brouwersdam…

Maar snel even een whatsappje in de Nederlandse windsurfapp, bus inladen en richting Amsterdam. Voor ik het wist zat ik in het Skate Café in Amsterdam-Noord van Jordy van der Panne met een biertje en een lekker hapje eten. Lekker dicht bij Wijk aan Zee, met parkeerplek voor de deur, lekker eten en toen ik vertrok begon er best wel een behoorlijk feestje, als het nou geen wedstrijd was… Jordy zijn 3,3 en 3,6 Severne S1 lagen ondertussen ook al in mijn bus voor de wedstrijd en de volgende dag was het vroeg dag.

Tegen dat ik op het strand aankwam om 8.00 uur waren de eerste jongens al klaar met hun eerste sessie, het had al zo lang niet meer gewaaid in Nederland dat iedereen supergemotiveerd was om te varen – vrij varen weliswaar. Met een deelnemersveld van 22 mensen was de opkomst misschien iets minder dan verwacht maar dat betekende niet dat het niveau er minder om was en er alsnog veel toeschouwers vanuit Aloha Beach aan het kijken waren.
Met ijdele hoop tuigde ik nog mijn 4,0 op (ik ben toch niet echt de high-windspecialist) voor de skippersmeeting en liet ik de 3,3 nog even opgepakt liggen, maar al gauw werd duidelijk dat de 4,0 een overbodige luxe zou zijn. Het waaide gewoon knetterhard en de wijze woorden van Kevin Mevissen – ‘3,4-tje erop en gewoon knallen’ – werden na de tweede ronde dan ook al snel door iedereen opgevolgd.

Met het dingle format kreeg iedereen deze wedstrijd minstens twee kansen om te laten zien wat hij, of in één geval: zij, kon in deze echte Nederlandse stormcondities. Iedereen was gemotiveerd en wou gewoon lekkere heats varen. Dankzij de live scoring kon iedereen de heats ook goed volgen en werd het steeds een wedstrijd binnen de wedstrijd: na elke ronde was iedereen aan het kijken hoe hij had gescoord ten opzichte van de andere heats. Eric Rutjes knalde er als eerste een lekkere heat uit, Kevin Mevissen deed er nog een schepje bovenop en voor mij ging het in de twee eerste heats ook lekker met de topscore van die ronde – maar de rest kwam steeds dichter.

Uitblinkers voor mij waren Robby de Wit, Kevin Mevissen die nog steeds sky high ging en Bart de Vries, die na een teleurstellende eerste heat waarin hij verloor van de enige vrouw in de wedstrijd – kuddo’s voor Diane Geldof! – knap terugkwam door zich met een van zijn trademark stalled forwards te plaatsen voor de kwartfinales.

Naargelang de wedstrijd vorderde werd de wind alleen maar sterker. In de halve finale was het Eric Rutjes die de hoogste score neerzette en zo zijn plek in de finale zeker stelde. In de tweede semi wist Pim van der Borgt met een mooie double Nederlands kampioen Kevin Mevissen af te houden zodat ook hij zich plaatste voor de finale. Toen ik voor mijn halve finale in het water ging merkte ik dat het steeds harder en harder begon te waaien, mijn board hield ik met moeite op het water om te waterstarten en nadat ik de eerste vijf minuten nog net genoeg controle had om mijn jumps te doen kwamen er halverwege de heat ineens de hardste vlagen van de dag door.
Het waaide zo hard dat ik niet eens meer kon gijpen, laat staan wedstrijdvaren. Het was echt gewoon overleven, en met de World Cups voor de deur dacht ik serieus even aan stoppen, inpakken en naar huis rijden. Maar toen bedacht ik me dat het voor iedereen hetzelfde was en dat ik het toch nog maar één keer vijftien minuten moest volhouden.

Met voor mij de minste score van de halve finalerondes was het helemaal open wie zou kunnen winnen. Eén voordeel dat ik had was het feit dat ik van iedereen de laatste tijd het meeste had gevaren; waar anderen al krampen in hun onderarmen kregen vanwege de extreme condities had ik nog wel genoeg energie voor één of twee heats. Verder kun je de ene heat ook niet echt met de andere vergelijken, en was het op het water eerder een gevecht met de condities dan met je tegenstanders.

Dat de finale de minst goede heat was qua scores (maar niet van excitement!) voor de drie riders geeft alleen maar aan hoe hard het waaide. Pim ging het hoogste, maar kon steeds bij de landing net niet meer aan zijn spullen vasthouden, terwijl Eric de beste jumps neerzette om zo de druk op mij op te bouwen. Ik zat zo op de limiet qua wind dat buiten een backloop ik er nog amper een forward wist uit te halen, om me vervolgens maar gauw op mijn golfritten te concentreren. Net zoals tijdens de World Cup kan ik daar vaak het verschil maken, en dat was in dit geval dan ook weer niet anders. Met een paar goeie wave 360’s en turns wist ik de finale naar mijn hand te zetten en kon ik zo de tweede Nederlandse storm chase-wedstrijd op mijn naam schrijven. Toch weer eentje om trots op te zijn!

Wat een dag. De organisatie was top, JePe stond weer een hele dag in weer en wind foto’s te maken en de sfeer was zoals het moest zijn, Nederlands top! Na de wedstrijd stond het bier koud en na een snelle hap was het door naar Brussel voor mijn eerste voetbalwedstrijd in een stadion. Wat ik daar over kan zeggen is dat ik er in de toekomst geen avondsessie meer voor ga laten schieten… Als je met 2-0 het stadium binnenwandelt is er natuurlijk geen zak meer aan. Ach, dat weten we ook alweer, en als het niet voor die voetbalwedstrijd had geweest had ik deze Aloha Classic gemist. Zo zie je maar weer dat voetbal toch ergens goed voor is!

Benieuwd hoe de Aloha Wave Classic precies tot stand kwam? Fotograaf en mede-organisator Jan Peter van Popta vertelt erover in het artikel Backstage bij de Aloha Wave Classic.

Meer foto’s van het evenement vind je op de Facebookpagina van Jan Peter van Popta.