ADEMLOOS DOOR INDONESIË

Stel je voor: je bent kitepro en besluit naar een van de meest uitdagende surfspots ter wereld te gaan: Indonesië. Hoe pak je zoiets aan? Je doet eerst een intensieve freedive-cursus zodat je minutenlang zonder lucht te happen onder water kunt blijven. Daarna ga je zonder angst op zoek naar de allerdikste golven, om te surfen en te kiten. Zo zouden Kevin en Jalou Langeree dat doen. 

Tekst: Jalou Langeree / Beeld: James Wolcott

Broer en zus op pad
Na een fantastische trip twee jaar geleden, moest en zou ik dit jaar weer naar Indonesië gaan. Voor Kevin was het zijn eerste keer. Ik had hem met mijn verhalen behoorlijk nieuwsgierig gemaakt. Niet alleen zijn de mensen enorm vriendelijk, maar met name het grote aantal world-class breaks is ongelooflijk, vertelde ik hem. En het belangrijkste voor Kevin: in Indonesië kun je heel lekker en veel eten. Kevin was om.

Dankzij onze drukke agenda’s was het al weer een tijdje geleden sinds Kevin en ik samen op trip zijn geweest. Juist omdat we eindelijk weer eens samen op pad gingen en ik wist wat voor condities we konden verwachten keken we enorm uit naar deze trip. We hebben beiden nog nooit zo intens naar een reis toegeleefd. Voor de wind hoef je niet persé naar Indo, maar voor de golven des te meer.

Freediving
We begonnen onze trip met een freedive-cursus in Amed op Bali. Totaal iets nieuws voor mij. Kevin had van de zomer op Maui al eens gedoken en vond het waanzinnig. Het idee was dat we eerst zouden leren onze adem goed in te houden om daarna écht dikke bakken te surfen. Het was een vijfdaagse cursus waarin we heel veel leerden over het menselijk lichaam. Freediven heeft voor 90% te maken met je geest en voor 10% met je fysieke gesteldheid. Je moet de drang om adem te halen en de daarbij horende samentrekkingen accepteren en negeren, dat trekt namelijk vanzelf weer weg. Het idee dat je geen lucht meer hebt komt door een overschot aan CO2. Ondertussen zit er nog genoeg zuurstof in je longen. Door die paniekreactie te bedwingen wordt je veel efficiënter in je zuurstofgebruik.

De eerste dag begonnen we met veel theorie en werd de periode dat je je adem in kunt houden geklokt. Daarna volgden wat yoga-oefeningen waarbij je de spieren tussen de ribben stretcht, zodat je longen verder kunnen uitzetten, zodat ze meer zuurstof kunnen opnemen. Voor iedere duik werk je een ‘breath-up’-schema af. Dit zijn oefeningen waarbij je steeds minder vaak adem haalt, maar per ademhaling je longen steeds verder vult. Je wordt er lichtelijk high van.

Na een lange dag theorie wilden we meteen het water in om te zien of de cursus effect had. We maakten ook meteen onze eerste duik. Kevin bereikte meteen al een diepte van twintig meter. Helaas had ik erg veel moeite met het klaren van mijn oren en kon dus niet met mijn hoofd eerst naar beneden. Dus ik gleed naar beneden langs het touw met mijn voeten eerst.

Bijna iedere morgen begonnen we de dag met yoga, een heerlijke manier om wakker te worden. Daarna was het tijd voor onze intensieve cursus. Helaas voor Kevin werden we geadviseerd niet te eten voor het freediven. Erg lastig voor mijn altijd hongerige broer die zo’n hoge verbranding heeft dat hij om de haverklap moet eten.

Meer dan dertig meter diep
Op de tweede dag ging ik nog steeds niet veel dieper dan vijftien meter, vanwege de problemen met het klaren van mijn oren en angst. Kevin zat er al wel lekker in en maakte heel rap progressie. Hij voelde zich als een vis in het water en baande zich tijdens een eerste wrak-duik meteen al een weg door het schip. Na zo’n dag duiken ben je wel echt gesloopt.

Gelukkig boekten we op dag drie allebei enorme vooruitgang. Ik kon mijn adem maar liefst twee minuut twintig in houden. Kevin bereikte drie minuut drieëndertig. Met paarse lippen en een lijkwit gezicht, dat wel. Op de laatste dag bij Fusion Freediving had ik helemaal afscheid genomen van mijn angst en bereikte ik een diepte van vijfentwintig meter. Kevin maakte het nog iets gekker met een diepte van tweeëndertig meter.

Het is bizar wat je allemaal voelt en wat er door je heen gaat als je steeds dieper afdaalt aan een dun koord. Het wordt steeds donkerder, het water wordt kouder, je wordt omringd door visjes en kleine kwalletjes die je nog wel eens in het gezicht willen steken. De sensatie van de druk die opbouwt, het masker dat zich in je gezicht duwt, je longen die slechts het formaat van een sinaasappel hebben.

Met al deze nieuwe skills trok Kevin er de volgende morgen vroeg op uit om te speervissen. En ja hoor, meneer schiet meteen een barracuda tussen de ogen! Het avondeten was gevangen. Daarna hadden we genoeg energie om de auto vol te laden met maar liefst honderdvijftig kilo aan speelgoed. Nu kon de trip pas echt van start.

De eerste kitesessie
Een planning voor het rondreizen tussen de verschillende eilanden hadden we niet gemaakt. We zouden wel zien waar het schip zou stranden. Om drukte op de weg te vermijden reisden we door de nacht. Het is bizar wat je overdag allemaal tegen komt. Je kunt niet harder dan zestig tot tachtig kilometer per uur rijden, anders heb je geheid een hond onder het wiel of een koe op je motorkap. En dan is het ook nog het slalommen tussen de wegwerkzaamheden en scooterrijders door. Het is erg intensief, je kunt geen moment je ogen van de weg houden. ’s Nachts heb je dat niet. Zonder al te veel problemen reden we dwars door Lombok heen om vervolgens nog een boot te pakken naar het volgende eiland. Je hopt heel gemakkelijk op de boot richting de buureilanden van Bali.

Na een lange vermoeiende reis kwamen we aan bij onze eerste stop. Deze was erg basic en bovendien uitgestorven, niet te vergelijken met Bali. En dat is gunstig, het betekent: lege line-ups! Omdat de locals ons gesmeekt hebben de namen van de spot niet te vermelden, noemen we dit eiland X.

Iedere morgen surften we voordat de zon op kwam en hadden we de break het eerst uur helemaal voor ons zelf. Daarna werd er al snel ‘een flink blik sardientjes opengetrokken’ en moest je wachten op je beurt. We surften vaak alleen in de morgen, omdat de wind rond twaalf uur flink opsteekt en voor de rest van de dag ook niet meer gaat liggen. We hadden wat rondgereden op zoek naar een kitebare spot en die vonden we. Het heeft wel wat weg van Mauritius, dachten wij vol verwachting. Eenmaal op het water ebde die gedachte al snel weg. Met een elf-meter-kite, schuin aanlandige wind en headhigh golven was dit onze eerste kite-sessie in Indo. Erg leuk, maar nog geen wauw-effect. Kevin had gelukkig ook zijn SUP mee genomen. Prima omstandigheden daarvoor. De sfeer in het water was vriendelijk; niet het geschreeuw en gescheld dat je helaas te vaak op andere mooie surfspots tegenkomt. Kevin was de enige op een SUP en had de meeste lol van iedereen. Zoals altijd pakte hij makkelijk en veel golven. De een- na de andere barrel vloog hij uit.

In totaal spendeerden we drie dagen rond de westkust en surften we dag in dag uit. Wat een leven. ‘s Avonds waren we helemaal gesloopt door het vele peddelen. Als je om negen uur in bed lag was het laat. In de dagen erna kakte de swell wat in en we besloten onze reis voort te zetten om ieder geval op tijd te zijn voor de volgende swell. En die beloofde groot te worden. Maar dan écht groot. In zeven en een half uur reden we naar de andere kant van het eiland. Nu ging het overdag rijden wel prima, aangezien het hier gewoon veel minder druk bevolkt is. Mensen zijn zo ongelofelijk vriendelijk en behulpzaam.

Wil je weten wat de volgende spot voor ons in petto had? Bestel dan Access 2014 #1 in onze webshop. Je kunt voor het gemak ook abonnee worden zodat alle uitgaven voortaan op je deurmat belanden, waardoor je geen nummer meer hoeft te missen.