Ålesund en de AlpenPass Regio

“Een backside1080 is een totaal andere trick dan een 1260. Je schouders hou je bij deze sprong anders en het is gewoon niet te vergelijken. Sterker nog, die twaalf kan ik al meer dan een jaar en die 1080 heb ik onlangs geleerd.” Anthony en ik kijken verbaasd naar Seppe. Beiden hebben we nog nooit iemand zo in detail het verschil tussen drie of drie en een half rondje uit horen leggen. We zijn vandaag aangekomen in het Noorse Ålesund. We zitten in een chic restaurant in de haven de meest lekker visschotel die we ooit geproefd hebben op te peuzelen. Het is het begin van een week snowboarden in Noorwegen. Na deze uitleg van Seppe denk ik nog maar één ding: het gaat deze week nog spectaculair worden.

Foto’s en tekst: Michiel Rotgans

De tweede helft van afgelopen winter was treurig qua sneeuwval, het begon zo goed in december toen het met bakken tegelijk uit de hemel viel, maar daarna was het knudde. Alle reizen die zich na februari afspeelden, waren bij voorbaat al geen freeridetrips meer. Eind maart veranderde het snowboarden in slush-rijden. Elke keer werd mijn honger naar winterse condities gestild met de gedachte dat ik nog een trip naar Noorwegen op de agenda had staan. Freeriders zochten over het algemeen hun heil in het hoge noorden en kwamen terug met goede verhalen, het ene nog mooier dan het andere. Begin april was het dan zo ver, eindelijk ging ik samen met de broers Seppe en Anthony Smits naar de Alpenpass Regio. Een aantal dagen voor vertrek had ook de vervroegde lente in Noorwegen haar intrede gedaan. Gingen we dan echt geen powder meer rijden dit seizoen?

Ik ontmoette de gebroeders Smits op Schiphol. We checkten in en al bij de rij voor de douane werd het duidelijk dat de broers geen doorsnee snowboarders uit de Lage Landen waren. Beide heren vliegen het gehele jaar de wereld over en lieten hun zilveren kaartje zien, wat ons een half uur wachten bespaarde. Seppe had al eerder goede wedstrijdresultaten behaald maar dit seizoen had hij zich in de internationale kijkers gereden door het erg goed te doen tijdens de grootste wedstrijden ter wereld. Seppe had toevallig kans gezien om tussen grote TTR-wedstrijden en een photoshoot in Amerika met de Taste mee te gaan, gewoon om voor de lol samen met zijn broer wat te boarden. Anthony had dit seizoen zijn plek voor de Belgische selectie opgezegd, wilde zijn prioriteit van wedstrijden naar photoshoots verleggen en had het doel zich ook iets meer te focussen op zijn studie. Wat niet veel mensen weten is dat deze broers beste vrienden zijn. Samen zijn ze een team en blijken op een bijzondere manier op elkaar ingespeeld. De broers spreken met elkaar op een aparte golflengte, waardoor er voor een buitenstaander soms geen touw aan vast te knopen is.

Het vliegtuig zette zijn landing in en uit het raampje bekeken we het Noorse landschap. De bergen hier zijn niet gevormd zoals in de Alpen, waar tektonische lagen tegen elkaar zijn geduwd. Ze zijn hier ontstaan doordat gletsjers in één van de vele ijstijden het land hebben uitgeslepen. De bergen lopen vanaf de top rechtstreeks door tot aan zeeniveau en gaan zelfs onder water nog tot zeshonderd meter diepte verder. Door deze fjorden heb je op sommige plaatsen pistes tot aan het water en dat is redelijk uniek! Eerst vlogen we over het land, daarna over de zee en we landden op een eilandje. We waren aangekomen in Ålesund, volgens vele lijsten één van de mooiste steden op aarde. De stad heeft 40.000 inwoners en is gelegen op een stel aaneengekoppelde eilandjes. Ålesund is tachtig jaar geleden afgebrand en helemaal hip opgebouwd in de jugendstil-architectuur. Ålesund is omringd door tal van eilanden, een netwerk van onderzeese tunnels – die steil naar beneden en omhoog gaan – verbindt ze met elkaar. De Alpenpass Regio bestaat uit acht kleine skigebieden die vanuit Ålesund aan te rijden zijn. Wij zouden Stranda bezoeken.

De volgende ochtend reden we van Ålesund richting het skigebied. Volgens de mensen van het toeristenbureau is dit het mooiste gebied van de hele Alpenpass en biedt het vooral voor freeriders goede mogelijkheden. Onze gids heette Øve en skiede met ons door het gebied. Al snel kregen we een gevoel van de omvang van het gebied. Net zoals in andere Scandinavische landen moeten de wintersportresorts het hier niet hebben van het aantal kilometer piste of de hoeveelheid liften. Het is vooral ook belangrijk wat er allemaal te doen is op die éne berg en hoe goed je er kan buitenspelen. Vanuit de liften spotten we al diverse cliffs, ijswatervallen, jib-obstakels en powderruns. Genoeg te doen hier. Øve was een wat oudere man, waarschijnlijk een aantal jaren verwijderd van zijn pensioen, en het manusje-van-alles hier. Anthony begon de man uit te leggen dat we hier waren om foto’s te maken en dat we naar fotogenieke locaties zochten. Vlak onder de lift bevond zich een gigantische ijspegel gevormd door smeltwater dat langs een cliff een rivier in sijpelde. We hadden onze missie voor de eerste dag gevonden. Al vaker heb ik bij de ideeën van Seppe en Anthony ‘nee’ staan schudden met mijn hoofd, maar tot nu toe bewezen ze altijd dat het onmogelijke mogelijk bleek. Nadat beiden vijf keer geprobeerd hadden de ijspegel vanuit stilstand in te droppen bleek de actie simpelweg niet mogelijk (zie Taste nummer 1 van 2011). Inmiddels was de transition van de natuurlijke landing gebombardeerd en dat hielp ook al niet mee om de trick weg te rijden. De gemiddelde berggeit in de Alpen had al lang staan klagen dat we met onze aanwezigheid de boel aan het verwoesten waren, maar Øve vond het prachtig.

De volgende dag zat er iets meer blauw in de lucht. Het volgende project bestond uit een oud bergstation van een sleeplift, waaronder een heleboel zooi verzameld lag. Als fotograaf kwam ik op het geniale idee dat Seppe en Anthony daar doorheen zouden springen, een meter of acht liftonderdelen moesten overbruggen en dan dienden te landen op een stukje sneeuw van nog geen tien meter. De broers vonden het een puik plan. Na het plan wat verder uitgewerkt te hebben en een inrun gebouwd te hebben was het zover. Anthony ging als eerste en haalde de gap op drie centimeter nauwkeurig. “Het is te doen!”, waren zijn woorden. Anthony deed een paar frontside180′ s en bedacht toen dat hij er ook wel een backflip doorheen kon doen. Hij moest in ieder geval zijn benen intrekken, anders zou hij de bovenkant van de liftpaal raken. Zonder te aarzelen dropte hij in, draaide de backflip in twee delen en kwam met hartslag tweehonderd perfect op zijn benen terecht. Seppe en ik stonden met onze mond open. We hadden gedacht dat hij op zijn kop op het bouwpuin zou vallen, omdat hij even stil hing tijdens de flip. Met een katachtige reflex draaide hij door. Anthony was zich rot geschrokken. “Zooo, dat ging maar net goed.” Hij had de dood, of beter gezegd het puin, in de ogen gekeken. Daarna was het de beurt aan Seppe. Inmiddels was de sneeuw iets plakkeriger geworden waardoor de inrun moeilijker werd. Seppe keek naar het spoor en vertelde hardop hetgeen hij visualiseerde. Met veel snelheid beginnen, zestig procent kantendruk door de bocht en met medium pop de kicker af. Nog nooit had ik een snowboarder uit de Benelux zo uitvoerig over zijn acties zien nadenken als nu bij Seppe. Hij ging gelijk voor een backside180 en meteen de eerste poging was een perfecte. Nadat hij het beeld had gezien leek het hem vetter om de 180 wat later te doen zodat hij meer open hing naar de camera. Zo gezegd zo gedaan en weer maakte hij een perfecte trick die inderdaad een iets later stijlmoment had. Zijn conclusie was nu dat deze te laat was en dat zijn derde poging tussen de eerste en de tweede in moest zitten. En ja hoor, de volgende backside180 was er precies tussen in. Conclusie, Seppe is een machine!

Noorwegen is niet goedkoop en zeker één van de duurdere landen in Europa. Voor een diner in een restaurant met een paar drankjes ga je toch al snel richting de veertig tot vijftig euro. Het land leent zich enorm voor splitboarders, omdat je bij elke parkeerplaats wel een berg omhoog kan lopen. Zo kan je ook een vakantie boeken waarbij je op een boot slaapt waarmee je door de fjorden vaart. Elke dag kan je dan een nieuwe berg beklimmen en naar beneden boarden. Een vakantie naar Noorwegen moet je ook vooral doen voor de bizar mooie natuur. Niets in de wereld is te vergelijken met deze omgeving.

Het gordijntje ging open en tot onze blijdschap zagen we sneeuw uit de hemel komen, was dit dan eindelijk die poederdag waar we de hele winter op gewacht hadden? De skilift die draaide, maar er was niemand op de berg te bekennen. Øve had ons aan het begin van de week wat offpiste afdalingen aangewezen en die kwamen nu mooi van pas. Als je in het gebied links aanhield reed je gelijk de offpiste in en kon je deze doorrijden tot aan de weg. Niet dat ik ooit in Japan ben geweest, maar de helling en de bomen hadden verdomd veel weg van filmpjes die ik had gezien. Elke keer was het mogelijk om nieuwe lijnen te rijden door gewoon net even wat meer links aan te houden. Elke nieuwe lijn bezat weer nieuwe cliffs, pillows en andere leuke features. Run na run bleven we doorgaan als een stel jonge honden. Tot het begin van de middag reden we firsttracks en tijdens de lunch keken we uit het raampje naar hoe het aan het doordumpen was. Na een pauze van een uur lagen alle sporen weer zo goed als dicht en begonnen we weer opnieuw. Seppe en Anthony waren het er over eens, dit was de beste poederdag die ze ooit hadden gehad. Kennelijk zit er toch een nadeel aan al die wedstrijden en dagen in het park, je haalt je persoonlijke poeder-quota niet. Het was een bijzondere ervaring om beide heren zo in een non-competitieve omgeving te zien genieten. Snowboarden met een smile op je gezicht, dat is toch waar het allemaal om draait?

Op de parkeerplaats werd Seppe aangesproken door upcoming ski- en snowboardfotograaf Olav Stubberud die hem herkende van de Arctic Challenge. Hij was daar met Field Productions – een skifilm-productiehuis – aan het filmen en vroeg uit interesse wat we aan het doen waren. Hij vertelde dat er bovenop een andere berg twee bizar grote kickers lagen. Je had de gezichten moeten zien van Seppe en Anthony bij het woord ‘groot’. De jongens werden gelijk enthousiast. Boven aangekomen stonden in de verte de schansen te pronken, met de fjord van Stranda op de achtergrond. Zulke zieke hits hadden we nog nooit gezien en al helemaal niet in zo’n mooie setting. Er was maar weinig zonlicht die dag, dus het was onmogelijk om de schansen te rijden. Maar we hadden een plan voor de rest van de week. ‘s Avonds hoorden we het slechte nieuws dat alle mediarechten met betrekking tot die schans waren opgekocht door Nike en dat we daar simpelweg geen sessie mochten houden. “Tja, wat doe je er aan…”, was onze reactie.

Op de terugweg naar Ålesund baalden we enigszins dat we waren weggereden zonder ook maar één foto gemaakt te hebben op de mega-schans. Toch blikten we terug op een goede week. We hadden elke dag wel een paar vette shots gemaakt of lekker door de poeder geknald. Highlights waren zonder meer nog de method van Anthony op een natuurlijk quarterpipe, waarmee hij zich letterlijk en figuurlijk uit de schaduw van zijn broertje sprong.

Soms gaat de aandacht in de snowboardwereld wat meer naar Seppe, maar we mogen niet vergeten dat Anthony ook een bizar goede rijder is. Een ander moment om nooit meer te vergeten was de millerflip-sessie op de ton in de regen. We deden een eendaagse trip naar het gebied Stryn, maar deze was helaas gesloten door gebrek aan klandizie. Seppe en Anthony maakten van niets iets door op een werkplaats een ton op de zijkant in te graven en daarop verschillende handdrag-tricks te doen. Soms heb je niet veel nodig! Of dan nog die keer dat ik de sleutel was kwijtgeraakt op de piste. Als een speld in een hooiberg vonden de broers de sleutel en konden we gelukkig weer autorijden. Anyway, het was een succesvolle trip op een bijzondere plek. Noorwegen, daar moet je geweest zijn.

[vimeo id=”22135034″ w=”630″]

De AlpenPass Regio bestaat uit de volgende gebieden:
– Strandafjellet Skisenter
– Sunnmørsalpene Skiarena Fjellseter
– Stordal Alpinsenter Arena Overøye
– Stryn Skisenter (und Sommerski)
– Harpefossen Skisenter
– Ørsta ski resort
– Ørskogfjell Skisenter
– Volda Ski Resort

Voor alle informatie:
www.visitnorway.nl
www.visitalesund-geiranger.com