Alle trails leiden naar Grindelwald

Rechtdoor op dezelfde trail, linksaf het bos in of rechtsaf de dubbeltrack op. Hier in deze Zwitserse vallei kan je met geen mogelijkheid de verkeerde kant op gaan. Het maakt hier allemaal niets uit: “Alle trails leiden naar Grindelwald.”

Tekst en Foto’s: Michiel Rotgans

Ik loop door de openslaande deuren van Hotel Kirchbühl het panoramaterras op. Het hotel ligt net even wat hoger dan de meeste gebouwen van het dorp, waardoor je een onverstoord uitzicht hebt over het Lütschental. Het dorp wordt omringd door een aantal bekende Zwitserse pieken en gletsjers. Zo ligt er links in het oosten de Wetterhorn, rechts ligt de beroemde Eiger en met mijn rug sta ik naar de Fiescherwand gekeerd. Grindelwald staat bekend als het gletsjerdorp en dat is niet zo gek want voor me zie ik uitlopers van de Unterer en de Oberer Grindelwaldgletscher. Een imposant beeld waar ik even in alle rust van geniet totdat er een Amerikaanse vrouw het terras op komt lopen en schreeuwt: “Oh my god, it’s a glacier!” Het hele terras kijkt even om en de vrouw blijkt in extase bij het aanschouwen van dit natuurwonder. “You see that John, it’s sooo beautifull!” De vrouw heeft gelijk, Grindelwald is niet een standaard bergdorp en is zeker mooi genoeg om daar heel enthousiast van te worden. En iedereen hier op dit terras geniet daarvan op zijn of haar eigen manier.

‘s Avonds komen bladmanager Jorik en vormgever Koen aan met de auto vanuit Nederland voor het jaarlijkse biketripje van de redactie. Zoals je in het vorige nummer kon lezen hadden we het qua trails in Abtenau niet helemaal getroffen, hopelijk was dat hier in Grindelwald beter.

‘s Ochtends verzamelen we bij de auto’s op de parkeerplaats voor het hotel en hebben we nog even de nodige tool-time om onze fietsen af te stellen. Jorik gaat helemaal volgens de laatste trend op een Pyga OneTwenty met 650B-wielen. Koen beschikt over een Liteville 301 en ikzelf haal de Production Privee Shan hardtail van stal. We gaan deze twee dagen zoveel mogelijk trails rijden met behulp van de gondel en de gele postbussen. Omhoog in de gondel kijken we driftig om ons heen op zoek naar wandelpaden. Hier en daar spotten we een mooi trailtje maar over het algemeen zijn de paden erg geprepareerd. Geprepareerd als in: een perfecte trail waar elk hobbeltje of kuiltje uit is geëffend, afgetopt met een laag schelpen om zo voor het ideale wandelcomfort te zorgen. Hoe bedoel je Meindl-bergschoenen, op deze paden kan je gewoon op je sneakers nog prima lopen. Daar waar de paden te steil worden, zijn er bielzen overdwars aangebracht om zo traptreden te creëren. Een aantal bielzen is niet zo’n probleem maar bij een afdaling van vijfhonderd hoogtemeters over trappen begin je toch wel te verlangen naar wat flow. Geprepareerde trails zijn niet persé slecht of goed maar de mate waarin is van belang voor ons mountainbikeplezier. Zouden we er eentje vinden die goed in de smaak valt?

De lift brengt ons hoger en hoger naar First, een station op 2184 meter en vanaf hier kunnen we ruim duizend hoogtemeters ons gang gaan. Met een kaart erbij zoeken we naar het begin van een aantal trails, dit blijkt een zwaardere opgave dan normaal doordat, op de hoofdwegen na, eigenlijk alles nog onder de sneeuw bedolven ligt. We cruisen naar beneden over een doubletrack en moeten zelfs over de resten van een lawine klimmen. De zomer is laat dit jaar en dat is ook hier in Zwitserland te merken aan de hoeveelheid sneeuw die er nog ligt. We vinden de ingang van een trail, vervolgen deze naar beneden en zijn blij verrast door de kwaliteit ervan. Kennelijk zijn niet alle trails zo geprepareerd als wat we vanuit de lift gezien hebben, je moet gewoon verder van de gebaande paden af gaan. Wat een lekker flowy paadje. De trail begint als een traverse over een bergwand met hier en daar een afgrond en eindigt als een kronkelende slang de vallei in. De trail kruist een asfaltweg waarbij een boardje staat, rechtsaf is naar Grindelwald. We staan voor een dilemma, de veilige optie, afslaan naar het dorp, of de leukste optie, rechtdoor de trail vervolgen en niet weten wat voor klim je te wachten staat. We kiezen voor de minst slimme maar leukste optie en gaan rechtdoor. We worden getrakteerd op nog meer van hetzelfde en net voordat we in paniek raken of we wel de goede kant op rijden staat daar weer een bordje met: ‘Grindelwald’. Het lijkt wel of je hier niet fout kan rijden, bij elke kruising kom je wel een bordje tegen dat je de weg naar naar het dorp wijst. Eigenlijk is het niet zo heel gek, dit hele dal heeft de vorm van een soort kom en Grindelwald ligt op het laagste punt. Hoe dichter we bij het dorp komen hoe ‘geprepareerder’ de trails weer worden. Hmm, ik zie een patroon ontstaan. Vijf kilometer rondom het dorp strakke paden en daarbuiten natuurlijke trails, dit gegeven nemen we even mee bij het plannen van de volgende tocht.

Grindelwald is een dorp voor de jetset. De omgeving is super mooi, de hotels zijn super lux en de prijzen zijn super hoog. Met de huidige wisselkoers valt het een beetje tegen hoeveel franken je krijgt voor je euro’s en dit maakt het dorp toch wel geschikt voor de biker met wat meer budget. Als echt bike-bums halen we wat broodjes en beleg bij de supermarkt en nemen we ze mee de gondel in. Koen krijgt als taak broodjes te smeren, Jorik heeft als opdracht zijn iPhone met de Runtastic-app af te struinen naar trails en ik zit met mijn neus tegen het raam geplakt om paden te spotten. Jorik is als eerste ‘the man with a plan’. We steken door van First (2184) naar Grosse Scheidegg (1964) via een dubbeltrack, vanaf daar kun je via een singletrail het dal in, waarbij je een flank van de Wetterhorn traverseert en zo’n duizend hoogtemeters verliest. De trail begint gelijk goed, hij is flowy maar niet zonder af en toe een flinke rotspassage te kruisen. Bij de eerste stop worden highfives uitgedeeld. Alledrie zijn we blij en het mooiste is dat we nog lang niet beneden zijn. Het recept herhaalt zich, flow, rots, rots, flow, switchback, dropje, flow, rots, rots, flow…. en verder. Na een kort klimmetje komen we aan op een punt waar de trail is bedekt met natte sneeuw afkomstig van een lawine. Ik kijk links omhoog en zie een reusachtig grote steile rotswand waar de lawine vanaf is gekomen. Even vraag ik me af hoeveel zekerheid ik heb dat er niet nog meer naar beneden komt rollen en of ik in ‘the line of fire’ sta. Dit is zo’n moment waarop je denkt: wegwezen! We beginnen aan een trail met een heleboel haalbare en onhaalbare switchbacks. Om erachter te komen welke onhaalbaar zijn moet je ze toch inrijden alsof ze haalbaar zijn. Halverwege kom je er achter of ze lukken en vraag je jezelf af hoe je weer veilig met beide beentjes op de grond belandt. Kortom we vermaken ons wel. De trail gaat verder langs een rivier richting het dorp. We rijden zelfs door een heus bike-parkje aangelegd door wat locals. De volgende trail is volledig geprepareerd. Een teken dat we bijna weer in Grindelwald zijn.

Het artikel is afkomstig uit Up/Down#3 2013. Wil je het gehele verhaal op je gemak kunnen teruglezen, dan kun je deze bestellen via onze webshop. Of download het magazine online via onze Soul Kiosk App. Daarnaast kun je natuurlijk altijd voor het gemak abonnee worden, klik dan op de onderstaande banner en ontvang voortaan elk magazine thuis op je deurmat.