Klinkt als Angel (Collinson), skiet als een duiveltje.
Ze heeft de Freeskiing World Tour gedomineerd, segmenten in de grootste skifilmproducties neergezet die je sprakeloos doen worden, houdt van snoep, katapulten en van hard gaan. Angel Collinson is een naam die je als skiliefhebber mag onthouden.
Beeld: Adam Clark Tekst: Gabriella Edo Vertaling: Ananda van Weij
Dikke lijnen gefilmd tegen de indrukwekkende achtergrond van Alaska. Deze beelden, te zien in de Teton Gravity Research-film Paradise Waits, gingen al snel het internet over. Haar segment uit deze film leverde haar uiteindelijk als eerste vrouwelijke freeskiër de prestigieuze prijs ‘Line of the Winter’ op bij de Powder Awards van vorig jaar december. Een award die slechts de meest gerenommeerde freeskiërs weten binnen te halen. Deze aan snoep verslaafde, altijd lachende, 26-jarige chick uit het befaamde Little Cottonwood Canyon in Utah? Om hier achter te komen gaan we via Skype met Angel in gesprek terwijl ze thuis is in ‘The Collinson Complex’, een huis boven de vallei van Salt Lake City dat ze samen heeft gebouwd met haar broer Johnny. Als je Angel vraagt om zichzelf te omschrijven, dan komt ze met woorden als goofy, ridiculous, caring en Spunky. Dat laatste staat voor fun and carefree with a bit of attitude. Maar om haar echt te leren kennen moeten we terug naar het begin.
Vader
Op slechts enkele stappen van de liften van de Snowbird, leefde de Collinsonfamilie in een van de kleine staff-appartementen. Angel en haar broer Johnny deelden hier tot hun twintigste een kleine kast die was omgebouwd tot stapelbed. Terwijl hun vader bij de ski patrol werkte, nam hun moeder de rol van lerares op zich voor de paar kinderen die er in het winterseizoen, nadat de wegen waren ondergesneeuwd, overbleven.
“Ik ski zolang als ik me kan herinneren. Als kind keek ik er altijd zo naar uit om met m’n vader te gaan skiën en daarna thuis mac and cheese te eten! Dankzij hem heb ik veel geleerd over veiligheid in de bergen.” De passie voor het skiën is altijd sterk geweest. Op de middelbare school viel ze daarom wel een beetje uit toon. “Ik vond het moeilijk om vrienden te hebben die niet skieden. Tegenwoordig zijn de meeste van mijn beste vrienden eigenlijk geen skiërs, maar meer in kunst en muziek actief. Johnny en ik zijn beste vrienden, ook al plaagden we elkaar vroeger behoorlijk. Zoals we misschien nog steeds wel doen, haha!”
Einde studie
De zomers werden buiten doorgebracht met een verbouwde, roestige blauwe bus uit 1979 als basis voor de vele avonturen. Het constante buitenzijn leidde tot een vroege introductie in de klimwereld, wat er uiteindelijk toe leidde dat Johnny als jongste persoon ooit (zeventien destijds) de Everest beklom en alle Seven Summits volbracht in één jaar. Angel ging voor het skiraceteam, maar nadat ze zich op haar achttiende net niet wist te kwalificeren, was ze klaar met raceski’s en ijzige pisten. Een beurs vanwege goede studieresultaten maakte dat ze voor een studie ging, maar de ambities om naar Harvard te gaan hielden niet lang stand. Johnny was inmiddels al verslaafd aan de freeski-tak van de sport en wist hoe hij zijn zus moest overtuigen om mee te doen aan een freeskiwedstrijd: de belofte om te kunnen luisteren naar muziek en geen strakke en koude racepakken te hoeven dragen. “Ik meldde me aan voor een wedstrijd in Revelstoke, reed achttien uur in m’n eentje vanuit Utah en sliep op de grond in een hotelkamer bij de enige persoon die ik daar kende.” Gedurende het eerste wedstrijdseizoen deed ze het zo goed dat ze de overall-titel van de Freeski World Tour wist binnen te slepen, de Amerikaanse tegenhanger van de Freeride World Tour in Europa. In het seizoen dat volgde legde ze de focus op kwalificatie voor de Verbier Extreme, wat vele trans-Atlantische vluchten impliceerde om zoveel mogelijk punten op beide continenten binnen te halen. Het tweede seizoen betekende het einde van haar studiecarrière. “Het was een moeilijke beslissing, maar mijn ouders steunden me en zeiden dat school kon wachten.”
Ongeluk
Gedurende de jaren heeft Angel een hoop goede resultaten neergezet, maar er is er ééntje die er uit springt. In 2011 was Angel samen met haar vriendje Ryan Hawks in Kirkwood, Californië, een wedstrijd van de Freeski World Tour welke cruciaal was voor kwalificatie in Verbier. De mannen startten eerst en terwijl Angel stond te kijken reed Ryan de lijn die ze de dag ervoor hadden besproken. Hij zette een backflip in van één van de grotere rotsen en landde perfect zoals hij altijd deed. Maar hij kwam niet uit de wolk van sneeuw die door de impact opsteeg.
“Ik kreeg direct een slecht gevoel in m’n buik. Hij bewoog niet en werd per helikopter afgevoerd. Het geluid van de helikopterbladen was nog lang te horen, waardoor ik wist dat het écht slecht was. Hij werd gelijk naar het grote ziekenhuis in Reno afgevoerd.” Na enkele uren kwam het nieuws dat Ryan in een kunstmatig coma werd gehouden. Er lag een steen verstopt onder de sneeuw van de landing en had ernstige schade aangericht. Mentale demonen en angst staken de kop op, maar toch ging Angel (destijds twintig) de volgende dag dezelfde berg op. “Na het ongeluk kon ik de rest van de dag niets meer eten, maar de volgende dag realiseerde ik me dat we dankbaar moesten zijn voor wat we hadden en dat me eindeloos zorgen maken uiteindelijk geen verschil zou maken of Ryan wel of niet in orde zou zijn. Ik kon er helemaal niets aan veranderen. Een wedstrijd vraagt volledige focus en als je je laat afleiden door zorgen of angsten dan gaat het fout. Ik moest alle negatieve emoties loslaten.” Direct na de prijsuitreiking sprong Angel in de auto om naar het ziekenhuis te rijden, waar ze Ryan z’n familie en vrienden ontmoette. Eerst leek het beter te gaan, maar later die nacht overleed de 25-jarige Ryan Hawks aan zijn verwondingen. “Het is absoluut het zwaarste wat ik ooit heb moeten doormaken, maar het is ook één van de periodes waar ik het meeste van heb geleerd. Ryan heeft me helpen realiseren dat alles in deze wereld afhangt van het perspectief van waaruit je de wereld bekijkt. Hij had de gave om altijd ergens een positieve draai aan te geven in plaats van geïrriteerd of boos te raken.“
Filmdebuut
Na nog een succesvol seizoen kreeg Angel een telefoontje van productiemaatschappij Teton Gravity Research (TGR). Eén van de meest prominente en gerespecteerde maatschappijen in de industrie, met de vraag of ze geinteresseerd zou zijn om mee te gaan naar Alaska voor hun volgende project: The Dream Factory. “Ik had nog nooit gefilmd óf geskied in Alaska maar TGR had vertrouwen in me. Het was onwerkelijk dat ik met mijn jeugdhelden, zoals Sage Cattabriga-Allosa en Seth Morrison, op trip ging! M’n eerste indruk van Alaska was simpelweg ‘wow’. Het is moeilijk om te omschrijven hoe gigantisch Alaska eigenlijk is, het is wild. Er zijn zoveel plekken waar mensen nog niet zijn geweest, groot en indrukwekkend. Echt een skiërsdroom, zoals de geruchten klinken…” Een filmdebuut, ook nog eens in Alaska, brengt nieuwe lessen met zich mee: filmprotocollen, de selectie van skilijnen die er op film goed uitzien en geduldig wachten op de juiste condities na door de heli te zijn afgezet op een full exposed, smalle richel. Beginnersfouten, zoals vergeten je radio uit te zetten en zo onbewust momentjes delen met anderen, leiden tot vermaak, maar ook verbroedering binnen de crew. “In Alaska wordt het meeste gefilmd op noordelijk gelegen wanden, ’s ochtends vroeg of laat in de middag. Midden op de dag is het licht fel en direct en te weinig contrasterend om goed uit te komen op film of foto.” Het lastige is wat ook wel ‘sluff-management’ genoemd wordt. Het vermogen om in te schatten en juist te handelen als de sneeuw die bij bochten los komt gaat schuiven.
“Het is gigantisch complex. Je wilt een lijn kiezen die er vet uit ziet op film, maar je moet ook nadenken over waar je sluff heen zal gaan. Het heeft twee kanten: aan de ene kant er bij uit de buurt blijven om niet meegetrokken te worden, aan de andere kant de wow-factor, die op beeld groter wordt als je er bij in de buurt blijft. Het ziet er gewoon dramatischer uit, maar het vraagt een hoop ervaring en het is eigenlijk wel een beetje een kunst om de timing van alles waar je in zit precies aan te voelen en te berekenen.”
Trick bag Blijkbaar deed ze het goed, want naast haar eerste filmoptreden kreeg ze de vraag of ze fulltime wilde komen filmen met TGR. “Voor mij was het een simpel besluit. Ik hou van wedstrijden, maar de kans om te filmen wint. In Amerika is het een beetje zo dat als je niet filmt, je niet wordt gezien als een volledig professionele skiër, maar meer als gewoon een talentvolle skiër. Het zou tof zijn als meer meiden de kans zouden krijgen om op het grote doek te laten zien wat ze kunnen. Maar het betekent ook dat we ons moeten ontwikkelen en dat we moeten zorgen dat we iets neerzetten wat waard is om te tonen. Ik heb geluk gehad om op te groeien en me skitechnisch te ontwikkelen binnen een groep mensen met een open mindset, waar iedereen geaccepteerd werd, ongeacht geslacht of niveau.” In het seizoen dat volgde werd de focus verlegd, zodat ze zich verder kon ontwikkelen als skiër, om zoals ze zelf zegt, haar niet bestaande trick bag te vullen. Technisch skiën kon ze wel dankzij haar raceachtergrond, maar nu werd het tijd om genoeg zelfvertrouwen te krijgen om wanneer ze ook maar zou willen, een Lincoln (meer zijwaarts gedraaide backflip) in te zetten, én te landen. “Ik zou ook moeten proberen om wat rustiger aan te doen, niet steeds maar allerlei dingen doen. Dat, en inpakken, zijn enkele van mijn zwakke punten. Mijn tas is altijd een chaos en eigenlijk altijd zo rommelig als dat hij nu in mijn kamer ligt. Maar ik heb nu een nieuwe tas, net R2D2! Hij gaat zeker mee op al m’n volgende avonturen en zal denk ik wel helpen om het inpakken leuker te maken. Nu moet ik alleen nog een paar van die schoenen vinden met wieltjes in de hielen en lichtjes. Dan zou ik alles moeten hebben voor komend seizoen!”
Dit artikel is afkomstig uit White Freeski magazine 2016 #1. Mocht je meer reisverhalen, interviews, tip & tricks en nog veel meer willen lezen? White Freeski magazine 2016 #1 is los te bestellen in onze webshop. Voor het gemak kun je ook abonnee worden zodat je geen nummer meer hoeft te missen!
