Beenhaar? Scheer je weg!

Pleidooi voor goed geschoren benen

Het voorjaar lonkt en dat betekent mooier weer en meer zonuren. Weg lange broek, weg beenstukken. In onze kledingkast ligt de korte koersbroek eindelijk weer binnen handbereik, voor op het schap, op ooghoogte. Maar voordat we die aantrekken moeten de benen glad. Het Grote Scheren kan beginnen. Pure esthetiek of dient het een doel? Wielrenblad legt uit. Dit is een artikel uit Wielrenblad #1 2014, mocht je deze gemist hebben dan kun je deze natuurlijk altijd nog even bestellen in onze webshop.

Tekst: Rik Booltink
Foto: Wouter Roosenboom

Ik draai er niet omheen: in de wintertijd verkwansel ik mijn benen. Het scheermes kan in de donkere maanden met winterslaap, de haargroei heeft vrij spel. Totale anarchie. De lange koersbroek verdoezelt de shag op de poten toch wel. Alhoewel. Tegen het einde van de winter, als de dagen lengen, banen de eerste beenhaartjes zich een weg naar het licht. Ze priemen haast demonstratief door de broek. Een fraai gezicht is het niet, ik geef het toe, maar het is het teken dat het voorjaar niet lang meer op zich laat wachten. Je telt af; naar mooi weer, het Grote Scheren.

Gladde traditie
Een buitenlandse voorjaarsstage is meestal het ultieme kapmoment, omdat daar de korte broek voor het eerst om je heupen gaat. Het laatste wat je wilt is dat je gespot wordt met een wildernis aan haar. Waarom niet? Omdat het niet hoort. Mensen, zeker fietsers, zijn kuddedieren, hechten aan tradities. Als de patron van een peloton zegt dat er niet gekoerst wordt, wordt er niet gekoerst. De man (of vrouw?) die ooit heeft gezegd dat poten glad moeten zijn, vindt vandaag de dag nog steeds gehoor.

Een geschoren been wordt gezien als een vorm van toewijding aan de fietssport. Wielrenners scheren zo lang als het cyclisme bestaat, en de recreanten gaan daar steeds vaker in mee. Ga eens na hoe jij in een toertocht reageert als iemand met tabak op het onderstel zich tussen jou en je voorganger wurmt. Grote kans dat je hem er niet tussenlaat, omdat je vreest dat je straks een gat moet dichtrijden. Die soepmeloen.

Natuurlijk, benen zonder donsvacht zijn geen maatstaf voor succes. Wielrennen, of fietsen in ons geval, is met name een kwestie van indruk maken. Zonder iedereen over één kam te scheren: fietsers zijn haantjes. IJdelheid is misschien wel de belangrijkste reden om het tapijt van de beenhuid te verwijderen. Ongetwijfeld heb je je dijspieren als eens goedkeurend laten ‘rollen’ na een scheersessie.

Gladde poten zorgen voor moraal, probeer het maar eens uit. Als je in het weekend met een groepje op pad gaat is het verleidelijk om even over het stuur te buigen en de beenspieren te presenteren, net zoals na de knipbeurt. Het heeft dezelfde uitwerking als witte sokken en schone kledij: wie met een geschoren benenwagen aan de start komt, dwingt respect af. Je schept natuurlijk wel verwachtingen en kunt je met al dat uiterlijk vertoon onderweg niet verstoppen.

Geoliede massage
Berust het scheren van benen dan slechts op een traditie van een stel ijdeltuiten? Je zou zeggen van niet. Michael Rasmussen – u weet wel, de verguisde Deen die onder meer bewust te kleine schoenen aantrok en de stickers van zijn frame vijlde om zo heel wat grammetjes te kunnen besparen – ging niet voor niets all the way. Alles móest glad, zijn hele lichaam inclusief zijn schedel. Toch opvallend dat het smaakloze sikje mocht blijven staan. Een wonder. Chris Boardman schoor naar verluidt bij zijn aanval op het werelduurrecord zelfs zijn armen mee.

Er zijn wel wat officiële punten te bedenken die je kunt aanhalen als je de scheerbeurt op een verjaardagspartijtje met steekhoudende argumenten moet onderbouwen ten overstaan van niet-fietsers (‘Wat zeg je me nu? Scheer jij je benen?’). Al is het ene sterker dan het andere. Besparing van gewicht, op z’n Michael Rasmussens, is niet meer dan een fabeltje, leert navraag. Misschien dat het tussen zijn oren zit.
Een ander twistpunt is de aerodynamica. Geschoren benen zijn goed voor minder luchtweerstand en dus meer snelheid, denken sommigen. Er zijn echter net zo veel critici die het tegendeel beweren. Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat lichaamsbeharing tot 2,6 procent meer luchtweerstand geeft, terwijl andere studies geen enkel significant effect blootleggen. Het is aan de renner zelf om te boordelen welke zijde van de wetenschap hij aanhangt. Een wapperende paardenstaart bij vrouwen veroorzaakt wél meer luchtweerstand, dat dan weer wel.

Wat in ieder geval meespeelt is dat olie, onder meer te gebruiken voor de warming-up en cooling down, beter valt aan te brengen op onthaarde benen. Daarnaast is het voor de masseur een stuk fijner om na de rit een stel gladde benen onder handen te nemen. Zeg nou zelf: er is toch geen beginnen aan in zo’n oerwoud? Terwijl de  geoliede  massage een fundamenteel onderdeel is, bijvoorbeeld als je een meerdaagse cyclo in het buitenland rijdt. De massage bevordert de bloedcirculatie en die zorgt ervoor dat afvalstoffen sneller uit de spieren verdwijnen.

Sommige fietsers worstelen met ontstoken haarzakjes op plekken waar het kan schuren. Denk aan de binnenkant van de broek of bij de schaamstreek. Ontharen kan helpen. Een ander medisch argument heeft te maken met valpartijen: iedere renner maakt ooit een schuiver. Een behaarde poot geeft minder mooie wonden dan een kaalgeschoren been (ijdelheid?). Bovendien is het gekapte been hygiënischer, gemakkelijker te behandelen en schoon te houden en sneller met genezen. Om nog maar te zwijgen over de pleister die je van een shagbeen trekt.

Wielermodepolitie
Er zullen nog wel meer steekhoudende redenen te bedenken zijn. Maar ze vallen allemaal in het niet bij dat ene punt: de smaak van de renner. Daarover valt niet te twisten. Heel wat recreanten spiegelen zich maar wat graag aan het heersende gevoel voor schoonheid van de profrenner, die niets liever wil dan pochen met zijn blote trappers.

De modepolitie van het peloton is soms hard. Ongeschoren poten, dat is een fenomeen voor mannen zonder passie voor de stiel. Voor types met hangbuiken die een paar keer per jaar hun fiets van zolder halen voor een uurtje peddelen. En die vervolgens neerstrijken op een terras. Voor kerels die haast rechtop zitten op een racer, zwoegend van links naar rechts, benen ver naar buiten gericht, alsof ze twee loodzware boodschappentassen met een stadsfiets naar huis moeten brengen. Of voor types met een zadelzak zo groot als de schoudertas van vrouwlief.

Een geschoren, glad en mooi gebruind been, met imponerende spieren als staalkabels, is de trots van menig wielrenner. En het mooie is: voor iedereen die zich ook maar een beetje renner waant en vol overgave traint is die trots weggelegd. Beginnen, nu de lente in aantocht is, de haartjes op je benen en kuiten ook te kriebelen? We zijn benieuwd wat er na een uithaal met het scheermes onder jouw haartapijt tevoorschijn komt.

Hoe pak ik het aan?

• Scheer je je benen voor de eerste keer? Gebruik dan een trimmer of tondeuse. Anders blijf je aan de gang om het scheermesje schoon te spoelen.
• Beginnende scheerders opgelet: het mesje geeft dan wel het gladste resultaat, maar voor je het weet richt je een bloedbad aan. Maak rustige bewegingen om snijwonden te voorkomen.
• De volgende tip ligt in het verlengde van de vorige: laat anderen je knieholtes en de achterkant van je bovenbenen scheren. Je voorkomt snijwonden en voorkomt dat je plekken overslaat.
• Begin onderaan en beweeg het mesje langzaam naar boven. Strijk tegen de haarrichting in.
• Tot waar ga je door? Scheer tot de pijpjes van je broek en pak nog een klein stukje mee. Zo is de haardos niet meer te zien (zorg er wel voor dat je bij een strandvakantie een lange zwembroek draagt).
• Gebruik geen versleten messen en kies voor scheerschuim of scheergel om huidirritatie te voorkomen.
• Er is tegenwoordig ontharingscrème verkrijgbaar, speciaal voor wielrenners.