Blizzard

Als je dacht dat jij het koud had toen je afgelopen week je eigen adem zag bij het opstaan omdat je radiator niet opgewassen was tegen de Russische Beer, think again. Martin ten Hoeve en Leon Jamaer in Denemarken, die hadden het pas koud. En gingen toch gewoon het water op. Geitenwollen sokken in je surfschoentjes en met je handen het laatste restje energie uit een batterij persen: lees hier over de totstandkoming van de clip Blizzard.

Woord Martin ten Hoeve
Film Sara Sandahl, Martin ten Hoeve, Leon Jamaer
Edit Leon Jamaer

Een paar dagen voor deze Blizzard-trip appte Leon me of ik geïnteresseerd was om samen op de Deense spot Agger te varen. De forecast voor deze spot op drie kwartier rijden van mijn huis in Klitmøller zag er goed uit, het ging alleen erg koud worden. En dan niet winterpak-schoentjes-en-cap-koud, maar écht koud. Sneeuwvlokken-koud.

Dag 1: cleane rollers
Ik had er net een wandeling naar het strand op zitten toen Leon de parkeerplaats op kwam rijden. Er stond op dat moment een golf van een meter – niet echt hoog dus, maar wel clean. Lopend naar het strand met ons materiaal was onze verwachting niet echt hooggespannen, maar eenmaal opgetuigd kwam er al snel wat meer hoogte in de sets, typisch iets van Agger. Nadat Leon de camera op een vaste positie had geïnstalleerd gingen we het water op, hopend dat we voor de camera onze actie zouden doen. Kwestie van lekker gaan varen en zien waar het schip strandt. Uiteindelijk werden de golven supermooi en met een ondergaande zon dobberden we telkens weer naar buiten om de krachtige, cleane rollers te pakken.

Niet alleen wij hadden het moeilijk met de kou: ook de camera werd erdoor beïnvloed. Regelmatig moest een van ons even naar de kant om met zijn handen de batterij op te warmen om er zo nog een laatste restje energie uit te kunnen persen en de sessie te kunnen vastleggen.

De golven waren zo mooi dat het balen was de zon uiteindelijk onderging. Met een zeer tevreden gevoel gingen we het water af, en bij het terugkijken van de actie waren we niet ontevreden, we hadden best netjes in beeld gevaren.

Dag 2: sneeuw
Met een forecast van 1 graad en regen wisten we dat deze dag een ander verhaal ging worden. Regen werd in de praktijk sneeuw en alles kreeg een speciale dimensie; de wave check, het optuigen, de magische hoge golven… het was allemaal net wat betoverender dan normaal met die vlokjes die naar beneden kwamen. We voeren bij de pier, vastgelegd door mijn zeer stoere vriendin Sara die in de – relatieve – luwte met een warme deken over de camera onze acties vastlegde.

De wind was harder dan een dag eerder en behoorlijk vlagerig. Met twee thermoshirts onder mijn pak en geitenwollen sokken in mijn surfschoentjes ging ik het water op. Gek genoeg viel het met de kou nog wel mee, het was alsof de echte waterkou van eerder uit de lucht was. Niet dat het ontspannen varen was: Leon en ik werden een paar keer gespoeld waarna we echt even moesten bijkomen op het strand. Niet gek ook met water van 2 graden.

Na anderhalf uur bikkelen ging het licht uit voor mij; bij nader inzien was die dubbele onderlaag iets teveel van het goede, mijn armen zaten zo strak in het pak dat ik geen kracht meer had om de vlagerige wind het hoofd te bieden. Leon voer nog een half uurtje door voordat hij er ook de brui aan gaf. Tijd voor de welbekende moment dat het bloed weer terugstroomt naar je vingers…

Ik was blij dat Leon de reis vanuit Kiel gemaakt had om deze twee sessies met me te delen, hij motiveerde me om niet na te denken (of veilig binnen te blijven) en gewoon te gaan, ondanks de vlokken.