Brazilië: Op zoek naar tropische temperaturen, holle golven en ronde billen

Als krenterige Hollanders hadden we het internet afgezocht naar het cheapste ticket ooit. En dat lukte. Via de States was het goedkoopst, maar, zo bleek later, ook het langst durend. Eenmaal geïnstalleerd in onze vliegtuigstoelen keken we op het kleine wereldkaartje met de vliegroute. De afstand van de US of A naar Brazilië, is ongeveer net zo lang als van Nederland naar Brazilië; wij deden er dus minstens twee keer zo lang over. Ik val in een tram zelfs nog wel in slaap, maar reisgenoot Jan helaas niet. Ik was na tien minuten in dromenland. Wat Jan in die tussentijd allemaal heeft uitgespookt mag Joost weten. Onze overstap in Chicago duurde erg lang. We zijn snel het vliegveld uitgesneakt en de stad ingegaan. De USA kun je ook maar beter niet bezoeken. Na een klein uur hadden we er al weer meer dan genoeg van. Naar het land van ronde billen wilden we!

 
Uiteindelijk waren we dan toch heelhuids gearriveerd.  Jan en/of ik hadden direct sjans bij de lokale vrouwen. Een beter welkom bestaat er niet. We waren geland op Sao Paolo, een stad die weinig verhaal behoeft. Het had ons weinig te bieden behalve een grote file en vervuiling. En weinig knappe dames. Direct dus maar de bus naar de kust gepakt, richting Marasias. Drie uur later verwelkomde dit lege dorpje ons. Voor een prikkie zijn we ingecheckt in een luxe hotel nog niet wetende dat dit gewoon duur was. Het bleek later nog veel goedkoper te kunnen. De golven waren aanwezig en net voor de schemering konden we snel nog te water voor een eerste welkomstsessie inclusief zonsondergang. De vakantie was begonnen!

Maar… de eerste paar dagen begonnen redelijk onfortuinlijk. Jan was erg ziek en ik kon nog niet erg wennen. Naast het surfen was hier weinig te doen. Toen we een portier aanschoten met de vraag of hij wist waar we ’s avonds een pintje konden nuttigen, wist hij echter nog wel een tentje. Out of the blue stond er ineens een grote club met dranghekken, DJ’s, hordes prachtige vrouwen. Enige minpunt waren de dure drankprijzen, maar hierdoor lieten wij ons echter niet
weerhouden. Partyparadijs. Desondanks begon de verveling na een aantal dagen toch echt toe te slaan en ondanks de twijfel om nog te wachten op het volgende weekend zijn we gegaan.
Op weg naar ons volgende avontuur te Rio.

Rio
Helaas is er te weinig ruimte om deze stad goed te beschrijven, maar het woord ‘paradijs’ is een goede samenvatting. We hadden een mooie break voor de deur. Alhoewel de spots hier wel heel gevoelig zijn; bij de minste wind of verandering van swell werken veel spots niet meer en moet je flink zoeken om iets te vinden dat wel werkt. Toen hadden we nog geen auto gehuurd, dus wij hadden maar een beperkte keuze uit spots. De beach voor de deur hebben we helaas maar twee of drie dagen op formaat meegemaakt, de rest was redelijk klein. Vlak bij het drukke strand was een kleine baai, Arpaodor. Een spot gemaakt voor bodyboarders met zand opzuigende golven waarop je bijna altijd te laat bent voor je take-off. Ondanks de sterke stroming en heftige golven hebben we toch een paar leuke ritten weten te maken. Het nachtleven hier is om over naar huis te schrijven… gewoon super. Helaas waren op dat moment nog niet helemaal bekend met de mogelijkheden die je als man hier hebtmet je blonde kop. Toch een heel goede tijd gehad. Iets meer gefeest dan gesurft, maar ach, ik kom niet dagelijks in Rio. Shoppen is trouwens een hel in Brazilië. De winkelstaf werkt op commissiebasis en verdient niet veel. Er is vaak meer personeel dan klanten. Vraag je om een short in jouw maat, dan komen ze met de hele winkelvoorraad.

On the road
Voor de resterende zes weken hebben we maar een auto gehuurd; er ging direct een wereld voor ons op. Brazilië is een land waar elke baai weer anders ligt, dus werkt de ene niet, dan kun je direct zes andere spots checken die misschien wel werken, easy! Een van de laatste avonden kwam ik vol enthousiasme met het idee om een funkfeest te checken in een Favela, een sloppenwijk. Via via ontmoetten we een kerel die ons wel wilde brengen en er tevens voor kon zorgen dat we als toeristen niet direct voor onze flikker geschoten zouden worden; een prima deal. Vanuit zijn busje veranderde het uitzicht al snel. De huizen werden kleiner, meer gestapeld en de buurt steeds onguurder. Eenmaal aangekomen bij een oude fabriekshal was er toch een boel drukte. Vette Boblin’muziek met een keiharde beat erachter. Als enige blanken kwamen we binnengelopen en we probeerden niet al te veel op te vallen. Viel dat even vies tegen. Volle tent, met gespierde gasten en schaars geklede dames… het leek wel een videoclip. Het mooiste was dat alle jongens een soort dansje deden, een soort combo van een ‘follow the leader wiggle’ en line dancing. Probeer met dit soort listige gasten maar eens je lachen in te houden. De dames waren wel gecharmeerd van onze Europese looks, maar we hielden ons gedeisd. Wie weet wie hun vriendje is. Bubbelen met de dames was redelijk intens. Aan het einde van de avond
stonden Jan en ik 10 cm boven de grond, door Braziliaanse billen tegen de muur gebubbeld.
Na een paar intense weken was het tijd om Rio weer te verlaten, deze keer direct met een auto. Dat een auto huren in Brazilië een fijne optie is bleek direct alweer; nog geen kwartier rijden en de spot Barra verwelkomde ons met zeker twee uur golven van 4ft+ en erg lekker lopend. Meer naar het zuiden zijn we op diverse spots gestopt. Een paar dagen konden we bij Wilson logeren; een zwaarlijvige Braziliaanse longboarder. Dagelijks lekker ontbijten in zijn tuin, vergezeld door een kolibrie, en vervolgens de spots Vermelho do Norte, en Itamambuca checken om te zien waar het die dag het best toeven was. Ook hier bleek weer dat de spots heel grillig kunnen zijn. Wij vonden de spot op een ochtend matig en achteraf hoorden we dan dat het op een andere spot, net om de hoek, helemaal los ging. Beetje jammer…

Big days en big boete
Maar ook bij Wilson werden we verrast, dikke 6 ft.+ bakken kwamen onze kant op. Na een snelle take-off, kon je ze lekker uitrijden, je moest er alleen voor zorgen dat je aan het einde niet door het zand werd opgezogen. Ook hier was een plaatselijke rocker aanwezig, met minuscule zwembroek, maar maximale skills. Bij Marasias hebben we vervolgens weer een kleine stop ingelast. Het feest was wat minimaal, maar de golven des te hoger. Het brak erg ver buiten met heftige close-outs. Wij liepen een beetje het strand op en neer om te kijken waar we het beste uit konden peddelen, toen we ons begonnen af te vragen hoe hoog de golven eigenlijk waren. Het was lastig in te schatten. Ook het uitpeddelen leek bijna een onmogelijke taak te worden. Toen we ineens drie waterscooters surfers in zagen towen werd ons duidelijk dat vandaag voor ons geen surfbare dag zou gaan worden. Metershoge bakken, alleen in te komen met een scooter. Toen Jan mij ook nog wees op de aanwezige filmcrew was ik toch blij dat ik geen poging gewaagd had.

Het werd weer tijd om te verkassen en het zuidelijke deel van het land te gaan verkennen. In ons huurautootje door het land rijden was al een waarzinnige gebeurtenis. Er gebeurde van alles. Ook dingen die we ‘gewoon’ in Nederland hebben zoals snelheidscontroles. Bij een post werden we aangehouden omdat we iets te hard reden. Jan moest mee naar binnen, aangezien hij Spaans spreekt. Ik ben maar bij de auto gebleven, ik vertrouwde die gasten voor geen meter. Lachend kwam Jan een half uur later weer naar buiten. We moesten even 4000 euro lappen en dan konden we weer verder. Wat? De agent liet blijken dat als we nu niet direct konden betalen we een probleem hadden en dat de boete dan nog veel hoger zou worden. Dit
illustreerde hij aan de hand van een lijst met overtredingen. Toen Jan, die met zijn Spaans wel degelijk Portugees kan lezen, vroeg waarom wij een boete moesten betalen voor het rijden onder invloed, nam hij nogmaals de lijst met ons door. Ditmaal met zijn vinger langs alle overtredingen. Toen ik aangaf dat ik best de boete wilde betalen, maar alleen een pinpas had, moest oom agent hard lachen. Wij wisten genoeg, hij wilde cash. Een paar dollar lichter en met een officiële boete van 40 euro, nog te betalen bij het terugbrengen van onze huurauto, vertrokken we weer.

Happy hour?
Uiteindelijk bereikten we toch ons einddoel, Florianopolis. Na ingecheckt te zijn in een klein hostel op het eiland zijn we direct de boel gaan verkennen. Door de gevarieerde kust hier is het overal eigenlijk wel feest, 270 graden van het eiland vangt swell op. Uiteraard wisten wij nog niet exact waar met welke swell we moesten zijn, maar dat bleek niet al te moeilijk te zijn. Met Joaquina voor de deur begon het in ieder geval goed. Lekker gesurft en met waanzinnig mooie en schaars geklede dames op het strand was ook effe chillen op het strand geen straf. Hier zijn wij ook voor het eerst met ons watercameraatje de zee ingegaan. Best heftig eigenlijk, je ligt
in de impactzone met alleen een paar flippers en een camera die we met een bodyboard-leash hadden vastgemaakt. Heel leuk om te doen al werden we keer op keer op keer keihard gespoeld. ’s Avonds werd het tijd om het locale nachtleven van Floripa te gaan onderzoeken. Wij werden al redelijk snel beloond, een club op de berg bracht ons goedkoop bier en veel dames. Heel veel dames, 70% van de mensen in de club had borsten. Wij dachten nog dat dit een speciaal happy hour was ofzo, maar niets bleek minder waar. Er zijn hier gewoon veel meer vrouwen dan mannen. Wederom scoorde onze niet Braziliaanse look vele blikken en op gegeven moment stonden wij beiden dan ook gezellig met een aantal verschillende dames te kletsen.

Routinecontrole!
Op een avond nadat we net lekker sushi naar binnen hadden zitten werken en op weg naar huis liepen kwamen er drie agenten onze richting op. Ik wees Jan erop dat eentje de clip van zijn holster losmaakte. We keken geboeid wat de gewapende mannen van plan waren. De mannen staken over en liepen met getrokken pistolen en schreeuwend in het Portugees onze kant op. Zowel Jan als ik werden niet zachtzinnig tegen een bushokje gezet. Met gespreide benen en een pistool in de rug werden wij even gefouilleerd. Aangezien wij beide geen Portugees spreken, was dit redelijk spannend. Wij wisten niet wat ze wilden, maar zij schreeuwden des te harder. Zo snel als we aangehouden werden, werden we ook weer losgelaten, routinecontrole. In Floripa zijn we ook diverse spots gaan verkennen, zowel op als van het eiland. Ook zeker noemenswaardig was Campeche, een van de langste rechtse van Brazilië. Hoewel deze piek ook zeker de moeite waard was, waren de kleine beachbreaks eigenlijk nog toffer. Ongeveer schouderhoog, zand opzuigend, supersnel en heel hol. Je kon er ongeveer vier seconden in barrelen voor je eruit moest. Heftig en snel. Ook Playe de Rose was waanzinnig. Via het vasteland ongeveer een uurtje rijden richting het zuiden waren ook weer een flink aantal spots te vinden. Rosa verwelkomde ons met dikke bakken waarop ik mijn zojuist aangeschafte boardje direct kon uitproberen. Hol bij de take-off, en snel brekend, uitlopend in een wat meer mellow golf voor wat moves. Hier hebben we nog een aantal weken mogen vertoeven, tot we tot onze spijt weer richting huis moesten.

Até logo
Nog eenmaal hebben we het gruwelijke Sao Paolo moeten betreden, waarbij we zes maal verkeerd reden, drie uur file voor onze kiezen kregen en pas een haf uurtje voor vertrek aankwamen. Op de terugweg werden we verrast door een kleine tussenstop te Washington DC, alwaar wij wederom het vliegveld uitkropen om de binnenstad te verkennen. Helaas bood deze stad ons ook weinig, het enige wat leuk was, was een dikke motoragent waar we een gezellig babbeltje mee maakten. Hij bleek ook te surfen. Nadat we in een halve dag Washington net zoveel uitgegeven hadden als in een week Brazilië vertrokken we dan eindelijk naar huis. Op naar koud water en dikke billen. Brazilië bedankt, we komen zeker terug.

6 surf magazine