Cees Wille stak z’n nek uit

Een van de weinige railjunks van Hollandse bodem, Cees Wille, is niet de eerste die zijn nek ergens voor uitsteekt. Hoewel dit meestal tot goede resultaten leidt, moest Cees dankzij zijn fanatisme ditmaal toch een korte winterstop inlassen. Cees begint zijn verhaal alsof je een bandrecorder op play zet: tot in detail kan hij het minder gelukkige moment nog navertellen. “We waren in Laax, de sneeuw was goed, de sfeer was relaxt en we zaten boordevol energie.” Ik luister aandachtig, zoals je vroeger met opengevallen mond naar een spannend kampvuurverhaal luisterde.

Tekst: Mirthe van Dijk. Actie foto: Daniëlle van de Heerik. Portret foto: Tom ten Seldam

“Op een mooie dag besloten we een bezoek te brengen aan de Freestyle Academy.” Academy? Dankzij de grote trampolines, bigairkickers met een zachte landing in blokken van foam en een airtrack als lange verende mat voor turnachtige taferelen, is het eerder een pretpark voor snowboarders, skateboarders en BMX-rijders. “Dit leek me het juiste moment om iets te doen wat ik in de sneeuw nooit eerder heb gedaan: een dubbele backflip. Ik haalde diep adem, concentreerde me op de beweging en reed aan. In de lucht dacht ik: draaien! En toen werd alles zwart.”

“Tja, het viel achteraf wel mee hoor. Ik draaide te ver door waardoor ik ondersteboven in de landingsbak terecht kwam. Het geluid dat mijn nek maakte was het ergst, zoiets als: ‘krak’. Gelukkig kon ik alles gewoon bewegen, maar mijn hoofd deed ontzettend zeer. Ik had er eigenlijk geen idee van dat het werkelijk mijn nek was die zo kraakte. Een paar dagen later ben ik naar de huisartsenpost gegaan, omdat de hoofdpijn niet zakte. Toen ik vertelde wat er was gebeurd, zei een van de artsen: ‘Als je nek echt gebroken is, dan had je hier niet gezeten.’ En dat leek een terechte opmerking, maar ik ga natuurlijk niet naar de dokter als het niet serieus lijkt. Op naar de fysio dus. En inmiddels was de pijn ook uitgestraald naar mijn arm. Naar aanleiding van het fysiobezoek werd ik weer terug gestuurd naar de dokter. Deze keer moest er ook een MRI-scan gemaakt worden. Nu zou eindelijk duidelijk worden wat er precies aan de hand was… Een van de bovenste wervels was gebroken.”

Hoewel Cees het vertelt alsof het om een gebroken vinger gaat, gaan bij mij meteen de alarmsirenes af. Ik zie hem voor me in een ingegipst bovenlichaam, leef al mee met de jarenlange fysiotherapie en bedenk alvast redenen om nooit meer te hoeven snowboarden, redenen waarmee ik hem kan troosten. “Ik denk dat ik erg veel geluk heb gehad, de wervel was op een veilige en goede manier gebroken. Ik kreeg een brace die ik drie maanden gedragen heb. Ze hebben me zelfs een tweede brace gegeven, een sportbrace.

Ik dacht: ‘Wat moet ik daar nou mee? Alsof ik met een gebroken nek kan snowboarden.” Na een paar behandelingen bij de fysio was het allemaal zo goed als genezen. Ik voel er nu niets meer van.” Ja… het is niet echt stoer. Ik had ook liever mijn nek gebroken met een vette trick die niemand kan, maar ja. Misschien moet ik gewoon een tweede versie van het verhaal maken. Als ik het echt voor het kiezen had, dan had ik liever niets gebroken! Ik heb hierdoor wel wat wedstrijden moeten missen. Zelfs de roadtrip door Californië is bijna aan mijn neus voorbij gegaan, gelukkig hebben ze die verplaatst naar komend seizoen.” Dit seizoen ga ik er voor de volle honderd procent voor en dat betekent dat ik ook die backflip nog een keer ga proberen. Maar zweethandjes vanwege die nekbreuk krijg ik denk ik niet, die komen pas als ik bovenaan een steile rail sta waarvan de landing heel ver onder me ligt! Ik zal toch mijn grenzen moeten verleggen, mijn nek uit moeten steken! Zonder hem te breken natuurlijk…”