Column – David Sluiter

Tijd

De geur van regen op warm asfalt overvalt me. Ik strik mijn fietsschoenen op het bankje voor het huis en herinner mijzelf, 25 jaar jonger, ongeduldig wachtend op het stoppen van de regen. Het schoolplein met vriendjes uit de buurt lonkt. Elke week verliefd op een ander meisje uit de klas. 

Ik laat de stad met zijn overvolle fietspaden en verwensingen achter me en rijd de weilanden in. Ik ken dit stuk nog niet en denk terug aan wat mijn moeder toen zei. Op een Gazelle Torrente, een hybride uit ‘97 van mijn vader met een onverklaarbare extra driehoek in het frame, reed ik in haar wiel. Ze nodigde me uit om samen te fietsen waar de tijd had stilgestaan. Rijdend langs eeuwenoude dijkhuisjes en stadsmuren vroeg ik mijn moeder niet-begrijpend of we er al waren. Nu weet ik dat muziek, boeken en zinnen wel twintig jaar nodig kunnen hebben om te rijpen. Ik begrijp nu wat mijn moeder bedoelde. 

De weg is slecht geasfalteerd, het water in de vaart staat hoog. Ik sta in de berm om een oude, ronkende tractor te laten passeren. Drie koeien staren mij vrolijk aan vanachter een gammel hek van prikkeldraad en scheve palen met splinters. Knotwilgen lopen uit, het landschap broeit en ondanks dat de mens de drift heeft zijn omgeving volledig te willen controleren, doet het hier ongerept aan. Ik trek mijn zwembroek aan die ik sinds een jaar op mijn soloritten in een zadeltas meezeul en stap het frisse water in. Vliegjes dansen boven het water, later zou ik er één inademen en in een hoestbui belanden. Drijvend op mijn rug word ik één met het landschap. 

Ik verwonder me over de vloeibaarheid van tijd. Hoe deze tijdens de hongerklop een oneindigheid kan duren, of voorbij kan vliegen op de eerste mooie fietsdag van het jaar, geruisloos voort kan kabbelen op het ritme van routine en je onverbiddelijk hard voor je kop kan stoten. Een zieke ouder, het verlies van een bevriende leeftijdsgenoot, als een glazen deur die je over het hoofd zag toen je even de andere kant op keek. 

Ruim een half uur later dan gedacht kom ik thuis en verontschuldig me. Je kijkt verbaasd op en vraagt: ‘Is het al zo laat dan?’ 

Deze column staat in het gepubliceerde magazine: Wielrenblad #3 2021. Deze kun je bestellen in de Soul Webshop. Ook is het blad beschikbaar in de Soul Kiosk App. Wil je voortaan geen nummer van je favoriete magazine meer missen? Word dan snel abonnee van Wielrenblad!