Column – Leren genieten
Mijn schoonoma was een atypische Nederlandse. Ze werd geboren in Middenmeer, een dorpje in de Kop van Noord-Holland en is vrijwel haar gehele leven niet buiten de gemeente Hollands Kroon geweest. Ze vond het de mooiste streek die ze kende en genoot er iedere dag van. Voor de meeste Nederlanders ligt dat anders. Waar Fransen doorgaans in eigen land op vakantie gaan, zijn Nederlanders een stuk reislustiger. Nederland is klein en al sinds de zestiende eeuw reizen we de hele wereld over. We waren op sommige plekken letterlijk niet weg te slaan. En nog steeds gaat vijfenzeventig procent van de Nederlanders naar het buitenland op vakantie. Om echt te genieten moet je de grens over, zo lijkt.
Zelf trek ik er al een kleine twintig jaar iedere zomer op uit met een groep vrienden. We fietsen in het hooggebergte van Frankrijk, beleven avonturen in de Cevennen of genieten van mediterrane kusten. Dit jaar bleven we in eigen land. We sliepen met acht personen in evenzoveel tenten op een camping in Limburg. Terwijl de regen kletterde op onze inderhaast opgezette tarp aten we zwijgend onze pasta met rode saus. In gedachte reisde ik terug naar andere jaren, waarin we genietend van een avondzonnetje langs een riviertje zaten. Soms flaneerden we door een dorpje en bestelden we een glaasje Pastis bij de lokale bar/tabac. En onderwijl praatten we honderduit over schitterende bergpassen en kloven die we de volgende dag zouden passeren.
Toen mijn schoonoma eenmaal in een verzorgingstehuis zat, maakte ze met haar afdeling eens een uitje per bus. Ze kwam langs plaatsen als Medemblik en Kreileroord. Ze was nog nooit zo ver van huis geweest. Ze vond het er zo mooi dat ze er tijdens de laatste tien jaar van haar leven in vrijwel ieder gesprek nog met een grote glimlach aan refereerde.
Wij vertrokken de eerste ochtend vol chagrijn in de stromende regen voor onze eerste etappe. Terwijl het slijk van de holle gravelwegen zich in hoog tempo over mijn hele lichaam verspreidde moest ik aan oma denken. Ik probeerde door haar ogen te zien waar ik mee bezig was. Ik was ver van huis, met mijn beste vrienden op pad en ook nog in de mooiste streek van Nederland! Plotseling zat ik genietend op de fiets, probeerde ik mijn fietsmakkers in te halen, stuiterend door het Limburgse land. In een clichéverhaal was op dit moment zelfs de zon doorgekomen, maar daar moesten we in het echt nog drie dagen op wachten.
Genieten van de kleine dingen had mijn schoonoma tot kunst verheven en daar kan ik nog wat van leren in deze tijd.
Tekst door Thomas Kruithof
Dit column komt uit Wielrenblad #2 2021. Deze kun je bestellen in de Soul Webshop. Losse exemplaren zijn ook weer verkrijgbaar in de betere boekhandels. Ook is het blad beschikbaar in de Soul Kiosk App. Wil je voortaan geen nummer van je favoriete magazine meer missen? Word dan snel abonnee van Wielrenblad. Dan ontvang je alle nummers als eerste in je brievenbus en profiteer je van alle voordelen voor onze trouwe abonnees. Bovendien houd je ook meer tijd over voor je volgende tocht!
