Column – Trends
Eerder schreef ik op deze plek een verhaal over hoe het gebrek aan technologie op de fiets voor een prachtig avontuur had gezorgd. Ik was daar blij om, ik ben nu eenmaal wat conservatief ingesteld. Ik negeer dan ook veel trends op het gebied van materiaal en ik hou angstvallig vast aan wat ik heb. Het moet dan ook wel op louter toeval berusten dat ik mezelf deze winter regelmatig in de schuur terugvond terwijl ik een gravelbike stond op te bouwen. Datzelfde moet gelden voor mijn huidige teller, een exemplaar met een groot scherm, backlight en navigatie, en mijn tubeless banden. En misschien ook wel voor mijn koplamp die met meer dan drieduizend lumen de duisterste polderwegen begaanbaar maakt in het donker.
Afgelopen weekend ging ik voor een vakantie naar de kop van Noord-Holland. Vanaf mijn werk in Amstelveen stapte ik op mijn onlangs opgebouwde gravelbike om me bij mijn vakantiegezelschap te voegen. Ik was van plan om via pontje Buitenhuizen naar het noorden te rijden, een route die ik goed ken. Bij aankomst bleek de veerpont panne te hebben en werd ik verwezen naar de verderop gelegen pont bij Velsen. Ik zette direct aan, volgde de dijk langs het Noordzeekanaal en haalde op het nippertje de pont. Vroeger zou ik aan de overzijde terug zijn gefietst naar de steiger van Buitenhuizen, simpelweg omdat ik anders de weg niet wist. Nu was dat niet nodig. Mijn fietscomputer plotte onmiddellijk een nieuwe lijn die naar het juiste adres leidde. Deze route voerde door voor mij volstrekt onbekend gebied. Ik passeerde de hoogovens van Tata en zag tijdens het fietsen hoe mensen in Beverwijk wonen. Ik maakte zelfs een praatje bij een spoorwegovergang en had geen idee waar ik was, maar reed steeds op het geruststellende lijntje in mijn scherm. Mijn niet zelfverkozen route voerde door een prachtig duingebied bij invallende duisternis. Ik raakte niet in paniek, maar schakelde mijn enorme koplamp in. Het was draaien en keren en op zeker moment hield zelfs de verharde weg op. Mijn gravelbanden functioneerden fantastisch. Ik sprintte zanderige klimmetjes op. Mijn wiel knalde op boomstronken, maar kreeg uiteraard geen stootlek. De banden boden grip in de onverharde afdalingen. Ik meende zelfs een stuk van een MTB-parcours te herkennen waar ik vroeger weleens kwam. Maar ook daar bewoog ik me schier moeiteloos overheen. Op een duintop zag ik in de verte de duistere Noordzee. Ik zat helemaal in de zone en baalde toen ik bij Schoorl plotseling het bos uitreed en me weer onder de mensen begaf. Gelukkig had ik het laatste stuk gierende wind mee. Toch nog in extase kwam ik in de vakantiewoning aan.
Was ik gespeend geweest van techniek, dan was ik overgeleverd aan mijn oorspronkelijke route. Dan was ik door de Beemsterpolder en de buitenwijken van Heerhugowaard gereden. En als ik daar dan van afgeweken was, dan zou ik me zorgen hebben gemaakt of ik wel goed reed. Bij iedere kruising zou ik moeten stoppen om op een kaart te kijken of de route te vragen. Van flow zou geen sprake zijn. De conservatieveling in mij geeft het niet graag toe, maar ook dankzij moderne techniek kun je mooie avonturen beleven.
Tekst door Thomas Kruithof uit Wielrenblad #4 van 2020.
De nieuwste uitgave van Wielrenblad kun je bestellen in de Soul Webshop. Losse exemplaren zijn ook weer verkrijgbaar in de betere boekhandels. Ook is Wielrenblad #2 2020 beschikbaar in de Soul Kiosk App. Wil je voortaan geen nummer van je favoriete magazine meer missen? Word dan snel abonnee van Wielrenblad. Dan ontvang alle nummers als eerste in je brievenbus en profiteer je van alle voordelen voor onze trouwe abonnees. Bovendien houd je ook meer tijd over voor je volgende tocht!
