Corona en Fietsen
De maatregelen om de verspreiding van het coronavirus COVID-19 tegen te gaan hebben veel impact, dat mag duidelijk zijn. Zoals minister-president Rutte het verwoordde, ‘Wij zijn als land ziek, we zijn een patiënt en we proberen te kijken waar het medicijn moet worden opgevoerd.’ Eind maart vroegen we enkele fietsers hoe ze omgaan met de opgelegde beperkingen. Toen we ze spraken leek het virus nog ongebreideld om zich heen te grijpen. Nu, op het moment van schrijven, dienen de eerste tekenen zich aan dat de curves zachtjes afzwakken. Hoe de crisis zich ontwikkelt en welke medicatie we als land tot ons nemen als dit blad in de schappen ligt, is koffiedik kijken. De kans dat er op korte termijn weer volop gekoerst wordt op tv en de wegen zich weer vullen met groepen genietende fietsers, lijkt in elk geval klein. Hoe de situatie straks ook is, deze portretten geven een beeld van de impact die het coronavirus COVID-19 heeft op fietsminnend Nederland en hoe ze proberen het beste te maken van de situatie, voor zichzelf en voor anderen.
TEKST: JAN KOELMANS FOTO’S: GIJS FERKRANUS
Belle de Gast (29)| 30 maart 2020
‘Ik breng als vrijwilliger maaltijden rond aan Utrechtse ouden van dagen’
‘Ik rijd als eliterenster bij dameswielerploeg Parkhotel Valkenburg. Eerst was er een periode van extreme onzekerheid, maar nu is het vrij duidelijk: tot eind mei sowieso geen koers. Een gekke periode natuurlijk, vooral gezien het feit dat het allemaal precies begon voor de aanvang van het seizoen. Ik realiseer me heel goed dat de volksgezondheid nu voorop staat en dat het maatschappelijke stuk veel belangrijker is dan wat wij normaal gesproken aan het doen zijn. Het is erg onwerkelijk voor ons wielrenners, net als voor iedereen in de maatschappij. Het doet me beseffen wat voor mooie baan wij hebben, dat we ons geld kunnen verdienen met fietsen. Qua doelen is het lastig, dat weet niemand en dat moet je momenteel maar even accepteren.
Ik geloof dat je officieel nog wel met twee of drie mag fietsen, maar in het kader van onze voorbeeldfunctie rijd ik liever alleen. Ik doe allerlei avontuurlijke ritjes die ik altijd al eens had willen doen. Dit in een combinatie van racefietsen, mountainbiken en een beetje hardlopen. Alles niet te intensief, een beetje zoals je in de winter traint, waarbij je je immuun- systeem niet zo belast. Ik doe mijn best om niet als een mal
loot te rijden. Stel je voor dat ik nu val, mijn sleutelbeen breek, in een ziekenhuis terechtkom en onnodig de zorg belast. Wel probeer ik zoveel mogelijk te genieten van het feit dat we nog lekker buiten mogen fietsen.
Veel buitenlandse meiden in het peloton kunnen dat niet meer, die zitten op een indoortrainer. Ik vind het heel leuk om te merken dat die liefde voor het fietsen ook zonder de wedstrijden aanwezig blijft. Motivatieproblemen heb ik dan ook totaal niet. Dat kan natuurlijk ook komen door het feit dat ik veel te doen heb. Naast het trainen heb ik een baan als fysiotherapeut en ik breng als vrijwilliger maaltijden rond aan Utrechtse ouden van dagen, die door de coronacrisis niet meer de deur uit kunnen.
Ik vind het interessant om te ontdekken hoe we ons als topsporters nuttig kunnen maken en een bijdrage kunnen leveren, in plaats van in onze bubbel blijven zitten. Een beetje trainen op een indoortrainer en wat Netflixen, dat is best oppervlakkig. Het is een gelegenheid om verantwoordelijkheid te nemen en waar dat kan een steentje bij te dragen. Even uit die bubbel komen, met beide voeten op de grond gaan staan en zien wat er verder allemaal aan de hand is, dat is best eens goed.’
Mattis Dielessen (32) | 28 maart 2020
‘Dat asfalt blijft wel liggen.’
‘Ik rijd wedstrijdjes met een sportklasselicentie en moest wel even slikken toen bekend werd dat alles tot 1 juni afgelast zou worden. Eind juni is de ronde van Utrecht, daar had ik vorig jaar al een rode cirkel omheen gezet en het zou zomaar kunnen dat die ook niet gereden wordt. Maar je verzet snel je doelen, dan maar goed zijn in juli/augustus en er een knettergoed cyclocross-seizoen van maken.
Ik heb ervoor gekozen om de komende periode alleen solo te rijden. Ik reed gelukkig al best vaak in mijn eentje, omdat dat thuis handig is. Op zaterdagen met de club op schurkentocht zit er nu even niet in. Ik zoek nu sowieso wat meer de rustige uithoeken van de provincie op. Even geen Heuvelrug, toeristische Vecht, Den Treek of drukke Lekdijk meer. Waar ik me wel aan stoor dat zijn mensen die toch gewoon met vijf tot zes man op de fiets zitten. Ik probeer dan de anderhalve meter te waarborgen, maar soms is de weg gewoon te smal en wordt de anderhalve meter al snel dertig centimeter. Maar ik ben er zo snel langs, dan mag dat virus wel rap opschieten om mij nog in te halen, bij wijze van spreken.
Zolang de richtlijnen voorschrijven dat solo rijden nog mag, zou ik iedereen aanraden dit vooral te blijven doen. Mensen die actief sporten hebben gewoon een doel nodig, of in ieder geval een uitlaatklep. Ik kan me voorstellen dat als ik vijf dagen thuis zou moeten zitten de muren op me afkomen. Als zoiets als de Ronde van Utrecht niet doorgaat vind ik dat heel goed. Er hoeft er maar een rond te rijden die het nog wel in zijn systeem heeft en voor je het weet heb je weer 150 besmettingen.
Dat geldt ook voor de grote wielerronden. Het is voor het plezier en vermaak doodzonde dat alle koersen niet doorgaan, maar het is hartstikke logisch. Ik las dat ze willen dat de Tour koste wat kost doorgaat en dan denk ik: stop er nou gewoon mee, want je krijgt het niet verkocht. Er zijn mensen in de zorg die zich bij wijze van spreken doodwerken, dan moet je niet aankomen met een ritje door Frankrijk omwille van het geld. Organisatoren mogen wat mij betreft zo lang mogelijk wachten voor ze weer gaan plannen, want dat virus hoeft maar een keer terug te komen en je zit volgend jaar weer met dezelfde ellende. Dan maar even een jaartje niet, dat asfalt blijft wel liggen.’
Carlijn de Jonge (36) | 26 maart 2020
‘Ik wil er nog heel graag vanuit gaan dat het doorgaat.’
‘Samen met een vriendin, Karen, ben ik van plan in augustus deel te nemen aan de Silk Road Mountain Race, een self supported langeafstandsrace door Kirgizië. Daar zijn we hard voor aan het trainen. We zouden deze week in het Zwarte Woud zijn voor Bike Crossing Schwarzwald. Zowel om ons fysiek voor te bereiden als om het materiaal te testen. We hadden bedacht om nu echt serieus te beginnen met de voorbereiding en daar een week te gaan fietsen.
Ook in juni staat er nog een week Alpen in de planning. Duitsland gaat nu in elk geval niet door, we hebben nog overwogen om naar Limburg uit te wijken, maar dat leek ons niet verstandig. Als er toch een lockdown komt, zit je er vast. En wat als een van ons ziek wordt? In plaats daarvan hebben we maar besloten iedere dag vanuit huis te gaan fietsen. De Utrechtse Heuvelrug is onze vriend geworden, die hebben we inmiddels wel vanaf elke kant gezien.
We gaan dus nog wel naar buiten, ik ga niet op een indoor- trainer trainen of zoiets. Het is wel lastig. In principe mag je buiten fietsen en dat doe ik echt liever, maar tegelijkertijd wordt er gezegd dat we thuis moeten blijven. Het is steeds een beetje zoeken, sommige mensen blijven stoïcijns naast elkaar fietsen als ze je tegemoet komen, anderen gaan achter elkaar fietsen om ruimte te maken.
Karen en ik zijn deze hele week samen op pad, zij is behalve mijn vriendin de enige die ik nog fysiek zie. Het is niet zo dat wij de hele tijd de anderhalve meter afstand houden, dat zou misschien beter kunnen. Ik zou willen zeggen dat het niet te doen is, maar dat is niet waar, je kunt het natuurlijk altijd gewoon doen. We waren deze week dagtochtjes aan het fietsen met onze bepakking en het leek alsof we op vakantie waren.
Op een gegeven moment hebben we maar besloten om zonder bepakking te gaan rijden, uit respect voor hoe de situatie nu is. Het voelt niet goed om er bij te fietsen alsof je al vijf dagen lang op de fiets zit. Ik heb mezelf het fietsen toegestaan deze week, maar op gevoelsniveau zit het me niet helemaal lekker. Dat heeft grote invloed op hoe ik op de fiets zit, ik heb er dubbele gevoelens bij. Over de Silk Road Mountain Race in augustus ben ik nog hoopvol, al is dat misschien wel een illusie. Ik wil er heel graag vanuit gaan dat het doorgaat.’
Gijs Ferkranus (35) | 30 maart 2020
‘Er ging bij mij vrij snel een knop om.’
Ik krijg soms appjes van vrienden met de vraag of ik meega een rondje fietsen. Dat verbaast me wel, #ridesolo is immers het devies. Dan wijs ik ze er op dat samen rijden momenteel wordt afgeraden, we zien elkaar weer na de crisis. Ik vermoed dat een milde vorm van het virus bij mij wel aan de orde is geweest. Enkele weken was ik benauwd, kortademig en snel vermoeid. Ik voel me nu weer prima, maar ga pas weer fietsen als ik meer tijd heb. Door het virus heb ik minder kunnen werken en moeten mijn vriendin en ik meer bij ons dochtertje Lou zijn, omdat ze niet naar de opvang kan en opa’s en oma’s niet kunnen komen oppassen. Fietsen is op het moment even nicht im Frage.
Lou is nu ruim een jaar. Vroeger zat ik dagelijks op de fiets, maar vorig jaar was fietsen voor mij een extraatje. Nu Lou wat ouder is, merk ik dat mijn vriendin en ik wat meer bewegingsruimte hebben gekregen. Daarom hoopte ik mijzelf dit jaar weer wat meer op de fiets aan te treffen. Ik ben vormgever en fotograaf en werk onder andere voor Wielrenblad en het mountainbikemagazine Up/Down. Het schieten van reis- reportages voor deze bladen, dat zijn voor mij echte hoogte punten in mijn fietsjaar. Lekker naar de Alpen om daar met een camera om mijn nek in goed gezelschap toch een paar volle dagen op de fiets te zitten, op zoek naar mooie platen. Die reportages lijken niet door te gaan. Dat zou zowel voor Wielrenblad als voor mij persoonlijk een groot gemis zijn.
Vanaf het moment dat het serieus werd en we die anderhalve meter afstand moesten nemen, ging bij mij vrij snel een knop om: nu wordt het anders en daar heb ik mij naar te gedragen. Ik slalom ruim om mensen heen, zodat anderen dat misschien ook doen. Deze periode beschouw ik als een pauze waarin we even een stapje terug moeten nemen.
Normaal gesproken ben ik met tig dingen tegelijk bezig: fietsen, fotografie en mijn werk als freelancer. Nu ben ik vaker thuis met mijn gezin en daar geniet ik heel erg van. We hebben meer oog voor elkaar en ik merk dat ik sneller geraakt ben door gebaren van mensen of mooie woorden, het komt allemaal wat harder binnen. Dat vind ik het mooie aan wat het met zich meebrengt. Er is meer ruimte voor de dingen die er echt toe doen. Fietsen is mijn leven, maar ik kan het nu zien als een luxeding. De huidige situatie duurt zolang het duurt. Zodra het over is spring ik direct met heel veel zin op de fiets.
Voor meer wielren nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Wielrenblad en volg ons op Facebook en Instagram!
