De gespleten persoonlijkheid van Verbier
Ik sta op mijn pedalen en zet extra aan voor een glooiing in het terrein. Jeffrey van Oostrom, mijn voorganger, dreigt bij me weg te rijden en dat mag ik natuurlijk niet laten gebeuren. Als een stel jonge honden rijden we door het bos. Ik rij net boven mijn kunnen en weet de bocht die volgt maar net te houden. Ik laat me volledig opnaaien maar maak op mijn beurt op de anderen ook weer gek. Dit is de meest gave crosscountry-trail sinds tijden. En dan te bedenken dat we nog geen kwartier daarvoor op het randje van een cliff kilometers de vallei in hebben gekeken. Tja, dat is Verbier. Verbier is een dorpje in het zuidwesten van Zwitserland waar geen enkele trail hetzelfde is. Afgelopen twee dagen leken wel een week te duren en aangezien we pas op de helft van de trip zitten heb ik gevoelsmatig nog een week te gaan!
Tekst en foto’s: Michiel Rotgans
Ik word wakker, weet even niet waar ik me bevind maar wanneer ik het raam uitkijk realiseer ik me al snel dat ik in de bergen ben. Zo gaar als ik gisteravond na een lange reis aankwam, zo uitgerust en ontspannen voel ik me nu. Ik begin door het chalet te wandelen en loop Erik en Jess tegen het lijf. Ze maken het ontbijt klaar. Ik en mijn reisgezel Jeffrey van Oosterom zijn op bezoek bij MTB Verbier. De mountainbikereisorganisatie van Erik den Oudendammer. Erik woont al negen jaar in Verbier en begeleidt al acht jaar lang groepen mountainbikers. De laatste drie jaar doet hij dat via zijn eigen bedrijf. Jess zit al een aantal zomer- en winterseizoenen in Verbier en is Eriks rechterhand bij het runnen van zijn reisorganisatie.
De afdaling naar de Rhône-vallei.
Erik heeft een ruggetje gevonden zodat hij niet door de sneeuw hoeft.
Zo vroeg in het bikeseizoen, is het nog laat in het toerski-seizoen.
We kijken het raam uit. De regen komt met bakken uit de hemel. “Lekker fietsen door de blubber wordt dat”, denk ik bij mezelf. Na een goed ontbijt trotseren we het hondenweer. We kleden ons aan in regenjassen, maar realiseren ons ook dat toch niets tegen dit weer bestand is. We rijden drie minuten over de weg en slaan plots linksaf een trail op. Een speels afwisselend pad leidt ons door de weilanden het dal in. Meteen worden we wakker geschud met een aantal blubberige switchbacks en drop-offs. Vandaag is de kunst niet zozeer het fietsen zelf maar vooral het kijken tussen de blubberspetters door. Al snel begrijp ik dat een bril waardeloos is, want na twee minuten is deze al zo vol met modder dat je er toch niet meer doorheen kan kijken. Onderaan aangekomen in de vallei zijn we omgetoverd tot zes blubbermannetjes op de fiets. We pakken de lift weer omhoog.
Verbier is vooral bekend als een luxueus skigebied met mooie chalets, dure restaurants en privé clubs op de piste. Het gebied staat ook bekend om de freeridemogelijkheden en wordt door poederjagende snowboarders en skiërs al jaren omarmd door de diversiteit in steil terrein. In de zomer is het een stuk rustiger dan in de winter en om daar iets aan te doen heeft het dorp een bikepark aangelegd. Dezelfde gondel die in de winter massa’s skiërs de berg opbrengt is nu uitgerust met een haak waar je je bike aan kunt ophangen. De routes door het bikepark zijn allemaal handmatigaangelegd en een bordje geeft aan hoe hardcore de afdaling is. Als je een paar van deze paden rijdt valt al snel de diversiteit op. Van heftige downhill tracks met hoge drops, tot aan toegankelijke crossbaantjes met simpele north-shore obstakels. Kortom voor elk niveau zit er wel iets bij en de condities zijn ideaal om in een rap tempo je skills te verbeteren. Wij zijn vooral geïnteresseerd om door middel van de gondel in no-time alle natuurlijke trails in en rondom Verbier te leren kennen. Een traverse van een kwartier brengt ons bovenaan een sexy singletrack welke in de verte in de mist verdwijnt. We racen achter elkaar en hoppen hier en daar over een afwateringsgoot. De trail eindigt met een heftig stuk door een rivierbedding waar mijn 140 millimeter trailbike net te kort schiet. Al stuiterend over de keien kom ik beneden. Zwetend van de intense afdaling, doorweekt van de regen en vol van mijn adrenalinekick kan ik nog maar één zin uitkramen: “I feel alive!”
Onderaan aangekomen in de vallei zijn we omgetoverd tot zes blubbermannetjes op de fiets.
We rijden terug naar het chalet en net als onze smerige bikes worden ook wij onder de tuinslang gezet. Een vrij effectieve manier om schoon te worden, al zeg ik het zelf. Na een heerlijke lunch met een geniale taart van Jess, begeven we ons in een fris tenue naar buiten. Het is inmiddels gestopt met regenen. Eenmaal boven op de berg gaan we voor een afdaling richting de Rhȏne-vallei. Een korte trail door een stroom water eindigt bij een bos. Het blijkt dat één van mijn favoriete afdalingen op het punt staat te beginnen. Het beste kan ik deze trail omschrijven als een driedimensionaal pad dat glooiend door een steil naaldbos kronkelt. De trail is redelijk technisch maar zeker niet te moeilijk. Ik voel me als Tony Hawk die door Super Mario Land aan het skaten is. Vloeiende drops, gecontroleerde slips door switchbacks en natuurlijke jumps, achter elke bocht zat weer wat anders aan lekkers verscholen. Onderweg was er een steil stuk met een boom in de uitloop die de mannen van de jongens scheidde, ideaal voor een foto. Zonder te aarzelen gaat Jeffrey als eerste en hij rijdt het hele stuk clean uit. Op dit moment was zeker iets van zijn wedstrijdachtergrond in het downhillen te bekennen. Erik heeft zichzelf iets te bewijzen, twijfelt een momentje maar rijdt het stuk ook helemaal uit. Respect! Uiteindelijk komen we uit in een dorpje genaamd Iserables. We hebben er vijftienhonderd hoogtemeters aan singletrack opzitten. Jess staat ons op te wachten met de MTB Verbier personenbus en aanhangwagen. Een slim rek op de trailer borgt onze fietsen in verticale positie. Met kramp in onze handen van het remmen nemen wij voldaan plaats in de bus.
Alle deelnemers bij MTB Verbier zitten tezamen in een groot chalet, je krijgt per duo een tweepersoonskamer toegewezen. Erik werkt volgens het principe ‘mi casa, tu casa’. Je maakt gezamenlijk gebruik van een grote woonkamer, je eet tezamen aan een grote lange tafel en je kan gebruik maken van alle voorzieningen. Zo is er een ruimte om aan je fiets te sleutelen, kan je halverwege de week een wasje draaien en staat er altijd wel iets lekkers in de oven om te snacken. Verder zijn er voorzieningen als draadloos internet, een groot flatscreen en is de koelkast gevuld met biertjes. Boek je een week bij MTB Verbier dan kan je je hersens uitschakelen en hoef je alleen nog maar aan één ding te denken: mountainbiken. Pick-ups vanaf het vliegveld, drie lekkere maaltijden per dag, uplifts met het busje en natuurlijk de geniale trails, Erik heeft overal voor gezorgd. Hij maakt nog net niet je fiets schoon, maar wanneer je een lastige reparatie hebt waar je zelf niet uit komt zal hij je altijd helpen.
Stilte voor de storm, vlak voor de ‘Jackass’.
Vandaag begint de dag met de ‘Jackass’. We staan op de rand van een cliff en kijken een gat in van zeker vijfhonderd hoogtemeters. Het uitzicht is overweldigend, wat is dit stuk van Zwitserland toch mooi. Het eerste gedeelte van de afdaling loopt over een kam, of zoals Amerikanen dat altijd mooi kunnen zeggen: een ridge-line. Na een kwartier begin ik door te krijgen waarom Erik dit de Jackass noemt, de trail wordt technisch wel zo ingewikkeld en sketchy dat je heel wat stukken te voet af moet leggen. De stukken die je wel kan rijden zijn echt super gaaf. Na een half uur klunen en mountainbiken wordt de trail iets vlakker en neemt ook de flow toe. Ik stop om even mijn handen rust te geven, want de remhendel heeft zo ongeveer een afdruk in mijn vingers achtergelaten. Bij toeval druppelt er wat vocht uit de slang van mijn camelbak op mijn schijven en dit verdampt in een fractie van een seconde. Ineens word me duidelijk waarom je in de bergen niet met een setje crosscountryremmen wilt rijden. Beneden aangekomen in Vall de Bagnes blikken we terug op de muur waar we zojuist zijn afgekomen. Dit is zeker de meest extreme afdaling van de trip, wat een avontuur zo op mijn fietsje.
Erik bewijst hier dat hij de meeste uren op zijn mountainbike draait.
Na een klim door de alpenweiden stopt Erik bij een stuk schrikdraad. “Hier begint onze volgende afdaling”, zegt hij. Ik zie een hele smalle singletrail liggen die me anders nooit zou zijn opgevallen. Ook dit blijkt weer een juweeltje die we nooit hadden kunnen vinden zonder de ‘local knowledge’ van Erik. Jeffrey was voor deze trip nooit gecharmeerd van georganiseerde reizen maar hij realiseert zich nu wat voor meerwaarde het hem biedt. “Waarom zou je zelf het wiel gaan uitvinden? Zoveel goede trails zou ik nog niet eens in een hele zomer hier kunnen vinden”, zegt hij. Deze singletrack telt maar liefst 105 swichbacks! Scherpe, vlakke, steile, technische haarspeldbochten, elke variant die er van een switchback bestaat is op deze trail aanwezig. Het uitzicht is continu prachtig. Het pad verandert soms in een ‘ridge-line’ en loopt dan aan beide kanten af. Ik stop ergens om een foto te maken en uit het niets komt er een springbok een kijkje nemen voordat hij weer terug de bosjes in springt. Op dat moment voel ik me één met de natuur en ‘into de wild’. Na pak hem beet de zeventigste switchback volgen ze elkaar op in een rapper tempo. Ergens balanceer ik me door een sectie met vier opeenvolgende switchbacks en rij deze kalm en vloeiend uit. Het is dat ik beide handen aan mijn stuur nodig heb, maar ik wil mezelf best een schouderklopje geven. Nooit verwacht van mezelf. Onderaan de berg worden vele highfives gedaan. We zijn allen vol ongeloof. Hoeveel diverse vette trails kan je in zo’n korte tijd rijden!
Jeffrey van Oostrom voor een technisch stuk trail.
De gondel draait in Verbier alleen zeven dagen per week in het hoogseizoen. Het weekend is over en het betekent voor ons dat we meer gaan klimmen op eigen kracht. Vandaag gaat het avontuur naar de Sint-Bernardpas, bekend van de sint-bernardshonden en de grenspost naar Italië. Om in te komen doen we een korte trail de Italiaanse kant op. Eenmaal terug moeten we ongeveer een uur bergopwaarts hiken naar de Fenêtre de Ferret op 2698 meter hoogte. In de verte zien we grote plassen sneeuw maar door het sjouwen van de fietsen heeft iedereen het eerder warm dan koud. Onderweg komen we een oude baas met tourski’s tegen die hier in juni op zijn harde schoenen over de stenen aan het banjeren is. Hij vertelt ons dat de trail hier en daar wat ondergesneeuwd is maar in principe nog prima is te doen. Op de col aangekomen staan we op de tocht en weten we niet hoe snel we extra lagen aan moeten trekken. Er ligt iets meer sneeuw dan we verwacht hadden en we verplaatsen ons voort van eilandje naar eilandje. De stukken door de sneeuw zijn hilarisch. Iedereen gaat wel een paar keer onderuit op de meest grappige manieren. De ideale techniek lijkt om zo ver mogelijk achter je zadel te hangen en alleen maar van je achterrem gebruik te maken. Onze schijven zijn koud en het gepiep is oorverdovend, zowel voor onszelf als voor de wandelaars die daar voor hun rust komen. Hoe lager we komen hoe groter de eilandjes worden. De trail gaat verder langs een mooi bergmeer een groene vallei in. Jeffrey haalt zichzelf open aan een paar stenen die in de weg liggen. Het resultaat is een diepe snee in zijn elleboog. Gelukkig heeft Erik voldoende EHBO-spullen bij zich en verbindt hem in rap tempo. Jeffrey is even uit zijn element en zit die afdaling niet meer zo lekker op zijn fiets maar gelukkig duurt het niet zo lang. Het pad kronkelt verder over de bergwand en hier en daar moet je bunnyhoppen over een afwateringskanaal. Ik zet mijn voet naast mijn fiets maar maak een verkeerde inschatting qua hoogte. De bovenbuis van mijn fiets zat ergens waar je hem liever niet wilt hebben. De details bespaar ik je.
Erik den Oudendammer kan wel een paar sneeuwkettingen gebruiken.
De trip gaat verder en we rijden trail, na trail, na trail. In tegenstelling tot eerdere gebieden waar ik heb gereden hebben de trails rondom Verbier elk zo’n uniek karakter. Erik weet wel wat hij ons moet voorschotelen.
Een hoogtepunt is zeker nog de trail rondom een klein idyllisch plaatsje, genaamd Champex Lac. Vanaf de top van de berg zie je het meer van Genève liggen en de trail die we rijden door de bossen blijkt fenomenaal. Het toffe aan dit gebied is ook dat je de mogelijkheid hebt om alle disciplines te rijden. Ben je in voor het wat rustigere en meer op de conditie gerichte crosscountrywerk dan weet Erik je te vermaken. Wil je alleen maar naar beneden knallen? Downhill- en enduro-achtige tracks genoeg. Wil je een beetje van beide? Dan kan je de allmountaintrails rijden die wij gedaan hebben. Verbier heeft iedereen wat te bieden.
Beone Moko 140
Van Beone kregen wij een gloednieuwe Moko 140 mee om aan de elementen van Verbier te onderwerpen. De Moko komt in 120, 140 en 160 millimeter veerweg, waarvan wij de 140 mochten beproeven een prima uitvoering voor allmountain gebruik. Op het eerste gezicht oogt de standaard afmontage van de Beone wat te rank voor de ruige Zwitserse Alpen: Schwalbe Racing Ralphs, 160 millimeter schijven op de remmen en een lange FSA-stuurpen zijn ideaal voor de Ardennen of de ‘Dutch Mountains’, maar niet optimaal voor dit grove werk. Gelukkig kregen we vanuit Beone een doosje onderdelen mee om het beestje beter in te richten voor de bergen. 180 millimeter schijven gaven meer remkracht, de banden werden vervangen voor Fat Alberts en er werd een kortere voorbouw geplaatst.
Het veersysteem van de Moko heeft wat weg van de Franse Engine Lab-bikes (en blijkt ook inmiddels de derde generatie van dit systeem te zijn), die gebruik maken van een doorontwikkeld veersysteem dat werkt op basis van een door Renault ontworpen veerprincipe. Het doet denken aan één van de eerste zeer succesvolle full-suspension bikes, de Giant NRS. De kettingspanning en optimale plaatsing van de draaipunten voorkomen dat de achterdemper onnodig gaat pompen.
Na wat geëxperimenteerd te hebben met de luchtdruk (20% sag) bleek de achtervering efficiënt te werken: kleine wortels en grote rotsen werden goed geabsorbeerd en op korte steile klimmen reageerde de demper nauwelijks. Aan de voorzijde moet de RockShox Revelation RL 140 de klappen opvangen. Met name op de rechte technische stukken met veel rotsen en wortels doet de RockShox imponerend werk en was het eigenlijk de kramp in mijn handen die maakte dat ik snelheid moest minderen. Toch is die voorvork niet stijf genoeg – en eigenlijk de complete fiets niet robuust genoeg – voor zo’n heftige allmountaintocht. Het moet toch mogelijk zijn de fiets uit te rusten met componenten die beter kunnen meekomen met het vermogen van de achtervering. Dus stijvere wielen, betere remmen, dikker rubber en een voorvork met steekas. Natuurlijk kun je dit allemaal naderhand aanpassen, maar het moet niet zo moeilijk zijn dit meteen goed te doen.
Wij zouden de Moko 140 eerder bestempelen als een ‘marathon bike met veel veerweg’ of een allmoutainbike, super geschikt voor Nederlandse mtb-parcours, de Belgische Ardennen of Duits middengebergte!
€ 2999,-
www.beone-bikes.nl
BBB Impulse PH
Na het rijden met de BBB Impulse zijn we er achter gekomen dat photochromatische lenzen een must zijn voor mountainbikers. Doordat je vaak het ene moment op een open vlakte bent en het andere moment weer in een donker bos, bestaat er eigenlijk geen ideale lens. Photochromatische lenzen passen hun tint automatisch aan naar de intensiteit van het licht, zodat je altijd de juiste lens draagt. Klonk ons eerst als rocketscience in de oren maar het werkt echt goed. Photochromatische lenzen onderscheiden zich in het bereik van de tinten en met de snelheid waarmee de lenzen zich aanpassen. De Impulse PH gaat van vijftien procent dekking tot 85 procent in slechts acht seconden en daarmee behoort de bril tot de beste die er te krijgen is.
€ 114,95
www.bbbcycling.com
FOX Ultimatum-short
De Ultimatum-short is een ‘top of the list’ fietsbroek van Fox. De short is gemaakt van een stevig materiaal en over de bovenbenen lopen twee stroken ‘mesh’, gemaakt voor ventilatie. Wel zo handig aangezien je bovenbenen naast je hoofd de meeste warmte produceren. De short komt met een luchtige binnenbroek voorzien van een dikke zeem. Verder zitten er vijf zakken op, welke mooi zijn afgewerkt door middel van waterdichte ritsen. Het broekje is het meest geschikt voor het wat ruigere werk in de Alpen vanwege de zwaardere constructie. Voor de hele warme dagen is hij toch net even te heet.
€ 147,50
www.foxeurope.com
