De negen levens van Pim Stigter

Pim Stigter was zeven jaar toen hij het skien ontdekte op de borstelbaan van

Duinrell in Wassenaar. Iets later namen zijn ouders hem mee op wintersportvakantie
naar het Oostenrijkse Fiberbrun waar hij als klein jongetje de ‘Lords of
the Boards’- wedstrijd kon aanschouwen met de toenmalige wereldtop in actie.
Al het gestunt was voor de toen kleine Pim een lust voor het oog en hij bleef bij
zijn ouders net zo lang doorzeuren tot hij een paar uur een plank mocht huren
en kon uitproberen op de beginnersweiden.
Het zien van de halfpipewedstrijd had hem geinspireerd, want terug in Nederland
was hij met zijn rolschaatsen continu te vinden in de dichtstbijzijnde
mini-ramp. Toen bepaalde het lot dat Snowworld Zoetermeer tien minuten bij
zijn ouderlijk huis vandaan geopend werd…

Het eerste leven

‘Voor een toenmalig filmproject ‘Locations’ gingen we een streetrail zesendertig
traptreden rijden bij de Rotterdamse Kuip. De sneeuw hadden we
bij Snowworld vandaan gehaald en na het scheppen zou ik de rail wel even
uitchecken. Bij mijn eerste poging kwam ik ten val. Mijn linker elleboog raakte
mijn ribben en ik kon nog net op tijd mijn hoofd wegdraaien voordat deze op de
stenen trap zou vallen. De sessie werd gestaakt en toen ik thuis kwam ging ik
met een paracetamol op naar bed. Ik ben een beetje panisch voor ziekenhuizen
en bovendien zei mijn vader: ‘Slapen is het beste medicijn!’ Toen mijn moeder
‘s nachts bij me ging kijken was ik helemaal blauw en ademde ik nauwelijks
meer. Na flink wat schudden kreeg ze me wakker en heeft ze me toch naar het
ziekenhuis gebracht. Ik had mijn milt gescheurd, twee liter bloed was in mijn
buik gelopen en ik belandde op de intensive-care. De artsen zeiden dat als ik de
nacht had doorgeslapen ik nooit meer wakker was geworden.’

Vandaag de dag is Pim dan wel een allround-georienteerde freestyler, rijdt
hij alle disciplines van streetrails tot aan halfpipe, maar dat is lang niet altijd
zo geweest. De eerste vorm van training die hij genoot was slalom-training
in het ‘extreme team’ van Snowworld. ‘In die tijd waren de indoorbanen
gewoon niet zo bezaaid met freestyle-obstakels als tegenwoordig. Ik denk dat
ik tot op de dag van vandaag daar nog een voordeel uit weet te halen. Ik heb
simpelweg een goede basis en weet om die reden goed mijn staalkanten te
gebruiken.’

Het tweede leven

‘Na in 2007 een super seizoen gedraaid te hebben en ondanks alle grote
schansen toch blessurevrij te zijn gebleven was er in Snowworld een ‘Guinness
book of record’-poging: de langste railslide. Op de baan stond een
rail van meer dan vijftig meter en de paaltjes waar de rail op steunde waren
niet afgedekt. Je moest deze natuurlijk full-speed aanrijden om vijftig meter
te railen maar op het moment dat ik dacht tot het eind te komen raakte ik net
uit balans, mijn board verdween tussen de steunpaaltjes en ik ving de volle
klap op met mijn kuitbeen. Mijn rechterknieschijf raakte de onderkant van de
rail, dus ik had beide benen geblesseerd, de doktoren zagen mijn freestyletoekomst
somber in maar na drie maanden keihard gerevalideerd te hebben
was ik alweer vol gas aan het freestylen in Nieuw-Zeeland. Mijn tiende afdaling
landde ik alweer een backside900! Ja ach, dat snowboarden is niet zo
moeilijk. Blessurevrij blijven, dat is pas echt moeilijk…’
Bij de Red Bull Railbattle in Brussel die nu al zo’n vier jaar geleden gehouden
werd was Pim een van de rijders die het voor Nederland op moest nemen tegen
Belgie. Railbattles zijn grote evenementen waarvoor sneeuw in het midden
van de stad wordt gelegd zodat boarders al railend tegen elkaar kunnen
strijden op bestaande rails. De stand was gelijk en alleen Pim kon nog voor
een beslissing zorgen en daarvoor had hij drie pogingen. Duizenden mensen
in het publiek schreeuwden het uit en Pim voelde zich net een rockster. Hij
landde een cab270-frontboard-backboard-270 out en daarna een cab450-
backboard-270 out (www.tastetube.nl). Aan de namen van de tricks kun
je alleen al afleiden dat het erg technisch moet zijn geweest en Pim haalde
daarmee de overwinning binnen.

Het derde leven
‘In 2005 was ik als Vans-teamrijder mee op Jody’s fantastische freestyle-camp.
Ik gaf daar clinics en werd door mijn leerlingen een beetje uitgedaagd om een
mooi kunstje te laten zien. Er zaten een paar mooie meiden in de groep en
ik was zeventien. En ja, dan wil je je graag uitsloven. Een spine is een lange
driehoekvormige schans die je rechtdoor springt en dan naar links of rechts
wegrijdt. Als je echt wilt laten zien dat je ballen hebt dan probeer je een spine
te clearen (red: op het uiteinde te landen). In mijn tweede aanloop ging ik over
een stuk piste dat nog in de schaduw lag en beter gleed dan de aanloop van
mijn eerste poging. Ik had het helemaal verkeerd ingeschat, ik sprong boven de
stoeltjeslift uit en kwam acht meter na de schans terecht op de piste. Ik kwam
op mijn voeten uit, maar de zwakste schakel, mijn kruisband, die knapte. Een
week later werd ik geopereerd en acht maanden revalidatie volgde.’

Na het succes van Pim’s eerste railbattle werd hij uitgenodigd om mee te doen
aan de Red Bull Railstorm in Glasgow. In een veld met allemaal professionals
zoals Heiki Sorsa en Travis Rice won Pim de ‘Best trick award’. Het team waar
hij deel van uitmaakte werd pas in de halve finale uitgeschakeld door de Amerikanen.
Dure hotels, hordes fotografen en groupies maakten dat pubertje Pim
zich weer een dag rockster voelde.

Het vierde leven
‘Met skateboarden ben ik een keer van een mini-ramp gevallen en sindsdien
loopt mijn ellebooggewricht niet meer zo soepel. Toen ik eenmaal naar het
ziekenhuis ging vertelden de doktoren dat er iets was gebroken, maar dat het
alweer bleek vastgegroeid en dat het te laat was om er iets aan te doen.’

Wedstrijden zijn voor Pim niet het belangrijkste van de sport maar hij vindt het
toch een goede manier om zich te meten met anderen. Afgelopen jaren werd hij
vier maal Nederlands kampioen. Twee maal in de halfpipe en tweemaal op de bigair.
Onlangs won hij nog zijn eerste TTR-wedstrijd: de Salomon Backyard Bang in
de Haagse Uithof met in de finale een cab1080. Vele rijders ervaren extra druk bij
een wedstrijd en voelen een belemmering, Pim voelt een extra ‘push’.

Het vijfde leven
‘Ik was ongeveer tien jaar en na een wedstrijd op de indoorbaan stond ik wat
na te praten met mijn rug naar de bovenkant van de piste. Een man die nog
nooit eerder had gesnowboard had zichzelf wat moed in staan drinken op
een bedrijfsfeestje. Hij kwam als een kamikaze naar beneden, kon niet meer
remmen en schepte me. Ik vloog door de lucht en kwam met mijn kaak terecht
op de staalkant van de man. De sneeuw zat onder het bloed en in mijn nek
stond een snee die maar een klein beetje was verwijderd van mijn slagader.
Mijn tanden waren naar binnen geslagen en mijn kaakgewricht was verbrijzeld
en stond scheef. De man was spoorloos. Ik moest een half jaar pap eten en het
duurde drie jaar voor ik weer in een appel kon bijten.’

Gedurende zijn snowboardcarriere heeft Pim altijd in een van de selecties van
de bond gezeten. Eerst was dit het rookie-team, een kweekvijver van talent,
en later werd dit de Nederlandse selectie waar hij nu al drie jaar deel van
uitmaakt. De selectie, inclusief trainers, is een soort groep van vrienden die
samen de wereld over reizen om te trainen en aan wedstrijden mee te doen. In
zijn debuutjaar werd hij twaalfde op de wereldkampioenschappen en won hij
in zijn heat voor het eerst van Stefan Gimpl die al vele wereldbekerwedstrjiden
op zijn naam had staan. Met een achtste plaats op de worldcup in Italie van
afgelopen seizoen kwalificeerde hij zich voor de wereldkampioenschappen
en verzekerde hij zich van een A-status voor NOC/NSF. Pim rijdt nu in een
Polo van het NOC/NSF, je kent ze wel, met van die Olympische ringen op de
zijkant.

Het zesde leven
‘Door de vele backside happers, waarbij je je snowboard verkant en met

een soort whiplash-effect achterover valt, zijn een aantal van mijn nekwervels
scheef gaan staan. Als ik mijn nekspieren oprek hoor je het echt letterlijk
kraken en dat is altijd leuk om mensen te shockeren. Soms zit er wel eens iets
klem en krijg ik het gevoel dat er te weinig bloed naar mijn hersens stroomt, ik
word dan een beetje dizzy…’

Een van zijn persoonlijke hoogtepunten ervaarde Pim vorige winter op de Taste-trip naar Finland welke is gepubliceerd in het vorige nummer. De hele week was Pim in zijn sas en deed hij waar het snowboarden om draait, lekker buiten spelen en op dingen shredden die eigenlijk niet voor het snowboarden bestemd waren. Verder was het flink misdragen op sneeuwscooters, wilde huskyhondtochten en de week eindigde met een mooi avondje bier drinken. Foto’s van de trip resulteerden in Pims eerste covershot geplaatst op het vorige nummer!

Het zevende leven
‘Na dertien jaar snowboarden, impact van allerlei apensprongen en continue belasting van je lichaam, is er een bult net onder mijn enkel gekomen die heel makkelijk geirriteerd raakt. Wanneer het bultje belasting ondervindt raakt het ontstoken en krijg je botvorming, waardoor het daarna alleen maar gevoeliger wordt voor druk. Het is een beetje een neerwaartse spiraal en je moet je schoenen er op aanpassen. Een beetje een lullige, chronische blessure.’

Pim is nooit echt een studeertypje geweest, maar na een paar mislukte pogingen heeft hij het tij toch doen keren. Hij zit nu op het Johan Cruijff College en doet daar een studie sport, marketing en communicatie in Amsterdam. Het is een versnelde opleiding die drie jaar duurt. Je kunt hier je studie naast je sport doen in plaats van je sport naast je studie. Het leuke van deze manier van leren vindt Pim dat hij enerzijds zich op het snowboarden kan focussen en anderzijds toch veel leert over wat er achter de schermen van de sport gebeurt.

Het achtste leven
‘Alweer een aantal jaren terug was ik op zomervakantie in Les Deux Alpes en met een paar vrienden hadden we bedacht dat we gingen bungeejumpen. De sprong kon je vanuit een gondel in een ravijn maken en omdat ik maar vijftig kilo woog moest ik aan een extra dun elastiek. Aan het eind van de bungee zat een tuigje waar je voeten met klittenband aan vast zaten, welke het personeel voor je vastmaakte. Toen ik sprong slingerde een lus van de bungee om een van mijn voeten en onderaan mijn val rukte het elastiek zo het klittenband los van mijn rechtervoet. Dit is echt het engste wat ik ooit heb meegemaakt. Ik stuiterde nog een aantal keer op en neer aan een been en toen de medewerker beneden mijn voeten losmaakte schrok hij zich dood. De rest van de dag was ik niet aanspreekbaar.’

Het laatste leven
‘Zoals je leest heb ik aardig wat brokken meegemaakt, deels was het te wijten aan roekeloos gedrag en deels is het domme pech. Wat betreft het boarden, ik deed dat altijd wel met een ‘alles of niets’-houding. Ik ben nu twintig, inmiddels wel een stuk volwassener en me beter bewust van mijn kunnen. Mijn snowboardcarriere zit in de lift en ik wil deze stijgende lijn doorzetten. Daarbij kan ik geen blessures meer gebruiken. Naast de worldcupwedstrijden met het Nederlandse team wil ik me flink focussen op filmen en foto’s maken en iedereen verbazen wat er op een snowboard allemaal kan. Mijn ultieme droom is om ooit wereldkampioen big-air te worden, maar het kenmerk van een wereldkampioen is dat hij blessurevrij blijft…

Interview uit: Taste Snowboard Magazine – nr. 2, jaargang 10

Verder in deze uitgave:

• Backcountry-freestyle special
• sicke freeride in het Otztal
• Slush Sessions 2008
• Eerste dubbelflip in de BeNeLux

Zin om deze uitgave echt te lezen? Wacht niet en bestel hem hier!