De scherpe kantjes van Innsbruck
De meeste wintersportende Nederlanders zullen het Oostenrijkse Innsbruck wel kennen. Gebieden zoals Axamer Lizum, Seefeld, Serfaus, Fiss en Ladis liggen allemaal in de buurt van de stad die in ’64 en ’76 de Winterspelen te gast had. Wij kwamen ook voor spelen in de winter, maar dan op een andere manier. Met een lading indoortalent maakten we de straten onveilig en gingen we op zoek naar geschikte locaties om te filmen voor Periscoping, de nieuwe film van Postland Theory.
Tekst en beeld: Lenn Verjans
Het brakke begin
Cees Wille is precies op de afgesproken tijd in Den Haag met de volgende mededeling: “Ik ben Kas zijn board vergeten, we moeten nog even terug naar Monster.” Na deze korte vertraging rijden we twee uur later, vanuit huize Lemmens in Bergeijk, in een stuk door naar hartje Innsbruck waar we midden in de nacht aankomen. Gelukkig is de lokale snowboardheldin, Mary Luggen nog wakker en mogen we op haar bank in slaap vallen.
Het begint lekker. De eerste dag wordt Cees ziek, ik voelde me al beroerd en Kas eet de hele dag door snoep. Als onze bus ook nog eens motorproblemen krijgt en we elke dag de klim naar de omliggende gebieden met 15 kilometer per uur omhoog rijden, wordt ons doorzettingsvermogen behoorlijk op de proef gesteld. Terwijl Cees boven een kop gemberthee en Stroh hangt, vinden Kas en ik een mooie elbowkink in Axams. Ik zet de filmcamera op statief, druk op record, ren naar mijn fotospot en leg Kas z’n acties vast. We herhalen dit scenario net zo lang, totdat hij tevreden is met z’n shot.
Na een aantal dagen slecht geslapen te hebben, op de bank van Mary, kunnen we onze intrek nemen in een van de riante kamers van Villa Blanka, een voormalig internaat met een mooi uitzicht over de stad. Mastermind Tim Schiphorst voegt zich bij ons. We zetten vandaag koers richting Seefeld waar we een hoog gebouw langs de weg vinden. Cees – inmiddels uitgeziekt – beproeft daar zijn geluk. Maar het zit hem niet mee deze trip als we hem niet veel later zien weglopen met een pijnlijke knie. Kas gaat net iets te lang door op een flatrail met kleine gaps ertussen en valt zo’n zeven meter lager de diepte in. Niks aan het handje gelukkig. In het laatste licht van de dag landt hij gelukkig z’n trick, nog net voordat de politie ons van het terrein haalt.
Omdat het de volgende morgen zonnig is, besluiten we een dagje te snowboarden op de Nordkette. We cruisen wat langs het park en vinden een lading side-hits. Cees heeft teveel last van z’n knie en neemt de lift naar beneden. Wij dalen helemaal naar Innsbruck af zonder lift, ook al zijn de sneeuwcondities magertjes. Met een geweldig uitzicht over de stad en de ondergaande zon vinden we wonderwel ook nog wat poeder. Ik kom helaas nogal abrupt tot stilstand wanneer ik keihard door een boomstronk onder de sneeuw getackeld wordt. Ik schreeuw het uit van de pijn. Ook ik hou er een zere knie aan over. We moeten nog een flink stuk, en het laatste gedeelte over de paden is niets minder dan hels. We halen het tot de stad, waar Cees ons gelukkig komt ophalen en we al het leed weg kunnen drinken.
De jeugdige reünie
Onze kamer in Villa Blanka lijkt ondertussen meer op de werkplaats van GV Constructions. De matrassen die we ‘geleend’ hadden om in de bus te kunnen slapen verruilen we voor de generator, bouwlampen en dropin ramp. De afgelopen dagen waren best pittig dus we besluiten vroeg in ons bedje te kruipen en te dromen over alle vrienden die ons tegemoet rijden. Als Rachida Aoulad, Luc Büthker, Max de Vries, Wessel van Lierop en opperhoofd Gerben Verweij de volgende dag aangekomen zijn, zoeken we een plek voor de warming-up. We komen terecht bij de bekendste streetspot in Seefeld; een close-out rail achter een verlaten kasteel. Dit is een flatrail die aan het einde negentig graden naar links afbuigt en de muur in gaat. De nieuwe garde warmt de beentjes op terwijl Kas speels een paar tricks landt. Luc probeert urenlang een switch backnose 270 sameway (dezelfde kant op doordraaien) maar moet uiteindelijk opgeven, omdat zijn benen niet meer kunnen en hij nog een aantal dagen op straat in het vooruitzicht heeft.
Met urban snowboarden is het vaak zo dat je meer dan de helft van de tijd uit het autoraam aan het loeren bent. Scopen wordt dit genoemd. Zeker als je in de Alpen ergens naar een gebied omhoog rijdt hoop je bij aankomst dat je de rit niet voor niks hebt gemaakt. In Axamer Lizum wordt onze hoop beloond als we bij een driehoekige kerk aankomen. Dan maar een beetje heiligschennis plegen om onze wens in vervulling te laten gaan. We bouwen een transition door voorzichtig twee middenbalken van een hekje weg halen en gaan aan de slag. Kas wil een handplant leren en Max lijkt het wel leuk om een salto te proberen. Hoewel geen van beide deze tricks kunnen, blijven ze het gretig proberen. Op een gegeven moment wordt Kas bijna genadeloos gestraft voor het vernielen van dit hekwerk. Hij mist met z’n gezicht op een haar na een aantal roestige schroeven. Dan nog maar een stuk hek weghalen. Ze landen de tricks vervolgens allebei met stijl, maar Max wil meer: hij wil een McTwist proberen. In het blauwe uurtje loopt het 14-jarige wonderkind met z’n schep en twee clips in z’n zak terug naar de auto.
Het geluk lacht ons toch nog toe
De middelbare school waar we in Fiss langskomen is gesloten. Van die situatie kunnen we dus mooi gebruik maken om de rail die ernaast ligt onder handen te nemen. Kas vind ook nog een flatrail. Hij wordt tijdens zijn run op de voet gevolgd door ‘followcam’ Wessel. Rachida is vastbesloten een frontside 180 switch 5-0 te doen. Het moge duidelijk zijn dat deze chick met haar skills niet onder doet voor de boys. Onze vriendin Mary Luggen werkt in de Peep Shop in Serfaus en nu we toch in de buurt zijn besluiten we haar een bezoekje te brengen in deze stijlvolle snowboardwinkel. We worden uitgenodigd om in het hotel van haar ouders te komen dineren. Hier zeggen we natuurlijk geen nee tegen en even later zitten we met z’n allen rond een tafel van heerlijke soep en worsten te genieten. Dit kunnen we wel gebruiken na een aantal dagen goedkoop rommelvoedsel. De laatste sessie vieren we in Seefeld met een party op de parkeerplaats. Ook Max danst gezellig mee met de fles kinderchampagne die we voor hem gehaald hebben. Het is een feestelijk einde van een moeizame trip.
