De watermolenroute: Beproeving door de Vlaamse Ardennen
Het is eind juli 2014 als ik in de vooravond een uurtje fiets in de omgeving van Gent. Een rustig rondje is het niet. De wielertoeristen die vol spanning wachten op de voorjaarsklassiekers zijn uit de stad verdwenen. In plaats daarvan is de stad vol met ‘normale’ toeristen en dagjesmensen. Al slalommend en wachtend voor stoplichten probeer ik de drukste wegen te vermijden. De vlaamse ardennen zullen net zo druk zijn. Op zoek naar een alternatieve, niet al te drukke ronde door het heuvelland komen we de Watermolenroute tegen.
Pech
In de aanloop naar de route rijden we steeds sneller over de hundelgemsesteenweg. Beter bekend als de lange brede weg die in het voorjaar een verbrokkeld peloton naar de finale van de omloop het nieuwsblad leidt. Wij rijden weliswaar in tegengestelde richting, het blijft een mooie gedachte dat de koers over dezelfde weg gaat. Het is er vrij druk met auto’s, maar het fietspad is goed te doen. Tot lieven, één van onze renners, lek rijdt en we moeten stoppen. Deze keer is er geen volgwagen om een nieuw wiel te steken. Onze volgmotor stopt wel. terwijl de motard een veilig plekje zoekt loopt tim, de fotograaf, onze kant op.
Binnen no-time is de binnenband gewisseld en heeft tim nog net de tijd om een foto te maken. Bij het terugsteken van het wiel blijkt de lekke band niet het enige probleem, de derailleur laat ook los. Of zoals lieven achteraf via strava reageert: ‘Bij het insteken van m’n achterwiel kwam m’n derailleurpad los van het kader. Eén vijsje weg en van de andere was het schroefdraad versleten. Geluk bij een ongeluk, de Molenberg stond op de planning. Had ik die opgereden dan had ik de boel in frieten getrokken.’ Gelukkig wil lies, de vriendin van onze gids Ron, haar hardlooptraining even uitstellen en lieven ophalen. Ook zij reageert via strava: ‘Wat zouden de mannen toch zonder hun vrouwtjes doen’.
Kasseien
Eenmaal terug op de fiets word ik toch wat zenuwachtig voor de naderende kasseien van de paddestraat en de Molenberg. In de voorbereiding op de tocht had ik er alles aan gedaan om het risico op materiaalpech te beperken. Met minder lucht in de extra brede banden en een check van de belangrijkste onderdelen. Fietsen in de heuvels blijft naast een goede test voor je fysieke conditie ook een beproeving voor het materiaal. Na precies dertig kilometer dalen we af naar de paddestraat. De tips van het rijden over kasseien schieten door mijn hoofd. Zwaar schakelen, druk houden op de pedalen, vaart houden. Met de polsen losjes op het stuur en zo min mogelijk remmen. Vooruit kijken, in de richting waar je naartoe wilt.
In ieder geval niet focussen op de gleuven tussen de kasseien, de plassen of de gaten in de weg. Makkelijker gezegd dan gedaan. Na 400 meter kasseien komt een bocht naar rechts en rem ik wat bij. Hierdoor verlies ik wat terrein op de anderen en na de bocht versnel ik voorzichtig over de gladde kasseien. De hoeveelheid grip verbaast me positief. De bandenspanning is precies goed en na één kilometer kasseien sluit ik aan op de volgende klim. Dat is gaaf! We rijden verder over de smalle wegen van de route waar nauwelijks ander verkeer langskomt. De route staat goed aangegeven met duidelijke bordjes. In de zomer waren ze hier en daar bedekt met groen, deze keer is alles goed zichtbaar. Na 45 kilometer draaien we linksaf. Ik zie rechts een bushokje staan en weet precies waar we zijn. De Molenberg komt er aan. In de aanloop naar de klim heeft onze local Ron tips gegeven. Zodra je de klim opdraait kan je het beste aan de linkerkant zitten, omdat het midden glad is en de stenen rechts nog slechter verdeeld zijn. De klim ligt verscholen tussen het groen, je zou ‘m zo voorbij kunnen rijden. In de koers geldt het bushokje als herkenningspunt, wie daar nog een paar plaatsen naar voren weet op te schuiven doet goede zaken.
Ezels
Voor het uithangbord van het Mechelse koekoek restaurant draai je rechts de Molenberg op. direct links is een watermolen te zien, maar door mijn focus op de kasseien weet ik pas na afloop bij het zien van de foto’s hoe die er precies uitziet. Ik stuur over de kasseien zoals Ron adviseerde. Wat een steile klim. Rechts van de weg staan een paar ezels in de wei. Ze laten luid van zich horen. Het is onze enige support vandaag. Hoewel het meer klinkt als hoongelach denk ik aan aanmoedigingen tijdens de koersen. In het voorjaar staan de supporters hier rijen dik langs de kant en gaat het fietsen bij de renners vast als vanzelf. Na de kasseien loopt de klim gewoon door over het asfalt. Bovenop draait de Molenberg naar rechts en gaat vals-plat verder. Dé plek voor splijtende demarrages. De Watermolenroute gaat gelukkig naar links en onze groep mag, compleet en wel, genieten van een korte afdaling. Het laatste deel van onze route loopt verder over de landelijke weggetjes en langs restaurant ter swaelm. Het mooie van de route is dat deze in een soort bloemvorm rond Zwalm kronkelt. Door het hoogteverschil ontkom je er niet aan om af en toe pittig te klimmen, met als beloning een net zo lange afdaling. Om de route wat afwisselender te maken hebben we ervoor gekozen om niet via dezelfde route naar Gent te rijden, maar om langs de schelde terug te keren.
Het oorspronkelijke idee was om daar rustig twee aan twee uit te fietsen en na te praten. In de praktijk schakelden we juist bij en reden we kop-over-kop met 45 langs het water. Ron vertelde op de heenweg al dat het zogenaamde scheldepeloton hier meerdere keren per week langskomt. Op vaste tijden kan er worden aangesloten door iedereen, met als enige regel dat het peloton op niemand wacht. De vele profrenners die in de regio wonen maken hier goed gebruik van en voeren het tempo flink op. Ron heeft het tempo merkbaar in de benen en stopt pas als we langs het herdenkingsmonument van Wouter Weylandt, Dimitri de Fauw en Frederiek Nolf rijden. De plaats is symbolisch gekozen omdat het scheldepeloton hier verzamelde voor de trainingstochten langs de rivier. Het is vlakbij de plek waar Weylandt tijdens trainingen een laatste sprintje opzette. Na onze stop bij het monument rijden we rustig terug naar de wielerbaan, waar ze zo vriendelijk zijn om ons te laten douchen. Mocht je de totale negentig kilometer niet genoeg vinden kan je natuurlijk altijd twee keer de Watermolenroute fietsen en zo veertig kilometer extra pakken. Het is hoe dan ook geen straf om de route meerdere keren te rijden want het zal blijven verrassen.
Benieuwd wat deze route nog meer te bieden heeft? Dit artikel is afkomstig uit Wielrenblad Magazine 2015 #2. Mocht je dit magazine gemist hebben dan kun je deze bestellen in onze webshop. Voor het gemak kun je ook abonnee worden zodat je geen nummer meer hoeft te missen!
Hieronder kan je de Route downloaden voor jouw GPS:
