Diamond Head
Bijna twintig jaar stond het verloop van de zomer van Marcilio Brown, Ricardo Campello en Robby Swift grotendeels vast. Vanaf half juni was het op naar de Canarische Eilanden, met eerst hoogvliegen op Pozo, vervolgens freestylen op Fuerteventura en als toetje golfrijden en jumpen op Tenerife. Corona heeft deze routine behoorlijk in de war gegooid, maar gelukkig zijn er ook op Hawaii nog genoeg uitstapjes te maken.
De coronapandemie heeft ieders leven over de hele wereld beïnvloed. Veel mensen werden voor langere tijd gescheiden van hun dierbaren en we hebben allemaal gevoeld hoe de vrijheden die voorheen zo normaal waren op een of andere manier ingeperkt werden. Door de geïsoleerde ligging van Hawaii en het feit dat de eilanden relatief klein zijn, was de impact bij ons relatief klein. Strikte toegangsbeperkingen zorgden ervoor dat we min of meer afgesloten waren van de rest van de wereld, waardoor we automatisch in een soort bubbel zaten. Bijeenkomsten werden beperkt en het toerisme kwam volledig tot stilstand, maar solo-buitenactiviteiten bleven mogelijk. Goed nieuws dus voor ons windsurfers op Maui; Ho’okipa was nog nooit zo rustig als de afgelopen anderhalf jaar.
Toch zijn ook onze levens noodgedwongen een iets andere weg op gegaan dan we gewend waren. Ik schrijf dit artikel samen met mijn maatjes Marcilio ‘Braw’ Browne en Ricardo Campello, waarmee ik normaal ergens in juni afreis naar Europa voor de PWA World Tour. Normaalgesproken is de zomerperiode voor ons een tijd van evenementen, van twee maanden Canarische Eilanden en gegeseld worden door windkracht acht of meer. Van kleine zeiltjes, het keienstrand van Pozo en de bunker van El Cabezo. Doubles, pushloop-forwards, hoger, sneller, harder.
Nu corona de tour voor ons wavers volledig tot stilstand heeft gebracht is het alweer de tweede zomer zonder evenementen. Ik realiseer me dondersgoed de luxepositie waarin we ons bevinden, en dat we op Maui in het paradijs leven. Maar toch… het grootste deel van de afgelopen twintig jaar zaten we in een ritme van competitie en training, en het voelt raar om die drive in een keer kwijt te zijn geraakt. We zijn goede vrienden en brengen graag tijd met elkaar door op en naast het water, maar de jaarlijkse PWA-wedstrijden zijn onze focus – letterlijk vanaf het moment dat we wakker worden tot het moment dat we gaan slapen – en dat al sinds het begin van de jaren 2000. Tegelijkertijd biedt de pandemie ook mogelijkheden. Ik heb nog nooit een zomer ‘vrij’ gehad. Dus wat te doen als je ineens de keuze hebt iets nieuws te doen?
Bucketlist
Persoonlijk heb ik een mooie bucketlist met spots waar ik zou willen varen als de omstandigheden zich voordoen. Veel van die spots zijn momenteel moeilijk te bereiken, maar gelukkig voor ons hebben we er een paar dicht bij huis. De eerste en meest voor de hand liggende spot was Diamond Head op Oahu, een van de meest iconische windsurflocaties ter wereld, en min of meer de thuisbasis van het progressieve ‘waven’ voordat Ho’okipa het epicentrum van de windsurfwereld werd.
Braw heeft de afgelopen maanden veel contact gehad met voormalig pro windsurfer Scott Carvill, die in Kailua woont, wachtend op een dag waarop de omstandigheden het waard zouden zijn om het vliegtuig naar Oahu te nemen.
Toen Scotty eind juni appte dat het twee dagen op rij goed zou worden, ging er letterlijk een stoot adrenaline door ons heen. We boekten onze vluchten en pakten onze boardbags in om de volgende ochtend om 7.30 uur te kunnen vertrekken.
Ruim op tijd kwamen we aan op Kahului Airport, zo vroeg zelfs dat het nog ongeveer 45 minuten duurde voordat de douane-inspecteurs überhaupt arriveerden. Bij het inchecken van onze gear ging er een alarm af op Braws boardbag omdat hij er twee gloednieuwe boards in had – enorm verdacht natuurlijk voor iemand die van windsurfen zijn beroep heeft gemaakt. Vervolgens werd elke voetband losgemaakt en geïnspecteerd, elke mast gecheckt, en elke verlenger nauwkeurig onder de loep genomen. Toen ze eindelijk doorhadden dat Braw geen drugsdealer of terrorist was, lieten ze ons naar de gate gaan, waar we werden geconfronteerd met een gigantische rij voor de security.
Ik had mijn drone in mijn handbagage (gelukkig, want onze videograaf zou die van hem een paar uur later crashen tegen het zeil van Ricardo en nooit meer terugvinden) en natuurlijk moest ook deze uitgebreid gecontroleerd worden. Braw en Ricky liepen alvast door naar het vliegtuig en belden me om op te schieten, maar de inspecteurs namen hun tijd en tegen de tijd dat ik mijn tas weer had ingepakt en naar het vliegtuig was gerend, was de gate gesloten en misten we de vlucht. Niet ideaal, want we hadden meer dan drieduizend dollar betaald voor fotografen en videografen voor deze tweedaagse trip en ze waren al onderweg naar het strand.
Nieuwe tickets, nieuwe kansen
We werden omgeboekt voor het vliegtuig van tien voor half elf, maar deze was vertraagd waardoor we pas om half 1 landden. Terwijl we richting de terminal taxieden, keken we op onze mobieltjes naar de Surfline-camera’s op Diamond Head waar we windsurfers in logohoge golven zagen, terwijl Scotty en de fotografen ons bestookten met berichten dat de swell was aangekomen en de wind goed was. We keken nog snel alle oude Diamond Head-video’s die we konden vinden – delen van RIP en diverse andere old skool tapes – zodat we maximaal gemotiveerd (en lichtelijk gefrustreerd) uit het vliegtuig stapten. Gelukkig heeft Ricardo’s oom een kleine vloot huurauto’s op Oahu, zodat we niet aan hoefden te sluiten in de fameuze gigantische rijen die je meestal aantreft bij Hawaiiaanse autoverhuurbedrijven, en vrij snel op weg waren.
Toen we drie kwartier later aankwamen bij de Diamond Head Lookout was het bijna een anticlimax. De sets waren goed maar dun gezaaid, en de wind was vrij zwak, net te doen met een 5,0. We zagen Scotty echter een paar mooie lips smacken en met de filmcrew klaar voor actie bonden we onze setjes samen voor de hike langs de heuvel richting het strand.
De laatste keer dat ik op Diamond Head voer was tien jaar geleden. Ik kreeg die sessie niet veel goede golven, dus ik stond te popelen om het dit keer beter te doen. Alex Reinprecht, onze filmer en local van Diamond Head, gaf ons enkele tips. Naar buiten varen doe je via de kleine channel met zand – let op de rotsen!! – en als je eenmaal voorbij de break bent, kies je de golven die eruit zien alsof ze closeout gaan breken, omdat juist die rollers je het beste canvas geven om je turns op te maken. Alex verzekerde ons bij deze swell van rond logo- tot masthoog in de sets toch vooral de grotere golven te nemen, niet per se omdat je daarmee extra mannenpunten scoort, maar vooral omdat ze het verst op zee breken en daardoor niet direct op de rotsen eindigen.
Aftasten
De eerste paar golven waren we alle drie een beetje aan het aftasten, we probeerden ons te oriënteren en ervoor te zorgen dat we precies wisten waar die vervelende rotsformatie aan het einde van de golf was. Eenmaal gewend bleek het niet zo moeilijk om eerder de golf uit te kicken of juist in een rechte lijn voor de golf uit te racen, upwind langs de rotsen te varen om vervolgens overstag te gaan en verder upwind door de golven terug naar buiten te varen.
Ik denk dat we onszelf het eerste half uur een beetje in verlegenheid brachten met onze positionering en timing, omdat het een heel andere golf is dan alle spots op Maui waar we varen, maar toen we er eenmaal een beetje in kwamen gaven de strakke en steile golven ons meer dan voldoende mogelijkheden om onze boards zo hard als we konden in turns en aerials te duwen. Ik merkte dat ik steeds meer de limiet opzocht, en ik zag hetzelfde bij Ricky en Braw. Varen met die twee gasten is te gek. Ze zijn altijd enthousiast om hun techniek te verbeteren en niet bang om gespoeld te worden, en Diamond Head is een geweldige spot om je vrienden te zien rippen terwijl je zelf via de channel terug naar buiten dobbert.
Het was ook een plezier om weer eens samen met Scott Carvill in line-up te staan. In zijn jaren als professioneel windsurfer was hij een van de meest stijlvolle golfrijders op de World Tour, en het werd al snel duidelijk dat hij zijn vaardigheden niet verleerd was. Op boards met een veel smallere outline dan wat wij tegenwoordig gebruiken bracht hij zijn visie op golfrijden lip na lip voor het voetlicht: snoeiharde turns met spray goed voor een regenboog bij elke lip.
Glory days
Scotts diepe kennis van de golf in combinatie met zijn old skool visie – geen airtime maar een maximale connectie met de golf – maakt hem ook nu nog een standout sailor. Het gaf ons inspiratie de golf ook eens op een andere manier te benaderen, zonder de inmiddels bijna standaard 360’s en goiters. We deden ons best om net als Scott elke lip zo hard mogelijk te raken, om er vervolgens golfsurf-achtige cutbacks aan vast te linken – iets wat een hoge mate van precisie en timing vraagt, en 100% commitment. Een nieuwe, frisse kijk op het spel dat we dagelijks spelen, en precies de reden om eens buiten ‘ons’ eiland te gaan kijken.
Na een kleine vier uur varen was het mooi geweest, we hadden ondanks onze late aankomst het meeste uit de dag gehaald, en gingen moe en tevreden terug naar Scotty’s huis in Kailua, op een half uurtje rijden van de spot. Scott nodigde ons uit voor een diner bij de Maui Brewing Company en we spraken over de ‘glory days’ van het windsurfen. Zijn reizen naar Cloudbreak, zijn favoriete spots om te surfen en windsurfen in Hawaii, boarddesign, techniek… alles passeerde de revue. Het was fantastisch om te zien hoe iemand die al zoveel jaar niet meer actief is in het windsurfwereldje – Scott is tegenwoordig een verdienstelijk makelaar – toch nog zo op de hoogte is van alle nieuwe ontwikkelingen, en nog altijd even enthousiast over de sport. Hij pijnigt zichzelf misschien niet meer bij het leren van alle mogelijke loops en dubbele rotaties zoals wij doen voor de tour, maar hij is nog steeds net zo kritisch op zichzelf als het gaat om golfrijden, en super geïnteresseerd in board-, zeil- en vinontwerp.
Fired up
De volgende ochtend konden we op ons gemak opstaan, aangezien de condities pas echt goed zouden worden rond het middaguur, met iets hogere golven dat de dag ervoor, en wat meer wind. We waren fired up om nog een aantal goede foto’s en clips te schieten voor ons reisverhaal, en rond 12 uur stonden we op het water met 4,7 – full power. Springen is moeilijk op Diamond Head omdat de wind behoorlijk aflandig blaast als je bij de golf komt, maar het was fijn om ons nog een dag bijna volledig op het golfrijden te kunnen concentreren en even niet de harde landingen en crashes te hoeven doorstaan die vaak samengaan met het springen van doubles en pushloop-forwards. Er waren die dag veel goede sets en we voelden ons allemaal wat comfortabeler, tijd dus om het niveau wat op te krikken.
De grotere sets kwamen deze dag iets meer uit het westen, en gaven je het idee dat ze vol closeout zouden gaan, om vervolgens als een soort hoefijzer om je heen te krullen en zich op te richten tot een fantastische ‘smackbare’ lip. Net als bij de andere eilanden van Hawaii komen de golven bij Diamond Head van duizenden kilometers ver, zonder enige onderbreking, totdat ze het rif raken. Ze hebben dus serieuze power, en als je de perfecte golf met perfecte timing uitlijnt, heb je kans gigantische aerials te springen.
Golf van de trip
Ik had de hele dag geprobeerd een van die setgolven te pakken, maar was telkens net te vroeg (of te laat!) voor een monster air. Nu zat ik op een van de grotere sets van de dag, vastbesloten om de timing precies goed te krijgen. Ricardo was al terug naar het strand gegaan om in te pakken, dus ik wist dat hij stond te kijken – net het beetje extra motivatie dat ik nog nodig had. Ik reed de golf naar binnen en voer ver upwind zodat ik van achter de peak kon komen. Eindelijk slaagde ik erin om een bottomturn precies onder de lip te maken en er keihard door afgeschoten te worden. Ik had het gevoel dat ik hoog zat en landde ver voor de golf; de perfecte afsluiter die ik nooit meer zou kunnen overtreffen, tijd om af te tuigen. Terug bij de auto was Ricky duidelijk in zijn oordeel: ‘De beste golf die je gereden hebt deze trip, Swifty!’ Tja, als hij het zegt zal het wel kloppen!
Omdat ik al mijn spullen nog moest inpakken en filmer Alex nog wat quotes nodig had voor onze Diamond Head-clip werd het alsnog een hachelijke onderneming op tijd op het vliegveld aan te komen. Het hielp dat we de auto gewoon konden droppen bij de vertrekhal en dat Braws boards inmiddels gebruikt waren en niet aangezien werden als smokkelwaar. Met een paar minuten over meldden we ons bij de gate, drie tevreden surfers met een item van hun bucketlist afgestreept.
Al met al was het geweldig om Maui na zo’n lange tijd weer even te verlaten, en het bezoeken van zo’n legendarische bestemming, zo dicht bij huis, deed onze reiskoorts weer oplaaien. Reizen met een kleine groep vrienden is fantastisch, zelfs als het maar een korte trip net voorbij de horizon is. Gelukkig is de lijst met droombestemmingen nog lang en valt er nog genoeg af te vinken.
The Gathering Place
In de jaren tachtig was Oahu, dat als bijnaam The Gathering Place heeft, een echt windsurfmekka. Iedereen die het wilde maken in de sport kwam vroeg of laat aanwaaien op het eiland dat huis biedt aan maar liefst 80 procent van de Hawaiiaanse bevolking. Diamond Head, of Lē’ahi zoals inheemse Hawaiianen het noemen, is de meest iconische vulkanische formatie in heel Hawaii. Het zweeft hoog boven Waikiki uit en dient als achtergrond voor de skyline van Honolulu, bekend van de ansichtkaarten en foto’s. De gelijknamige spot is de bekendste break aan de zuidkust van Oahu, met vooral in de zomer betrouwbare en vrij relaxte omstandigheden. De wind waait er meestal niet heel hard; de golven zijn meestal tussen de 1 en 3 meter, met uitschieters bij een grote swell.
Voor meer Windsurf nieuws, windsurfen, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu Windsurf magazine en word abonnee van Motion #2 en volg ons op Facebook en Instagram!
