Dit is Stubai!

Eind maart trokken we met een achtkoppig team naar de top of Tyrol, ofwel de Stubaier Gletscher. Gewapend met pen en papier plus een bus volgeladen met snowboards hadden we slechts een missie: het realiseren van ruim veertig testrapporten.

Tekst en beeld door Mirte van Dijk

“Hoi! Met Bart! Ik sta hier met Luc ergens in Neustift en we hebben net de bus gemist.” Het telefoontje komt als we net met het hele testteam gezellig aan de tafel van Gastehaus Falbesoner zitten en doemscenario’s voor de afwezigheid van de laatste twee rijders aan het bedenken zijn.

23:30
Bart en Luc staan nog ergens op een donker plein aan het begin van het dal. Ik drink mijn Schiwasser in een teug leeg en stap in onze vertrouwde Ford-bus op weg naar Jut en Jul, allang blij dat ze erecht zijn en zich niet per ongeluk hebben vergist in de datum. In ogenschijnlijk het pikkedonker reflecteert het maanlicht lichtjes op het nat geworden wegdek. Er lijkt natte sneeuw uit de hemel te vallen, maar als ik naar boven kijk zie ik heldere sterren boven de lichtgevende besneeuwde bergtoppen schitteren. Op de radio klinkt een vriendelijke Oostenrijkse stem die jodelt op het ritme van de slingerende bochten. Hoewel Gasthof Falbesoner midden op de berg en dicht bij de liften ligt, ben je in een klein kwartier in het centrum van het Stubai-dal, Neustift. Er is nauwelijks iemand op straat rond dit tijdstip, behalve de twee schaduwen die in hun snowboardoutfit voor de kerk staan te wachten. En ze wachten niet op de volgende mis.

08:00
De gekookte eieren liggen al vanaf 07:30 uur af te koelen. Een voor een komen de sokken de trap af geslenterd en neemt er iemand plaats aan de lange ontbijttafel. De frisse lucht van wasmiddel die nu nog in de thermo’s hangt overheerst de koffielucht. Als het achtkoppige team dan eindelijk om 08:30 compleet is, alle WhatsApp-verplichtingen gedaan zijn en de koffie zijn werk doet, kunnen we ons storten op wat er vandaag allemaal gedaan moet worden. Rugzakken in de aanslag, testformulieren plus pennen klaar voor gebruik en gewapend met schroevendraaiers, we kunnen de bus inladen. De geplande vertrektijd van 09:00 uur hebben we gehaald. Tenminste, als je de twintig minuten ‘ik-ben-nog-wat-vergeten’ niet meerekent.

09:30
We hebben slechts negen kilometer voor de boeg en komen aan bij de parkeerplaats nog voordat de vorst op de ramen volledig ontdooid is. Zoekende naar een parkeerplaats zijn we tot onze grote verrassing getuige van een enorm bouwproject. De oude Eisgrat I-lift wordt namelijk vervangen door de gloednieuwe supersonische 3S Eisgratbahn. De nieuwe lift zal een hoop veranderen in Stubai, zo kun je vanaf komend seizoen al vanaf de parkeerplaats de gondel instappen en hoef je niet meer per se met de populaire skibus de laatste 200 meter af te leggen. Wij proppen onszelf nog even met twee boards per persoon in de vertrouwde skibus vol Aziatische toeristen die nog nooit een gletsjer hebben gezien en lokale 65-plussers die een dagje ski gymnastiek gaan doen. De Eisgrat I staat op het punt zijn laatste rondje te draaien. En daar willen wij heel nostalgisch best wel deel van uitmaken.

09:45
Onder in de diepe grotten en krochten van het eindstation Eisgrat hebben we een mini-testcenter opgebouwd. Via een soort geheime deur en trap kunnen we in en uit de personeelsruimte lopen met iedere keer een nieuwe, vers uit het plastic gehaalde, plank. We voelen ons net geheim agenten op een speciale missie. Elk board moet met de paar aanwijzingen die we hebben meegekregen, zoals merk, lengte en shape, haarfijn worden geanalyseerd en tot in de puntjes (van nose tot tail) worden beschreven in een kort rapport. De dag is dan misschien net begonnen, maar we hebben nog een hele lange rit in het vooruitzicht.

11:00
Ons eerste ritje is een verkenningstocht door het gebied. We schroeven de allmountain-plankjes onder onze voeten en laten geen enkele lift onbenut. Hoe hoger we komen, des te meer zicht hebben we over de uitgestrektheid van deze gletsjer. Degene die beweert dat gletsjers saai zijn, is vast nog nooit hier geweest. Het zit er vol met jibs, brede corduroy-pistes waar je heerlijke Vitelli’s op kunt zetten, poederstukken, velden, hobbels, kickers, steile hellingen, skiroutes, glooiingen en er is uiteraard een funpark.

12:00
Wanneer je uit de Schaufeljoch stapt, sta je direct onder de Top of Tyrol en boven het immense funpark. Het fraaie vergezicht laat niets meer te wensen over en dat geldt ook voor Snowpark Stubai Zoo. Het gebeurt niet vaak, maar ik heb niemand horen klagen over de hoeveelheid sneeuw, hoe het geshaped is, de afzet, landing, dat de box te hoog ligt, de rails te stroef is, de rainbow te rainbowerig, de lift te langzaam, de kickers te klein of de ligging ongunstig. Stubai Zoo is vrijwel perfect. Nou, bijna perfect. Een grote kicker had wel gemogen. Maar het is ze vergeven.

13:30
Na een mooie sessie in het park beginnende de magen te rommelen. “Mirte, we hebben honger.” Ik voel me direct verantwoordelijk en durf geen nee te zeggen tegen de zeven paar puppy-ogen die me vanachter de goggles aanstaren. Oostenrijk staat misschien niet bekend vanwege zijn goede keuken, maar Kaiserschmarrn maken, dat kunnen ze als geen ander. De tussenstop bij het testcenter geeft ons meteen de mogelijkheid van board te wisselen. “Nog een rondje?”, vraag ik, en iedereen snapt meteen dat het niet om een extra bakje koffie gaat.

14:30
Naarmate de zon verder richting de horizon zakt, des te creatiever wordt het team. Het lijkt op een gegeven moment wel een circusvoorstelling. Samen met Syo volg ik de rijders door de lens van de camera. Klassieke methods worden over de piepkleine kicker gepusht, er wordt in trio’s aangereden en de enorme Vitelli-turn van Martin wordt uit de kast gehaald. Als op een gegeven moment de zon bijna achter de bergtoppen verdwijnt, is het wel mooi geweest. We gaan terug naar Falbesoner, lekker met een biertje de boards evalueren en rapporteren.

15:30
Terwijl de rijders nog een laatste rondje doen, pakken Syo en ik onze tassen in. Ik gok dat Syo ongeveer vijftien kilo extra weegt, maar het was de moeite waard al het cameraspul mee de berg op te sjouwen. De edit vind je op www.tastesnowboardmagazine.nl.

16:00
Tijdens de afdaling naar de parkeerplaats kom je langs poederveldjes, cliffdropjes en couloirs die vlak naast de piste liggen. Ofwel: bereikbaar, easy en vooral heel vermakelijk! Het terrein is zo gevarieerd dat zowel beginners als gevorderden met gemak tegelijk kunnen afdalen, zonder dat ze zich aan elkaar hoeven te ergeren. De een kan namelijk gewoon door de speelse poeder, terwijl de ander de piste af cruiset.

17:30
De boards worden ingeladen, de boots (helaas) alvast uitgetrokken. Jassen verdwijnen op de achterbank en de welverdiende biertjes komen vervroegd tevoorschijn. Voldaan en tevreden kijken we naar de scherpe pieken die vanaf de parkeerplaats in de lucht prijken. Dit is wintersport, dit is Stubai.

Dit artikel is afkomstig uit Taste snowboard magazine 2016 #1. Mocht je meer reisverhalen, interviews, tip & tricks en nog veel meer willen lezen? Taste snowboard magazine 2016 #1 is los te bestellen in onze webshop. Voor het gemak kun je ook abonnee worden zodat je geen nummer meer hoeft te missen!