Donderwolken, Monstergolven en Dromen: Een Avontuur op Fiji’s Cloudbreak
Gabi Steindl beleefde het avontuur van haar leven. De doorgewinterde ex-pro brengt tegenwoordig haar tijd liefst in de hoge golven door. Haar grote droom was om tenminste een keer in haar leven de wereldvermaarde surfspot Cloudbreak te kitesurfen. Het was zeer de vraag of dat zou lukken.
Tekst: Gabi Steindl
Foto’s: Kalani Muller, Josh Bystrom, Owen Milne
‘Kijk uit, Abo, daar komt een grote set!’ Meer gefocust op zijn handlijn dan op de enorme swell die binnenrolt, schakelde Abo, mijn Fijische longbootbestuurder, onmiddellijk de betrouwbare Yamaha 40 buitenboordmotor in. De sfeer in het kanaal was elektrisch, een mix van opwinding, enthousiasme en angst. Wij en de andere boten, allemaal volgepakt met toeschouwers, cameramensen en surfers, peddelden naar de horizon naar veiliger water. Hevig water spuwend en keihard barrellend: Cloudbreak was weer eens los. Een hele bus had in sommige barrels kunnen passen. Alleen een paar hardcore lokale big wave surfers waren buiten met een handvol surfpro’s die speciaal voor deze deining waren ingevlogen. Omdat het ernaar uitzag dat de wind niet zou komen, voelde ik me ontspannen en volmaakt tevreden om de show veilig vanaf de boot kunnen bekijken. Totdat de bries plotseling draaide en toenam vanuit het zuiden. Toen wist ik dat ik een beslissing moest nemen. Het was nu of nooit.
Voor ik je over mijn grote avontuur vertel, neem ik je eerst even terug naar het begin.
Dromen van Cloudbreak
Met meer dan 330 paradijselijke eilanden, warm water, consistente deining en ontelbare wereldklasse surfplekken, is het eiland Fiji in de Zuidelijke Stille Oceaan de droom van elke surfer. Beschouwd als een van de beste golfsurfspots ter wereld, is Cloudbreak in de zuidelijke Mamanuca-eilanden de heilige graal met een bijna mythische status onder golfliefhebbers. Decennialang heb ik inmiddels gefantaseerd over de spot. In 2020 had ik eindelijk alle vluchten geboekt om mijn Fiji-droom waar te maken en aan boord van de Camara – een 80ft Whitbread voormalige racejacht – te gaan. Maar toen kwam Covid om mijn dromen in duigen te slaan. Toch ben ik altijd in contact gebleven met de Palmers – de familie van vier die op deze boot woont – en deze augustus stuurde ik een e-mail met mijn plan om weer langs te komen. Het kwam zowaar goed uit.
Zes weken later arriveerde ik in Nadi met drie enorme tassen vol met kite- en surfspullen. Hoewel deze reis bijna mijn financiële ondergang zou betekenen, boekte ik mijn vluchten vier weken uit elkaar. Tijd is cruciaal wanneer je hoopt op zijn minst één fatsoenlijke deining te scoren, dus ik zei: ‘Fuck it.’ Het voorlopige plan was om eerst mee te gaan met de Palmers op hun geweldige boot en vervolgens de resterende tijd door te brengen in een klein traditioneel dorp.
Mijn voorlopige huis op het water
Pete Palmer, een Zuid-Afrikaanse bootbouwer en levenslange surfer, en de Duitse Christina zeilen al meer dan 20 jaar, hebben meer dan 50 duizend zeemijlen afgelegd en hun beide kinderen aan boord grootgebracht. Tara, die bijna 16 wordt, leeft al op boten sinds ze drie uur oud was. De 18-jarige Cameron vierde zijn eerste verjaardag tijdens zijn eerste oceaanoversteek van Midden-Amerika naar Frans-Polynesië. De naam Camara is samengesteld uit de namen van de kinderen. Onder verschillende namen racend in de jaren 80 tijdens de meest prestigieuze zeilwedstrijden, werd de boot uiteindelijk buiten gebruik gesteld in Nieuw-Zeeland. In 2015 besloten Pete en Christina haar te kopen en nieuw leven in te blazen, wat leidde tot een waanzinnige onderneming en een volledige refit die 3,5 jaar duurde.
De enige gast zijn op een boot van dit kaliber en formaat voelde totaal onwerkelijk. Decadent haast. Mijn hut was in de boeg met de hele kajuit naast me die dienst deed als mijn speelgoedschuur. We hadden een ruw reisschema in gedachten met als laatste stop: het legendarische Cloudbreak. Onderweg moest ik mezelf knijpen terwijl ik op het dek zat, omringd door een vloeibaar glazen plaat van een miljoen tinten blauw. We voeren langs de twee exclusiefste surfeilanden: Tavarua en Namotu. Wat een pracht.
Van toeschouwer naar deelnemer
We lieten het anker vallen ongeveer drie zeemijlen verder naar het zuiden, op slechts 800 meter van Cloudbreak, wiens naam is afgeleid van de lokale uitdrukking ‘Nakuru Kuru Malagi wat ‘Thundercloud Reef’ betekent. Surfen op fun-size Cloudies de eerste paar dagen was perfect om de golf te leren kennen. De golf wordt steeds sneller, ondieper en kritischer terwijl het langs de riflijn maalt. Op het laatste stuk wordt de golf buitengewoon hol. Toepasselijk’Shish Kebab’ genamd, breekt de eindkom over een zeer ondiep vlijmscherp levend rif. Daar wil je niet op gesmeten worden.
Na een paar dagen waarschuwden de voorspellingen dat er een hoge swell aankwam. Het leek echt groots te worden. Geruchten dat Kai Lenny was ingevlogen deden de ronde, en mijn anticipatie om Cloudbreak in volle glorie te ervaren groeide met de minuut. Moeder Natuur leverde de goederen: na een paar dagen werd het rif bij Cloudbreak geteisterd door enorme bakken wakker. Het was verbluffend om Kai en enkele WSL-legendes, waaronder Joao ‘Chumbo’ Chianca en Jack Robinson, te zien verdwijnen in enorme vloeibare grotten.
Voor kapitein Pete en mij was het te groot om te surfen. In de ochtend keken we een tijdje naar de waanzin, voordat we teruggingen naar de boot voor de lunch. Plots merkte ik witte koppen rond de Camara. Wat de fuck? De voorspelling had niks over kite-bare wind gezegd, maar toch leek-ie er te zijn. Met Cloudbreak ongeveer 9 km ten westen van Fiji’s grootste eiland Viti Levu, moet je heel voorzichtig zijn, aangezien de oostelijke passaatwinden worden geblokkeerd door het eiland (waardoor een eigen microklimaat ontstaat). Met één oog op de windmeter in de cockpit en het andere op de oceaan, ging mijn brein in overdrive om de potentiële risico’s versus beloningen te berekenen. ‘Laten we het doen!’ besloot ik. Ik lanceerde mijn 10m2 Neo D/LAB vanaf de boot en kitesurfte naar Fiji’s Cloudbreak.
Een bijzondere ontmoeting
Toen ik daar aankwam, waren er maar twee surfers op guns buiten. De wind was cross-off en super patchy. Ik bad dat de wind meer naar het zuiden zou draaien, omdat de zuidelijke wind waarschijnlijk langer zou aanhouden. Twee jetski’s en nog een longboot arriveerden plotseling met een hele bemanning aan boord en veel camera’s. Ik realiseerde me dat het Jack Robinson, Chumbo en Yago Dora met hun filmteam waren. Setgolven uitwisselen met Robbo en de WSL-jongens die vanaf de ski’s stapten en de twee lokale surfers die zich de tering peddelden om de golf te kunnen pakken. Magisch. Het leek wel een droom. De magie duurde ongeveer twee uur voordat de wind super vlagerig werd en ik stopte net op tijd. Letterlijk, binnen enkele minuten na het veilig landen van mijn kite achter de Camara, veranderde de zee in een windloze glazen plaat zo ver het oog reikte.
De volgende ochtend ontmoette ik Robbo nog even in de branding. Hij gaf me een high five en zei: ‘Dat was speciaal gisteren, zulke sessies gebeuren niet vaak.’ Het was pas de vijfde dag van mijn reis en ik voelde me fantastisch. Maar, zoals zo vaak in het leven, hoe hoger je vliegt, hoe dieper de val.
Zware nachten
Toen de volgende dag zware regen inzette, dacht ik er niet veel van. Hoewel de voorspellingen regen en geen deining of wind aangaven, overtuigde ik mezelf om het niet te geloven. Wat ik niet wist, was dat wat ze in Fiji de Bogi Walu noemen, had toegeslagen, een weersverschijnsel dat kan ontstaan rond grote hogedruksystemen. Bogi staat voor ‘acht’ en ‘walu’ voor ‘nachten’ — reken maar uit! Kortom, het weer was compleet waardeloos tot mijn tijd op de droomboot Camara voorbij was. Hoge druk kan de passaatwinden in de tropen intensiveren, vooral rond de buitenkant van het systeem. Deze versterkte passaten kunnen tussen de 30-40 knopen bereiken en het is meestal bewolkt met een grote kans op regen. Verankerd zijn in zoveel wind op zee kan echt gevaarlijk worden. Camara moest worden verplaatst naar Musket Cove, een veilige en goed beschermde ankerplaats ver weg van de branding.
Maar het was niet allemaal slecht. Terwijl ik vastzat in Musket Cove, leidden een paar willekeurige toevalligheden ertoe dat ik een windsurf-vriend uit Spanje tegenkwam die ik al meer dan tien jaar niet had gezien. Dus ik voegde me bij hem en zijn vrienden (een stel gekke Kiwi-surfers) op hun 46ft op maat gemaakte high-performance catamaran. Dat werden vijf gekke, gezellige dagen. Ik sliep op een noodbedje in het gangpad, maar het kon me niets schelen. De deining was geweldig en we genoten van het moment, voor anker direct bij Fiji’s Cloudbreak.
Proeven van de locale cultuur
Voor het laatste deel van mijn reis op Fiji verhuisde ik naar een homestay in Nabila Village aan de westkust van Viti Levu. Ik had zin om de traditionele Fijische cultuur van dichtbij te ervaren en zo nauw samen te leven met deze eilandbewoners die de reputatie hebben de gelukkigste, oprecht vriendelijkste mensen ter wereld te zijn. De superrijke high-end vakantie-industrie, met megajachten en exclusieve eilandresorts, staat in schril contrast met de levensstijl van de lokale bevolking van Fiji. Ze leven in eenvoudige huizen van golfplaten of een betonnen blokhut als ze het kunnen betalen. Sommigen hebben niet eens stromend water of elektriciteit. Het leven draait om de familie in de Fijische cultuur en het is gebruikelijk dat huishoudens uit meerdere generaties bestaan.
Mijn kamer zat in een eenvoudig cementgebouw. Een kraan in de badkamer leverde een paar uur per dag water, wat voor ieders persoonlijke reinigingsroutine moest volstaan. Wandelend door het dorp hoor je regelmatig ‘Bula’ (‘hallo’ in het Fijisch, letterlijk ‘leven’ en ‘gezondheid’).
Een speciale maaltijd
Een paar dagen na mijn verblijf in Nabila, stapte ik met mijn ochtendkoffie buiten mijn homestay en merkte meteen rook aan de andere kant van het dorp. Ik ging op onderzoek uit. Overal was drukte. Een grote groep mannen uit het dorp had zich verzameld, waar de rook vandaan kwam. ‘Bula Gabi, kom, kom! We maken lovo, het is de verjaardag van de priester vandaag, groot feest, honderden mensen komen!’ De term ‘lovo’ verwijst naar een ondergrondse oven die gereserveerd is voor speciale gelegenheden in Fijische dorpen om traditionele maaltijden te bereiden. Lovo wordt hier al eeuwenlang gebruikt en de details van deze kookmethode worden van generatie op generatie doorgegeven. Het brandhout ligt opgestapeld op stenen in een kuil die in de grond is gegraven. Zodra er hete kolen en gloeiende stenen zijn, wordt er allerlei voedsel (van vlees tot vis en groenten verpakt in prachtig gevlochten bananen- en palmbladeren of folie) toegevoegd voordat de hele hoop met aarde wordt bedekt en enkele uren langzaam kookt. Als de tijd om is, wordt de kuil laag voor laag blootgelegd om het heerlijke, stomende voedsel te onthullen. Ook werd een heel varken opgelegd, net als tientallen kippen en groenten.
Vrouwen van alle leeftijden uit het dorp zaten samen in een groep te hakken, snijden en voorbereiden. Ik deed mee en hielp hen een handje. De voorbereidingen duurden de hele dag. In aanwezigheid van meer dan honderd mensen uit verschillende dorpen werd de priester gevierd met een lange toespraak en cadeaus voordat het feest buffetstijl werd geserveerd met muziek en dans tot laat in de nacht. Wat fantastisch om dit eens te mogen meemaken.
Beestachtige golven op komst
Tijdens de laatste week van mijn reis op Fiji kreeg ik helaas last van een verraderlijk, hardnekkig virus waardoor ik vele dagen in bed lag met vreselijke spier- en hoofdpijn en koorts. Hoesten en zweten: meer kon ik niet. Het was verschrikkelijk, vooral omdat er een enorme deining op weg was naar Fiji. Hoewel ik me nog steeds superzwak en ziek voelde, wist ik dat ik naar Cloudbreak moest voor deze deining. Met de hulp van Abo, een enorme 6ft 8’ lokal uit Nabila met een hart van goud, slaagde ik erin een longboot te huren voor de twee grootste voorspelde dagen.
Beide dagen waren zelfs groter en woester dan de epische deining die ik drie weken eerder had gekite. Weer vlogen enkele grote namen in de surfsport in, onder hen WSL’s huidige nummer twee Ethan Ewing en big wave surfer Laurie Towner. Gewelddadige monsters waren op weg om keihard op het rif te klappen . Zoveel ruwe energie en waterbeweging, met gigantische onregelmatige opruimsets hadden al in de ochtend geleid tot een ernstige hoofdblessure en verschillende gebroken surfboards. Verstopt in de schaduw van het kleine afdak van de longboot, volgepompt met verkoudheids- en grieptabletten, voelde ik me nog steeds erg ziek. Toen de wind draaide en toenam vanuit het zuiden, maakte de line-up zich leeg. De risico-batenverhouding was zeker niet in mijn voordeel om te gaan kiten. Het was waanzinnig en ik zou zeker verdrinken als er iets mis zou gaan, maar ik kon het niet weerstaan. Hier had ik van gedroomd: ik moest gaan. Mijn poging om een beestachtig Cloudbreak te temmen, veranderde in een vier uur durende overlevingssessie. Het grootste deel van de tijd was onze boot de enige die daar lag. Op een gegeven moment kwamen een stel gasten van Namotu kijken, juichend voor mij vanuit het kanaal. Hoe later het werd, hoe waanzinniger de turquoise kleuren van de golf werden. Een enorme donkere wolk die vanuit het zuidoosten naderde, met de wind die toenam tot bijna 30 knopen en met nog maar een uurtjetot zonsondergang, wist ik dat ik moest stoppen. In plaats van te proberen de kite te landen in de waanzinnig woelige zee met de wildste windvlagen, koos ik ervoor om helemaal naar de windlijn net buiten het hoofdeiland te kiten. Volledig uitgeput pikte Abo me op met de boot en eenmaal terug in Nabila, ging ik meteen naar bed. Ik was op.
Dag twee van de deining bleek ook nog eens Fiji Day te zijn en het hele land was in feeststemming, ter herdenking van twee belangrijke gebeurtenissen in de geschiedenis van het land: de overdracht van Fiji aan het Verenigd Koninkrijk in 1874 en de onafhankelijkheid in 1970. De oceaan liet vandaag nog meer van zich spreken. Nog woester dan de dag ervoor: Cloudbreak was boos en bedreigend. Ik moest opnieuw een serieuze beslissing nemen: gaan of niet? Weer kon ik het niet laten. Terwijl ik me klaarmaakte, kwam er een jetski aan. Het waren Ben Wilson en Taj Burrow, deze twee legendes waren enthousiast voor wat step-off actie. Samen beleefden we een van de gekste, grootste en mogelijk meest risicovolle sessies van mijn leven en zonder twijfel een van de meest memorabele. Wat een magisch avontuur.
Wil je op de hoogte blijven van de laatste nieuwtjes? Volg ons dan op Instagram en Facebook! Vergeet ook niet de nieuwste editie van Access Kiteboard Magazine 2024 te bestellen. Benieuwd naar boeiende en interessante blogberichten over kitesurfen? Klik hier! Wilt u ook graag abonnee worden van onze Access Kiteboard magazine? Klik dan hier
