01-11-2021 - Snowboarden, Nieuws, Skiën, Nieuws

Een ski sessie in Utah

Ik vraag me af hoeveel ski-herinneringen ik eigenlijk in mijn geheugen heb. Vaak zijn het de meer subtiele momenten, waarin een onverwachte combinatie van licht en sneeuw elkaar vinden en zo hun plekje voorin de geheugenbank weten te bemachtigen.

Bill is de oudste skiër die ik ken. Nou ja, niet echt de oudste, maar als je leeftijd telt op basis van poederdagen, dan is Bill stokoud. Zelfs op een slechte dag zal je hem nog zien lachen. Een oprechte, pure lach omdat hij al zoveel goede dagen in zijn leven heeft gehad en gewoonweg weet dat de volgende sneeuwstorm er alweer aankomt.

Ik heb Bill ontmoet in de rij bij de skilift in het Alta skigebied in Salt Lake City. Die nacht waren er enkele centimeters verse sneeuw gevallen, maar de lage temperaturen zorgden voor echte ‘dust on crust’ condities. Na een paar afdalingen begon Bill te vertellen over zijn liefde voor skiën, voor Alta en het belangrijkste van allemaal: zijn liefde voor onverspoorde afdalingen. Hij vertelde hoe hij in 1978 in Salt Lake City terechtkwam. Hij hielp een vriend die verhuisde, maar is zelf ook nooit meer teruggegaan. Met slechts één tas met spullen, hij zou namelijk maar een weekje blijven, huurde hij een kamer voor de rest van het seizoen. Eén seizoen zijn er inmiddels tweeënveertig geworden. De reden om te blijven? Hetzelfde als in 1978: “De eerste dagen van het seizoen en nieuwe mensen ontmoeten, dat zijn de beste dagen van mijn leven.”

Alta was volledig plat geskied na de feestdagen, wat zorgde voor stevige moguls zo ver het oog reikte. En als sneeuwliefhebbers onder elkaar, vond Bill dat ik het waard was om een geheime spot mee te delen. We traverseerden door een voor mij onbekend bos waarop Bill vervolgens een zijweggetje insprong. Ik keek hem na totdat hij uit het zicht verdween, zwevend op de smalle stukjes poedersneeuw tussen de bomen. De sneeuw was als een goed gelaagde taart: stevig onderop met een laagje verende sneeuw er bovenop met, als icing on the cake, een aantal centimeters vederlichte, verse sneeuw waarin ik moeiteloos bochten kon maken. Toen ik hem onderaan de afdaling weer zag, verscheen daar die mooie glimlach op zijn gezicht. Hij zei niets, geen high five, geen kreet van blijdschap, alleen een hele grote lach, een knikje. Pure voldoening.


Ik weet dat ik op de juiste plek ben als ik in m’n eentje een gezellige, warme bar binnenloop en een vriendelijk gezicht tegenkom. De Peruvian bar in Alta binnenlopen is als een warme deken om mijn afgekoelde lichaam, al helemaal als ik mijn vriend Noah zie zitten. Noah is berucht. Berucht omdat hij eindeloos in het Wasatch-gebergte rondloopt totdat hij de perfecte sneeuw vindt. Zo ook vandaag. Glimlachend boven zijn schuimende biertje, vertelt hij over zijn dag met onverspoorde afdalingen, een plan voor het avontuur van morgen is snel gemaakt. Nog voor ik van de bar naar huis rijd, zien we dat de sneeuwvoorspelling voor morgen is veranderd. Er valt vannacht maar liefst zestig centimeter verse sneeuw in plaats van de eerder beloofde tien.

Het Wasatch-gebergte is gevuld met eindeloze hoekjes en gaatjes, verspreid over 257 kilometer van noord naar zuid. Niet heel groot, maar dit wordt volledig goed gemaakt door een heleboel sneeuw en heel veel skibaar terrein. De meeste en beste stukken bevinden zich in een gebied van 24 vierkante kilometer waaruit de zeven skigebieden rondom Salt Lake City bestaan. Hoofdjuweel Little Cottonwood Canyon trekt het grootste deel van de sneeuwstormen aan. De meeste stormen komen binnen vanuit het westen. Great Salt Lake is het grootste zoutwatermeer op het westelijk halfrond en vormt zo de basis voor het magische witte goud dat de wolken over de Wasatch-bergen uitstrooien.

Vroeg wakker worden, de updates checken van het Utah Avalanche Center en de deur uit om te gaan skiën: het is een dagelijks ritueel. Het is twintig minuten van Salt Lake City naar de top van de Alta. Vandaag gaan we de Emma’s op, vijf kleine bergtoppen direct aan de overkant van de hoofdstraat in Alta. Alta is van origine een mijnbouwstadje. Het enige wat hier nog zichtbaar van is, zijn de grotten die destijds met de hand zijn uitgegraven en al het puin dat uit de gangen kwam. Emma schijnt een van de prostituees van het dorp te zijn geweest.

Net als op de meeste dagen in de Wasatch-bergen, hoeven Noah en ik ook vandaag niet ver te zoeken naar een mooie afdaling. Dat is het voordeel van de vele en gevarieerde skitour-mogelijkheden vlakbij het skigebied, vaak direct langs de weg. Naast enkele oude onbedekte mijnschachten was ook de hoeveelheid sneeuw een risicofactor waar we rekening mee moesten houden. Dankzij de zuidelijke hellingen en vrij vlakke hellingshoek van de Emma’s, zijn we veilig voor het lawinegevaar in deze enorme sneeuwstorm. Terwijl we de lawinebommen horen afgaan aan de andere kant van de straat, skiën wij lekker door tot we doorweekt en vermoeid zijn. Afgepeigerd, met sneeuwbaarden door de snorkel-diepe poederbochten.

Het was nooit Noahs bedoeling om zo verslaafd te raken aan skiën, maar hij kreeg een baan in het Deer Valley resort en het parttime pisteskiën veranderde snel in fulltime offpiste cruisen. Twintig jaar geleden was Deer Valley de droom van iedere backcountry liefhebber. Het gebied was, en is, nog steeds bekend om de strak geprepareerde afdalingen en luxueuze faciliteiten, maar niet veel mensen gingen er destijds buiten de pistes. Perfect dus voor jonge gasten zoals Noah om kennis te maken met de diepe sneeuw. De daaropvolgende vijftien jaar besteedde Noah aan het maken van skifilms en het skiën van grote lijnen over de hele wereld. Allemaal dankzij die eerste paar afdalingen in Deer Valley twintig jaar geleden.


Het was een koude, knisperend verse ochtend op de top van Days Fork, wat tussen Big en Little Cottonwood Canyon ligt. Terwijl de zon op kwam, hoorde je het geroep en kreten van plezier van de eerste skiërs en snowboarders die dezelfde zon zagen opkomen. Indroppend op hun eerste afdaling, of simpelweg genietend van de zonsopkomst zoals ik. Deze dag had net dat beetje extra perfectie in zich: koud, diep en veilig. Een absolute topdag vol met actiebeelden van diepe poederbochten en blije gezichten waar een fotograaf als ik het hele jaar op kan teren en wat me keer op keer doet terugkomen. Maar horen hoe andere mensen genoten van die zonsopkomst, dat is het levendigste aan deze herinnering.

Naast veel sneeuw krijgt Utah ook een aardige portie zon in de winter. En die mix van sneeuw en zon is bijzonder. Voor een fotograaf is dat moment dat een storm net aan het optrekken is een van de meest kostbare momenten. Het moment waarop Moeder Natuur en Vader Winter hun elementen mixen tot een onvoorstelbaar mooi beeld waar wij in mogen spelen en genieten. Sneeuw, zon, wind en rust. Net in die paar uur dat de zuidelijke hellingen nog te skiën zijn terwijl de zon nog net niet onder is. Een favoriete afdaling voor mij in dit soort omstandigheden is een van de laatste stoeltjes van de dag pakken op de Collins lift in Alta. Zelfs op een bewolkte dag heb je hier een goede kans op een gloeiende zonsondergang rond vier uur. Halfvijf gaat de laatste lift omhoog. Nadat je omhoog bent gegaan, traverseer je naar de top van High Rustler. Meestal zijn er een paar anderen die ook staan te genieten van het uitzicht over Superior, Snowbird en Little Cottonwood Canyon. Het uitzicht in combinatie met dit soort licht is een perfecte afsluiting van winterse dag buitenspelen.


De laatste grote storm van het seizoen kwam dit jaar in april. Om 13:00 uur ontvang ik een berichtje van Brody om te gaan skiën. Die middag nog. Dat hoef je mij niet twee keer te vragen. Brody is meer dan tien jaar geleden van Ohio naar Salt Lake City verhuisd. Voordat hij verhuisde, heeft hij leren skiën op een oude vuilnisbelt en wist hij alleen hoe hij rechtdoor moest. Hij zegt dat de weekendtripjes naar het lokale skigebiedje in Ohio en de dikke stapels skimagazines hem uiteindelijk naar Utah hebben weten te lokken.

Vandaag gaan we de Stairs Gulch skiën, een van de langste afdalingen van de Wasatch. Het duurt ongeveer drie uur voordat we op de top staan, helaas in het midden van een grijze wolk die lichte sneeuwval produceert. Zouden we geluk hebben en een zonsondergang kunnen zien? We hebben nog vijfenveertig minuten voordat de zon echt verdwijnt achter de horizon. Ondanks de stevige wind en aardig natte kleren besluiten we om te wachten, in de hoop dat het opklaart. Het was immers een van de laatste goede dagen van het skiseizoen en dus de moeite waard. Na een half uur bibberen achter een rots, verdween de grijze sluierbewolking langzaam maar zeker. Precies voldoende om het goudkleurige en roze licht van de zonsondergang door te laten schemeren. Alles gloeide in een magisch licht zoals alleen een zonsondergang in de sneeuw dat kan veroorzaken. Vreugdekreten vlogen meer dan 1500 hoogtemeters met ons mee naar beneden, dwars door de onverspoorde sneeuw, helemaal tot aan de auto.


Twintig jaar geleden koos ik ervoor om afwasser te worden in de Rustler Lodge in Alta. Ik werkte zes dagen per week en sliep in een kamer met drie andere skibums. Natuurlijk wil ik nu geen afwasser meer zijn, maar de herinneringen aan die momenten helpen me tot op de dag van vandaag met het nemen van beslissingen. Mijn prioriteit is skiën met vrienden en dat bovenaan mijn lijst zetten heeft me nog nooit teleurgesteld. Ik weet dat het goed voor me is. Als ik terugkijk op de afgelopen twintig jaar herinner ik me dat iedereen waarmee ik geskied heb een positief effect op mijn leven heeft gehad. Daarom kijk alweer uit naar een nieuwe winter, want herinneringen worden in het heden gemaakt en gaan een leven lang mee.


Dit artikel ‘’Utah” komt uit Soul #2 2020. Voor meer surf/snowboard nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de andere magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? volg ons op Facebook en Instagram!

 van