Een pleidooi voor fietsen op mountainbikeschoenen.

Aan die scène moet ik altijd aan denken als ik een groepje wielrenners het terras van een pannenkoekenhuis op zie lopen. Zij wankele Bambi’s op het ijs, en ik… Stampertje. Je moet namelijk weten dat ik al jaren tot volle tevredenheid op mountainbikeschoenen rijd. Even voor de duidelijkheid, ik heb het dan over fietsschoenen met twee gaatjes naast elkaar in de zool en een kleine cleat.

De oorspronkelijke lay-out daarvan is door Shimano ontwikkeld als het SPD-systeem, maar op de maatvoering van die twee gaatjes wordt er, naast Shimano, door een aantal fabrikanten een eigen systeem aangeboden. Al die systemen passen op dezelfde twee schroefgaatjes, sommige systemen bieden wat zijdelingse ‘speling’. Voor de meeste mensen niet relevant, maar voor mensen met knieklachten kan dat het verschil maken tussen wel of niet pijnvrij trappen.

Maar even terug naar het waarom? Waarom zijn mountainbikeschoenen zo fijn? Voor mij is het allerbelangrijkste argument: mountainbike-schoenen hebben een zool waarop je normaal een stukje kan lopen als je onderweg stopt om wat te eten of een boodschap te doen. Als ik in een restaurantje een betegelde trap moet aflopen naar een toilet, hoef ik me niet vast te klampen aan de trapleuning uit angst om op mijn gladde carbonzool naar beneden te zeilen. De werking in vuiligheid is een tweede argument.

Tijdens gravelritjes, of een ommetje op onverhard met je reguliere fiets, werkt een mountainbike cleat veel beter om modder te lossen. En mocht de boel toch smerig zijn, dan werkt een mountainbikepedaal nog steeds gewoon zoals het moet. Iets wat ook veldrijders weten te waarderen. Pedalen die aan beide zijden sluiten zijn nog een argument. Zodra je een beetje gewend bent zal je merken hoe eenvoudig – in vergelijking met een wielrenpedaal – het is om met een mountainbikepedaal in- en uit te klikken.

Maar het beste antwoord is een tegenvraag: waarom niet? Omdat het een minder goede kracht-overbrenging zou hebben? Mechanisch gezien, heb je dan natuurlijk gelijk. De grote, driehoekige cleat van wielrenschoenen is een stabiel platform om tegenaan te trappen. Maar als je een goede stijve crosscountry-schoen uitkiest, is de zool vaak zo hard dat je niets merkt van het feit dat je op een kleinere cleat zit te trappen. Zelfs met minder goede schoenen zal eventuele irritatie zich pas voordoen tijdens een lange Alpenklim. Esthetisch dan: zijn mountainbikeschoenen niet gewoon lelijker? Diezelfde stijve crosscountry-schoenen hebben vaak nagenoeg hetzelfde bovenwerk als de meeste wielrenschoenen, en anders zijn ze gestroomlijnd en strak genoeg om niet te misstaan op een racer. Dus dat argument snijdt, voor mij, weinig hout.

Ik heb vorig jaar een paar weken in een fietswinkel gewerkt, en stond versteld van hoeveel mensen op het ogenblik graag het fietsen willen oppakken. Ik denk dat voor die mensen het comfort en gebruiksgemak van een mountainbikeschoen onovertroffen is. Het juiste recreatieve gebruik van specifieke wielrenpedalen en -schoenen is immers: thuis opstappen, een rondje keihard beuken, en zonder af te stappen weer thuis komen. Zo’n beuker ben ik niet. Ik ben een Stampertje, die met zijn lelijke grote voeten staat te stampen op het ijs en aan Bambi vraagt of ‘ie ook buiten komt spelen. Doe je mee?

Naschrift redactie: Bas verwoordt hier zijn persoonlijke mening. De redactie is van mening dat specifieke wielrenschoenen- en pedalen, met name tijdens extreme belastingen, voor extra stabiliteit en comfort zorgen. Welk systeem past is afhankelijk van persoonlijke factoren en afwegingen.

Dit artikel komt uit Wielrenblad #2 van 2018 .Op de hoogte blijven van al het wielernieuws? Abonneer je dan snel op Wielrenblad en volg ons op Facebook en Instagram!