Een snow sessie in Rusland & Japan
Tom-Oliver Hedvall uit Zweden besloot niet langer te vliegen als hij wilde gaan skiën. Het alternatief? Met de trein en met de boot. De eindbestemming? Japan. Maar liefst 12.000 kilometer. En het klinkt cliché, maar de reis was belangrijker dan de bestemming. Al helemaal omdat Tom-Oliver en crew in dit geval het avontuur van hun leven hadden ergens in de middle of nowhere in Rusland.
Hij is zo dik ingepakt dat hij nauwelijks meer herkenbaar is. Jura wrijft zijn wanten zo groot als berenklauwen tegen elkaar boven het houtvuur. “Siberia. Cold.” Mompelt hij en hij slentert naar buiten om nog wat hout te hakken.
Buiten tikt de thermometer min zevenendertig graden aan. We kauwen nog even op de mierzoete havermoutpap, een droog stuk brood en een nog droger stukje kaas voordat we onze tocht door de kniediepe sneeuw starten om het eerste zonlicht te kunnen aanschouwen. Het voelt als je lichaam verguizen, iets ondernemen in deze belachelijk lage temperaturen. Maar we waren gisteren ook boven op de berg en weten dat wat ons te wachten staat deze moeite waard is. We hebben de beste poeder die we ooit gezien hebben gevonden, in een complete geïsoleerd gebied van Siberië. En wij zijn de eerste niet-Russische bezoekers in de afgelopen vijftien jaar.
Deze trip is opgezet door voormalige professionele skiër Tom-Oliver Hedvall en zijn dappere vriendin Silbylla Lundström uit Zweden. Ze streven ernaar hun ecologische footprint zo klein mogelijk te maken en hebben om die reden alle vliegreizen afgezworen. Skiën op hun favoriete bestemming in Japan was daardoor wat moeilijker te realiseren. Maar niet onmogelijk.
Met maar liefst 9289 kilometer tussen Moskou en Vladivostok is de Trans-Siberië Express ‘s werelds langste treintraject. Tel er nog een paar extra honderd kilometer bij op aan weerszijden en het bereiken van het sushi paradijs over land klonk opeens als een heel ‘reëel’ plan. En dus vertrok het duo, plus William Larsson, Matteus Lestage, Johan Rosén en ikzelf, slechts enkele maanden later op avontuur.
Tijdens onze allereerste treinrit, van Talinn naar Moskou zitten we als stickers tegen het raam van onze slaapcoupé geplakt, omdat we nieuwsgierig zijn naar het platteland in het hart van Rusland. We stellen levenskwesties ter discussie en terwijl de rails onder ons door zoeven, vallen we langzaam maar zeker in slaap met nog vele levensvragen onbeantwoord.
Op het trainstation in Moskou staat onze vertaler Evgeniy Joon Ivanov ons op te wachten. Hij is professional snowboarder, heeft meer Instagram volgers dan wij allemaal bij elkaar en heeft indrukwekkend veel tattoos. De blik op zijn gezicht laat menig bendeleider een blokje om lopen. Maar dat alles valt in het niets bij zijn stijlvolle backside air, de beste van Rusland. Zonder hem zouden we niet ver komen, want spreek je de taal, dan kom je pas écht op bijzondere plekken. “Ik zie het als een kans om met jullie mijn eigen land te ontdekken”, zegt hij bescheiden als hij de trein in stapt.
De eerste stop is twee dagen met de trein en tien uur met de auto reizen verderop, we gaan het skigebied Sheregesh verkennen. Onze chauffeur draait discomuziek, non-stop en op maximaal volume om wakker te blijven. En dus blijven wij ook wakker. Er staat zo’n harde wind dat we meer het gevoel hebben stormchasers te zijn dan skiërs.
Om vier uur in de ochtend worden we in Sheregesh opgewacht door de lokale snowboarder Kostya San, de Russische Jeremey Jones. Hij heeft een accommodatie voor ons geboekt, op de achtste verdieping. En er is geen lift.
Sheregesh ligt een kleine 800 meter hoog op Mount Zelenay. Drie dagen geleden is er een beer in het skigebied neergeschoten. We horen Kostya zeggen dat er eigenlijk niets bijzonders te vinden is in het skigebied, wat treeruns. En beren. Het voordeel is dat de sneeuw al in november valt en het seizoen dus vroeg begint. Vandaag is het Kerstavond en we nodigen Kostya uit voor een traditioneel Zweeds Kerstdiner. We drinken en lachen en het duurt niet lang voordat we onszelf best friends noemen. En daarom besluit Kostya zijn geheime skispot te onthullen.
“Het is net een sprookje.” Kostya begint te vertellen. “Het is afgelegen in het bos en bezaaid met pillow lines. Niemand kent het en het behoort tot een van de beste spots van Rusland.” We zijn hem meer dan dankbaar voor deze kans die bijzondere plek te ontdekken, maar nemen zijn verhaal wel met een korreltje zout. Ach, een extra stop onderweg naar Japan om poeder te rijden, daar is niks mis mee toch?
De trein brengt ons naar het volgende station. “We hebben precies twintig seconden om uit te stappen en dat is geen grapje!”, Kostya zorgt ervoor dat we in de startblokken zitten als de trein het station nadert. Hij heeft gelijk en op Spartaanse wijze en met de snelheid van een Formule 1 pitstop verlaten we de trein. Daar staan we, in de diepe sneeuw met onze bagage. Dit is de middle of nowhere en we zijn volledig aan Kostya overgeleverd. Een onbekende man met een volledig bevroren neopreen face mask loopt ons tegemoet en laadt onze bagage op een sneeuwscooter. Wij starten onze wandeling door het bos, het is een uur sneeuwploegen naar het hutje waar we zullen verblijven.
Jura is 36. Hij werkt al vijftien jaar vanuit dit hutje en vertelt dat wij de eerste buitenlandse toeristen zijn die hij ooit heeft ontmoet. In de zomer komen hier Russen om te vissen en wandelen, maar in de winter is er niemand zo gek. “Ik heb een keer geprobeerd te skiën”, vertelt hij. “Maar ik viel bij elke bocht die ik maakte. Dat was ook meteen de laatste keer dat ik het probeerde. Het is niet echt mijn ding.”
Wanneer de avond valt komt de wodka tevoorschijn en dat zorgt voor kletspraat. Met gebaren, hard lachen, gieren en brullen proberen we elkaar te verstaan. Ik weet voor vijftig procent zeker dat hij vertelt over zijn tijd in het leger, dat hij van vissen houdt en wodka drinken als hobby beschouwt.
Elke dag zijn we van zonsopgang tot zonsondergang op de berg. Kostya had gelijk, hij heeft niks gelogen. Hij kent het gebied, een ongelofelijk fantastisch gebied met mogelijkheden waar elke freerider van droomt. Alle parameters, kou, slecht eten en ongemakkelijke nachten, zijn relatief als je het afzet tegen één dagje in dit paradijs.
“Wat doen we als iemand zich bezeert?”, vraagt een crewlid. Tja, daar hadden we nog geen plan voor. En een plan was ook niet zo 1-2-3 gemaakt. Onze mobiele telefoons hadden al geen netwerk meer lang voordat we überhaupt op het treinstation aankwamen en als het al lukte om iemand via de satelliettelefoon te pakken te krijgen, dan was er geen enkele kans dat er een helikopter deze kant op kan komen. De trein gaat slechts een keer per dag, dus we zijn op onszelf aangewezen. We zullen voorzichtig moeten doen, elke kleine blessure kan al snel problemen opleveren. Vooral met min dertig graden. “Maakt het allemaal wat avontuurlijker”, zegt Tom-Oliver terwijl we in een honderd graden warme sauna zitten. Dat lijkt voor nu een passend statement.
Het is oudejaarsdag, de dag dat we afscheid nemen van Kostya en zijn kleine paradijs. We besluiten de taxichauffeur, die ons hier ook heeft afgezet, flink wat cash te bieden zodat hij ons helemaal naar Novosibirsk kan brengen. Een reis waarbij we het nieuwe jaar op de achterbank van de taxi inluidden terwijl we White Russians mixen en uit het raam “Happy Newyear!!!” schreeuwen.
In het vooruitzicht ligt Japan, maar we hebben nog een lange weg te gaan. We beginnen met vier dagen en vijf nachten in de trein naar Vladivostok. Vanaf daar nemen we de boot naar Zuid-Korea. We zijn goed voorbereid: audioboeken, films, stripboeken, muziek en notitieboeken – zodat we de reis met gemak door kunnen komen. Maar geen van dat alles wordt gebruikt. In plaats daarvan staren we door het raam naar buiten en stellen we ons voor hoe het leven de mensen aan het andere kant van het glas er uitziet. Bovendien zijn we met een crew van zeven waarvan niemand elkaar echt kent, genoeg gespreksstof dus. Niemand verveelt zich ook maar een seconde.
Onze coupe is in de tweede klas van het treinstel, een comfortabele slaapcoupe met vier bedden. Toch belandden we al snel in de derde klas, waar ruim dertig man gezellig rondhangt op en in de stapelbedden. Twee meiden uit Zuid-Korea die net bij Lake Baikal geweest zijn, een gezin met kinderen die familie opgezocht heeft en een Noord-Koreaan die erg geheimzinnig doet over zijn bezoek aan Rusland.
Tegen de tijd dat we honger beginnen te krijgen, komen we erachter dat er geen eten te krijgen is. “Het is een experiment”, aldus de conducteur. Dat roept enige vraagtekens op, maar we moeten het er mee doen. Het enige dat we bij elkaar kunnen sprokkelen zijn oude aardappelen en instant noodles die we snel op een van de tussenstations konden kopen. Niet veel later kunnen we zelfs verse, gerookte vis vanuit de treindeur kopen, als we weer een korte stop maken.
Tien tijdzones later en een paar kilo lichter zijn we in Vladivostok, het San Francisco van Rusland. Het is heuvelachtig, behoorlijk modern en wereldberoemd voor de krab.
Vanaf daar stappen we op de Eastern Dream, de veerboot die ons in een dag tijd naar Donghae-si, Zuid-Korea, brengt. Op de boot lijkt het in de eerste instantie alsof we meegaan op schoolreisje met kinderen uit groep acht, maar naarmate de reis vordert stijgt ook het aantal gepensioneerden en al snel bevinden we ons tussen honderden Zuid-Koreanen die elke stoel in de boot bezetten. Veel van Donghae-si zien we niet, we stappen namelijk vrijwel direct over op de boot naar Sakaiminato. Onze eindbestemming is bijna letterlijk in zicht en we worden zelfs een beetje zenuwachtig. Drie weken, 12.076 kilometer en één groot avontuur.
We kunnen het haast niet geloven en de glimlach is niet van onze gezichten af te slaan. We zijn in Japan! Met nog een week te gaan, kan ons geluk haast niet op als we eenmaal met de camper door de Honshu regio rondtoeren.
In Honshu liggen de skigebieden niet al te ver uit elkaar, Myoko, Nozawa Onsen – pittoreske dorpjes met de typische warmwaterbronnen waar je na een dag op de berg lekker kan relaxen. De place to be nu er verse sneeuw gevallen is.
Op vijftien januari is het jaarlijkse vuurfestival, een feest dat gezondheid, geluk en een goede oogst representeert. De slechte geesten worden door het vuur verbrand en alleen het goede blijft achter. Een grote houtstapel wordt volgehangen met tokens die de boze geesten verjagen. Mandarijnen worden uitgedeeld. Japanse sake vloeit. Liedjes worden gezongen en de bewoners van het dorp steken met fakkels het hout in brand. Het is een van de vele bijzondere en gekoesterde Japanse tradities.
Hoewel Rusland en Japan relatief dicht bij elkaar liggen, lijken hun cultuur van twee verschillende werelden te komen. De charmante honderd kilo wegende Russen met Vodka-lucht in overalls op sneeuwscooters hebben plaatsgemaakt voor de lichtgewicht Japanners die discreet in de rij wachten en bijna onzichtbaar zijn. We hebben tevens ons dieet van Vodka en noodles ingeruild voor groene thee en met vis gevulde rijstbeignets. Militaire voertuigen hebben plaatsgemaakt voor futuristische autootjes. Takkenbossen ingeruild voor dichtbeboste velden met sneeuw zo ver het oog reikt.
We krijgen waar we voor gekomen zijn: tree runs, face shots en pillows…elke dag vers. We zijn er.
En hoewel wij als crew met veel schaamte op het vliegtuig stappen terug naar Stockholm, gaan Tom-Oliver en zijn vriendin Sibylla gewoon weer terug met de boot en trein.
Dit artikel ‘’Trans-ski-beria ” komt uit Soul #2 2020. Voor meer surf/snowboard nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de andere magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? volg ons op Facebook en Instagram!
