BIKEPACK AVONTUUR EENS EN OOIT WEER

Vlak voor de zaklamp uitgaat kijk ik naast me nog een keer in de vertwijfelde ogen van mijn buurman die net het laatste stukje van z’n slaapzak dichtritst. Het wordt zijn eerste bikepack avontuur en slapen in het bos. Om ons heen geen tent, maar buitenlucht en slechts een half open houten schuilhut. Niet het veilige geluid van niezende campinggasten in andere tentjes, maar de wind en het gekraak van takjes verderop in het verlaten bos, als enige geluiden die de stilte soms verbreken. Eerder die avond had hij al aangegeven het ongemakkelijk te vinden zo alleen in het bos te zijn. Nee, dan liever vlakbij de beschaving zodat – mocht er iets misgaan – hulp om de hoek is. Ik stel hem voor zover dat kan gerust, doe m’n oordopjes in en doe m’n fietslamp die fungeert als zaklamp nu echt uit. Het enige licht dat we nu nog hebben is dat van de maan en de kleine sfeerlichten afkomstig van een dorp verderop in het dal. Ik voel me compleet op mijn gemak en rustig. Naast me hoor ik het gewoel van een onrustige ziel in z’n slaapzak. Welterusten Douwe. Welterusten Erwin.

AVONTUUR – AVONTUURLIJKER – AVONTUURLIJKST

Eerder die dag waren we samen vanuit Arnhem richting het oosten vertrokken voor onze weekend bikepack avontuur. Ik had Douwe – inderdaad die van het Douwe Doet Dingen YouTube kanaal al tijdenlang aan z’n kop gezeurd dat hij maar eens mee moest gaan bikepacken. Hij had dat als actief gravelaar nog nooit echt gedaan, terwijl ik weet hoe geweldig leuk en hoe avontuurlijk dat kan zijn. Omdat ik Douwes kennismaking met bikepacken memorabel wilde maken, zette ik dan ook vol in op dat laatste. Natuurlijk kun je bikepacken en lekker in hotelletjes, B&B’s of campings slapen, maar dat gingen wij – tot Douwes grote ongenoegen helemaal anders aanpakken. Hoewel er legio mogelijkheden zijn om avontuurlijk te etsen en te bikepacken in Nederland, zit je toch altijd met een hoop regels en beperkingen.

Zo mag je om goede redenen ‘s nachts nergens in de natuur etsen of zelfs aanwezig zijn en is wildkamperen al helemaal uit den boze. Net over de grens in Duitsland ligt dat allemaal wat meer genuanceerd. Nee, je mag er officieel niet wild kamperen, maar bivakkeren ergens op eenvoudige wijze verblijven is dan vaak weer wel toegestaan. Het verschil? Zolang je maar niet je tent opzet of ergens in een camper vertoeft, kun je op de meeste plekken in Duitse bossen legaal in je bivakzak en slaapzak verblijven, ook ‘s nachts. Dat laatste is dan weer perfect te combineren met de aanwezige schutzhütten, half open houten schuilhutten die je in menig Duits bos kan tegenkomen. Oorspronkelijk bedoeld om je te beschermen tegen de elementen, maar ook perfect om in te bivakkeren zodat je slaapzak ook bij een nachtelijk bui droog blijft. Zo’n bivak avontuur in Duitse boshutten leek me voor Douwe de perfecte eerste keer.

BIKEPACKPARADIJS

Na een drukke werkweek etsen we op een vrijdagavond weg van een parkeerplaats net buiten het stadje Arnsberg. Een toepasselijke plaatsnaam, daar de regio hier op z’n zachtst gezegd heuvelachtig is. Sauerland wordt door gravelbikers en bikepackers vaak onterecht over het hoofd gezien. Daar waar drommen etsers zich met regelmaat op snelwegen richting het Zuid-Limburgse heuvelland of de Ardennen begeven, zie ik zelden mensen richting het oosten rijden. Toch is het vanaf Arnhem net zo ver rijden naar Sauerland als het rijden is naar Maastricht, om in Sauerland vervolgens dagenlang in een ongerepter, rustiger en misschien zelfs wel mooier gebied te kunnen rond etsen. De eindeloze bossen liggen hier vol met schotterwegen, een stenig soort gravelpad dat er het hele jaar door perfect bij ligt. Een echt bikepack paradijs om de hoek dus. Hoewel we deze eerste avond slechts veertien kilometer zullen etsen, doen we er meer dan een uur over. Bepakt en bezakt is het bedwingen van de soms best steile en onverharde beklimmingen hier bepaald geen sinecure. Wat ook niet helpt is het aantal hoogtemeters, waarvan we er in deze korte rit al meer dan vijfhonderd hebben. Het is dan ook al donker wanneer we onze schuilhut voor de eerste nacht bereiken en het op Douwes zenuwen begint te slaan. Uit onze tassen halen we niets meer dan onze matjes en slaapzakken, om ons vervolgens te installeren in de Niederwald-schutzhütte. Nu is ons avontuur echt begonnen.

PARTYPACE-VAKANTIEGEVOEL

Wanneer we in de ochtendzon een koe zetten met onze meegebrachte gaspit biecht Douwe op dat hij die eerste nacht maar slecht geslapen heeft. Het grootste deel van de nacht had de oermens in hem alert naar geluiden liggen luisteren om zo naderend onheil voor te kunnen zijn. Ik praat hem het niet bestaande gevaar uit z’n hoofd en vertel hem dat hij de volgende nacht toch echt met oordoppen in moet gaan slapen. Dat klinkt spannend als je buiten ligt, maar je slaapt er een stuk rustiger mee. Een stukje nuchterheid is dan ook geboden wanneer je op dit soort plekken slaapt, vertel ik hem.

Nadat we onze laatste spullen hebben ingepakt eten we een goed ontbijt bij een bakkertje slechts zes kilometer verderop in het dal – het dorp waarvan we de avond ervoor de lichten zagen. Na zo’n korte afstand alweer stoppen met etsen zou kenmerkend worden voor de rest van de rit.

Het grote verschil tussen Douwe en mij is vooral snelheid. Daar waar Douwe zich graag presenteert

als de slechtste gravelprof van de Benelux – maar desalniettemin kan hij nog steeds heel hard fietsen ben ik de pure belichaming van de party- pace-cultuur. Ik ets zeker tijdens het bikepacken graag lekker rustig en stop regelmatig om van een mooi uitzicht te genieten. Het echte vakantiegevoel. Zo gedurende de dag moet Douwe hier ink aan wennen, maar raakt hij steeds meer in de stemming terwijl we door het prachtige landschap klimmen en dalen. Het doel van vandaag is het hoogste en misschien wel mooiste deel van Sauerland, het Rothaar gebergte. Hoewel de route aanvankelijk zo’n negentig kilometer lang zou zijn, passen we deze gedurende de dag op mijn tempo aan naar zo’n 73 kilometer. Voor Douwe is dit op papier normaliter niet meer dan een ochtendrit, maar we weten er de hele dag over te doen terwijl we beiden steeds verder weg van huis zijn, letterlijk en figuurlijk.

SNACKS EN WEISSBIER BIJ HET VUUR

De tweede schuilhut waarin we slapen is minstens zo mooi als het landschap waar we al de hele dag doorheen hebben gefietst. Eindeloos op een neer dansende gravelwegen in het bos hebben ons naar onze schuilhut voor de nacht gebracht. Nabij deze slaapplek verzamelen we gedroogd afvalhout dat her en der nog rondslingert na recente boswerkzaamheden. Niet veel later zitten we in de schemer bij het kampvuur, genietend van onze meegebrachte snacks en weißbier. Momenten als deze zijn onbetaalbaar en in tegenstelling tot de avond ervoor geniet ook Douwe inmiddels met volle teugen van het avontuur en het alleen zijn. Ondanks dat we nog geen 24 uur van huis zijn, heb ik het gevoel alsof we al een week samen optrekken. Typisch de kracht van bikepacken. Tot in de kleine uurtjes praten we bij het knisperende kampvuur over het leven en voornamelijk de ets, om vervolgens onze tweede nacht bivakkeren tegemoet te gaan. Die nacht slaapt zelfs Douwe goed.

De derde en laatste dag van ons kleine grote bikepack avontuur is als de slagroom op de al heerlijke taart. Na onze bidons te hebben gevuld met water uit een nabijgelegen bron, mogen we direct afdalen vanaf onze slaapplek. We nemen wederom de hele dag de tijd om een op papier relatief korte afstand af te leggen, zonder dat dit ook maar enig moment saai of langzaam aanvoelt. Tijdens de pak ‘m beet zeventig kilometer terug naar de auto wisselen bossen en grasgroene heuvellandschappen elkaar gemoedelijk af. Ook vandaag is de route het ene moment eenvoudig en het volgende moment uitdagend. Klimmen zijn hier nooit lang, maar je krijgt er genoeg van voor de kiezen om het zwaar te hebben met een volgeladen ets. En nee, niet alle paden zijn altijd even geschikt voor die ets. Een gravelpad dat er in het voorjaar nog perfect bij ligt kan in het najaar kapot gereden zijn door bosbouw voertuigen en dat mooie asfaltklimmetje loopt soms plots dood in een weiland. Het hoort er allemaal een beetje bij in Sauerland en een aantal noodzakelijke hike-a-bikes – wandelingen met de fiets mogen

de pret dan ook niet drukken. Het maakt dit weekend juist afwisselend en extra avontuurlijk, precies zoals ik dat bedacht had.

OP HERHALING

De toepasselijke afsluiter van het geslaagde weekend vinden we op het terras van een lokale Biergarten. Hoewel Douwe dezelfde persoon is als aan het begin van dit weekend, is iets in hem tijdens dit weekend veranderd. Een langzaam aan fietser zoals ik zal hij niet snel worden, maar ergens heeft hij dit weekend het licht gezien. Er is meer dan enkel hard rijden; een beetje van dat partypacen en bikepacken heeft net als Sauerland een plekje in z’n hart veroverd. We besluiten dat dit ons eerste, maar absoluut niet ons laatste avontuur samen zal zijn. Dat dit waarschijnlijk niet in Sauerland zal zijn ligt voor de hand. Er zijn immers genoeg andere plekken te ontdekken. Toch weet ik dat ik vroeg of laat wel weer in Sauerland terecht zal komen met mijn ets. Voor een dagrit of meer, want zó mooi, zó dichtbij, dat kun je eigenlijk nooit lang negeren.

Wil jij dit artikel terug lezen, wordt dan abonnee van Wielrenblad. En ook op de hoogte blijven van al het nieuws omtrent elektrische fietsen? Houd dan de nieuwspagina van Wielrenblad in de gaten! Benieuwd naar routes, tips & tricks en nog meer leesvoer? Of koop Wielrenblad in onze webshop.