Even voorstellen: Will Palmer
Zegt de naam William Cary Palmer jou iets? Ons aanvankelijk ook niet. Dat komt waarschijnlijk omdat de dertigjarige Amerikaan pas sinds een jaar op het internationale strijdtoneel is verschenen. ‘Sowieso te oud’, zeg je? Niet als het aan Will Palmer ligt. Als doorzettingsvermogen, lef en humor iets waard zijn, dan doet Will voor niemand onder. Daarom een korte kennismaking met de net zo sympathieke als strijdvaardige F-One-teamrijder.
Vertel eens iets over je entree in de kitesurfwereld? ‘Ik kom oorspronkelijk uit het wakeboarden. Ook daar ben ik vrij laat mee begonnen. Dat was tegen het einde van High School toen mijn grootouders zo’n snelle vissersboot kochten! Ik kaapte het ding elke dag om er met vrienden achter te wakeboarden. Dat deed ik bijna dagelijks totdat ik ging studeren. Pas zeven jaren later leerde ik kitesurfen. Dat was toen ik mijn beste maatje Bill Parker via de wakeboard-scene ontmoette. Ik had slechts twee sessies achter de rug toen ik met hem in zijn Winnebago een weekje mee mocht kiten bij de Florida Keys. Ik had destijds een ‘9 tot 5’-baan en het lukte me niet vrij te krijgen. Ik besloot dat ik dit feestje niet wilde missen en nam ontslag, precies op de dag dat Bud me kwam ophalen. Ik noem de week achteraf Bill’s boot camp; we deden twee tot drie urenlange sessies per dag. Toen ik terugkwam was ik echt geen beginner meer.’
Wanneer realiseerde je dat je je als kiter kon meten met de toppers? ‘Ehm ja… de laatste tijd gebeuren er veel mooie dingen inderdaad.’
Vertel eens wat over jezelf, wie ben je en wat doe je? ‘Het is een apart verhaal. Ik begon namelijk met wakeboarden op mijn achttiende en met kiten toen ik 25 was. Dat is nogal laat. Ik denk dat iedereen, net als ik destijds, zou denken dat dit veel te oud is om nog professional te worden. Terwijl andere professionele kiters als kind al ervaren wedstrijdkiters waren, moest ik nog beginnen.’
Waarom denk je dat het toch zo ver hebt weten te schoppen? ‘Ik geloof dat de toppers binnen de meeste sporten op een gegeven moment een gemeenschappelijk plafond raken waarop ze allemaal ongeveer even goed zijn en blijven. De verschillen tussen toppers is eigenlijk vrij minimaal en op jaarbasis groeit dit niveau veel langzamer dan het individuele niveau van iemand van die net begint. Je kunt heel veel vooruitgang boeken als je elke dag traint en fit genoeg bent. En als je dat volhoudt kom je op een gegeven moment in de buurt van dat plafond. Misschien hou ik mezelf voor de gek: maar ik zie de grote toppers daarom niet als onverslaanbaar. Hun niveau stijgt langzaam, terwijl ik nog relatief snel progressie maak.’
Hoe ziet de gemiddelde – kuch! – werkdag er voor jou uit? ‘Eh, meestal begin ik met koffie en het uitlaten van de hond op mijn skateboard. Daarna ga ik wat stretchen of doe ik een workout. Klinkt serieuzer dan het is, want soms kan die maar een paar minuten duren. Meestal heb ik daarna wat werk- en sociale verplichtingen gepland. Daarna kan ik los en wordt het tijd om te kiten, te wakeoarden, te duiken of te surfen. Dat ligt helemaal aan het weer. Ik sluit de dag vaak af met een workout om mijn spieren te balanceren. Ik ben nogal een druk baasje dus.’
Tijd voor wat drama. Kun je een van je slechtste ervaringen beschrijven? ‘Dat was toen ik mijn voorste kruisband scheurde tijdens een wakeboardsessie. Inderdaad, een drama. Ik moest geopereerd worden en heel lang revalideren. En net toen ik dacht dat het allemaal achter de rug was, scheurde ik tijdens een standaard truc mijn kruisband opnieuw. Ik moest wederom de operatiekamer in en voelde me totaal verslagen. Ik had me maandenlang allemaal maar verheugd om weer het water op te gaan en werd bijna direct weer voor een jaar van het water verbannen. Er zat niets anders op dan mijn revalidatie heel serieus te nemen. Ik raakte gefascineerd over de talloze technieken die er zijn om goed te herstellen en sneller te revalideren. Een paar jaar later ben ik beter en sterker op het water dan daarvoor. Terugkijkend voel ik me juist opgelucht dat ik niet ergere complicaties heb gehad. Het had ook einde verhaal kunnen zijn.’
En je hebt ondertussen waardevolle inzichten over je lichaam gekregen? ‘Ja. Daarom heb ik een boodschap aan jullie lezers: als jij ook last hebt van een afgescheurde kruisband of problemen met je schoudergewrichten… ik leef met je mee, maar je kunt op hoog niveau terugkomen, tenzij je er niet meer in gelooft. Voor alle lezers die in dezelfde situatie zitten: je mag me altijd mailen. Ik zal met alle liefde mijn ervaringen en adviezen met je delen. Wie weet heb je er iets aan.’
Wat is je meest dierbare herinnering? ‘Mmm, moeilijke vraag. Ik weet er nu niet per se één die er bovenuit steekt. Ik ben gewoon blij dat ik nu leef en gezond ben en mijn vrienden en familie om me heen heb. Ik heb een heerlijk leven.’
Welke mensen – binnen en buiten de sport – inspireren je het meest? ‘Buiten de sport is dat zeker mijn moeder, Peggy. Het inspireert me hoe ze met mensen omgaat. Zo anders dan de egocentrische en gierige mensen die ik ook vaak genoeg tegen kom. Ze heeft een groot hart en staat voor iedereen klaar. Daarin is ze een groot voorbeeld voor me. Binnen de sport denk ik aan Billy Parker. Hij is niet alleen een veelzijdige, getalenteerde en krachtige rider, maar ook een goed en oprecht mens die ik ook nog eens een hele goede vriend mag noemen. Ik sport het meest met hem en zie hem nog steeds een beetje als mijn kite-sensei. En na al die jaren ga ik er nog steeds af en toe voor zitten: the Bill show. Dan zie ik hem de ene na de andere adembenemende move sticken.’
Woord: Marcelino Lopez // Beeld: Gilles Clavet
Meer lezen?
Dit artikel is afkomstig uit Access #4 van 2017. Dit nummer kunt u hier bestellen. Wil je niks meer missen op het gebied van kiteboarden, word dan abonnee! Voor de laatste updates volg je ons op Facebook en Instagram!
