Expeditie naar Bolivia

Una llama menos 

Vier weken ver weg van het thuisfront, ver weg van de bewoonde wereld en ver van de bekende weg is een uitdaging. Als alles ook nog eens op grote hoogte plaatsvindt, komt het avontuur wel in heel extreem daglicht te staan. Vooral als stap voor stap dat licht bij iedereen een keertje uitgaat… 

We reizen voor deze expeditie van La Paz naar de Apolobamba Range in het Ulla Ulla National Fauna Reserve dat Bolivia met Chili verbindt. Op het dak van de 4×4 ligt twee weken aan voedsel, wanneer er een zak met verse groente en fruit vanaf rolt, blijft er uiteindelijk voor twee weken min drie dagen van over. De verharde weg in de drukke stad La Paz gaat over op een breed zandpad. Dat zandpad verandert na enkele uren in een rotsachtig pad. De hoop dat dit pad maar tijdelijk is, is snel vervlogen als onze taxibestuurder zegt: “Welcome to the jungle!”, terwijl een kudde lama’s vlak voor de auto oversteekt. De bergen om ons heen zijn magnifiek, de hoge scherpe bergpieken staan in flink contrast tot de hoogvlakte waar we doorheen crossen met de jeep. Hoogte: tussen de 4.300 en 4.800 meter. En dat voelen we.  

Expeditie naar Bolivia

Het licht gaat uit 

Soms is het moeilijk voor te stellen waarom we bepaalde uitdagingen aangaan. Is het de drang naar avontuur? Het snakken naar adrenaline? Of is het opzoeken van grenzen misschien iets wat ons leven zin geeft? Als iemand het mij vraagt, weet ik niet eens het antwoord. 

Na een rit van twaalf uur over uiterst smalle bergweggetjes, waar de ondergrond elk moment onder de wielen vandaan kan zakken, sjouwen we kilo’s en kilo’s materiaal naar de open vlakte waar we ons basiskamp opbouwen. We zitten op 4.200 meter hoog, iets wat nog te overzien lijkt, toch?

Expeditie naar Bolivia

Niets is minder waar. Het is een aanslag op je lijf. Een goede conditie, sterke spieren en een geacclimatiseerd lichaam is geen garantie voor een succesbeleving. Rens zit op een steen. Hij kan geen boe of bah meer zeggen. “Ik voel me slecht. Heel slecht. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen.” Elkaar om de tien minuten een update geven over lichamelijke vorderingen – of achteruitgang – is geen kwestie van aandachtvragen, het is een kwestie van de juiste beslissingen maken en voorbereid zijn op het ergste. We zetten thee en maken een grote pan pasta met spinazie. Dat is de basis voor de komende dagen tijdens deze expeditie in Bolivia: koolhydraten eten en heel veel water drinken.  

Miljarden sterren aan de hemel

Zodra het donker wordt verschijnen er miljarden sterren aan de hemel. Het is bijna angstaanjagend om je te realiseren hoe ver we van de bewoonde wereld zijn. Maar het geeft ook rust, zo dicht bij de natuur. In de verte zien we onweer naderen. We horen de lama’s heel rustig om ons heen door het zachte gras trappelen en net als zij doen ook wij alles stap voor stap, het kan ook niet anders. 

Middenin de nacht word ik wakker. Althans, dat denk ik. Mijn horloge geeft 22:15 uur aan. Een gevoel van paniek overvalt me…wat als mijn lichaam niet genoeg zuurstof krijgt? Mijn spieren verkrampen zich en mijn hart begint te bonken. Het onweer hangt als een donkere wolk boven onze tentjes die in een open veld staan. Ik begin te hyperventileren en probeer zo stil mogelijk te blijven liggen omdat ik mijn tentmaatje Greg niet wakker wil maken. Vanuit mijn tentje hoor ik Stephan. Hij staat buiten zijn tent en is zijn maag aan het legen op de Boliviaanse heide. Het lijkt wel alsof hij niet kan stoppen met overgeven. Ik roep zachtjes “Greg, slaap je?” Nee, hij is wakker. Ook hij voelt zich niet optimaal, zijn hoofdpijn is heftiger geworden. Dit is niet goed, dit gaat de verkeerde kant op. 

Expeditie naar Bolivia

Klassieke hoogteziekte-verschijnselen

De volgende ochtend, als een zwak maar vredig zonnetje over de pieken schijnt en onze tentjes opwarmt en opdroogt, blijkt dat we geen van allen een goede nacht hebben gehad. De gedachte aan eten is misselijkmakend, maar honger hebben we als paarden. In de hoop dat we allemaal herstellen, maken de mannen zich minder zorgen dan ik. Het zijn klassieke hoogteziekte-verschijnselen en die zouden binnen 48 uur al minder heftig moeten zijn. Bij mij is dat vertrouwen in automatisch herstel nog ver te zoeken. Mijn lijf doet zeer, alsof ik de zwaarste work-out van mijn leven heb gehad, en mijn hartslag zakt ook niet. Met veel pijn en moeite -letterlijk en figuurlijk- zeg ik de woorden waar ik het meest tegenop gekeken heb: “Ik kan dit niet.” 

Expeditie naar Bolivia

Korte missies 

We zijn op weg naar de start van de El Choro Trail. Deze tocht zou ons tot iets onder de 1.900 meter moeten brengen, waardoor we op ons gemak bij kunnen komen van de helse nachten in het basiskamp. De start van de tocht ligt op 4.879 meter hoogte en er is een flink pak sneeuw gevallen. Daar staan we, in jungle-uitrusting, te bibberen in de kou en te snakken naar adem. 

Al met al is de tocht een goed moment om onze hele expeditie in Bolivia om te gooien, om nieuwe plannen te maken. Het is één-voor-allen en allen-voor-één, niemand was tegen de beslissing om terug te gaan naar La Paz en vanuit daar diverse toertjes te maken van twee a drie dagen per bergtop. Het duurt niet lang of Stephan spot twee bergen die bereikbaar zijn, de Huayna Potosi (6.088m) en de vulkaan Parinacota (6.348m). Greg zoekt er nog eentje bij, de Pequeño Alpamayo (5.410m), om op te warmen. Rens gaat akkoord. En ik? Mijn avontuur stopt hier.

Expeditie naar Bolivia

Una llama menos, part one

Zodra de mannen op weg zijn, staan hun de nodige hindernissen te wachten. Geen enkele tocht wordt meer met het volledige team gemaakt vanwege de effecten de die grote hoogte heeft op het menselijk lichaam. Rens heeft na een uurtje hiken op de flank van de Pequeño Alpamayo zo veel last van de hoogte dat hij terug moet keren naar zijn tentje. Una llama menos, part two.

Vanuit zijn tentje kan Rens de twee stipjes op de sneeuw zien, langzaam klimmend naar de top. Een kleine overwinningskreet ontglipt hem vanuit zijn kleine tentje als hij ziet dat de stipjes de finish gehaald hebben. Hoewel er op de terugweg nauwelijks bochtjes gemaakt kunnen worden vanwege de extreem ijzige omstandigheden, zijn dan toch de eerste meters per snowboard afgelegd. En dat op ruim 5.000 meter hoogte, een hoogte waar alles twee keer zoveel energie kost. Je board aandoen, rugzak ophijsen en zelfs foto’s maken is een hele klus.  

Expeditie naar Bolivia

Mooi geweest 

We zijn inmiddels ruim twee weken op grote hoogte en de acclimatisatie zou voltooid moeten zijn. De mannen voelen zich goed tijdens de klim naar de Huayna Potosi, een tocht van vier uur ’s ochtends tot vier uur ’s middags. De hoogtemeter tikt de 6.000 meter aan. Op zo’n moment kun je nergens anders aan denken dan de ene voet voor de andere plaatsen en geroutineerd je snowboard onder strappen. Alle drie halen ze de top, alle drie komen ze al snowboardend naar beneden. Maar het beklimmen van de vulkaan, de derde en laatste missie, is van een heel ander kaliber.

Expeditie naar Bolivia

“Mijn ogen vallen dicht. Zelfs tijdens het lopen. Het gaat niet zo goed,” mompelt Greg als hij samen met Stephan de eerste meters omhoogloopt. “Dan gaan we terug,” antwoord Stephan resoluut. De teleurstelling in Greg zijn ogen is ongekend. Dit is toch haast onmogelijk? We zijn hier nu al ruim drie weken en de hoogte zou ons geen parten meer moeten spelen. In zijn hoofd spelen alle mogelijke scenario’s: Kan ik nog verder na een lange pauze? Kunnen we deze tocht morgen nog een keer proberen? Kan Stephan alleen verder? Maar Stephan hakt rigoureus de knoop door: “We draaien om en gaan in de natuurlijke hotsprings van het basiskamp zitten.” Dat scenario had Greg nog niet bedacht, maar het bevalt hem. Ja, het is mooi geweest. Una llama menos, part three

Expeditie naar Bolivia

Een mooi verhaal

We hebben tijdens deze expeditie in Bolivia onze grenzen verkend, verlegd en gevonden. Je leert jezelf beter kennen en kunt sommige dingen in het leven makkelijker relativeren. Maar wat het uiteindelijke doel van onze reis precies was, zal nooit helemaal duidelijk worden. Dat we bij thuiskomst een mooi verhaal hebben, is wél een ding dat zeker is. En dat verhaal, die beleving, dat pakt niemand ons meer af. 

Op negen november 2019, vijf maanden na onze thuiskomst uit Bolivia, is Stephan Verheij op zeer treurige wijze omgekomen in een lawine in Tirol, Oostenrijk. Deze expeditie naar Bolivia was zijn droom en we koesteren dit avontuur voor de rest van ons leven.

Tekst & beeld: Mirte van Dijk 


Word abonnee van Soul Magazine zodat je het nieuwste magazine als eerste ontvangt en geen artikel hoeft te missen. Volg Soul Magazine op Facebook en Instagram!

 van