Fietsen in de Sierra Nevada: waar profs hun hoogtestage houden

Het wereldberoemde Alhambra is er gevestigd, maar Granada blijkt ook een prima uitvalsbasis te zijn voor fietsers die van afwisseling houden. Fietsen langs de subtropische kust, een gravelroute door een geopark of het hooggebergte in, het kan er allemaal. Leuke bijkomstigheid: je zou zomaar eens ingehaald kunnen worden door een profrenner.

Hèhè, daar is ie dan! Ook op deze ochtend in mei toont de Zuid-Spaanse voorjaarszon zich gelukkig in volle glorie. De beenstukken kunnen omlaag en de armstukken uit. Na de vijftien kilometer lange afdaling vanaf bijna 3000 meter hoogte heeft mijn bibberende lijf daar duidelijk behoefte aan. Ondanks dat de weg hier overduidelijk omhoog gaat, voel ik me al direct een stuk prettiger. De sneeuwhopen hebben plaatsgemaakt voor groene natuur, de gure winterse wind voor de frisse geur van naaldbomen. Het genieten van het fietsen kan beginnen!

Skigebied

Het zijn de eerste kilometers van de lange klim die vanaf het bezoekerscentrum El Dornajo op 1677 meter hoogte begint. Uiteindelijk eindigt de klim op de Pico Veleta, met 3396 meter de hoogste geasfalteerde klim in Europa. Mits die sneeuwvrij is natuurlijk. En dat bleek hij eerder op de ochtend nog duidelijk niet. Want nadat de bus, die ons binnen drie kwartier vanuit Granada de Sierra Nevada (letterlijk: besneeuwde bergketen) in had gereden, was gestopt bij Hoya de la Mora, het eindpunt voor gemotoriseerd verkeer op 2500 meter, werd het direct duidelijk dat voor echte skiavonturiers het winterseizoen hier nog niet geëindigd was. Dik aangekleed passeerden zij lopend met ski’s op de rug de slagboom voor hun laatste kilometers richting de top. En dik aangekleed volgden wij hen op de fiets over het geasfalteerde weggetje tussen de sneeuwvlakten. We fietsen elf kilometer met gemiddeld zeven procent stijging, dit zou ons naar het dak van het Spaanse vasteland brengen. Maar na een onvermijdelijke glijpartij op het ijs – na een kwartier klappertanden op de fiets – werd het duidelijk dat dit vandaag een onmogelijke missie ging worden.

Dan maar omkeren en een stuk afdalen. Eerst voorbij het wintersportdorp Pradollano, waar we de eerste renner van Visma | Lease a Bike voorbij zien zoeven op zijn tijdritfiets. Hij zal niet de enige zijn vandaag. Veel wielerteams strijken hier in mei neer om zich op de Tour de France voor te bereiden. Het CAR (Centro de Alto Rendimiento Sierra Nevada) met alle benodigde faciliteiten voor topsporters om te trainen, te eten en te slapen, is er namelijk gevestigd.

De belangrijkste reden voor een verblijf hier? De ijle lucht. Het ‘High Performance Center’ bevindt zich op 2320 meter hoogte boven zeeniveau en de hiermee gepaard gaande lagere zuurstofdruk vormt een uitstekende prikkel voor de aanmaak van extra rode bloedcellen. Een ander onvermijdelijk voordeel van een topsportlocatie op deze hoogte: er kunnen veel klimkilometers gemaakt worden. Wie – zoals de profs die er verblijven geregeld doen – helemaal naar het dal fietst voor een lange trainingsronde, mag zich aan het einde van de rit verheugen op een slotklim van ruim 42 kilometer en bijna 2800 hoogtemeters.

Hemelsblauw

Ik passeer een bordje met 1750 meter erop. Fijn dat ze hier de hoogte aangeven. Het naaldbos maakt langzaam plaats voor een wijds uitzicht op het indrukwekkende alpiene landschap van de Sierra Nevada. Ik nader een groep wielrenners in een hemelsblauw tenue die langs de weg zijn gestopt. Een recreatief fietsclubje uit Nederland dat hier hun jaarlijkse tripje houdt? Nee, waarschijnlijk niet. Want er staat ook een auto bij die in dezelfde kleur is gespoten. Terwijl ik ze passeer, kijk ik eens goed. Verrek, het is de Astana-ploeg! Terwijl ik mijn hand opsteek en iets van ‘Buenos días’ mompel, knettert het direct in mijn hoofd. De Astana-ploeg! Welke renners stonden daar allemaal? Wat waren ze op die plek aan het doen? Waarom ben je niet even gestopt voor een foto en een praatje? Mijn ademhaling en hartslag zijn omhoog geschoten en ik heb het ineens heel warm.

De weg slingert zich verder voor me omhoog. Het gebeurt heel geleidelijk, het stijgingspercentage zal rond de zes à zeven procent zijn. Ik heb mijn rustige klimritme weer gevonden. Ik speur de omgeving af, maar ik lijk hier echt helemaal in mijn eentje te fietsen. Geen andere renners te zien helaas, ik heb mijn kans gemist. Tenzij…

Cav en Cees

Achter me hoor ik stemgeluid dat langzaam aanzwelt. Ik ga ingehaald worden en het vrolijke gekwebbel verraadt dat de renners in kwestie het een stuk gemakkelijker op de klim hebben dan ikzelf. De voertaal is Engels. Ik vang flarden van een gesprek op dat gaat over lekker eten. Ik draai mijn hoofd over mijn linkerschouder en kijk zo in het lachende gezicht van Mark Cavendish. Cav! Verbouwereerd groet ik hem. De legendarische sprinter lijkt echter niet gestoord te willen worden tijdens zijn gesprek met de renner naast hem, die bij mij verder geen lampje doet branden.

Dat doet de slungelachtige blonde renner achter hem wel. Terwijl Cees Bol mij passeert, schakel ik een tandje bij zodat we gelijk op blijven gaan. We raken in gesprek. Bol vertelt dat hij gisteren met de sprintersploeg van Astana is gearriveerd en dat ze vandaag hun eerste ritje aan het maken zijn. Op het gemak, want het lijf moet nog wennen aan de hoogte. Het geeft hem meteen de gelegenheid om zijn teammakkers wat beter te leren kennen.

En wat doe ik hier dan, wil de Nederlandse sprinter weten. Meestal komt hij hier namelijk alleen maar andere profs op de fiets tegen. Ik vertel hem dat dit mijn afsluitende fietsdag van een driedaagse persreis naar Andalusië is en dat ik de dagen hiervoor een rondje heb gemaakt aan de Costa Tropical en het Geoparque de Granada. Het zijn plekken waar het totaal anders is dan hier in de Sierra Nevada. Het zegt Bol echter niks. Hij weet alleen dat het in de buurt ook fraai wandelen is, dat heeft hij vorig jaar namelijk ook gedaan tijdens zijn hoogtestage hier. Hij zal de komende drie weken wel zien waar de fiets en zijn team hem naartoe brengen.

Profbestaan

Ik voel dat de ploegleiderswagen die achter me rijdt het wel genoeg vindt zo. Allemaal leuk en aardig Cees, maar we zijn hier om met de ploeg te fietsen en daar maakt een Nederlandse journalist van boven de vijftig nu eenmaal geen deel van uit. Het tempo gaat wat omhoog en ik laat me uit de Astana-groep lossen. Terwijl de teamauto passeert, kijk ik door het raampje naar binnen. Ik hoop op een plakbidon of een oppeppend middeltje, maar helaas zit de grote teambaas Vinokoerov niet achter het stuur.

Nagenietend van mijn onverwachte ontmoeting met de Astana’s, zie ik ineens ook plukjes renners van andere profteams opduiken. Decathlon AG2R, EF Education-EasyPost, Lidl-Trek; de gezichten herken ik niet, maar het is duidelijk dat menig prof vandaag een rondje aan het maken is. Tiesj Benoot en Matteo Jorgenson fietsen vrolijk kletsend met de handjes op het stuur voorbij. Geen idee hoe het is wanneer je hier drie weken lang met je ploeggenoten zit en er ook hele lange duurritten en intensieve HIIT-sessies op het programma staan, maar op een dag als vandaag lijkt me zo’n profbestaan zalig.

Dat beaamt ook een uitermate ontspannen Steven Kruijswijk wanneer hij ‘s middags op het zonnige terras van het CAR over zijn verblijf vertelt. Hij komt hier al sinds 2011 en vindt het heerlijk om er een paar weken te zijn. Saai? Welnee, zo’n omgeving verveelt nooit, antwoordt de Nederlandse klassementsrenner terwijl hij zich even omdraait om naar de besneeuwde bergpieken achter hem te kijken. En hij grapt, terwijl hij naar de atletiekbaan schuin onder hem wijst, dat ik hier ook nog mijn rondjes kan rennen. Nader doorvragen leert me dat hij dit welgeteld één keer tijdens zijn verblijf heeft gedaan; Kruijswijk was vroeg wakker geworden en kon de slaap niet meer vatten. Hij wil eigenlijk zeggen: allemaal fantastisch die topsportfaciliteiten hier, maar als renner wil je vooral ook je kilometers in een fijne omgeving maken. En dan is de Sierra Nevada een uitstekende keus. Ook voor recreanten.

Routes

Vanuit Granada kun je als fietser alle kanten op. De vruchtbare kust, het hooggebergte of een uniek geopark: met de auto ben je er in een uur. De eerste reisdag verkende ik de Costa Tropical op de racefiets. De kustroute is druk, maar ga je eenmaal het binnenland in dan vormen groen begroeide heuvels met fruitgaarden een prachtig decor om doorheen te fietsen. Het subtropische klimaat plus het smeltwater uit de Sierra Nevada, het maakt dat hier volop mango’s, papaya’s en avocado’s groeien. En wie echt eens wat anders wil proeven: de cherimoya, oorspronkelijk alleen geteeld inZuid-Amerika, groeit hier ook.

Wil je meer van dit soort artikelen lezen en altijd up-to-date blijven? Abonneer je dan op Wielrenblad! Wil je op de hoogte blijven van het laatste nieuws rondom wielrenfietsen? Volg ons op Instagram en Facebook. Ontdek hier meer interessante blogs vol inspiratie en tips! Daarnaast hebben we een productguide met meer dan 200 wielrenfietsen, waarbij je wielrenfietsen kunt vergelijken op basis van jouw criteria. Klik hier om een kijkje te nemen! Wil je de gehele Wielrenblad #5 2024 bestellen? Klik dan hier!