03-01-2023 - Mountainbiken, Leesvoer

Fietsend door het Atlasgebergte

Fietsend door het AtlasgebergteHet Atlasgebergte lonkte al een tijdje. Dus zodra de gelegenheid zich voordeed hoefden we niet lang na te denken. Op het programma staat een tocht met gids Rachid. Het routeplan voorspelt vijf tot zes uur netto fietstijd per dag, afstand 50 tot 75 kilometer met tussen de 1000 en ruim 2000 hoogtemeters. Geen uplifts, alles zelf fietsen. Een lichte trailbike lijkt de goede keuze voor deze trip; in ons geval een Specialized Stumpjumper met 140 millimeter veerweg achter en 150 millimeter voor. Genoeg veerweg voor het verwachte terrein met veel rotsachtige ezelspaadjes en efficiënt genoeg voor het klimwerk.

Na een vermakelijk dagje Marrakesh zitten we in een comfortabele transfer richting de Atlas. Eenmaal de stad uit zien we de hele rit een indrukwekkend bergmassief met besneeuwde bergtoppen. Dat belooft wat. Na zo’n twee uur rijden worden we op circa 2300 meter afgezet en zijn we omringd door bergen.

Tot de lunch dalen we vrij gestaag en braafjes af, wat wel prettig is. Beetje wennen aan het soort ondergrond en genoeg gelegenheid om te genieten van de vergezichten. Na de lunch wordt het biken zelf echt leuk. Paden vol losse stenen worden afgewisseld met stukken rotsachtige ondergrond, waarbij we worden getrakteerd op uitdagende passages, zowel omhoog als omlaag. Hier komen we voor.

Na een paar uur staan we onder in het dal bij de rivierbedding. Nu biken we langzaam omhoog naar onze eerste bestemming, Imlil. Een klein bergdorpje aan de voet van de hoogste berg van het Atlasgebergte, de Toubkal. Imlil is echt een startpunt. Vanuit hier worden trektochten georganiseerd om de 4167 meter hoge reus te beklimmen. Het is ook de thuisbasis van Mountain Bike Morocco, de organisatie waarmee we op pad zijn. Langs het groene rivierdal omhoog fietsend wordt het besneeuwde bergmassief steeds zichtbaarder en uiteindelijk doemt de imposante Toubkal op. Onderweg stoppen we een paar keer om extra van het uitzicht te genieten. Eenmaal aangekomen op onze slaapplek genieten we van een traditioneel theetje en wat versnaperingen. Weer laten we ons betoveren door de grootsheid en stilte. Dat laatste wordt abrupt om stipt 19.00 uur verstoord. Het is Ramadan en ‘Allahoe akbar’ galmt luid door het hele dal, het startsein om te gaan eten.

Fietsend door het Atlasgebergte

Wanneer we na een lokaal lusje – voor een mooi uitzicht op Toubkal – beginnen aan een lange klim groeit het respect voor de gids die zonder eten en drinken mee stampt. Boven bij de pas aangekomen waait het zo ontzettend hard dat we snel van de fiets springen. Hangend tegen de wind in houden we de bikes stevig vast en worden we over de pas gedirigeerd. ‘Here you have good singletrack down and you can bike up on the dirtroad and we have lunch.’ Wij duiken zonder gids snel blind de rand over, uit de wind. Een heerlijke switchback naar beneden met een gemiddelde van 17,5 procent gaat in één flow. Super kicken.

We nemen de tijd voor de steile klim en verbazen ons over het uitzicht op de indrukwekkende switchbacks waar we zojuist van af zijn gekomen. Eenmaal boven lunchen we op een beschutte plek. Kok Lahsen, gewapend met gaskookstel, en chauffeur Abdellah, met z’n ronkende Mercedes-bus, vergezellen ons tijdens deze trip. Op de meest verrassende plekken doemt de oude bus op en staat er weer een overheerlijke tajine-maaltijd gereed met alles erop en eraan.

Fietsend door het Atlasgebergte

Tot onze schrik dalen we af over een stuk asfalt. ‘Rachid, what’s this?’ Het blijkt de enige manier te zijn om de route te vervolgen en gelukkig slaan we alweer snel af over een ezelspaadje richting een dorpje. Van daaruit biken we via smalle paadjes langs een irrigatiestroompje door tal van andere dorpjes. Boeiend om door de steegjes langs de huisjes te fietsen en het leven van alledag gade te slaan. De lokale Berbers die we tegenkomen kijken nauwelijks op of om. Hoewel we de hele week vrijwel geen enkele andere biker tegenkomen is men blijkbaar wel wat gewend. Veel contact is er in ieder geval niet. Volgens Rachid verschilt dat enorm van vallei tot vallei. ‘Later is different, you see!’

Het mooie van klimmen is dat je volle bak kunt genieten van het uitzicht. Op een bepaald moment zijn we weer hoog genoeg om de piek van de Toubkal te kunnen zien. Het gaat de rest van de dag wat op en neer, met genoeg ruimte om ons lekker uit te leven. Uiteindelijk komen we weer op de weg naar Imlil uit. De gids springt in de Ramadan-lift – oftewel de Mercedes – en wij biken lekker omhoog terug naar de slaapplek.

Fietsend door het Atlasgebergte

Vandaag is aangekondigd als de grote dag. De bikes gaan ’s ochtends vroeg op de ezel. Op de vraag of we niet kunnen fietsen volgt een minzaam lachje. Oké, dan de ezel. De klim begint rustig door appelboomgaarden die mooi in bloei staan en al snel komen de eerste switchbacks. Wonderlijk hoe de ezel zich een weg omhoog baant. We hiken twee uur naar de fameuze Tizi Mzik-pas. Onderweg en boven is het genieten van de prachtige vergezichten. Hoewel er stukken bij zitten die te rijden zijn zou het zonder ezel toch wel een heel lange hike and bike zijn geworden.

Eenmaal boven zetten we de bikes weer in elkaar. Tijd voor de afdaling aan de andere kant. Hiermee verlaten we het Imlil-dal en we gaan op weg naar de Azadn-vallei. Een meer dan geweldige singletrack gaat met een grote boog langs de bergflanken het dal in. Het is zo’n afdaling die nooit lijkt te stoppen. Wat een feest. Het is bijna jammer dat we stoppen voor foto’s.

Maar wie daalt moet ook weer omhoog. En dus klimmen we naar de volgende pas, Tizi Ntacht, van daaruit volgt er een mega-ruige afdaling naar Imnorelat. Het is één puinbak met grote stenen, zodat er aardig wat vaart nodig is om er überhaupt door te komen.  

We storten onszelf naar beneden. Tot twee keer toe crashen we hard. Een keer blijft een pedaal achter een rots steken, omdat de doorgang te krap is en een andere keer lopen we vast in een ophoping van stenen.

Fietsend door het Atlasgebergte

Achteraf gezien reden we harder dan verantwoord. Eenmaal gehavend beneden aangekomen, drinken we thee in een lokaal winkeltje en ontmoeten we gids Youssef die met XC-Belg Arnoud onderweg is. We vullen water bij en traversen samen rustig naar de lunch, waar we inmiddels hard aan toe zijn. Niet te geloven dat de gidsen het uithouden zonder eten en drinken. 

De gidsen hebben inmiddels hun bike ingeruild voor een e-bike en zoeven over dirtroads van het ene dorpje naar de andere. Op de vraag ‘Hoe ver nog?’ horen we steevast het antwoord: ‘Next village.’ Vlak voor het vallen van de avond komen we eindelijk aan in een op het oog verlaten nederzettinkje.

De volgende ochtend starten we extra vroeg in verband met de voorspelde hitte en biken we gemoedelijk door de prachtige olijvenvallei Ayet Ziyton. De Berbers die we onderweg tegenkomen zijn hier een stuk opener. Nieuwsgierige kinderen rennen het pad op voor een high five. Een oud vrouwtje biedt ons thee aan.

Na een monsterklim worden we overvallen door de schoonheid van de Turkeyn-vallei. Het natuurschoon is hier adembenemend. Het lijkt de Himalaya wel. Een weidse groene vallei die oogt als een hoogvlakte. Aan de overzijde van de vallei steekt het besneeuwde bergmassief prachtig af. Over smalle kronkelpaadjes en gravelweggetjes doorkruisen we met kippenvel de vlakte. Een herder stopt voor een praatje, een ander knikt vriendelijk.

Fietsend door het Atlasgebergte

Alsof deze dag nog niet mooi genoeg is, slapen we in een fraaie auberge. Groter kan het contrast met de nacht ervoor niet zijn, toen we in een soort barak op een veldbedje sliepen. Kok Lahsen bereidt een heus koningsmaal en vanaf het dakterras bewonderen we een mooie sterrenhemel.

Verder de Atlas in trekkend komen we door een wonderschoon vruchtbaar dal met veel walnoot- en amandelbomen. In de boomgaarden groeit tevens tarwe en het geheel wordt opgesierd door kleurige bloemen. Het is gelijk duidelijk waarom de Berbers hier zo uitgelaten zijn. Geen slechte plek om te leven!

Met een gemoedelijke klim die langzaam overgaat in een hike and bike komen we bij de pas. De singletrack naar beneden ziet er uitdagend uit, wat bij ons de wens oproept om even zonder foto-stops lekker in één flow af te dalen. Het blijkt een goede keuze. Langs een steile bergflank over een wel heel smalle ezelspaadje moeten we zelfs een keer een voetje bijzetten. Eenmaal beneden komen we bij de rivierkloof en het pad blijkt dwars door het riviertje verder te gaan. Arnoud brengt het er zonder trail-/enduro-ervaring verrassend goed vanaf.

Fietsend door het Atlasgebergte

We verlaten uiteindelijk weer de rivier met een pad omhoog en biken over een heerlijk paadje langs de bergflank verder het dal uit. In een dorpje worden we prettig opgehouden door de dorpsoudste, die alle tijd maakt voor een praatje.

Eenmaal beneden staat de bus idyllisch bij een grote rivierbedding. Na pootjebaden en een zalige lunch traversen we het dal uit om bij een groot stuwmeer uit te komen.

De laatste dag hiken en biken we een lange klim omhoog, om vervolgens over een zalige singletrack af te dalen naar het stuwmeer. Hoewel we opnieuw geen wandelaars of bikers tegenkomen is dit duidelijk een pad dat meer wordt gebruikt. Doordat het pad helemaal vrij is gemaakt ervaren we een flowy afdaling. Met het stuwmeer onder ons verbazen we ons voor de zoveelste keer deze week over de diversiteit in het landschap. Het lijkt wel of we door verschillende landen zijn gereisd.

Fietsend door het Atlasgebergte

Alsof de variatie geen einde kent is het laatste traject van deze ongelooflijke reis weer totaal anders. Na de lunch creëren Utah-achtige rode rotsen een ware speeltuin. Het gaat vrij steil omhoog én idem dito naar beneden in een typisch geërodeerd landschap. Het is zo’n terrein waarbij je heel goed moet kijken waar de track loopt. Een rul laagje gravel op de rotsen zorgt op sommige plekken voor verraderlijke momenten. Super om te biken in een onwerkelijke landschap als dit.

Er wordt voldaan afscheid genomen en we stappen op een transfer naar Marrakesh. We trakteren onszelf op de hammam en een uitgebreide full-body massage. Genietend van kleurrijk Marrakesh struinen we door de smalle straatjes en we vliegen de volgende ochtend vroeg terug. Wat een week, şükran.

Fietsend door het Atlasgebergte

Tekst en foto’s: Eugen Uppelschoten


Voor meer Mountainbike nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl.  Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Up/Down en volg ons op Facebook en Instagram!

 van