Fietsen door de Vechtstreek: heide, bossen en boerenijs
Er zijn maar weinig plekken in Nederland waar je de veelzijdigheid van ons kleinelandje ziet. De Vechtstreek is misschien wel het beste voorbeeld, met z’n prachtige heides, dichte bossen en grote meren. Tijd om dit centraal gelegen gebied eens goed te verkennen.
De ochtendzon schijnt door de bomen als Sebastiaan, Amber,Jorge en ik ons verzamelen bij het historische Fort bij Nigtevecht, bij de lokale bevolking beter bekend als het Knakenfort. We hebben elkaar lange tijd niet gezien, het is dan ook weer tijd voor een mooi rondje fietsen door de vechtstreek. Gesprek van het moment is een mogelijke storm die later vandaag in aantocht is. Kortom, enige haast hebben we wel om terug te zijn voordat het losbarst.
We rijden de iconische Liniebrug over met al zijn bochten start ons rondje fietsen door de Vechtstreek. Het eerste stuk van onze route is een mooi stuk asfalt, perfect om in een rustig tempo te beginnen. Met de Vecht rechts van ons. Het water glinstert in de ochtendzon en de weerspiegeling van de bomen geeft een serene sfeer. We zien roeiers met ritmische slagen over het water glijden, een bewijs van het gegeven dat roeiverenigingen de Vecht gebruiken als trainingsbaan.
Sebastiaan leidt de groep. Amber, al kletsend, fietst naast hem en geniet zichtbaar van het prachtige landschap. Jorge, met zijn avontuurlijke geest, rijdt iets achter ons en kijkt nieuwsgierig om zich heen, op zoek naar interessante details.
Grind
Iets later tijdens ons rondje fietsen door de Vechtstreek, passeren we Fort Uitermeer. Op een strategisch punt langs de Vecht ligt het opvallende torenfort uit 1845. Het is onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie en de Stelling van Amsterdam. Natuurmonumenten beheert
hier een deel van het omringende water en de rietlanden langs de Vecht. De route neemt ons daarna mee door het natuurgebied van het Naardermeer. Dit grote natuurgebied biedt plaats aan vele watervogels die we dan ook in groten getale zien. Als we via de Franse Kampweg het bosgebied Kamphoeve in rijden verandert het asfalt in een grindpad. De verandering van ondergrond geeft een gevoel van avontuur. Het grind knerpt onder onze banden, en de weg slingert zich door een landschap van oude boerderijen en weelderige weilanden. Amber wijst enthousiast naar een imposant herenhuis aan de overkant van de rivier. “Wat een prachtige plek! Daar moeten we zeker een foto van maken.”
Na een korte stop voor een paar foto’s vervolgen we onze weg. Het grindpad wordt langzaam meer open als we bij de Hilversumse heidein de buurt komen. Het lange, glooiende gravelpad laat ons afdalen langs een prachtig open heideveld. We rijden over de Westerheide. Ook al staat de heide nu niet in bloei, toch is het prachtig om te zien. Het is hier stil, op het zachte geruis van onze banden op het gravel na. De geur van dennenbomen en heide vult de lucht. We voelen ons één met de natuur, omringd door de rust en schoonheid van het landschap.
Plotseling stopt Amber abrupt. “Kijk daar!”, fluistert ze opgewonden. Voor ons staan Schotse hooglanders, rustig grazend opde heide. Hun imposante gestalte en lange horens maken indruk. We houden onze adem in en blijven stilstaan om de dieren niet te verstoren. Ze lijken ons nauwelijks op te merken, hun focus ligt op hun maaltijd.
Na deze korte pitstop fietsen we verder doorhet schilderachtige landschap van de Zuiderheide. De zon staat inmiddels hoog aan de hemel en verwarmt ons terwijl we door het uitgestrekte heidelandschap rijden. Het grindpad kronkelt door het gebied, langs dennenbossen en open stukken heide. De weg is soms pittig, met gravel dat het nodige van onze stuurskills vraagt. Maar dat maakt het juist leuk.
Boerenijs
We maken een korte stop bij een uitzichtpunt op de heide. Vanaf hier kunnen we kilometers ver kijken, over de golvende heidevelden ende bossen in de verte. Sebastiaan kijkt even de route na. Met de aankomende storm in ons achterhoofd zoeken we naar een goede route terug. Via de Hoorneboegse Heide fietsen we langs Nieuw-Loosdrecht. Niet lang daarna nemen we afscheid van het bos-en heidelandschap en komen we aan bij de Loosdrechtse Plassen. Het is goed sturen over een van de tamelijk smalle fietspaden die we delen met wandelaars. Enige voorzichtigheid is hier dus wel geboden. Ook vanwege de vele insecten, het muggenseizoen blijkt inmiddels begonnen. We houden de mond strak dicht, aangezien deze extra eiwitten niet degene zijn die we willen eten.
Aan het einde van de Loosdrechtse Plassen komen we aan in het pittoreske dorpje Vreeland. Onze ijsliefhebbers Jorge en Amber hebben wel zin in een ijsje en zodoende gaan we op zoek naar een lokale ijssalon. Helaas weten we deze niet te vinden in Vreeland en we sturen maar naar het noorden, de Vecht volgend. Uit ervaring weten we dat daar nog een stoppunt is met vers boerenijs. En ja hoor, na een aantal kilometers een heerlijk kronkelend fietspad langs de Vecht gevolgd te hebben vinden we het rustpunt. Met een welverdiend ijsje in de hand nemen we plaats op een van de bankjes.
Na deze pauze vervolgen we onze route met vermoeide benen, maar ook met hernieuwde moraal, door de schoonheid van de natuur. Terwijl we terugfietsen naar het Fort bij Nigtevecht voelen we een diepe tevredenheid. Deze tocht heeft niet alleen onze vriendschap versterkt, maar heeft ons ook door prachtige landschappen geleid. Het was misschien niet een van de langste tochten, maar het was er wel een met een veelzijdig karakter.
Tekst en foto’s: Ronald van der Boon
Wil je meer van dit soort artikelen lezen en altijd up-to-date blijven? Abonneer je dan op SOUL Cycling Magazine! Wil je op de hoogte blijven van het laatste nieuws rondom wielrenfietsen? Volg ons op Instagram en Facebook. Ontdek hier meer interessante blogs vol inspiratie en tips! Wil je het gehele Wielrenblad #4 2024 bestellen klik hier!
