Forgotten Islands

Afgelopen jaar organiseerde Oxbow de Quest. Een wedstrijd die surfers de kans bood hun ultieme droomreis te maken. Uit de vele inzendingen voor de Benelux werd uiteindelijk het Forgotten Islands project gekozen. De mannen achter dit project zijn Amsterdammers Jeroen Broest, Klaas Timmerman en de gebroeders Bas en Tim Weers. De jongens kregen van Oxbow €10.000 om hun project uit te voeren. Gewapend met een filmcamera vlogen ze eind september 2005 richting paradijs voor een onvergetelijk avontuur. In een ijzig Amsterdam ontmoet ik Bas en Tim om te horen hoe het was.

10.000 Euro ontvangen om de ultieme surftrip te maken. Hoe kregen jullie dat voor elkaar?
Bas: ‘We wilden sowieso al een trip naar Tahiti gaan maken dus toen we van de Quest hoorden, dachten we waarom niet proberen die wedstrijd te winnen. We ahebben een concept bedacht dat goed te verkopen was en tegelijkertijd de perfecte surftrip zou opleveren. Blijkbaar hebben we dat goed aangepakt want Oxbow was enthousiast en toen de stemmen geteld waren bleken we de winnaar.’

Wat was het verhaal achter de trip?
Tim: ‘We wilden een reconstructie maken van de allereerste surftrip ooit. Surfen vindt zijn oorsprong in Polynesië. Eeuwen geleden zijn de Polynesiërs vanaf het eiland Hawaiki Nui, tegenwoordig Raiatea, in Frans Polynesië vertrokken om uiteindelijk in Hawaï en Nieuw-Zeeland te belanden. Wij wilden in hun voetsporen treden en diezelfde reis maken.’

Een behoorlijk ambitieus plan, was het ook echt te realiseren?
Tim: ‘Nee, niet exact want die trip bleek praktisch en fi nancieel onhaalbaar. Tien ruggen is niet niks, maar voor vier man tickets en accommodatie regelen kost nogal wat. Wij zijn uiteindelijk met een stop-over in Tokyo naar Nieuw-Zeeland gevlogen en vandaar naar Tahiti en via LA weer naar huis -met dank aan Sylvia van opvakantie. nl. Eerst hebben we tien dagen op Moorea gekampeerd. Daarna hebben we een boottrip gemaakt langs de kust van Tahiti om vervolgens met een vrachtschip naar Raiatea te varen om ons reisdoel, de heilige tempel die het startpunt van de Polynesiërs was, te bezoeken.’

Dat klinkt inderdaad als een waanzinnige trip.
Bas: ‘Het was een vet avontuur. Het begon eigenlijk al in Tokyo. We werden opgewacht door een gast die we een aantal jaar daarvoor hadden ontmoet. Hij nam ons mee de stad in en het is daar echt een gekkenhuis. De eerste nacht brachten we door in een soort van badhuis. Lagen we daar na 48 uur wakker te zijn met 40 lamme Japanners in een soort zaal op rieten matjes in een kimono. Heel vreemd allemaal.’
Tim: ‘Na drie dagen waren we er ook echt wel klaar mee. Het is daar allemaal zo
hectisch en druk. Nieuw-Zeeland was echt een oase van rust na al die freaky shit in Tokyo.’

Goed gescoord in Nieuw-Zeeland?
Tim: ‘Nieuw-Zeeland ging los. We hadden met een mooi verhaal over onze missie en de exposure die dat zou opleveren een vette wagen geritseld bij Hertz. In die tien dagen dat we er waren hebben we een paar dagen Raglan gescoord en goede surf rond Taranaki. Een lekkere opwarmer voor Tahiti.’ Dat ritselen ging jullie duidelijk goed af. Jullie hadden zelfs een boardsponsor voor de trip.
Bas: ‘Die boards was een classic verhaal. Voordat we vertrokken zaten we te denken hoe we deze unieke kans ‘to the max’ konden uitmelken. We hadden natuurlijk de steun van Oxbow, maar we wilden ook wel een nieuw plankie. We hebben toen gekeken of er niet ergens wat te regelen viel. We zaten een beetje te dromen van wie we graag een boardje zouden willen hebben en bij de eerste shaper die we benaderden was het meteen raak. We stuurden Greg Webber in Australië een e-mail waarin we onze plannen uiteenzetten en vroegen of hij ons niet aan wat boards kon helpen. Tot onze verbazing reageerde hij direct superpositief. Echt bizar, maar een paar weken later werden vier gloednieuwe Webbers afgeleverd op onze luxe jacht in Tahiti.’

We kennen Tahiti natuurlijk vooral van Teahupoo, maar er zijn dus ook toegankelijkere breaks te vinden?
Tim: ‘Tahiti is echt een superlocatie om te surfen. Natuurlijk zijn er brute spots,
maar er zitten ook genoeg plekken tussen waar goed te surfen valt. Als er swell staat zijn er zoveel breaks te vinden. Sommigen pakken alle swell, maar er zijn altijd spots die precies goed zijn.’
Bas: ‘Het is trouwens wel vaak een teringeind peddelen naar de break. Veel van
die reef passes liggen namelijk op anderhalve kilometer uit de kust. Op Moorea
bijvoorbeeld waar we onze tentjes in Haapiti hadden opgezet lag een goede linkse voor de deur. Maar wel dus een half uur heen en terug peddelen voor je kan surfen. De eerste dagen peddelden we erheen maar op een gegeven moment hebben we kano’s gehuurd om naar de break te varen.’
Na dat kamperen was de boottrip een fl ink contrast neem ik aan?
Bas: ‘Die boottrip was echt VIP-stijl. Met zijn vieren op een vette jacht op zoek
naar surf. Aan boord van de Tahitien Surfaries was het top geregeld. TV, dvd-speler, airco, lekkere bedden en supergoed eten. Je hoefde ook eindelijk niet intens ver te peddelen voor je kon surfen. We werden gewoon met een bootje in de line-up gedropt. Surfen, eten, chillen en weer surfen en dat iedere dag, beter kan gewoon niet.’

Toch was de highlight van de trip misschien wel een dag waarop jullie zelf niet eens gesurft hebben.
Bas: ‘Ja, de dag dat Teahupoo los ging was echt supervet. Er stond echt een hele dikke swell en we hadden van wat Amerikaanse boys gehoord dat het los ging op Teahupoo. De dag ervoor was het echt hoog en waren er een groep pro’s aan het towen.’
Tim: ‘We wilden dat natuurlijk van dichtbij meemaken. In de verte zagen we het los gaan, maar we konden geen boot vinden om ons naar de break te brengen. Uiteindelijk zijn we maar het stadje ingegaan om te kijken of er niet wat te fixen was.’

En dat was er?
Tim: ‘Ja het was weer classic.’
Bas: ‘We zagen bij een huisje een zooi jet ski’s liggen en besloten te kijken of zij
misschien meer wisten. Komen we daar aan zien we Laird Hamilton in de tuin
zitten. Echt een reus van een kerel, maar hij was een beetje gefucked omdat hij zich de dag ervoor had geblesseerd. In eerste instantie was hij dan ook niet echt in ons geïnteresseerd, maar toen we vertelden dat we van de Oxbow Quest waren wilde hij wel kijken of hij wat kon regelen.’
Tim: ‘Hij belde gelijk Tim Mckenna, een professionele fotograaf die daar woont, en vroeg of we niet mee konden op zijn boot. No worries zo bleek, en een half uur later lagen we in de channel van Teahupoo.’
Bas: ‘Toen we aankwamen kwam er een golf door die er eigenlijk uitzag of hij best te doen was. Heel even dachten we dat we zelf nog wel een golfje konden pakken. Totdat er dus een set doorkwam. Echt een hele brute jongen, zelfs op de boot liepen de koude rillingen over je rug. No way dat je daar in wilde liggen, maar kijken naar die pro’s was een heftige ervaring. Wanneer je dat geweld van dichtbij ziet en vooral hoort dan voel je je echt heel klein.’
Tim: ‘Best wel tricky nog met een boot in die channel. Af en toe kwam er een set
door en dacht je echt dat je de klos was. Die stuurman bleef natuurlijk supercool,
maar er waren momenten dat ik dacht: gassen ouwe!’
En toen moesten jullie nog naar Raiatea, het ‘doel’ van de trip.
Tim: ‘In het oorspronkelijke plan zouden we met een vrachtschip langs al die kleine eilandjes gaan waaronder Raiatea. In de praktijk was dat echter niet te doen want dan had je maar één dag per eiland.’
Bas: ‘We zijn uiteindelijk wel met een vrachtschip naar Raiatea gegaan, maar ik wasblij dat maar een kort tripje was want het was behoorlijk Spartaans. Van onze luxe jacht naar een hok waar je op een houten vloer lag. Niks te klagen natuurlijk, maar tien dagen op zo’n boot is wel hardcore. Het was uiteindelijk nog een hele toer om die tempel te bereiken, maar het was tenslotte de reden dat we hier waren. Na een paar uur met de wagen door schitterende natuur zagen we de tempel. Het stelde op zich niet zoveel voor, maar het idee dat die gasten hier een paar eeuwen geleden met hun kano’s zijn vertrokken was toch wel indrukwekkend.’

Wat werd er eigenlijk van jullie verwacht anders dan lekker surfen?
Tim: ‘We hebben een fi lmpje gemaakt dat binnenkort op Eurosport te zien is en dat was het eigenlijk wel.’ Goed geregeld. Dat hadden jullie waarschijnlijk niet durven dromen toen jullie voor het eerst van de Quest hoorden?
Bas: ‘We hebben ons gewoon op goed geluk ingeschreven en een paar weken later lagen we met een biertje op het dek van ons eigen jacht. Allemaal heel onwaarschijnlijk, maar ja… iemand moet winnen dus waarom wij niet.’
Tim: ‘Precies, we rekenden nergens op, maar kregen uiteindelijk alles.
Zal wel karma zijn.’

Tekst: Martijn Boot

Beeld: Bas en Tim Weers
6 surf magazine