Freeride

Al sinds 2004 reis ik de wereld over op zoek naar wind en golven. Maui, Namibië, Alaska, Nieuw-Zeeland, Chili, Oman, de Azoren… je kunt het zo gek niet verzinnen of ik heb er op het water gestaan. Stuk voor stuk prachtige trips, die me nieuwe inzichten gaven over mezelf en de wereld om me heen. Net toen ik dacht dat ik het allemaal gezien had, kreeg ik de deksel op mijn neus van een visser in een klein, afgelegen dorpje op Lombok. ‘Jullie reizen met gesloten ogen. Jullie gaan zo snel dat je je niet meer realiseert wat er allemaal om je heen is.’

Woord: Flo Jung Beeld: Pierre Bouras

Poeh, daar zei hij me wat…Was ik door de focus op het windsurfen de dingen om mij heen uit het oog verloren? Met de jaren werden mijn reizen steeds extremer, telkens op zoek naar meer, harder en hoger. Ik had mijn ogen open, maar ergens had hij een punt. Hoewel ik in meer dan 27 landen was geweest, ging het vaak maar om één ding: windsurfen. Ik was altijd onderweg, zonder de tijd te hebben om echt om me heen te kijken. Of beter gezegd: de tijd te némen. Sinds die dag op Lombok ben ik het anders gaan doen. Niet dat ik niet meer op zoek ben naar de perfecte windsurfspot – voor side-offshore wind en logohoge golven mag je me nog steeds midden in de nacht wakker maken! – maar ik probeer me meer op het wezenlijke te concentreren. De ervaring van de reis op zich, het ‘hoe’ in plaats van ‘waarheen’.

Deze frisse blik gecombineerd met contacten bij Canyon Bicycles en een bedrijf in München dat supergelikte fietskarretjes maakt, gaven me een idee voor een nieuwe expeditie. Eentje waarbij we letterlijk in een lagere versnelling zouden reizen, in een tempo waarop je de bloemetjes langs de weg nog ziet wiegen in de wind. Ik belde mijn maatje en fotograaf Pierre Bouras en alles viel op zijn plaats. Pierre wist nog wel een paar leuke fietspaadjes langs de Franse kust, en nog geen maand later stonden we samen met Jules Denel in het Bretonse dorpje Crozon, klaar voor een freeride-avontuur in de puurste zin van het woord: met fiets en surfkarretjes een deel van de Franse kust ontdekken. In tegenstelling tot eerdere trips niet puur voor het surfen, om zo snel mogelijk van A naar B te gaan, of reusachtige afstanden af te leggen. De reis als beloning, waarbij we ons laten leiden door de natuur: als er wind en golven zijn, blijven we op het water, zo niet, dan springen we op onze fietsen en reizen we door naar de volgende locatie. ‘s Nachts slapen we in onze tentjes onder de sterren en we zijn zo goed als zelfvoorzienend. Alleen de wind en de golven vertellen ons waar we heen gaan. Hier volgen een paar notities uit ons logboek.

Dag 1, het avontuur kan beginnen

Door een staking in Frankrijk is de brandstof schaars; de meeste tankstations zijn gesloten. Gelukkig beschikken wij over drie gloednieuwe fietsen, surfkarretjes, windsurfspullen en SUPs. Op mijn laatste liter diesel rol ik Bretagne binnen. Het beginpunt van onze reis is de surfspot La Palue, waar ons gelik een heftige ontvangst wacht. Het waait, en hoewel het stroomt van de regen geven de krachtige golven de dag toch iets stralends. Jules en ik zijn de enigen op het water en om beurten rippen we golven aan stukken. Om ons heen ruige kliffen; die het natuurgeweld nog eens versterken. Donkere regenwolken stromen over ons leeg en het lijkt zo nu en dan alsof de wereld vergaat, maar zolang er golven aan de horizon blijven verschijnen bemoeien we er ons niet mee. Als het laatste beetje licht verdwijnt zetten we op het strand ons kamp op en bereiden we ons voor op een vroege start de volgende morgen.

Dag 2, op de pedalen

Met de eerste zonnestralen zitten we al in het zadel. Naast onze fietsen en surfkarretjes slepen we het volgende met ons mee:

2 waveboards (90 liter); 2 waveSUPs;
4 wavezeiltjes (2 x 5,3 en 4,5 m2), 2 masten, 2 gieken;
1 Garmin fietsnavigatie;
2 actiecamera’s met GPS;
2 tenten en 3 slaapzakken;
1 tas met eten en kookgerei;
Foto-apparatuur, waaronder een drone;
2 zonnepanelen om de batterijen van de camera’s op te laden;
1 kledingtas en accessoires voor onze fietsen;
3 rugzakken met 2,5 liter drinkwater.

In totaal slepen we alle drie ongeveer 45 kilo achter ons aan, met als gevolg dat het bergop heel langzaam gaat, en we op weg naar beneden bijna vliegen. Het is een soort circuittraining, ideaal zo vlak voor het wedstrijdseizoen. Na een paar uur klimmen en afdalen zijn we uitgeput.We vinden een klif met uitzicht op de zee waar we onze tenten opzetten en de dag uitluiden met een heerlijke bak pasta.

Dag 3, alles doet pijn

Surfers en fietsers gebruiken blijkbaar niet al te veel overeenkomstige spiergroepen. We zijn kapot! Alles doet pijn, vooral zitten op dat spitse zadel. Al na een paar kilometer komt de eerste schok als tijdens een iets te sportief genomen bocht Jules’ fietskarkoppeling sneuvelt. Als ware MacGyvers verhelpen we het probleem met een gigantische berg ducttape, maar de rest van de dag blijft Jules zenuwachtig achterom kijken of zijn windsurfspullen hem nog wel volgen tijdens het fietsen. Na een kleine 50 kilometer vinden onze kippenbeentjes het mooi geweest, tijd om op zoek te gaan naar een slaapplek.

We kamperen in de tuin van de vriendelijke barman die ons water heeft aangevuld, uiteraard met uitzicht op zee – voor minder doen we het inmiddels al niet meer.

Dag 4, het begint te lopen

Bij zonsopgang zijn we alweer op weg. Over kleine bosweggetjes banen we ons een weg richting Audierne, waar einde dag een flinke swell binnen moet rollen. Pierre, die naast het vastleggen van onze trip ook de rol van navigator op zich heeft genomen, komt op het lumineuze idee een stukje van de route af te snijden om net wat eerder aan te komen. Wat hij niet in zijn plan heeft meegenomen is dat de smalle paadjes niet echt geschikt zijn voor onze brede surfkarretjes; in een mum van tijd zitten we vast tussen de bomen. Uiteindelijk zit er niets anders op dan om te keren en weer terug te keren naar de hoofdwegen. Een uur voor zonsondergang komen we aan op het strand; het doortrappen wordt beloond met een SUP-sessie in cleane golven terwijl de zon langzaam onder gaat. De perfecte dag eindigt met een paar gegrilde worstjes boven een vuur op het strand.

Dag 5-7, golven zover het oog reikt

De nacht was relatief kort.Het gebulder van de golven die naast onze tent op de zandbanken klapten was oorverdovend. Bij het openen van de tent zie ik een uitzicht dat wordt gedomineerd door witte lijnen.Tijd voor een ochtenddouche! We storten ons met onze windsurfsetjes op de golven en zijn gelijk klaarwakker, vooral ook omdat de Atlantische golven hier zijn uitgerust met een extra turbo. De spoelbeurten verwijderen zelfs de meest hardnekkige vuilresten die zich de afgelopen dagen tijdens onze roadtrip hebben opgehoopt. Als de wind het na een paar uur laat afweten, stappen we over op onze stand up paddleboards en pakken zo nog een paar mooie golven. De volgende twee dagen trekken we als zigeuners van spot naar spot. In het kleine kustplaatsje Plovan breekt net voor hoog tij een cleane righthander, die we op onze SUPs bewerken tot ware kunstwerken. Na een paar uur op het water is het mooiste er vanaf, we gaan terug naar ons kamp voor een heerlijk stoofpotje groenten en een biertje voor de tent.

Dag 8, windsurfen in La Torche

Er staat opnieuw een sportieve dag op het programma. Na 30 kilometer fietsen komen we aan op het beroemde World Cup-strand van La Torche. De wind in dit gebied is moeilijk te voorspellen en kan elk moment veranderen; je moet echt klaar zijn voor alle kleine cadeaus van de natuur. Met een beetje geluk pakken we net genoeg wind voor een lichtwindsessie in de grote baai. Het voelt goed om hier te varen zonder de druk om er in vijftien minuten zoveel mogelijk uit te halen. Het bevalt me ook een stuk beter om Jules te volgen en te horen juichen terwijl hij zijn board tegen de lip zet, dan tegen hem te moeten varen om het echie. We delen cleane logohoge golven die meerdere turns toelaten, totdat de wind uiteindelijk verder trekt om andere windsurfers blij te maken.

Dag 9, Tour de France met tegenwind

De reis is de beloning, de reis is de beloning. Ik herhaal deze mantra terwijl we zuidwaarts rijden naar Concarneau, over uitgestrekte wegen met een fikse tegenwind.We proberen in elkaars slipstream te rijden, maar echt helpen doet het niet met die lange surfkarren achter ons aan.Tegen de verveling spelen we spelletjes: de verliezer moet boodschappen doen en koken. Pierre heeft pech en moet op zoek naar een supermarkt die nog open is. Op zondagavond. In Frankrijk… Bonne chance!

Dag 10, de tijd dringt

De oceaan ziet eruit als een spiegel. Zonder golven of wind tegen besluiten we meters te maken op weg naar ons einddoel Quiberon. Local boy Pierre kent dit gebied als zijn broekzak (behalve dan de locatie van de supermark- ten, vandaar zijn anderhalf uur durende zoektocht naar eten gisteravond) en vindt een mooie route langs hoge kliffen en witte zandstranden. Jules en ik gebruiken deze dag voor een kleine tijdrit, waarbij we onze meegebrachte hartslagmeters gebruiken om vast te stellen wie er het beste voorstaat aan de vooravond van het nieuwe wedstrijdseizoen. Hoewel Jules me verslaat lijken de dagen op de fiets hun uitwerking niet te hebben gemist; vergeleken met dag 1 is ons uithoudingsvermogen er zeker op vooruit gegaan. Ondanks de zware surfkar achter ons beginnen we zelfs iets van rijwind te voelen.

Zoals zo vaak blijkt de tijd onze grootste vijand. Er staan voor ons beiden sponsorverplichtingen op het programma op het schiereiland van Quiberon scheiden onze wegen.Wat een trip!

Reizen per fiets is zo anders dan ik gewend ben en levert zoveel mooie verrassingen op. Je op eigen kracht voortbewegen heeft iets magisch, je komt op de meest blootgestelde plekken en reist in een snelheid waarop je tijd hebt van de omgeving te genieten. De dagen in de buitenlucht waren meer dan verfrissend en hebben inspiratie gegeven voor nieuwe avonturen. Eenmaal terug bij het beginpunt is de staking afgelopen.Terwijl ik mijn bus vol diesel gooi denk ik na over de afgelopen tien dagen. Als ik iets heb geleerd van dit ‘bikesurfen’ is het wel dat wat je van ver haalt niet altijd lekkerder hoeft te zijn. De reis is écht de beloning, zeker als je onderweg tijd hebt om eens op je gemak om je heen te kijken.

Deze trip werd mede mogelijk gemaakt door:

Dit artikel is afkomstig uit de Motion #2 van 2017. Dit nummer kunt u hier bestellen. Wil je niks meer missen op het gebied van windsurfen word dan abonnee!

van