From board to board – een verhaal van Vernon Deck

Het was maart. De hoop op een goed winterseizoen had ik al opgegeven. Dit was het slechtste sneeuwdek dat ik ooit gezien had. En de vooruitzichten waren niet veel beter, de eindeloze regenbuien zorgden voor een ijslaag die extra gevaren met zich meebracht. Jaar twintig twintig startte slecht, en dit was pas het topje van de ijsberg. 

Mijn leven bestaat uit twee seizoenen: winter en zomer. Ik reis op en neer tussen water en land, zon en sneeuw. Een paar maanden op mijn snowboard in de Alpen en een paar maanden op mijn boot ergens in de Atlantische oceaan. Zonder het een geniet ik minder van het ander, en vice versa. En dus kwam ik in december met mijn zeebenen, die weer getraind moesten worden zodat ik mezelf inclusief cameratas overeind kan houden op een snowboard, en mijn boardbag Sankt Anton binnengereden, mijn thuisbasis.  

Mijn werk als fotograaf voor Volcom start meestal in januari. De transitie van boat life, vijfendertig graden en non-stop zon, naar board life met sneeuw en kou is behoorlijk heftig. De jetlag nog niet eens mee gerekend. We waren nog volop bezig om plannen voor de winter te maken toen de eerste geruchten over een pandemie ons dorpje in de bergen bereikte. Het leek echter allemaal nog mee te vallen in Europa. 

Tot we in februari bezoek kregen van Nico Bondi, een tien jaar jong Italiaans snowboardtalent die al vanaf zijn zesde een professionele carrière heeft. In Italië had het Corona-virus duidelijk al haar intrede gedaan, als Nico en zijn vader niet meteen naar Sankt Anton waren gereisd, hadden ze de hele winter af kunnen schrijven. Met hun komst kwam ook een sneeuwstorm die zorgde voor het enige beetje winter dat het seizoen te bieden had. We doken de bergen in en konden nog net wat werk verzetten toen de alarmbellen gingen rinkelen. Alle resorts zouden gesloten worden. En snel.  

Mijn hoofd ratelde, wat waren mijn opties? De winter was al zo slecht dat ik niets liever wilde dan terug naar mijn boot in Indonesië. Het was haast een opluchting dat ik weg kon uit het donkere dal, het dal dat meestal veel te bieden heeft, maar nu langzaam veranderde in een nachtmerrie.  

Inpakken en wegwezen 

Er was slechts een telefoontje naar mijn vriendin in Chamonix nodig om haar ervan te overtuigen dat we zo snel mogelijk weer weg moesten. Teruggaan naar de boot leek de beste oplossing, geïsoleerder kan haast niet, maar wat als we niet meer bij de boot konden komen? We boekten de eerste de beste tickets naar Jakarta, pakten onze spullen en stonden twee dagen later op het vliegveld. Ik maakte me geen zorgen om mijn werk, het was duidelijk dat de resorts dichtgingen, dat de winter voorbij was. Had ik een andere keuze? Niet echt, zoals velen. Het enige wat nu belangrijk was, was naar de boot gaan. Het was onze enige missie. En dát was niet bepaald makkelijk.  

Toen we aankwamen op Jakarta, moesten we twaalf uur wachten op de volgende vlucht naar Sorong. Maar alsof het virus ons daadwerkelijk achterna zat, veranderde in die twaalf uur de regels. We raakten in paniek: er mochten geen toeristen of mensen van buitenaf meer toegelaten worden in Sorong. Het voelde alsof de deuren voor onze neus dichtgesmeten werden. De enige oplossing was een vlucht vinden die ons dan maar zo dicht mogelijk bij de boot bracht, naar Ternate. Zou het lukken? Inchecken, boarden, vliegen, landen, alles verliep volgens plan. Pas toen we onze bagage wilden claimen werden we door officials aangehouden. Hoe we het in ons hoofd haalden om daar naartoe te vliegen en of we dat konden verklaren. Ik probeerde uit te leggen dat de boot ons huis is, dat we simpelweg naar huis wilden. Maar ze waren witheet van woede en plaatsten ons veertien dagen in quarantaine. Ok, dachten we, dat is ok. We zouden onze reis daarna gewoon vervolgen. Maar in die veertien dagen ging alles op slot. Er was geen weg in meer, en geen weg uit.  

Ik probeerde in contact te komen met andere zeilers, zaten zij wél op het water, op hun boot? Ik verspreidde het nieuws dat ik 2500 dollar zou betalen voor diegene die ons kon ophalen en naar onze boot wilde brengen, een kleine 700 kilometer verder. Toen een oude kapitein uit Canada reageerde, werden we Raja Ampat in gesmokkeld. De opluchting was echter van korte duur, want ook hier werden we opgewacht door officials, door militairen. Ondanks het feit dat we papieren bij ons hadden waarop aangeven stond dat we net uit quarantaine kwamen en dat onze gezondheid in orde was, moesten we opnieuw veertien dagen in isolatie. De wereld was gek geworden. Maar wij zouden heel spoedig op de lege oceaan dobberen, weg van alle nonsens, in pure vrijheid en veiligheid. 

Primaire levensbehoeften 

De Schiehallion is mijn tweede boot. Een twaalf meter lange custom offshore raceboot, veel te ver boven mijn budget. Toen ik startte met varen wilde ik de wereld rondzeilen, niet in een keer, maar meer als lifegoal. Dat is nu, na een aantal jaren, helemaal veranderd. Nu is mijn doel om plekken te bezoeken waar je zonder boot niet kan komen. Die plekken bestaan namelijk nog steeds: eilanden waar geen enkele toerist te vinden is. Daarnaast wil ik zoveel mogelijk koraalriffen zien, want ik vrees dat naarmate ik ouder word, die steeds minder te vinden zijn. Zeilen betekent voor mij ultieme vrijheid en hoewel het voor velen een angstaanjagend idee is om in een bootje op de oceaan te dobberen, geeft het mij het tegenovergestelde gevoel. Het is een unieke sensatie, ver weg van de bewoonde wereld te zijn zonder internet, telefoonnetwerk, files, stoplichten of billboards om maar een paar voorbeelden te noemen. De moderne wereld heeft het druk, maar daar merk je niks van op een boot, of op een van die geïsoleerde eilanden. De lokale bevolking houdt zich vooral bezig met primaire levensbehoeften, zoals het zoeken van eten, voor hun familie zorgen en overleven. 

Over het algemeen krijg je een warm welkom als je op zo’n geïsoleerd eiland aankomt. Toch merk ik nu dat ze vaak bang zijn en een beetje behoedzaam. Wellicht is het vanwege het Corona-virus, want wie zoekt hier nou een ‘schuilplaats’ in het midden van een pandemie? Toch zijn er ook plekken waar het tegenovergestelde gebeurt, waar ze juíst het menselijk contact missen en we niet onder de omhelzingen en het handen schudden uitkomen. Het is haast onvoorstelbaar dat mensen die nauwelijks zelf te eten hebben jou als gast uitnodigen en je alles voorschotelen wat ze hebben. En in de meeste gevallen komen ze ook even nieuwsgierig kijken naar de boot, om een praatje te maken, voor zover dat kan natuurlijk. We kunnen nauwelijks met de lokale bevolking communiceren vanwege de taalbarrière, dat is heel frustrerend. Ik zou graag meer willen weten over hun geschiedenis, cultuur en gedachten over de toekomst.  

De meest unieke plek die we bezochten is Ontong Java, een piepklein eilandje, nauwelijks op de kaart aanwezig. Het is een lagoon die maar liefst 700 kilometer ten noorden van de Solomon eilanden ligt, zo ver vanaf de kust en midden in de Grote Oceaan. Toen ik de boot aanlegde bleek dat ik de eerste blanke mens was die ze sinds drie jaar gezien hadden. De kinderen van het eiland wisten niet wat ze overkwam! Ik bleef er een maand. Het afscheid viel me zwaar.  

Terug de winter in 

Toch kijk ik ook weer uit naar de winter. Zoals gezegd: zonder het een geniet ik minder van het ander en andersom. Het leven op de boot zorgt voor een klein beetje inkomen dankzij mijn YouTube kanaal ‘Learning by Sailing’ en de Patreons, wat ik nooit verwacht had. Zo kan ik ook een kleine bijdrage leveren tegen illegale visserij, het grote plastic-in-de-oceaan-probleem en aan onderwijs voor kinderen. 

Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik deze winter toch weer een seizoen voor Volcom snowboardfoto’s mag schieten. Life is like a box of chocolates. Ik had ze nog niet gesproken over een nieuw contract en was ervan uitgegaan dat dit mijn eerste sneeuwloze winter sinds 1996 zou gaan worden. En toen belden ze, in oktober. Tegen de tijd dat je dit leest zit ik dus weer in de sneeuw met mijn zeebenen. En wat daarna komt? Wie zal het zeggen, maar een ding is zeker: ik ben weer on board.  

Bekijk hier het YouTube kanaal