Gear: Canyon Strive AL 9.0 SL

“That bike you’ve got there has proper specs”, zegt de servicemonteur van Fox tegen mij op de Trans Provence. Met zeventig crème de la crème allmountain fietsen om mij heen had ik niet verwacht dat mijn Canyon Strive zo veel bekijks zou genereren. Ik stap van mijn fiets af, zet hem tegen een boom en bestudeer de details eens rustig. Na twee minuten kom ik tot een conclusie: veel beter dan dit wordt het niet.

Op een klein plantsoen voor het vliegveld in Nice trek ik de Strive uit de doos. Ik Nederland heb ik slechts een kleine inspectie gedaan of alle onderdelen wel in de doos zaten. Maar ik heb de fiets nog niet in zijn geheel gezien. Ik monteer de wielen, het stuur en de dropperpen in slechts tien minuten en maak mijn eerste ritje over de parkeerplaats. De Strive is een allmountain-bike met 160 millimeter veerweg. Hij voelt niet zo ‘dik’, hoe zou dat toch komen?

Onderdelen

Elke ontwerper kan dure onderdelen op een fiets zetten. Wat deze uitvoering van de Strive juist zo mooi maakt is de keuze van de onderdelen. Voor een kok geldt tenslotte ook niet: lekker plus lekker is lekker. Een technisch stukje: een Mavic Crossmax SX-wielset met voor een Maxxis Minion DHF 2.5 en achter een Ardent 2.4, beide met een EXO-casing. De Mavic-wielen had ik in slechts een kwartier tubeless gemaakt. Ik was altijd van mening dat mijn voor- en achterband in balans moesten zijn, maar zo’n downhiller aan de voorkant en een trailband aan de achterkant levert echt zinvolle prestaties. De fiets rolde bijzonder goed zonder al te veel in te leveren op grip. Voor zit de lichte Fox Talas 34 160 CTD en achter een Float CTD-demper. De demper werkte subliem, ik liep alleen de eerste twee dagen te stoeien met de CTD-vork. De Fox-monteur vertelde me dat de ‘descent’ stand over het algemeen iets te zacht is en dat ik beter kon afdalen op de ‘trail’ stand, en dat werkte prima. Remmen gebeurt met de vier zuigers in de Avid XO trail-remmen, schakelen gaat door middel van een 2×10 Shimano XTR-groep met een E*Thirteen ‘TRS dual guide’. Jeetje, wat een remkracht en dat schakelen, zo soepeltjes. Dankzij de combinatie van een clutch-derailleur met de TRS-guide is je aandrijflijn echt bijzonder stil en verlies je je ketting nooit. Waar carbon zinvol is wordt carbon gebruikt, het stuur en de crank zijn dan ook uit de RaceFace SICX-lijn. Een SDG branded Canyon-zadel zit gemonteerd op de Rockshocks Reverb stealth-zadelpen. Dat de Reverb zijn werk goed doet dat wist ik wel, de zadel was voor mij een eye-opener. Alsof dit alles nog niet genoeg is zit er in de doos nog een shockpomp en een momentsleutel om je carbon onderdelen te sparen. Een beetje fietsnerd begrijpt het al, dit is top of the bill spul.

Had ik dan helemaal niets te miepen? Nou, het grove terrein in Zuid-Frankrijk vroeg om een breder stuur voor een grotere hefboom, ik ging van 72 centimeter naar 76. Om deze extra breedte te compenseren koos ik voor een iets kortere voorbouw, 50 millimeter in plaats van 60. Ook de sluiting van de zadelpenklem is te groot, ik bleef er soms met mijn kruis achter haken. Dat was het.

Frame

Met mooie kerstversiering maak je van een verdorde dennenboom ook niet iets prachtigs, dus hoe zit het eigenlijk met dat frame? Hoofdontwerper Lutz Scheffer is bij Canyon verantwoordelijk voor de ontwikkeling van de Strive. Door middel van hydroforming op een veertiental punten heeft hij de ideale ‘gewicht versus stijfheid’-sweetspot weten te bereiken. De buizen vormen inderdaad een bijzondere verschijning op de fiets, net als het 270 graden knucklebox-veersysteem. De liggende achterbrug is van carbon om ook daar wat gewicht te besparen. De meeste ontwerptijd heeft gezeten in de constructie van de liggende achterbrug op de hoofdlager van de knucklebox. Het was een uitdaging om dit zo stijf mogelijk te krijgen. Het frame is voorzien van een X12-achteras en een SAG-indicator om je veering af te stellen, mooie features. Qua geometrie is de Strive redelijk vooruitstrevend maar niet bijzonder extreem. Een korte chainstay (lengte van je liggende achterbrug) tezamen met een balhoofdhoek van 66,5 graden en een zitbuishoek van 74 graden maken het tot de endurobike die het is. Genoeg gepraat over nummertjes, hoe voelt dit allemaal aan?

Gevoel

De complete fiets weegt 13,5 kilo en daarmee schaart hij zich bij de lichtste aluminium 160 millimeter fietsen die we kennen. Inclusief een paar echt bruikbare banden! Dit gewicht heeft ook een hoop invloed op het rijgedrag. Mede door de 74 graden van de zitbuis klimt de Strive ongelofelijk goed. Afdalen doet hij ook goed maar dit valt niet zo op als het klimgedrag. Ik vind het een goed gebalanceerde 160 millimeter met een fifty-fifty verhouding qua UP/DOWN. Zelf ben ik altijd iets meer op zoek naar een verhouding van dertig staat tot zeventig. Dit omdat mijn conditie stukken beter is dan mijn downhill-skills en ik compenseer het met een zwaardere maar meer downhill-capabele fiets. Ik realiseer me dat niet veel mensen hier net zo over denken en dat de Strive juist die veel grotere doelgroep aanspreekt. De balhoofdshoek van 66,5 graden is vlak en boezemt vertrouwen in op technische stukken. De Fox 34 doet naar beneden zijn werk beter dan de 32’s maar toch net even wat minder dan de 36’s, ook logisch. De achterkant zuigt alle kleine tot medium hobbels goed op maar laat soms een beetje te wensen over wanneer er echt een ruige rockgarden aankomt. Woorden als ‘ripper’ of ‘downhill-knalbak’ zijn misplaatst bij de Strive. Het is een fiets waarmee je scoort op enduro’s met mild terrein waar veel van je fysieke gestel wordt gevraagd in klimmetjes.

Conclusie

Zeven dagen lang heb ik op de Strive door ruig terrein gereden en niet één keer heb ik een mechanisch probleem gehad. Naar mijn idee komt dit door een ontwerper die weet welke onderdelen goed werken en door de kwaliteit van het frame. Omhoog haalde ik iedereen in, naar beneden kon ik iedereen bijhouden. Zo’n mooi opgebouwde fiets en dat voor slechts € 3699,-. Dat zou bij een Amerikaans merk het dubbele hebben gekost.