Cruzando, Colombia – Caribisch overwinteren

De (bio)diversiteit van Caribisch overwinteren.

‘Colombia is one of the most bio diverse countries in the world’. Ziehier de enige Engelse volzin die onze locale Colombiaanse gids Zowi Galeano ons uitentreuren herhaalde, dag in dag uit. Al het andere wat hij zei was een mengelmoesje van ‘man, sick, dude, man’ en compleet onverstaanbaar binnensmonds en veel te snel Spaans. Om eerlijk te zijn stond de biodiversiteit van Colombia vrij laag op ons lijstje. We kwamen allebei uit ijskoude windloze landen en het enige aspect van de biodiversiteit dat ons wat kon schelen waren of de bomen bewogen en het water warm genoeg was voor tropische vissen.

Tekst: Mart Kuperij & Stefan van der Kamp
Foto’s: Alfredo Escobar, Erik Aeder, Nicole Hölker, Julia Schweiger, John Carter, Sandra Schennach, Margareta Engstrøm //

02/03/2010 – Rafael Núñez International Airport – Cartagena – 11:36 uur

Phil: Eenmaal aangekomen op de luchthaven kreeg ik een interessant welkom. Toen ik mijn board- en sailbags de warme en vochtige aankomstruimte in sleepte werd mijn koffer gelijk uit mijn handen gegraaid door een sprintende Colombiaan. Paniek maakte zich van mij meester terwijl ik de vetharige Colombiaan in de verte zag verdwijnen met mijn koffer. No way dat ik achter deze gast aan zou rennen en mijn kostbare materiaal achter zou laten voor een paar boardshorts en T-shirts. Maar wat nu? De hele vakantie rondlopen in kleurige toeristenshirts leek me ook niet ideaal, wat een klote begin! Het volgende wat ik zag was een zeer ontspannen Rossi, die in het geheel niet aangedaan leek door de hele situatie.

Rossi: Ik wist dat het niet Phils eerste trip was deze winter naar een zonovergoten land, maar tot mijn verbazing zag hij wat bleekjes. Ik had niet gedacht dat Zowi’s grap van de gestolen koffer heel geloofwaardig was, maar Phil was er overduidelijk ingetuind…

02/03/2010 – Avenida Santander – Cartagena – 12:33 uur

Phil: Dat Zowi al mijn materiaal direct op het dak van zijn gloednieuwe Honda SUV (zonder dakdragers) gooide vond ik al vrij apart, maar dat hij geen idee had hoe het vast te maken baarde me toch wat zorgen. Dit was slechts een derde van het materiaal dat we met ons mee zouden nemen op onze 1.200 kilometer lange tour langs de Colombiaans Caribische kustlijn en ik begon toch te twijfelen over de toekomst van Zowi’s auto, ons materiaal en ook onszelf. Zowi zelf maakte zich klaarblijkelijk geen enkele zorgen, getuige het feit dat hij in de eerste vijf minuten al vier motorrijders, twee pick-up trucks en een vrachtwagen afsneed terwijl hij vrolijk toeterde naar zijn vrienden die op straat liepen. Ik was al nooit echt goed in slapen tijdens het rijden, maar dit maakte het er niet beter op.

Rossi: De tocht van het vliegveld naar de oude stad was altijd al een van mijn favoriete ritten, met links stuifzand en kopjes op het water en rechts de stadsmuren van het oude koloniale Cartagena.

02/03/2010 – achtste verdieping van de Escuela Mokana – Cartagena – 13:37 uur

Rossi: Oké, het was niet echt de achtste verdieping van de windsurfschool, maar het scheelde niet veel. Ons appartement had een prachtige 270 graden view over de Caribische Zee met zicht op de drie spots in ons gedeelte van de stad genaamd Laguito, en om de wind te checken hoefden we alleen maar vanaf het balkon wat naar beneden te roepen tegen onze windsurfbuddies beneden in de windsurfschool Mokana. Phil had meteen geluk en scoorde een paar dagen Mar de Leva, een van de zeldzame dagen met grote swell op de Caribische Zee.

Phil: Ik was onwijs blij dat ik mijn waveboard had meegenomen! Als dit een voorbode was voor wat windsurfen in Cartagena inhoudt, zal mijn freestyleboardje in de boardbag blijven. Vanaf ons balkon leken de golven niet zo gek hoog, maar in het water bleek het natuurlijk een ander verhaal. Mijn eerste actie was een te late turn op een krachtige set bij La Escollera de Bocagrande, een door de mens gemaakte onderwater muur van rotsen gebouwd in 1778 om vijandige schepen op een afstand te houden. De rotsen lopen van onze windsurfschool Escuela de Windsurf Mokana tot twee kilometer richting het eiland Tierrabomba en zorgen bij Mar de Leva-swell voor perfecte golven om op te springen (of zoals in het geval van mijn eerste memorabele windsurfactie in Colombia: een goede spoelsessie). De onshore omstandigheden zorgden voor een goede mix van een paar turns per golf en goede schansen voor het betere jumpwerk. Vier dagen en twintig uur varen in deze omstandigheden later zat ik er weer helemaal in en was het alsof ik niet net uit de kou van Canada kwam. En dit was nog maar het begin…

13/03/2010 – Tourist boat dock – Cartagena – 7:18 uur

Rossi: Juan Trucco, een locale surfer uit Laguito, had ons uitgenodigd om zijn vakantiehuis op de Rosario Island uit te komen checken. De meest gangbare manier om daar te komen is met georganiseerde toeristenboten. Zowi en Trucco zouden dit wel even organiseren, maar ik besloot ze er toch even op te wijzen dat vers water in plaats van kokosmelk wel handig zou zijn.

Phil: De crew van de boot keek me wanhopig aan terwijl ik onze derde boardbag de boot op sleepte. Het leek mij dat we met z’n vijven gemakkelijk om ons materiaal konden zitten samen met de tweekoppige bemanning, dus ik liet hun blikken van me af glijden. Toen we de boot eenmaal volgeladen hadden met onze tassen, kwam het moment waarop ik hun wanhopige blikken kon begrijpen: een gids met 30 senioren naderde de boot en begeleidde ze aan dek. De senioren gingen er vanuit dat we geen Engels praatten, en beklaagden zich openlijk over de afmetingen van onze bagage. Tja opoes, moet je maar op tijd inchecken!

14/03/2010 – Juan Trucco’s house – Rosario Islands – 17:54 uur

Phil: Gisteren was de wind op Trucco’s Island (zoals wij het inmiddels noemden) vrij licht, dus benutten we de tijd om het rif waarover we de komende dagen zouden varen eens van dichtbij te onderzoeken. De kleuren van het rif, het water en de tropische vissen waren ongelooflijk zo mooi, ik had nog nooit zoiets cools gezien, ja op de hierop volgende lunch na misschien, waar ik kokosrijst ontdekte…

Rossi: Phil lijkt geobsedeerd door eten! Gelukkig deelden we ook nog een obsessie: het windsurfen. Deze morgen stond ik vroeg op om te kijken of er al wat te varen viel. Om half zeven stond ik op het water met mijn 5,8; net genoeg om in plané te raken. Daar zoefde ik over het constant veranderende water, met alle gradaties blauw en groen die onder me doorschoten. Al snel hoorde ik het geklapper van een andere windsurfer: Phil was wakker en had de grootste glimlach die ik ooit gezien heb. Boardshorts, warm water, een lekker briesje en onze nieuwe regel dat we geen switch stance hoefden te varen voor het ontbijt zorgde voor een zeer ontspannen ochtendsessie. Een keer ging Phil overigens wel switch, had hij nog wat kokosrijst bewaard van de vorige dag misschien?

Phil: Het windsurfen op het eiland was geweldig, maar mijn meest gedenkwaardige moment was toen we de kans kregen te zwemmen met vier getrainde dolfijnen bij het Aquarium San Martin de Pajarales. We namen een kleine taxiboot naar het buureiland en waren eerst getuige van de show, waarna we dolfijnentrainer Margarita wisten over te halen de dieren te mogen aanraken en voeren. Margarita kreeg blijkbaar veel vertrouwen in ons en voor we het wisten lagen we in het water met de vier dolfijnen die we kort daarvoor nog door hoepels hadden zien springen. Margarita ging door met haar werk en liet ons alleen achter met deze slimme zoogdieren. Bijna een half uur lang speelden we met de dolfijnen totdat ze plotseling doorkregen dat we helemaal geen vis bij ons hadden. De beestjes raakten behoorlijk ongeduldig, en ik herinnerde me ineens de show waar Margarita vertelde dat dolfijnen meer dan 80 scherpe tanden hebben…

Rossi: Geen vis voor de dolfijnen, en ook de kokosrijst die Phil in een bakje meegesmokkeld had als snack viel niet in de smaak, wegwezen dus!

18/03/2010 – Pacho’s house – Puerto Colombia – 22:05 uur

Rossi: Ik had Pacho ontmoet tijdens een eerdere trip naar Barranquilla en hij toonde de kenmerkende gastvrijheid van Colombianen. Phil en ik gingen dan ook graag in op zijn uitnodiging langs te komen en te varen op zijn homespot Puerto Velero, een goede spot om te freestylen.

Phil: Pacho’s huis was eenvoudig en cool. Deze dierenarts gespecialiseerd in koeien liet zijn passie voor dieren terugkomen in zijn omgeving: van de tafeltennistafel en schilderijen in zijn huis tot de graphics op zijn windsurfboard, allemaal hadden ze iets met dieren te maken. Hangmatten, kokospalmen en fruitbomen maakten het tropische surfhuisje af. En ik had geluk: in de tijd dat wij er waren, waren net de mango’s rijp: ik at er minstens vijf per dag!

20/03/2010 – Nautica Velero – Puerto Velero – 11:15 uur

Rossi: Puerto Velero lag op ongeveer vijftien kilometer van Pacho’s huis in Puerte Colombia, dus we moesten op zoek naar vervoer om deze tocht af te leggen en onze dagelijkse portie vitamine W te krijgen. We hadden beide geen motorrijbewijs en eigenlijk ook nog nooit op een motorfiets gezeten laat staan gereden, dus het leek niet meer dan logisch dat we twee motorfietsen zouden huren… Onze spullen lagen aan het strand en elke dag tuften we richting het water. Op een enkele crash van Phil na een prima oplossing!

Phil: Puerto Velero en het Nautica Velero windsurf centrum biedt twee opties om te varen: de baai is heel vlak en heeft een paar kleine inhammen voor spiegelgladde freestyle actie. De zeekant betekende een 200 meter tocht met het materiaal en side onshore wavecondities met wind van rechts. De omstandigheden waren goed met bijna elke dag genoeg wind om onze sessies te verdelen over het freestylen en waven. Tussen de sessies door genoten we van de lunch genaamd Corrientazo. Deze goedkope lunch, eigenlijk bedoeld voor het armere arbeidersvolk maar ook prima geschikt voor windsurfers, bestaat uit een kop soep, rundvlees, kip of vis, kokosrijst, salade en patacones, een soort gefrituurde bananen. Een heerlijke maaltijd voor rond de 5.000 Colombiaanse peso’s, een slordige twee euro!

30/03/2010 – Highway 90 Northbound to Cabo de la Vela – 12:07 uur

Phil: Na een kleine twee weken Puerte Velero was het tijd voor ons grootste avontuur tot dan toe. Zowi’s dakdragerloze SUV werd geladen met windsurftassen en vijf man om 600 kilometer noordwaarts te rijden op weg naar Cabo de la Vela. De rit langs de kust bracht ons door het Tayrona National Park, de mooie stad Santa Marta vlakbij Venezuela – waar we onze tank volgooiden met supergoedkope illegale benzine van over de grens – en door een woestijn waar we blindelings moesten vertrouwen op onze GPS. Een vermoeiende tocht met onze volgeladen auto die onderweg regelmatig de bodem schraapte.

Rossi: Watsup met al die militaire controles overal? Elke 30 kilometer was er wel een politie- of militair checkpoint. Meestal stelden ze een paar vragen en keken ze of ze een paar pesos af konden troggelen, ze vroegen zich vooral af wie toch die twee Gringo’s in de auto toch waren en waarvoor al die tassen op het dak waren. Een keer wilden ze ons zelfs niet doorlaten omdat we teveel dingen op het dak hadden, maar na een verhaal over het promoten van Colombia mochten we door, waarschijnlijk omdat de soldaten vrolijk werden van het vooruitzicht nog meer toeristen af te kunnen troggelen. Gelukkig ook hadden wij Zowi, die al deze zaken voor zijn rekening nam. Hij deed telkens alsof hij de beste vrienden was met de cops en zo vlogen we door de checkpoints alsof het niks was. Een keer kwamen we een jonge soldaat tegen die er moe uitzag. Hij klaagde over de hitte en Zowi gaf hem wat geld voor een drankje, de meest politiek correcte steekpenning die ik ooit gezien heb!

01/04/2010 – Cabo de la Vela – la Guajira – 16:13 uur

Rossi: Bij aankomst in Cabo de la Vela werden we begroet met de passaatwind die offshore over het vlakke blauwe water blies. Geen tijd te verspillen, we gingen gelijk het water op met onze 4,2-tjes. We probeerden upwind te blijven, vlak aan het strand waar het echt vlakke water was, perfect voor de radicaalste freestyle-actie. De voor anker liggende vissersboten zorgen voor een super-X setting, hun ankerlijnen trokken regelmatig strak met jumps en onvermijdelijke katapults tot gevolg.

Phil: Onze eerste volle dag in Cabo de la Vela begon met het beklimmen van een heuvel genaamd Pilon, die ons een mooi uitzicht gaf over de groenkleurige zee en het gele woestijnachtige landschap. De hitte zorgde ervoor dat we ons al snel weer terugtrokken in onze pousada, waar we een groep tienjarige Wayuu Indianenmeisjes tegenkwamen die enkelbandjes verkochten. Ik ben niet echt een persoon voor juwelen en ander soort lichaamsversiering, maar ik werd toch snel overgehaald door de giechelende meisjes om een enkelbandje om te doen. Nadat een van de meisjes hem net iets te strak had vastgemaakt, vertelde een ander Indianenmeisje dat het afdoen van het bandje zorgt voor ongeluk in de rest van je leven. Bedankt Pokahontas!

25/04/2010 – Cherry Beach – Toronto, Canada – 16:57 uur

Phil: Dit was duidelijk niet een van mijn beste sessies. Na vijftien minuten pompen en één keer planeren op mijn grootste setje vielen mijn handen bijna van mijn armen af, zo koud had ik het. De buitentemperatuur lag rond de acht graden en het water zat daar nog ver onder. Colombia voelde alweer als een droom, was het echt nog maar een paar weken geleden? Waren daar echt swingende palmbomen in plaats van levenloze dennenbomen? Een constante twintig knopen warme wind in plaats van deze vlagerige ijskoude twaalf knopen? Ik keek omlaag naar mijn ontdooiende handen, checkte de grootte van mijn eeltplekken en pakte mijn spullen in om thuis op te warmen met wat kokosrijst. Gemaakt van geïmporteerd kokosnootconcentraat en geen echte kokosnoten, helaas.

25/04/2010 – Malcesine – Lago di Garda, Italy – 7:00 uur

Rossi: Een nieuwe zonnige heldere dag in mijn loopbaan als professionele windsurfer. Ik stapte op mijn 95 liter board en trok mijn 5,2 zeiltje dicht en raakte gelijk in plané. Plotseling kreeg ik een steek in mijn voet. Een tropische kwal, misschien een zee-egel? Wat ik zag waren mijn ijskoude rode voeten, in het acht graden water van het Gardameer. Van het boardshortparadijs Colombia naar neopreen in Italië. Misschien had ik toch langer moeten blijven. Ik ging naar huis en checkte alvast vluchten voor de komende winter…

INFORMATIE

Wanneer en hoe gaan?

De beste tijd om naar Colombia te gaan is tussen januari en april, dan is in Cartagena het windseizoen. In Puerto Velero/Baranquilla is het seizoen nog iets langer. Vluchten naar Cartagena kosten rond de 800 euro, een visum (59 dagen) krijg je automatisch bij aankomst.

Zowi Galeano

Camilo ‘Zowi’ Galeano is een Colombiaanse windsurfer uit Cartagena. In 2009 deed hij mee aan zijn eerste PWA freestylecompetitie in Lanzarote. Momenteel is Zowi bezig met een korte film om het windsurfen in Colombia te promoten. In deze film vind je zowel Rossi als Phil terug, evenals actie en lifestyle van deze trip. De film heet Colombia: Windsurfing Into the Unknown en een trailer vind je op www.motionwindsurfmagazine.nl.

Cartagena de Indias

Cartagena is de vijfde stad in Colombia met rond de één miljoen inwoners. De stad werd gevestigd in 1533, downtown Cartagena, ook bekend als coloniaal Cartagena, heeft nog steeds de oude stadsmuren en staat tegenwoordig op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.

Rosario Eilanden

De Rosario Eilanden liggen 46 kilometer ten zuidwesten van Cartagena en zijn een groep van rifeilanden. De eilandengroep is tegenwoordig een nationaal park en wordt beschermd door de Colombiaanse regering.

Kokosrijst

Kokosrijst, of arroz de coco, is een typisch gerecht langs de Caribische kust van Colombia. Het bestaat feitelijk uit gekookte witte rijst, kokosmelk, kokos, zout en suiker. Het gerecht is inmiddels ook in opkomst in Canada door de PR van een zekere Phil Soltysiak.

Aquarium San Martin de Pajarales

Het aquarium behoort toe aan Rafael Vieira en bevindt zich op het eiland van zijn familie in de Rosarios. In het aquarium vind je haaien, enorme tandbaarzen, pijlstaartroggen en dolfijnen. Een tour van het aquarium duurt ongeveer een uur en als je geluk hebt mag je ook nog de dolfijnen voeren (niet vergeten vis mee te nemen!).

Tayrona Nature Park

Tayrona is een van Colombia’s meest bezochte natuurparken. Het is een tropisch park met witte stranden onder koele en vochtige bossen. Het park beslaat 15.000 hectare en loopt van zeeniveau tot 1.000 meter hoogte.

El Pilon de Azucar.

El Pilon de Azucar (de suikerpylon) is een driehoekige rots of heuvel die door de Colombianen als heilig wordt geschouwd. Op de top van de heuvel is een altaar voor de Maagd Fatima. El Pilon staat ook bekend als Kamainshi; Lord of the Things of the Sea.

Wayuu Indianen.

Wayuu Indianen bevolken de Colombiaanse regio Guajira, waartoe ook Cabo de la Vela behoort. Naar schatting wonen er ongeveer 140.000 Wayuu Indianen in Colombia. Ze spreken Wayuunaiki en zullen waarschijnlijk je gastheer zijn als je ooit Cabo de la Vela bezoekt.