De Heischenweg: Stokhem op zijn best
We fietsen door Wijlre. Aan onze rechterhand passeren we de oudste bierbrouwerij van Nederland. Voor ons doemt het plaatsnaambord van Stokhem op. Alleen die naam al zorgt bij veel fietsers voor en verhoogde hartslag. Want wanneer je dit bord passeert is er geen ontkomen meer. ‘De muur van Stokhem’ dringt zich aan. Je gaat de Doodeman beklimmen.
Maar, dit keer gaat het anders! We zijn met de MTB naar Stokhem gekomen. En dan is er een ontsnappingsroute. Vlak voor de voet van de Doodeman slaan we rechtsaf en rollen het landschap in. We rijden de Heischenweg op. Hier kun je het angstzweet van je voorhoofd deppen en de hartslag mag weer omlaag. Want op de Hesischenweg worden de benen enigszins gespaard en de ogen krijgen de kost. Dit is Stokhem op zijn best!


Verschil moet er zijn
Waait de wind vanuit het Noorden dan is de strijd tegen de Doodeman nog te horen vanaf de Heischenweg. Het herkenbare geklonk van schakelen onder spanning, soms gepaard gaat met enige godslastering, klinkt dof in de verte. Maar laat ze maar harken. Verschil moet er zijn. Langzaam wordt het geluid van Grinta en afzien vervangen door fluitende vogeltjes en een knisperende veldweg onder je MTB wielen. Dit is stilletjes genieten.
Knipke
Met een lengte van 1,4 kilometer en een gemiddelde helling van 5,4% is het beklimmen van de Heischenweg een aangename onderneming. Na het passeren van de boerderijen aan de rand van Stokhem wordt de afslag naar links genomen. Hier start het eerste hoofdstuk van de beklimming. Op een kort steil stukje over een holle weg. Of zoals ze in Limburg zeggen een ‘knipke’, mogen de wattages kortstondig omhoog. Maar eenmaal tussen de bomen uit word je rijkelijk beloond.
Alpenweide
In het vooruitzicht ontvouwt zich een weids landschap voorzien van de pracht en praal die Zuid-Limburg zo speciaal maakt. Voor de geografen onder ons, Je fietst nu door de Abelschegrub. Deze plek biedt een uitzicht om in te lijsten. De rustig grazende koeien staan in een weids glooiend grasland. Graften doorklieven het landschap en op de top van de Abelschegrub bevindt zich een steil hellingsbos. Het is dat de koeien hier geen bel om hebben want de vergelijking met een Alpenweide is snel gemaakt.


Zwaartekracht
Na 600 meter fietsen begint het landschap te veranderen. Langzaam verdwijnt het weidse zicht en fiets je de begroeiing in. Op weg naar het hellingbos, het bos van Wijlre. De ondergrond verandert ook langzaam. De lekker bollende gravelstrook met vrolijke grasberm wordt ingeruild voor een soort zand, grind en beton potpourri. Die extra verharding is nodig want ook de zwaartekracht verandert en begint langzaamaan steeds meer aan je te trekken.
Beproeving
Nu het landschappelijk genieten voorbij is dient zich het uitdagendste gedeelte van de Heischenweg aan. Verscholen in het bos ligt de steilste strook van deze helling. In de komende 200 meter worden de dubbele cijfers opgezocht. Maar veel steiler dan 12% wordt het niet. Aan het einde van de bospassage staat een bankje aan de rechterkant. Een idyllisch plaatje. Maar net zoals op de Doodeman ben je er nog niet wanneer je het bankje passeert.
Decor
In het slotakkoord wordt er nog één keer van decor verandert. Het bos blijft achter en maakt plaats voor grasweides. Op de laatste meters hebben de elementen vrij spel. Waait het, dan ga je dat merken! De hellingspercentages zijn weer wat schappelijker en liggen hier net onder de 10%. Al ligt er nog een stugge betonbult aan het einde van de helling die enig technisch stoempwerk vereist. Heb je die overwonnen dan is de top in zicht. Maar liefst 81 hoogtemeters zijn overwonnen en dat is te zien!
Inschrijving
Landschappelijk genieten op de Heischenweg? Dat kan in de groene routes (85km en 115km) van de 2025 editie van Obvion Limburgs Mooiste. Klik hier om je in te schrijven!
Tekst & beeld: Grimpeur
Wil je op de hoogte blijven van leuke nieuwtjes? Abonneer je dan op UP/DOWN Mountainbike Magazine. Volg ons op Instagram en Facebook. Benieuwd naar vette blogberichten uit het Up/Down Mountainbike Magazine? Klik hier!