Heliskiën in Valbona, Albanië

Toen ik afgelopen zomer een belletje van Nitro-teammanager Knut Eliassen over een helitrip kreeg, kon ik mijn geluk niet op. Eindelijk zou ik naar Alaska gaan. Het bleek echter om een trip naar Albanië te gaan. Albanië? Heb je daar serieuze bergen en sneeuw? En een Albanese heli klonk ook niet een beetje sketchy?

Uiteindelijk wist hij me te overtuigen: we gingen naar Albanië. Zodra ik had opgehangen, Googelde ik ‘Valbona Heliski’ en de eerste foto’s die ik zag waren ronduit indrukwekkend. De hoogte van de bergen, het terrein, ik was met stomheid geslagen. Het Albanese Alpengebied ligt op slechts vijfentachtig kilometer van de Middellandse Zee, in een van de natste regio’s van Europa. In sommige delen van Prokletije hebben ze het hele jaar door sneeuw, en in de winter zijn sommige dorpen afgesneden van de buitenwereld door de hevige sneeuwval. Ik las dat er zelfs gletsjers zijn en dat de hoogste top bijna 2.700 meter hoog is. Toen ik de helicompany checkte waarmee we zouden gaan werken, verdween ook het laatste beetje twijfel. De gidsen bleken zeer ervaren met meerdere beklimmingen in Patagonia en de Himalaya op hun naam. En de piloot, met meer dan 5.000 vlieguren, bleek tevens stuntpiloot, al wist ik niet of dat een goed ding was.

Kroatië

Februari is statistisch gezien de beste maand in Albanië, dus op de twintigste vertrokken we vanuit Duitsland met een tussenstop in Kroatië. Ik was nog nooit eerder tijdens de winter in de Balkan geweest, en het voelde dan ook onwerkelijk om in Kroatië aan het strand te staan in de wetenschap dat we de volgende morgen een klein skiresort op anderhalf uur rijden gingen bezoeken. Het bewuste gebied lag op 1.400 meter hoogte en had slechts vier liften.

Een skiresort runnen op anderhalf uur van de Adriatische Zee is lastig, en het gebied bleek dan ook gesloten. Speciaal voor ons werd er echter één lift geopend, en de après-ski bar. De lift was een oudje uit ergens halverwege de jaren ’60 en bijzonder traag. Eenmaal boven werden we echter getrakteerd op een spectaculair uitzicht en wat leuke features om te rijden. Na nog een boottochtje met een groep locals en een memorabele avond was het tijd om onze weg naar Albanië te vervolgen.

We reden langs de kust richting Dubrovnik, een stad die sinds het gebruikt werd als locatie voor Game of Thrones een toeristische hotspot is. In de zomer is het er afgeladen. Nu, in februari, was het er op een clubje Chinese toeristen na zo goed als uitgestorven. De meeste bars en winkels waren gesloten. Tot aan Dubrovnik waren de wegen ook in redelijke staat, maar dat werd snel minder naarmate we dichter bij de Albanese grens kwamen. Met een naderende depressie vanuit zee besloten we via het binnenland naar onze eindbestemming te rijden. In één dag moesten we drie landsgrenzen over, wat voor de nodige vertraging zorgde. Veel later dan gepland reden we dan ook in totale duisternis, over slecht onderhouden en bevroren wegen, Valbona binnen, een bergdorpje in het Nationaal Park Valbonëdal, dicht tegen de grens met Montenegro. Ik zou het eigenlijk niet eens een dorp willen noemen. De instructies van het hotel waren veelzeggend: gewoon de weg volgen tot het einde van de vallei.

Easy

Eenmaal in het hotel konden we direct aan tafel en kregen we aansluitend de zogenaamde ‘helibriefing’. Je moet het nodige weten als je gaat heliboarden, al was het maar om niet onthoofd te worden of al je spullen weg te zien waaien bij de drop-off en pick-up. Voor onze eerste vlucht de volgende ochtend gaf een van de gidsen nog een korte lawinebriefing en waren we good to go. De set-up was tamelijk bizar. De heli stond gewoon pontificaal geparkeerd voor het hotel. Niks geen transfers naar de airport. Het was een kwestie van een bakkie, je board en backpack bij elkaar scharrelen en ready for take-off.

De gidsen van dienst waren al enkele weken op locatie en waren daarmee goed op de hoogte van de condities en beste zones om te rijden. De storm die ons landinwaarts had gedwongen had ook hier huisgehouden, maar helaas was er meer sneeuw weggewaaid dan bijgekomen. Ondanks de suboptimale condities wist de piloot precies waar hij ons af moest droppen. Na slechts een paar minuten vliegen werden we afgezet bovenaan een mooie vallei vol verse sneeuw. Ik was niet de enige voor wie dit een nieuwe ervaring was en dat zorgde voor lichte stress. Voordat de rijders gedropt worden, moet je precies weten waar wij, de fotografen en filmers, gepositioneerd moesten zijn. Veel marge voor fouten was er niet en elke minuut kost geld.

Albanië is indrukwekkend

De weersvoorspelling voor de volgende twee dagen was dusdanig slecht dat er niet gevlogen kon worden. Op aanraden van onze chef, een Kosovaar, besloten we een dagtrip naar Pristina te maken. Sporen van de Kosovo-oorlog eind jaren ’90 waren nog duidelijk zichtbaar en het conflict lijkt nog altijd te sluimeren. Kosovo, het jongste land van Europa, wordt lang niet door iedereen als soevereine staat erkend. Pristina bleek een prachtige stad met een moderne flair. Weggestopt tussen de houten huisjes en kleine straatjes in het centrum wemelde het van de barretjes en restaurantjes waar het goed toeven was.

In afwachting van beter weer besloten we de volgende ochtend de vallei bij het hotel te checken op onze splitboards. Voor een splitboard-sessie in deze contreien moet je over een goede conditie beschikken. 1300 meter klimmen is geen sinecure, maar eenmaal boven was de inspanning meer dan waard. Gelukkig klaarde het weer snel op en konden we de daaropvolgende dagen ‘gewoon’ weer met de helikopter op pad.

De resterende dagen vlogen we naar elke denkbare uithoek. De ene afdaling was nog mooier dan de andere en nooit een mens te bekennen. Hoe meer we van het gebied zagen, hoe meer we ons realiseerden wat een potentieel deze regio heeft. De vooroordelen die ik over Albanië had bleken totaal ongegrond. De prachtige bergen, de eindeloze mogelijkheden om te rijden, maar bovenal de mensen en hun gastvrijheid hebben me diep geraakt. Het land kent een roerig verleden en er zijn zeker nog stappen te maken, maar Albanië is ronduit indrukwekkend. Dat we hier nog eens terugkeren lijkt een zekerheid.

Dit artikel komt uit SOUL Magazine #1 van 2024. Je kunt deze uitgave hier bestellen! Volg ons ook op Instagram en Facebook, en lees onze blogberichten om op de hoogte te blijven van het laatste nieuws!

Tekst & beeld: Markus Rohrbacher