19-04-2016 - Nieuws, Wielrenblad

Hell Yes!

De Hel van het Noorden, 9 april 2016. We fietsen de langste toertocht, 170 kilometer met daarin alle kasseistroken die de profs een dag later ook zullen rijden. Alle zevenentwintig secteurs. Dit zijn mijn zevenentwintig aantekeningen bij de Roubaix Challenge.

27: TROISVILLES À INCHY ·
‘Ken je die mop van die twee stratenmakers die naar Roubaix gaan? Die gingen niet….’  – Vrij naar Jan Wolkers (Turks Fruit)

26: VIESLY À QUIÉVY ·
‘Diplomacy is telling people to go to hell in such a way they’re looking forward to the journey’, aldus Churchill. Onze ‘DS’ Frank is een diplomaat. 

Parijs_roubaix-1

25: QUIÉVY À SAINT-PYTHON ·
Angst. De afgelopen twee weken ben ik best bang geweest. Om te gaan vallen. Om pijn te lijden. Om het eind niet te halen.

24: SAINT-PYTHON ·
Bevriezen, vluchten of vechten. Drie menselijke basisreacties bij angst. Het is koud bij de start, maar het is een paar graden boven nul dus te warm om te bevriezen. Gewoon de vlucht vooruit dan maar. Door heel hard te vechten. Om in het wiel van teamgenoten te blijven. Fotograaf Wouter en zijn moteur kunnen ons aan het begin van de tocht nauwelijks bijhouden. 

Parijs_Roubaix-2

23: VERTAIN À SAINT-MARTIN-SUR-ÉCAILLON ·
Ik rijd voor het eerst met Keir en Freek. Jong, en toch al oud-coureurs. Ze zijn blij dat het geen echte koers is. Ze kunnen dan ‘rustig beginnen’. Zeggen ze. Alles is relatief. De eerste stroken raffelen we volgas af. Dit zijn ze dus, kasseien. Hier was ik dus bang voor. De eerste stroken hebben maar weinig sterren. Het kan dus nog
erger. Alles is relatief.

22: CAPELLE-SUR-ÉCAILLON À RUESNES ·
Thibaut Pinot was bang bij het afdalen. In het onvolprezen boek over psychologie in de wielersport ‘De verborgen motor’ van Martijn Veltkamp lees ik dat de Franse renner met een gepensioneerde rally-coureur op het circuit van Magny-Cours zijn daalangst heeft bedwongen. Door eerst als passagier en later zelf achter het stuur in de gecontroleerde omgeving van een racecircuit snoeihard de bochten te ronden. Maar hoe oefen je tegen ‘peur de pavé’?

21: QUÉRÉNAING À MAING ·
Belgen, Denen, Britten, Fransen, Nederlanders. We passeren een groep die een onverstaanbare taal spreekt. ‘Maserati’ is het enige herkenbare woord, we worden herkend.

Parijs-Roubaix-3

20: MAING À MONCHAUX-SUR-ÉCAILLON ·
Voordat ik naar Roubaix ging, begreep ik dat ik niet te veel van de omgeving moest verwachten. Plat, akkers, wat boerderijen, hier en daar
een klein dorp. Dat klopt.

19: HAVELUY À WALLERS ·
‘Kasseiwegen hebben enkele nadelen zoals luidruchtigheid en ‘hobbeligheid’, schreef iemand ooit op in de Wikipedia. Zucht… In de Wikipedia staan naar verluidt minder fouten dan in de Encyclopedia Britannica. Tja, een open deur is altijd waar.

18: BOS VAN WALLERS-ARENBERG
Er is veel geluid, maar de stenen in deze bosweg zijn toch echt doodstil. Het is nat in ‘Het Bos’. Dus glad. Boven het gerammel en geratel van tientallen fietsen en het geroep van hun berijders uit klinkt een harde klap. Precies voor mij verliest een forse man de weinige grip die hij had. Hij smakt op de modderige stenen. Het overkomt de besten, zal hij een dag later denken. Cancellara avant la lettre. Ik kan er net omheen glibberen, en durf niet eens om te kijken. Te gevaarlijk, te bang om zelf te vallen. Darwin in Wallers.

17: WALLERS À HELESMES ·
‘Zo’n 50 jaar geleden werden alle wegen in heel Frankrijk (zo heette Frankrijk toen ook al) geasfalteerd. Heel Frankrijk? Nee, een kleine nederzetting bleef moedig weerstand bieden aan de wegwerkers en maakte het leven van wielrenners op de omliggende wegen niet gemakkelijk….’ Mijn teamgenoten Keir en Freek zijn in hun jeugd in een ketel met racefietsen gevallen.

Parijs_roubaix-4

16: HORNAING – WANDIGNIES
Wij dragen de drietand met trots. Niet eerder droeg ik een team-outfit, niet eerder zo’n stijlvolle outfit. Het blijkt waar, het geeft moraal.

15: WARLAING – BRILLON
Als dit een kwis was, moest ik nu passen op de vraag waar deze strook ligt en ‘hoe ‘ie erbij lag’. Ze beginnen op elkaar te lijken. Ongeacht het aantal sterren, voelt het iedere keer net weer wat zwaarder. En ze liggen er wat mij betreft allemaal slecht bij.

14: TILLOY À SARS-ET-ROSIÈRES ·
Eindelijk denk ik een stukje weg te herkennen. Het is vreemd om over een toneel te fietsen dat je normaal op tv ziet en alleen vanuit de lucht kent. Drie renners van Mapei gingen er hier, bij Tilloy, in de editie van 1996 vandoor. Ze houden het vol tot het einde, waar Museeuw ‘wint’ na wat ze in de Formule 1 een teamorder noemen. Ik heb een vage herinnering aan die beelden. Nu sjezen drie renners van Squadra 102 over hetzelfde toneel. Voor even, ik kan Freek en Keir steeds moeilijker bijhouden.

13: BEUVRY-LA-FORÊT À ORCHIES ·
Kramp. Ik probeer te gaan staan, maar m’n fiets begint veel te veel te stuiteren. Dus toch maar weer zoals me zo vaak was uitgelegd: achterop het zadel zitten, handjes los op het stuur en stampen tot het ophoudt.

12: ORCHIES ·
Mountainbikes. Het kan, dus het mag. Dubbelgeveerd, hele dikke banden. Ze rijden daarom te langzaam. Omdat ze dat kunnen. Wij moeten volgas, dat maakt het echt meer draaglijk. Misschien zou een aparte MTB-tocht een oplossing zijn.

11: AUCHY-LEZ-ORCHIES À BERSÉE ·
Onze materiaal-expert Edwin monteerde voor ons 28 mm banden. Rond de 5 bar lucht zit erin, vertelt hij ‘s ochtends bij de start. Hij kent profs die zondag met minder dan 4 bar starten. De Canyon Ultimatie CF SLX blijft verder standaard. En gevrijwaard van panne. Hoe zou het voelen om met een stalen ros zonder versnellingen en in een wollen trui hier te rijden, zoals meer dan 100 jaar geleden?

10: MONS-EN-PÉVÈLE ·
Wanneer wordt een traditie een traditie? Wanneer een klassieker een klassieker? Parijs-Roubaix wordt sinds 1896 verreden, dit jaar voor de 114e keer. Ooit moet dit een van de vele koersen zijn geweest, maar waarom heeft deze de geschiedenis overleefd, en zijn wedstrijden als Bordeaux – Parijs in de vergetelheid geraakt?

9: MÉRIGNIES À AVELIN ·
Het  iconische Bos van Wallers is pas eind jaren ’60 toegevoegd aan de route. Een club van 200 vrienden van de kassei pleegt ‘onderhoud’ aan
de 27 stroken. Anders verdwijnen ze binnen een paar jaar in de zompige bodem, overwoekerd of permanent nat van het grondwater. Het velodrome wordt nog maar 1x per jaar gebruikt waarvoor het is gebouwd. Waar het landschap voorheen de route bepaalde, bepaalt nu koers het landschap.

8: PONT-THIBAUT À ENNEVELIN ·
Frank heeft appeltaartjes. Patrick een motivational speech met Zeeuwse accenten. Helpt mij allebei enorm. Vanaf nu eigen tempo, twee tandjes
terug

7: TEMPLEUVE ·
Na twee Clif bars, 3 Belgische wafels en een appeltaartje onderweg, eet ik bij de laatste voedselstop nog een wafel, een stroopwafel, een banaan en een handvol zoute koekjes. De beenstukken en overschoenen kunnen uit. Alleen rijd ik verder, ondanks de circa vijfduizend deelnemers die voor een deel nog onderweg moeten zijn.

Parijs_roubaix-5

6: CYSOING À BOURGHELLES
De spoorbomen zakken langzaam onder begeleiding van een blikkerig rinkelende bel. De seingever die ernaast staat maant mij ten overvloede om te stoppen. Misschien was ze er vorig jaar ook bij, toen een deel van het profpeloton langs en onder de gesloten spoorbomen doorschoot, de passerende TGV maar net missend. Ik wacht netjes tot de lokale boemel voorbij is gehobbeld. Iedereen krijgt de trein die hij verdient.

5: CAMPHIN-EN-PÉVÈLE ·
Ik passeer het gehucht ‘Le Bureau’. Ik moet aan de schrijver J.J. Voskuil denken. Linksaf ga je de Rue de Vaches Blue op, de Blauwe Koeienstraat? Ik moet rechtdoor. Samen met een andere ‘loner’. Ik herken z’n outfit. Het stond op het Instagram-account van de fabrikant een dag eerder. Er werd op internet vooral om gelachen, en nog erger. In het echt valt het mee, al zou het mijn keus niet zijn.

4: CARREFOUR DE L’ARBRE ·
De berm is barmhartig. De voorgaande 23 secteurs voelt het als vals spel, zoeken naar het gootje. Ik ben allang over mijn angst heen, maar de pijn in mn handen is te groot. Geen blaren, maar gekneusde palmen. Soms laat ik het stuur helemaal los, even rechtop zitten, schudden met eveneens pijnlijke biceps en polsen. Of ik pak het stuur alleen met duim en wijsvinger,net achter de remgrepen. Het gebaar dat duikers maken als alles OK is, maar dan op z’n kop.

3: GRUSON ·
Exactly, gruesome… Dit is het nutteloze met het onaangename verenigen. Tegelijkertijd begrijp je de verhalen over de heroiek van Parijs – Roubaix pas echt als je er zelf hebt gereden. Denk ik. Het zijn die verhalen die dit een unieke klassieker maken, een klassieker gebouwd op een fundament van een reeks idioot slechte wegen. Het is wel een kermis genoemd, of een circus. De Hel is de vrouw met baard van de wielersport, een rariteit die daarom massa’s publiek trekt. 

Parijs_Roubaix-6

2: WILLEMS À HEM ·
Het moet mijn oudste herinnering zijn aan Parijs-Roubaix, Hennie Kuiper in 1983. Met een wiel in z’n hand en de wanhoop in z’n ogen. De Sovjet-leider Chroetsjov sloeg in de jaren ’50 bij een VN-vergadering met zijn schoen op z’n tafeltje. Jarenlang vroegen mensen die bij Zomergasten hun tv-herinneringen mochten ophalen om de beelden van deze legendarische actie omdat ze het nog een keer wilden zien. Van dit historische moment zijn geen beelden. Bij Wilfried de Jong zie ik in 2012 in zijn Roubaix-special de beelden van Hennie Kuiper terug. Fiets in de berm, een opgestoken hand. Zonder wiel.

1: ROUBAIX
Het geheugen is selectief en stelt zaken soms mooier voor. Hoog bovenin de bocht van de wielerbaan van Roubaix bedenk ik me dat ik de laatste strook heb gemist, de sierstrook op de middenberm van de avenue Roger Salengro, vlak voor de poort van het stadion. Over een jaar of twintig weet ik dat niet meer. Dan heb ik alleen de foto’s nog. En herinneringen die ik maar voor waar aan zal nemen. De Groninger historicus Huizinga sprak als eerste over de Historische Sensatie, het moment dat je de geschiedenis aan kunt raken,
bijvoorbeeld als je een voorwerp uit een ver verleden in handen krijgt. In Roubaix voelt het precies andersom. Duizenden oude brokken stenen hebben mij geraakt. Hell yes!

Voor meer wielernieuwtjes bekijk je onze Facebookpagina. Wil je nou altijd de leukste artikelen of meest uitdagende routes vier keer per jaar op de deurmat krijgen? Neem dan een abonnement op Wielrenblad. Of download het magazine online via onze Soul Kiosk App. Vind je een speciaal onderwerp uitermate interessant? Kijk dan in onze webshop en bestel je favoriete magazine geheel naar eigen keuze!

 

 van