Het avontuur op de Stikine rivier
De Stikine rivier kent een rijke historie, al helemaal als het aankomt op avontuur. Vijf skiërs gingen op pad met een kajak, tent en skies over het water en land. Van de Boundary Range en Telegraph Creek in British Columbia tot de bergtoppen van het eiland Wrangell in Alaska. Ze hebben zich een doel gesteld: alles op eigen kracht.
Als we omhoog staren naar de onheilspellende, bijna verticale besneeuwde wand voor ons, is het niet meteen duidelijk of we de top daadwerkelijk kunnen bereiken. Erik Johnson en Kent Christenson kijken elkaar peizend aan. “Ik denk niet dat ik die laatste paar meter naar de top wil afleggen”, zegt Kent. Niemand zal hem dat kwalijk nemen. Johnson werpt nog een twijfelachtige blik op de steile, rotsachtige route, bedekt met sneeuw, die naar de top leidt. “Ik ga haar een kans geven”, zegt hij. Gewapend met een ijsbijl en een flink stel ballen, begint Johnson voorzichtig aan de laatste 10 meter van de 450 meter die we reeds hebben beklommen.
Er hangt een gespannen sfeer. We kijken allemaal naar de voorzichtige bewegingen van Johnson, die zich langzaam maar gestaag steeds hoger boven ons bevindt. Een misstap vanaf zijn positie zou leiden tot een val van zestig meter, en dat honderden kilometers verwijderd van medische hulp of überhaupt de beschaafde wereld.
Avontuur
We zitten hoog op de hellingen van Mount Scotsimpson, diep gelegen in de Coast Mountains van British Columbia. Er zijn maar weinig mensen waar we nu zitten. Vooral in de winter komt hier nagenoeg niemand. Ik snap wel waarom. Het is een hel van een reis om hier te komen. Degenen die een avontuur als dit aandurven of willen aangaan moeten uit een heel ander hout gesneden zijn. Het begon allemaal met een telefoontje, zoals veel avonturen tegenwoordig. Een paar maanden geleden belde Brendan me met de vraag of ik een achtiendaagse kajak-skitocht langs de legendarische Stikine rivier wilde maken. Ik wist meteen dat ik die uitnodiging niet kon afslaan.
De historie van de Stikine rivier rijkt van de folklore van de inheemse Tahltan- en Tlingit-stammen, tot aan de verhalen van de Amerikaanse natuuronderzoeker John Muir. Hij reisde in 1860 stroomopwaarts en vertelde over de adembenemende schoonheid van het gebied. Wildwaterkajakpionier Rob Lester maakte hier de eerste afdaling van de legendarische wildwatersector in de kloof in de jaren tachtig en tot op heden worden hier vele records gevestigd. Ook wij kunnen onze namen nu toevoegen aan het historische overzicht van avonturen die hier beleefd worden, al heeft dat meer te maken met wat we in de bergen deden. Toch mogen ook de ijzige waterstromen van de lagere Stikine, waar we onszelf aan moesten overgeven om ons doel te kunnen bereiken, niet worden onderschat in vergelijking met de beruchte wildwatersectie in de kloof verder stroomopwaarts.
Geen hulp
Ongeveer een maand na het telefoongesprek met Brendan, beginnen Johnson en ik aan de 2000 kilometer lange rit van White Salmon, Washington, naar Telegraph Creek, British Columbia. Daar pikken we Katrina en Kent op. Brendan ontmoet ons de nacht voor de start van ons avontuur op de plaats van bestemming. Die avond pakken we alle spullen in en bereiden we ons voor op wat ons de volgende ochtend te wachten staat. Zover dat mogelijk is. “Ik denk dat het nu op ons aankomt,” zegt Brendan. Hij heeft gelijk, we kunnen geen hulp inschakelen en zijn ver verwijderd van de beschaafde wereld. Wij zijn zelf het reddingsteam in geval van nood. Nu de rivier hier bevroren is, moeten we onze ruim 100 kilo zware kajaks zelf over het ijs slepen om bij het open water van de machtige Stikine te komen.
Bij een van Katrina’s eerste stappen zakt ze dwars door het ijs heen, diep tot aan haar middel in het ijskoude water van de Stikine rivier. Er wordt gelachen terwijl ze worstelt en we helpen haar uit haar koude, hachelijke situatie. De rest van ons baant zich onhandig een weg door het instabiele ijs aan de kant van de rivier naar het vaste ijs in het midden. De kajaks laten zich verrassend goed verslepen. Het lopen op het ijs voelt met elke stap die we zetten vertrouwder.
Ver verwijderd van de beschaafde wereld
Relatief snel zien we het eerste stuk open water op onze route. Het water inglijden is zo gedaan, maar het is nog maar de vraag of we onze kajaks zonder problemen weer op het ijs aan de andere kant van de Stikine rivier kunnen krijgen zodra we die kant bereiken. “Hier gaat hij dan”, roept Johnson, terwijl hij zich elegant een weg baant over het open water. Met slechts een paar krachtige slagen maakt zijn kajak contact met het ijs en glijdt zijn boot zonder problemen de bevroren rivier weer op. Iedereen volgt al snel zijn voorbeeld.
De rest van de dag bestaat uit lopen op de bevroren Stikine rivier, de kajaks achter ons aan slepend, en af en toe een stukje peddelen in open, niet bevroren, water. Net voor het donker wordt meren we aan bij een kleine zijrivier. In de verte doemen de flanken van de reusachtig uitziende bergen op. Johnson maakt het kampvuur terwijl alle anderen zich installeren en het avondeten voorbereiden. Misschien is het het kleine kookstel, de ijle lucht of de vermoeidheid, maar de maaltijd is een van de beste die ik ooit heb gegeten.
IJskoud
De volgende ochtend start met een hike op de bevroren rivier, er is geen open water te bekennen. “Krakkkkk!” we horen overal echo’s van het brekende ijs om ons heen gevolgd door een “Ahhh nee!” van Kent die inmiddels voor de helft in het ijskoude water verdwijnt. Angst en paniek bekruipen me als het ijs onder mijn voeten breekt en ik door het ijs heen zak. Het enige dat in mijn hoofd opkomt, is dat ik stroomafwaarts onder het ijs getrokken kan worden, wat absoluut mijn dood zou betekenen. Gelukkig zorgt een tweede onderliggende ijsplaat ervoor dat we geen van allen met onze hoofden onderwater terecht komen en worden meegesleept. Dit is het lastigste stuk ijs van de hele route om in te navigeren.
Het kost ons een uur om vijftig meter stroomafwaarts af te leggen vanwege het verraderlijke, onbetrouwbare ijs. Iedereen zakt er wel een keer doorheen, terwijl we proberen het open water te bereiken. Gelukkig kunnen we, eenmaal op open water, heel wat kilometers maken. Het landschap begint te veranderen. Van de hooglanden van het binnenland van British Columbia naar de duizelingwekkend steile bergen. Onze droom om van de toppen in het gebied te skiën komt steeds dichterbij. Na elke bocht in de rivier zien we meer van het berglandschap. Na twee dagen op de rivier kunnen we eindelijk ons eerste basiskamp opzetten. Morgen gaan we de bergen in.
Omhoog
Het is 05.30 uur en tijd om de bijna twee kilometer lange tocht door de bergen te starten. Zwaar wordt het zeker, elk rugzak weegt over de twintig kilo, en dat zonder onze ski’s erop. We zigzaggen op, over en in de rivier. Soms zelfs met blote voeten tot aan onze knieën in het water terwijl de skischoenen in onze handen bungelen. We worstelen en banen ons een weg door een prachtig oeroude bos waar tot onze grote verrassing maar een minimale sneeuwlaag ligt. We moeten over omgevallen bomen heen klauteren, switchen meerdere keren van ski touring naar bootpacking en blijven ondertussen gestaag stijgen. Met onze ski’s op onze schouders klimmen we dwars door het bevroren bos dat bij elke stap steiler wordt. We noemen de beklimming ‘forestineering’, vernoemd naar een bergbeklimmende activiteit maar dan in het dichte bos. Het is de zwaarste beklimming die ik ooit heb gedaan.
Eindelijk bij de sneeuwgrens aangekomen wordt het omhoog lopen minder zwaar. We toeren met gemak over een brede bergkam die direct naar de hogere toppen leidt. Ik loop iets achter op de rest van de crew en wanneer ik aankom bij de rest zie ik dat de tenten al zijn opgezet in het basiskamp. De bergtoppen die ongeveer anderhalve kilometer ver van het basiskamp machtig tegen de hemel oprijzen, zijn een prachtig vergezicht, zeker voor een vermoeid lichaam. We koken en eten tijdens een adembenemende zonsondergang over de ongerepte wildernis van British Columbia onder een pastelkleurige lucht.
Beloning
De volgende ochtend wurmen we onze vermoeide lichamen uit onze slaapzakken. We trekken na een snel ontbijt onze ijskoude skischoenen aan en vervolgen onze weg. Johnson heeft zijn zinnen gezet op het Mt. Dang couloir, op de berg Scotsimpson. Het couloir heeft zijn naam aan Johnson te danken, die bij het zien ervan op Google Earth uitriep “Dang!” Aan de voet van het couloir kijken we omhoog naar de top die erboven opdoemt. Johnson en Christenson leiden de aanval, manoeuvrerend in de verse sneeuw, terwijl Katrina, Brendan en ik proberen bij te blijven. Het wordt steeds steiler naarmate we verder omhoogklimmen, totdat het bijna verticaal is. Johnson klimt dapper de laatste tien meter solo en maakt deskundige ogende voetbewegingen om zo de top te kunnen bereiken. Christenson volgt hem direct. Ze laten een touw zakken voor de rest van ons, zodat ook wij veilig omhoog kunnen naar de top.
Na een koude maar geslaagde viering van ons succes op de top, abseilen we allemaal het steile stuk naar beneden. Johnson, die na jaren dromen van dit moment en na maanden plannen, mag als eerste het couloir skiën. Hij verbindt zijn prachtige bochten met elkaar door de verse sneeuw en claimt daarbij de eerste afdaling. Het hele team volgt zijn voorbeeld, vol vreugde en met uitbundig enthousiasme. Was het een van de betere lijnen die we ooit hebben geskied? Ja. Het was zwaar, maar het was het avontuur over de Stikine meer dan waard.
TEKST & BEELD Jasper Gibson
Dit artikel komt uit Soul Magazine #3. Dit magazine is nog steeds te bestellen in onze webshop, klik hier de webshop. Voor meer wintersport nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van SOUL en volg ons op Facebook en Instagram!
