Het avontuur van Eefje op Bonaire
Als windsurfer reis je overal naartoe om lekker van de wind te kunnen genieten. Tenminste dat hoop je! Het is een sport waarbij je totaal afhankelijk bent van het weer. Ik ben niet graag afhankelijk van iets, maar voor een mooie sport als windsurfen maak ik graag een uitzondering. Wanneer ik op vakantie ga naar een verre bestemming is het altijd maar de vraag of moeder natuur weer zo vriendelijk voor me is om te helpen.
Ik hoefde deze keer niet eens om golven te vragen, wind was het enige wat ik echt nodig had!
De basis van freestyle, de vulcan, wilde ik leren! Daarvoor zou ik 2,5 week de tijd hebben op mijn nieuwe 90L Naish freestyle-/wave board.
Maar waar bleef die wind, ondanks mijn talloze originele winddansjes? Voor ruim twee weken werd ik gewoon gedisd!
Lokale windsurfers zeiden: ‘dit is echt uitzonderlijk, normaal is dit DE periode?’ Ja hoor ja, ‘t ligt vast aan mij? Windguru die me iedere keer blij maakte met een dode mus. Waar waren die 15 knopen? Echter in de praktijk was het meer windkracht ‘vacuum’. Windfinder was trouwens ook al zo’n bedrieger!
De eerste week vond ik het allemaal nog niet zo’n probleem. Ik bleef gewoon in het super mooie blauwe warme water badderen totdat ik het velletje had van een oma. Met Maarten ben ik heel het eiland rond gecruised in een barbiejeep en zijn we op vele plaatsen gaan snorkelen tussen vele mooie vissen en koraal. Op een gegeven moment zijn we nog met Arrianne en Juul naar een ezelpark gegaan met honderden ezels. Nou dan weet je ook dat je dan wel heel wanhopig bent om iets leuks te verzinnen op dat kleine eiland. Na een week had ik het meeste voor mijn idee echt al wel gezien. Liggen bakken in de zon is niets voor mij, wind is het enige wat ik wilde! PUNT
Mijn geloof in wind zakte steeds meer in mijn slippers, totdat windguru opeens wel heel erg optimistisch werd. Maar (heel lang) geduld bleek een schone zaak te zijn, de volgende dag kon ik eindelijk planeren. Twee sessies in de ochtend en avond om de vulcan te leren en mijn nieuwe board uit te testen!
Wat was ik blij! De eerste pogingen ging ik uiteraard heel erg hard op mijn smoeltje. Door het ondiepe water wist ik mijn zwembroek bij iedere poging vol zand te scheppen. Even subtiel mijn zwembroek onder water legen en weer op naar de volgende poging. Na een aantal pogingen lukte het me om naar achter te sliden. Wat een heerlijk gevoel en wat zaten er ook weer heerlijk wat lompe mislukte pogingen tussen. Toch kon ik gewoon niet stoppen met surfen tot blarens toe. Ik zat er voor mijn gevoel ook zo dicht bij.
De volgende ochtend stond ik met een enorm stijve rug alweer om zeven uur bij Jibe City om snel met mijn surfspullen uit het opberghok te strompelen. Ik wilde geen vlaagje wind missen! Die stomme vulcan moest ik gewoon landen! En deze keer gebeurde het ook! Met een big smile kwam ik het water af. De twee dagen daarna kon ik in de ochtend weer met vlagen wind planeren. Optimaal was het niet. Maar goed mijn doelstelling; de vulcan landen, is zeker een aantal keren gelukt!
Motion windsurf magazine – Abonnee worden?
