Het eiland van de ezels
Ezels door: Celine Rodenas, Gilles Calvet, Micka Fernandez & Raphael Salles
Fotograaf: Gilles Calvet
De afgelopen jaren waren de Kaapverdische eilanden voor het team van F-One de plek om hun producten te testen. De thuisspot van Mitu Monteiro en niet gek ver vliegen van de Franse thuisbasis. Dit jaar begon het weer te kriebelen en ging het team op zoek naar een nieuwe testgrond. Als we de eerste beelden zien van de golf die ergens in de buurt van de ABC eilanden moet lopen is de aandacht gewekt.
Tot op het laatste moment houdt de crew geheim waar we naartoe gaan. Eén ding is zeker, ver weg van de drukke spots bij ons in de buurt, weg van de koude winter die ons in haar greep heeft. De boardbags zijn gevuld met surfboards, sups, twintips en peddels. Het doel van onze trip is duidelijk: op zoek naar de meest fabelachtige Caribische golf. Door het raampje van de Boeing 767 zien we Miami Beach onder ons voorbij gaan. Hoeveel bekende televisieseries en fi lms zijn hier wel niet opgenomen. Voor ons geen Miami Vice, maar slechts een tussenlanding om aan te sluiten op de volgende vlucht. Mitu Monteiro sluit zich bij ons aan en we gaan door naar de volgende vlucht. Destination Donkey’s Island.
Als we aankomen krijgen we tussen de palmbomen een barbecue voorgeschoteld en voldaan vallen we in slaap. De volgende ochtend wekt een licht briesje dat de palmbladeren laat ritselen ons uit de slaap. De wind is er en we splitsen ons op in teams om de spots op het eiland te gaan verkennen. Het azuurblauwe water dient als trainings- en testgrond voor de designer en een aantal freestylers. Even acclimatiseren en de jetlag eruit varen. Ondertussen zijn Raphael Salles, Micka Fernandez en Mitu Monteiro op ontdekkingstocht gegaan naar de lijnen waar ze naartoe hebben geleefd. Micka vertelt over de eerste sessie.
“De eerste keer dat we op de spot aankomen is de wind licht, 12 tot 14 knopen, maar de golven zijn wel van respectabele hoogte. Een twee meter hoge cleane swell komt binnen rollen en we hebben het rijk alleen. Met 11 meter kites varen we naar de break toe die een kilometer uit de kust ligt. De wind staat side-offshore en we hebben dan ook een boot geregeld die ons komt vergezellen. Althans dat hopen we, want wij zijn al vooruit gevaren en er is nog geen boot te zien. Tevens hopen we dat de motor van de boot het blijft doen, want als we terug moeten zwemmen is het een heel einde. Gelukkig ben ik de dunste rijder, dus de haaien zullen mij als het laatste hapje zien. Maar dan verschijnt er een stipje aan de horizon. Het moment om niet meer safe te varen, maar los te gaan op de golf. De golf is perfect, het rif functioneert als een onderwaterschans voor de swell. Tevens is het rif vlijmscherp en het berijden van de golf is dus niet zonder gevaar. “
Mitu is meteen in zijn element op de golf en dropt met gemak in op de eerste breker. Omdat de wind erg licht is heeft de kite veel kans om te stallen. Lijnen slack varen is nu geen optie. Micka haakt uit voor maximale controle van de kite. Eenmaal op de golf krijgt hij zodanige snelheid dat hij de chickenloop vastpakt om de kite iets te kunnen depoweren.
Ondertussen voeren 300 meter van de golf drie walvissen een spectaculaire show op. De vinnen klappen op het water en de staarten zwaaien door de lucht. Het mooiste is als een van deze gigantische dieren volledig uit het water komt zetten en met een grote klap weer in het water komt. Micka probeert iets dichter bij de beesten te komen met zijn kite, maar door de lichte wind vindt hij het toch snel iets te tricky worden. Terug naar het werk, terug naar de reefbreak.
Dit is een artikel uit Access #2, 2013. Voor het hele magazine, klik hier.
