Het Ertsgebergte – Reisverhaal
Een mooier kleurenpalet ga je in de natuur niet vinden. Het gras is nog heldergroen, de naaldbomen steken er met hun eeuwige smaragdgroene toppen ver bovenuit. Maar het zijn de loofbomen die het plaatje compleet maken. Ze kleuren van goudgeel tot dieprood en geven het al prachtige landschap een extra dimensie. We nemen je een dag mee naar de herfst in het Ertsgebergte.
Dit middelgebergte op de grens tussen Duitsland en Tsjechië dankt zijn naam aan de zilveren tinertsen die er sinds de vijftiende eeuw gedolven werden, en sinds 2019 staat het gebied op de Unesco-werelderfgoedlijst. Erts wordt er al geruime tijd niet meer gewonnen, maar de overblijfselen van dit tijdperk zijn nog duidelijk zichtbaar in de omgeving. Zo ook in Schlema, het kleine plaatsje vanuit waar wij het Ertsgebergte gaan verkennen. Straatnamen zoals de Kohlwegen de Silberbackstrasse vormen een kleine herinnering aan de rijke industriële geschiedenis van deze omgeving.
Sober
Het is de belangrijkste vraag bij het ontdekken van een nieuw gebied: welke fiets gaat er mee? Met de racefiets kan je meer van het gebergtedoorkruisen, maar op de gravelbike ga je meer van de gebaande paden af. Een snelle blik op Komoot zegt genoeg: de regio ligt ogenschijnlijk vol met prachtige onverharde wegen, die via de nieuwe Trail View-functie van Komoot verrassend goed zichtbaar zijn. Na een autoritje van een uur of zes bereiken we Hotel am Kurhaus, een mooi fietshotel aan de rand van het Ertsgebergte, vanuit waar je de omgeving goed kan ontdekken. En de omgeving is mooi, hoewel het hier nog steeds duidelijk zichtbaar is dat je in voormalig Oost-Duitsland bent. Het oogt hier allemaal net wat meer sober, al heeft de natuur daar geen boodschap aan. De herfst dient zich in al haar pracht aan: de bomen verkleuren in mooie gele en rode tinten, terwijl er ook nog eens een heerlijk zonnetje schijnt in het Ertsgebergte.
Fichtelberg
Het herfstzonnetje warmt de koude ochtend wat op. Het is stiekem kouder dan verwacht als we op de fiets stappen, al is dat in oktober eigenlijk niet gek. De route gaat vrijwel meteen in zuidoostelijke richting het Ertsgebergte in, richting de hoogste in Duitsland gelegen top van het gebied: de Fichtelberg. Een mooi punt om heen te fietsen, vooral omdat de daadwerkelijke bergtop per fiets is te bereiken.
Een van de eerste echte obstakels van de dag is de Emmlerweg. Een prachtige boeren-doubletrack die vrijwel rechtdoor een steile heuvel op loopt, wat betekent dat er meteen aan twintig procent geklommen moet worden. Een goede opwarmer, al kijkt boven een groepje koeien ons ietwat geïrriteerd aan. Vanaf hier wordt het landschap duidelijk steeds heuvelachtiger, hoewel echte bergtoppen ontbreken. Het karakter van het Ertsgebergte is anders dan bijvoorbeeld die van de Alpen: de toppen zijn hier niet spits en scherp, maar afgevlakt en minder steil. Dat betekent niet dat je niet de hoogte in gaat. De Fichtelberg is met 1215 meter een serieuze berg, helemaal gezien we aan het begin van de route op nog geenvierhonderd meter zitten in het Ertsgebergte.
Hoe dieper de knisperende gravelpaden doordringen in het gebergte, hoe meer bebost het wordt. Het heuvelachtige coulisselandschap maakt plaats voordonkere naaldbomen, terwijl de percentages om-hoogschieten. Het gravel is hier van het beste soort: er ligt een uitgebreid netwerk van brede gravelpaden die ook gebruikt worden voor de bomenkap in dit gebied. Het betekent tegelijkertijd dat de percentages nergens in de dubbele cijfers lopen, perfect om relatief op je gemak omhoog te fietsen. Het wordt hier, in het Ertsgebergte ook steeds donkerder. Het zijn niet alleen de hoge bomen die het licht tegenhouden, de toppen liggen nu letterlijk in de wolken. Dit zorgt voor een dikke mist, waardoor de omgeving er nog verstilder en serener bij ligt dan al het geval was.
Bijzonder foutje
Vlak onder de top doen we een bijzondere ontdekking. Opzoek naar het juiste pad om richting de top te fietsen duikt er plots een verlaten bobsleebaan op, en na wat onderzoek op Komoot lijkt deze nog richting de top te gaan ook. Je begrijpt het al: die moet omhoog worden gefietst. De slingerende bobsleebaan blijkt een perfecte klim naar de top; het wordt nergens echt steil, en de dichte mist geeft alles een soort duistere filmische sfeer. Eenmaal boven staat er helaas wel een bordje dat aangeeft dat het verboden is om op de baan te fietsen, al zal dat vooral voor het omlaag fietsen zijn. Zo’n bijzonder ‘foutje’ maak je niet snel.
Na de top volgt een korte passage door Tsjechië, waar het kleine wintersportdorpje Boží Dar een prima plek blijkt om de reserves aan te vullen. Koffie en pannenkoeken vormen de perfecte lunch na een lange klim, en voldaan springen we weer op onze fietsen om verder af te dalen. We komen hier ook terecht op stukken van de bekende Stoneman Miriquidi-mountainbikeroute: een uitdagende tocht van 160 kilometer rondom het gebied. Gelukkig bestaan de stukken waar wij overheen gaan wederom uit prachtige gravelstroken, technisch gravelen is in het Ertsgebergte totaal niet nodig.
Een lange en snelle afdaling over een brede gravelweg volgt. Beneden duiken we plots uit het dichte naaldbomenbos een open heuvellandschap in, waar een waterig zonnetje ons verwelkomt in een prachtig palet aan herfstkleuren. Het glooiende karakter van de wegen vergt nog een aantal flinke inspanningen, waarvan een kasseiklimmetje langs pastelgekleurde huizen door het pittoreske Schwarzenberg misschien wel de mooiste is. Zelfs vlak voor het eind ontdekken we nog fraaie plekken. Rondom de Gleesberg, een heuvel die nog geen kilometer ten zuiden van het hotel ligt, lopen er schitterende glooiende paden dwars over de heuvel, wat meteen prachtige uitzichten oplevert.
Verrassing
Bij terugkomst in het hotel wacht ons nog een verrassing: we zijn uitgenodigd in de naastgelegen sauna, het Gesundheitsbad Actinon. Een uitgebreide sauna met zwembadwaar je heerlijk kan ontspannen, maar ook een locatie die bekendstaat om zijn radontherapie: baden in geneeskrachtig water dat radon bevat, wat het zelfhelende vermogen van het lichaam zou bevorderen. Na een smakelijk diner bij het hotel duiken we natuurlijk de sauna even in, om zo de spieren te laten herstellen voor nog een prachtige dag fietsen in dit herfstparadijs.
Materiaal
Het Ertsgebergte heeft een enorm fijnmazig gravelnetwerk, vooral in de bossen. Veel van deze wegen zijn de zogeheten forststrasse, die veelal worden gebruikt voor houtkap. Doordat er veel zwaar materieel overheen rijdt zijn deze wegen in goede conditie en kan je hier heerlijk op doorrijden. Ook buiten het bos liggen er genoeg onverharde paden, waarvan de begaanbaarheid vrijwel altijd dik in orde is. Veertig millimeter brede banden zijn hier perfect, een grof profiel is niet nodig. Een licht verzetje is aan te raden: wij kwamen een aantal stukken van tegen de twintig procent tegen.
Ook is het goed om genoeg eten en drinken mee te nemen. Het gebied is behoorlijk uitgestrekt en dunbevolkt, wat betekent dat je lang niet overal wat kan eten of je bidons kan bijvullen, hou hier rekening mee.
Wil je deze route rijden? Klik dan hier voor meer informatie!
Voor meer wielernieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van SOUL en volg ons op Facebook en Instagram!
