Holland vs. De wereld

Al meer dan zeven jaar, vormen Mar tine Geijsels en Tommie Dijkhuizen een hecht team, op alle fronten. Ze delen de liefde voor elkaar, de zee, hun passie voor het sur fen en hun idee over een vrij leven waarin reizen naar zonnige oorden het uitgangspunt vormt . Inmiddels zijn ze verwoed overwinteraars geworden, ieder jaar knijpen ze er een paar maanden tussenuit .

Tekst: Martine Geijsels
Beeld: Tommie Dijkhuizen, Martine Geijsels & Denni van Huis

Tommie en ik zijn twee totaal verschillende surfers. Dat begint al bij het moment van wakker worden. Vaak bivakkeren we op de spot zelf, dus een eerste surfcheck is zo gedaan. Als ik zie dat er goede golven zijn dan ga ik, na het nodige aantal bakkies koffie, het liefst zo snel mogelijk het water in. Hoewel we allebei last van crowd-vrees hebben, heb ik dan echt geen geduld om even te wachten. Als het druk is, gaat Tommie bijna nooit mee. Dan wacht hij tot iedereen eruit begint te druppelen. Hij verkiest onshore condities met weinig mensen in de middag, boven offshore in de ochtend tijdens de piekuren. Hij pakt liever zijn hengel om voor een verse lunch of het avondeten te zorgen, of gaat een stuk zwemmen of bodysurfen terwijl ik uitpeddel tussen de drukte. Het zijn voor mij pure geluksmomentjes wanneer ik in het water lig en een paar honderd meter verderop een o zo bekend silhouet zie, die heerlijk alleen aan het hengelen is. We zijn allebei aan het genieten, maar ieder op zichzelf. Of als hij onverwacht ineens naast me opduikt na een zwemsessie en me keer op keer met een lachend gezicht laat schrikken. Als hij dan later op de dag te water gaat, steelt hij de show. ‘De Stille Held’ wordt hij door zijn surfbuddies ook wel genoemd. Hij surft zeer technisch en heeft een uitgebreide trukendoos, maar om speciale aandacht of support geeft hij niet zoveel.

Natuurlijk surfen we ook wel eens samen. Ik weet, uit mijn jarenlange ervaring met surfles geven en van wat ik om mij heen zie als ik op reis ben, dat samen surfen het ene stelletje iets gemakkelijker afgaat dan het andere. Wij moesten hier ook onze eigen draai in vinden. Tommie probeerde me in het begin van onze relatie vooral te imponeren en liet weinig golven voor mij over, iets waar ik me nog wel eens aan irriteerde. Maar hier sprak de natuur! En om eerlijk toe te geven, ik vond het natuurlijk ook wel sexy dat mijn wederhelft goed kon surfen. Ik was nog maar net begonnen en was vooral over-gefocust in het water, een beetje te serieus. Tegenwoordig is het fungehalte bij ons beide echter hoog en maken we vooral veel lol. Als we soms toch samen in een drukke line-up liggen, worden we zelfs in het water een team. Dan gaan we een beetje blocken en samenwerken, waardoor we allebei aan onze trekken komen.

We leiden een super leventje met jaarlijks een lange wintertrip, maar het is lang niet altijd even makkelijk als het lijkt. Het woord regelmaat kennen we niet echt. En er is onrust. Ik moet altijd weer wennen als ik in Nederland terugkom. Het leven van mijn vrienden gaat ook gewoon door en ineens stap ik daar weer in. Ook de hectiek van alledag, het meer binnen zijn dan buiten spelen en het agenda’s trekken om mensen te zien, zijn dingen waar ik weer in moet omschakelen. We balanceren een beetje tussen twee wereldjes. De eerste paar jaar reisden we de hele wereld over. Hierdoor wist je op een gegeven moment welke landen je voorkeur genieten en waar je het het meeste naar je zin hebt. De laatste paar jaar zijn we dan ook vaak teruggekeerd naar dezelfde surfoorden waardoor we verbonden raken met de lokale gemeenschap. Via Instagram en Facebook houden we contact met mensen die ons dierbaar zijn geworden. Als ik in Nederland ben en het koud is of lang fl at, heb ik altijd de neiging even te gaan snu elen hoe het er op mijn favoriete plekken aan toe gaat. Pure zel welling natuurlijk, want daar schijnt vaak de zon en is er vrijwel altijd wat te surfen. Hoewel Tommie hier minder last van heeft, staan we toch allebei met een been in Nederland en met de andere ergens in de tropen.

Na een lange trip terug in Nederland, beginnen we na een paar weken alweer te fantaseren over een volgende wintertrip. Ervaringen worden gewisseld met maatjes die ook weer nieuwe belevenissen op hebben gedaan ergens in de wereld. Veel mensen om ons heen vragen zich af of het niet beter voor ons zou zijn om lekker te emigreren en altijd het leventje te leiden waar we na een tijdje in Nederland weer zo naar verlangen. Uiteraard is dat een onderwerp dat ons al jaren bezighoudt. Voor ons zitten aan emigreren echter meer na- dan voordelen. Allereerst is er geen land dat er duidelijk uitspringt om samen een leven op te bouwen. Er zijn zoveel mooie en leuke plekken in de wereld, maar er zijn altijd wel een paar elementen in een land die ons tegenhouden. er echt te gaan wonen. Als we zouden emigreren, surfen we natuurlijk veel vaker en ook nog eens in zonnige taferelen, iets waar we heel vrolijk en blij van zouden worden. Maar daar staat tegenover dat er ook in die paradijselijke omstandigheden gewerkt moet worden om rond te komen. We reizen vaak naar derdewereld landen, waar de bevolking zelf nauwelijks kan rondkomen. Van culturele verschillen heb je niet al te veel last als je een tijdje op dezelfde plek verblijft en meestal hebben we het heel goed met de lokale bevolking. Maar als je ergens gaat wonen en werken, word je echt deel van een community en is het ineens hele andere koek. Als je de lokalen dan niet inzet bij wat je doet, kan er rivaliteit ontstaan en is het magische er snel vanaf. Bovendien kan ik soms in Nederland al een beetje onrustig worden als er goede golven zijn terwijl ik aan de waterlinie les sta te geven, laat staan als ik ergens aan een epische pointbreak woon die helemaal afgaat en ik er niet in kan omdat ik aan het werk ben. We hebben dan ook besloten reizen en werken lekker los van elkaar te houden.

Door de jaren heen is ook het besef gegroeid dat we het heel goed hebben als Nederlandse surfer! Nederland is ons thuis: familie, vrienden, culturele gewoontes, het bekende riedeltje. Zo richting het einde van een trip verlangen we allebei weer naar de Hollandse gezelligheid. Naar huis gaan is nooit een straf. We wonen in een rijk land waar je, als je niet teveel eisen stelt aan het werk dat je doet, snel een volgend tripje bij elkaar kunt verdienen. Hoewel we allebei een goede opleiding hebben gedaan, zijn we geen carrière tijgers. Maar we hebben wel baantjes die we leuk vinden. Om zoveel op reis te kunnen, kunnen we ook niet roekeloos geld over de balk smijten. Ik heb het geluk dat ik support heb van surfmerken die mij steunen mijn grootste passie zoveel mogelijk te kunnen uitoefenen en daar ben ik ze heel dankbaar voor. Daarnaast is het een kwestie van keuzes maken. Het is niet zo dat we elk dubbeltje omdraaien. We doen genoeg leuke dingen. Maar we gaan bijvoorbeeld niet te vaak uit eten, je zult ons eerder op het strand zien picknicken. Gelukkig zijn we allebei niet gevoelig voor de nieuwste gadgets en richten we ons huisje in met aanwinsten van de kringloopwinkel en meegenomen souvenirs van onze reizen. We maken het in Nederland zo veel mogelijk naar ons zin en doen onszelf en anderen niets te kort.

Noem ons levensgenieters, outcast, fl ierefl uiters, of juist inspirerend. Vanaf onze eerste reizen samen deelden wij eenzelfde levensvisie: de winters weg en tripjes tussendoor zijn ons heilig. Iedereen deelt zijn leven op zijn of haar eigen manier in. Niets is goed of fout, als je maar tevreden bent in wat je doet. Zolang onze familie gezond is en er geen andere dingen aan de hand zijn waardoor we thuis moeten blijven, willen we zo lang mogelijk blijven reizen. Nederland is onze uitvalsbasis van waaruit we de hele wereld over navigeren. Roept ons surfstemmetje dat we naar Indonesië willen, dan vliegen we naar het oosten, verlangen we naar latinosferen, dan vliegen we naar het westen. Hebben we zin om in de buurt te blijven, dan duiken we Europa in. Vanuit ons centraal gelegen landje kunnen we alle kanten op, om na een tijdje weer terug te keren naar waar we vandaan komen. Holland vs. De Wereld, voor ons de ideale match.