10-08-2020 - Wielrenblad, Leesvoer

Interview met Sanne Hitipeuw

Sanne Hitipeuw behoort tot een nieuwe generatie fietsers: wars van traditie en altijd op zoek naar nieuwe wegen. Joost-Jan Kool niet, hij rijdt graag zijn vertrouwde rondjes op glad asfalt en kijkt met verwondering naar Sanne’s prachtige fotoverslagen op Instagram. Benieuwd of de kloof tussen hun beider werelden is te overbruggen, vroeg hij Sanne naar haar fietsbeleving. 

Het liefst rijd ik over de gebaande paden in de omgeving van mijn woonplaats. Een aantal keurig geasfalteerde rondjes waarop ik zonder erbij na te denken de weg kan vinden. Een totaal andere fietsbeleving dan die van Sanne Hitipeuw, iemand die juist op zoek is naar avontuur en wel graag de gebaande paden verlaat. Ik sprak haar over haar ambassadeurschap van routeplanner Komoot. Tenminste, dat was de insteek van het gesprek. Maar al snel waaierde het gesprek uit. Soms zo ver dat het misschien wel over het leven ging. Het resultaat was een mooi gesprek waarin de fiets als kapstok fungeerde en de routeplanner geldt als metafoor voor de keuzes die zij maakt in haar bestaan.  
Het antwoord op de vraag wat Sanne drijft was even simpel als mooi: Sanne houdt gewoon heel veel van fietsen. Vrijwel alle keuzes die Sanne in haar leven maakt, zijn gerelateerd aan haar liefde voor de fiets. Nog niet zolang geleden werkte ze als advocaat op een groot internationaal Zuidas-kantoor in Amsterdam. Dat betekende hard werken, met werkweken van rond de tachtig uur als norm. Tot op zekere hoogte was dat harde werken een vlucht. Nadat haar vader overleed, had ze zich vol overgave op haar werk gestort. Maar omdat ze merkte dat dit haar niet hielp en ze eigenlijk steeds ongelukkiger werd, koos ze ervoor om als zelfstandig jurist aan de slag te gaan en meer tijd op de fiets door te brengen. Hoewel ze als zelfstandig jurist ook hard werkt, ziet ze wielrennen zeker niet als iets wat ze erbij doet. Voor Sanne is wielrennen geen hobby. Het is veel meer dan dat. 

‘Hoelang fiets je al?’ 

 Sanne: ‘Eigenlijk niet zo lang. Nadat ik werd uitgedaagd om de Mont Ventoux te beklimmen, kocht ik mijn eerste fiets. Dat was op de dag voordat we vertrokken naar Frankrijk. Ik was een echte beginneling met gympies en had nog nooit op een fiets gezeten. Eigenlijk wist ik alleen maar dat ik die berg op wilde rijden. Na twee dagen ‘training’ reed ik omhoog. Daarna, ongeveer vier jaar geleden, sloot ik me aan bij Rapha in Amsterdam. Ik had geen enkel benul hoe het is om in een groep te rijden en was onbekend met de geschreven en ongeschreven regels van de sport. Je zou dus kunnen zeggen dat ik als wielrenner ben opgevoed door de Rapha-community. Later fietste ik mijn eerste gravelrit in Zwitserland. Een bergpas op onze route was onbegaanbaar geraakt door hevige sneeuwval. Op dat moment stonden we voor de keuze: omdraaien of verder proberen te fietsen, over alternatieve wegen. Ik ben iemand die dan het liefst voor die tweede optie gaat; ik vind het leuk om het avontuur tegemoet te fietsen zonder te weten waartoe dat leidt. Mezelf uit te dagen en mijn eigen grenzen op te zoeken. Ook wanneer dat betekent dat je door de sneeuw moet ploeteren, zoals dat in Zwitserland het geval was.’ 

‘Hoe is de samenwerking met Komoot en andere merken dan tot stand gekomen?’ 

‘Op Instagram begon ik met het delen van wat foto’s van mijn trips; het begon met de foto’s van de graveltocht in Zwitserland. Dat deed ik vooral als dagboek voor mijzelf, maar ook omdat ik het leuk vond om mijn ervaringen met anderen te delen. Ik denk dat dat avontuurlijke terug te zien is in mijn foto’s, gaandeweg kreeg ik steeds meer leuke reacties op mijn berichten. Die positieve feedback stimuleerde mij om meer aandacht te besteden aan datgene waar ik zelf zo enthousiast van word: het fietsen. Blijkbaar viel dat op bij een aantal fabrikanten van spullen die ik veel gebruik. We raakten met elkaar in gesprek en daaruit ontstonden eigenlijk heel organisch een aantal samenwerkingen, waaronder mijn ambassadeurschap van Komoot.  

Ambassadeur is trouwens een groot woord. Ik ben gewoon heel erg enthousiast over deze routeplanner omdat ik precies kan zien over welke ondergrond mijn routes zullen gaan. Het helpt me om mijn sport zo prettig mogelijk uit te oefenen en biedt me mogelijkheden om nieuwe plekken te ontdekken. Voor mij is het belangrijk samen te werken met merken die mij inspireren, innovatief zijn en die laten zien dat ze de sport willen ontwikkelen en toegankelijker willen maken en en daarbij niet bang zijn om van de gebaande paden af te wijken. Eigenlijk alles wat ik ook doe om mijn fietsbeleving leuker te maken. Komoot, maar ook Specialized en Rapha ondersteunen mij daarin. Mijn beleving komt overeen met die van deze merken en de mensen erachter. Maar het draait om het fietsen. Dat laatste is het allerbelangrijkste. Daarnaast besef ik me, zeker gezien de recente ontwikkelingen in Amerika, maar ook omdat ik zelf half Moluks en half Nederlands ben, dat invloedrijke merken een grote rol kunnen spelen in het stimuleren van diversiteit en het aanpakken van ongelijkheid. Daarin zijn nog veel stappen te maken. 

‘Wat spreekt jou dan zo aan in het fietsen?’ 

‘Op de fiets kan ik helemaal mezelf zijn. Wanneer ik fiets valt een grote last van mij af en ervaar ik rust in mijn hoofd, als een soort meditatie. Ik ben erg perfectionistisch en leg mijzelf heel veel druk op. Op de fiets doe ik dat ook. Ik heb echter geleerd om op de fiets anders met die druk om te gaan. Daarnaast kent mijn familie een lange historie van depressies en dat is iets waar ik ook gevoelig voor ben. Eigenlijk besef ik me nu pas dat het fietsen me daarbij helpt en ook om het verlies van mijn vader te verwerken. Daarom vind ik het fijn om doelen te stellen, om grenzen te verleggen, maar wanneer dat door bepaalde omstandigheden niet mogelijk is, kan ik dat inmiddels goed accepteren en de dingen nemen zoals ze zijn. Zo ben ik toch in staat om trots op mijzelf te zijn en op een andere manier te genieten van wat ik doe. In 2019 reed ik samen met een goede vriend de Styrkeprøven. Dat is een 540 kilometer lange race in Noorwegen, van Trondheim (noord) naar Oslo (zuid). Eigenlijk was dat een soort kantelpunt in mijn fietsbeleving. Vooraf hadden we een tactiek uitgestippeld waarmee we binnen 24 uur zouden finishen, een voorwaarde van deze race. Maar doordat het qua weersomstandigheden een van de slechtste edities sinds jaren was, viel dat hele plan in duigen. Uiteindelijk deden we maar liefst 29 uur over de tocht. Ondanks het feit dat we een prachtige prestatie hadden geleverd, overheerste bij mij de teleurstelling en was ik vooral boos op mezelf. Pas later besefte ik dat die teleurstelling helemaal niet nodig was.  
Dat inzicht hielp mij om mijn andere fietstochten anders te beleven, maar ook om anders terug te kijken naar tochten uit het verleden, zoals mijn fietstrip naar Berlijn, mijn allereerste lange solorit ooit. Ook voor die rit had ik een heel strakke planning gemaakt. Per dag zat ik meer dan 220 kilometer op de fiets. Daardoor was er geen ruimte meer om te genieten. Ik leg de lat voor mijzelf vaak heel hoog, misschien wel té. Pas later besefte ik hoe zonde het eigenlijk was om mij zo te focussen op snelheid en het maken van zoveel mogelijk kilometers per dag. Tegenwoordig probeer ik de indeling van mijn ritten aan te passen, waardoor er veel meer tijd overblijft om echt te genieten van mijn tochten. Dat wil overigens niet zeggen dat ik mijzelf helemaal geen druk meer opleg op de fiets, of het mezelf makkelijk maak. Maar het fietsen heeft mij wel geleerd anders met die druk om te gaan. Wanneer het door omstandigheden anders verloopt dan gepland, ben ik in staat dat te accepteren. Ik blijf strijdbaar, maar accepteer dat je op sommige dingen geen invloed hebt.’ 

‘Je begon met fietsen bij Rapha, daarmee fiets je nog steeds, maar je fietst ook vaak alleen. Is fietsen voor jou een individuele of een teamsport?’ 

‘Voor mij is het dat allebei. Ik geniet enorm van de ritten met Rapha en van de mensen die ik via Rapha of op andere manieren heb ontmoet. Het is heerlijk om met anderen een zelfde passie te delen. Maar ik vind het ook heel fijn om er alleen op uit te trekken. Sterker nog, dat heb ik nodig. Door de coronacrisis heb ik een aantal mooie fietsprojecten af moeten zeggen, zowel solo als in groepsverband. Zo zou ik bijvoorbeeld met Far Ride Magazine een tocht door Schotland fietsen. De eerste weken van de crisis fietste ik vooral binnen, op mijn indoortrainer in Zwift. Niet omdat ik heel bang was om besmet te raken, maar omdat ik het verschrikkelijk zou vinden wanneer ik door een val onnodig een ziekenhuisbed zou bezetten. In deze tijd was het minste wat ik kon doen solidair zijn met de mensen die zo hard hun best doen om deze crisis te beteugelen. Inmiddels voel ik me er wel weer comfortabel bij om buiten op de fiets te stappen en trek ik er weer regelmatig op uit. Zo heb ik afgelopen zaterdag ‘Dirty Kanzelled’ gereden, als alternatief voor Dirty Kanza (gravelrace in Kansas, US). Hiervoor had ik met Komoot een vrijwel volledig onverharde route van 320 kilometer uitgestippeld, van Amsterdam naar de Veluwe en terug. Om 6 uur moesten we starten en we mochten maximaal twee stops maken. Dat werden er overigens wel meer dan twee moet ik eerlijk bekennen.’ 

‘Zitten daar ook onverharde wegen tussen waarover je eigenlijk niet mag fietsen?’ 

‘Soms wel, maar Komoot geeft aan dat je mogelijk over wegen fietst waar je niet mag komen. Of je er dan wel of niet overheen rijdt, is dan een persoonlijke keuze. Wanneer ik voor dat soort keuzes sta, stel ik mijzelf de vraag welke uitwerking mijn gedrag heeft op mijn omgeving. Dit komt absoluut voort uit mijn werk als advocaat, maar ook omdat ik me met een aantal merken heb verbonden, waardoor ik tot op zekere hoogte vind dat ik het goede voorbeeld moet geven. Daarvan ben ik mij op dat soort momenten bewust.’ 

Ons gesprek was bijna voorbij. Sanne vertelde dat ze nog niet wist hoe de komende periode er voor haar uit zou gaan zien. Door de coronacrisis was het lastig geworden om te reizen. Maar, zo benadrukte ze, Nederland is een prachtig land om te fietsen. Zeker wanneer je de alternatieve wegen kent.  
Toen ik later die dag zelf op de fiets zat voor een solorondje dat ik blind kon fietsen, dacht ik nog eens terug aan haar woorden. Hoewel onze fietsbelevingen van elkaar verschillen, bestaat er vooral een grote overeenkomst: we houden allebei erg veel van fietsen. Het maakt niet uit over wat voor wegen je fietst, het gaat om het gevoel van vrijheid, de bijna meditatieve mentale rust die fietsen zo geweldig maakt.  
Maar er was nog iets dat mij bezighield. Terwijl ik het mij zo bekende asfalt vertrouwd onder mijn wielen door zag schieten, vroeg ik mij af hoe het zou zijn om mijn gebaande paden eens te verlaten. Sanne had mij nieuwsgierig gemaakt. 

Tekst: Joost-Jan Kool 
Foto’s: Vincent Engel 

Komoot

Download een gratis kaartenbundel naar keuze op komoot.nl/g
Meld je nu aan voor een Komoot account en gebruik de vouchercode: WIELRENBLAD2020
Alleen geldig voor nieuwe gebruikers


Voor meer wielren nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Wielrenblad en volg ons op Facebook en Instagram!

 van