Interview: Steef van der Meer

Zoals alles in het leven kennen ook snowboardcarrières hun ups en downs. Slecht weer, blessures, sponsors die beloftes niet nakomen, maar ook andere tegenslagen behoren allemaal tot de harde realiteit van het gesponsorde snowboarderbestaan. Toen de foto’s dit jaar op de redactie binnenstroomden, waren het de foto’s van Steef van der Meer die continu onze aandacht trokken. De man had qua beeld een productief seizoen achter de rug en stond met de meest moeilijke urban tricks op de gevoelige plaat. Voor ons kwam dit een beetje uit het niets, maar voor de mensen die Steef beter kennen was het helemaal geen verrassing. Steef snowboardt al bijna tien jaar en al die tijd behoorde hij tot een select groepje van de beste rijders van Nederland. Om de één of andere reden zijn de kunsten die Steef over de jaren heen vertoonde weinig vast-gelegd en dat is natuurlijk zonde. Wij van Taste hadden het gevoel dat we nog wat aandacht aan deze man verschuldigd waren. Lees dit verhaal over splinters in de billen, over après-skiën en over de meest vrolijke Hagenees die het snowboarden rijk is.

Tekst: Michiel Rotgans
Foto’s: Michiel Rotgans en Lenn Verjans

Grommet Steef
Soms vragen mensen zich af wat er zo leuk is aan snowboarden in een indoorhal. De vaak korte vlakke pistes gaan gepaard met muffe binnenlucht. Steef ruilde op elfjarige leeftijd zijn aanvoerdersband bij voetbalclub Sparta in om meer te kunnen snowboarden in de indoorbaan. “Mijn moeder ging in die tijd achter de balie werken bij de Uithof in Den Haag en kon goed-kope seizoenspassen regelen voor mij en mijn zus. Elke dag was ik aan het snowboarden. Ik kapte met voetbal zodat ik nog meer kon gaan.” ‘s Ochtends nam Steef zijn plank al mee naar school zodat hij meteen door kon naar de baan en geen moment vrije tijd versplide. Op een dag ging de telefoon in huize Van der Meer. De schooldirecteur belde dat Steef voor de zoveelste keer lag te slapen tijdens de les. De leraren vonden het onverantwoordelijk dat Steef elke avond tot elf uur aan het snowboarden was…

Hij maakte al snel deel uit van het lokale Uithof-team, maar om verder te komen ging hij naar SnowWorld. “Daar lag het niveau in die tijd gewoon hoger. Het was best een productief clubje met jochies als David van Gessel, Richard de Ruiter en Pim Stigter. Vandaag de dag rijden deze mannen nog allemaal rond met net zoveel plezier als in die tijd.” Steef verdeelde zijn aandacht fifty-fifty als het aankwam op rails en kickers. “Ik vond alles leuk en wilde simpelweg alles rijden.” Al snel stond zijn eerste sponsor voor de deur. Vlak nadat Martine Veldhoen hem had gescout op de indoorbaan reed hij voor Burton.

Auw
Rookies denken vaak dat ze onverwoestbaar zijn. Ze staan na elke harde val weer meteen op en gaan verder. Vaak beseffen ze pas na een ernstige ongeluk dat ze ook kapot kunnen. Voor Steef gebeurde dit op het eind van een snowboardcamp in Les Menuires toen hij veertien was. De avond voor de ochtend van vertrek naar huis ging de kleine man een houten railtje rijden. Naast de trapleuning stonden een paar platen hout rechtop en bij een van zijn pogingen gleed hij van de rail af en kwam komisch genoeg met zijn bil op één van de platen. Hij lag op de grond met een scheur in zijn broek. Uit een gat in zijn been vloeide bloed en hij werd met een ambulance naar de dienstdoende nooddokter vervoerd. De arts daar moest de splinters eruit halen, maar al snel werd duidelijk dat hij geopereerd diende te worden in het ziekenhuis. Dit was alleen mogelijk met een handtekening van zijn ouders dus pa en ma Van der Meer werden in Nederland uit hun bed gebeld met het verzoek om een handtekening door te faxen.

“Op het moment dat ik onder narcose ging stond één van mijn maten die er de hele avond bij was aan mijn bed. Toen ik wakker werd na de acht uur durende operatie was mijn moeder er met een briefje van mijn vriend. De bus was met alle vakantiegangers langs het ziekenhuis gereden om hem op te pikken en mijn moeder was met het eerste vliegtuig langsgekomen. Op het briefje wenste hij me sterkte en hij baalde ervan dat hij moest gaan. De artsen hadden een drain in mijn bil gezet en het gat nog eens dichtgemaakt met twintig nietjes”, aldus Steef.

Urban
Toen Steef klaar was met de middelbare school wilde hij niets liever dan fulltime snowboarden in het buitenland. Gek genoeg kwam er op dat moment in zijn carrière minder geluid uit de hoek van Burton. Forum en Special Blend – die toen nog bij importeur Solid ’93 zaten – boden Steef een plekje aan in het team. Al snel werden deze merken overgenomen door Burton, maar mede door de goede connecties met de mensen achter Solid ’93 besloot hij voor hun andere merken te gaan rijden, namelijk Volcom en Santa Cruz (tot de dag van vandaag representeert hij deze merken nog steeds). Zestien jaar van leeftijd en uitgerust met nieuwe gear vertrok hij met Gerben Verweij (17), Joey van Essen (18) en Daan Rigter (21) een maand naar de Amerikaanse staat Utah om daar een camper te huren en rails te rijden. “Die trip was echt een eye-opener voor me. In een korte tijd reden we veel streetrails en ik merkte dat ik dat te gek vond. Een railtje in het park geeft voldoening maar wanneer je dezelfde trick op de straat landt geeft dat nog tien keer meer voldoening.” Dit is de periode dat Steef zich is gaan richten op de urban tak van het boarden en het iets rustiger aan is gaan doen qua springen. Op de vraag wat voor obstakels hij het liefste rijdt antwoordt hij: “Ik ben niet zozeer gefocust op één ding, ik wil alles rijden, van rails, wallrides en drops tot aan kleine creatieve dingen. Ik vind het heerlijk om dingen te gebruiken waarvoor ze niet bedoeld zijn. Trapleuningen zijn niet gemaakt om er overheen te glijden en lantaarnpalen zijn bedoeld om de straat te verlichten en niet om te tappen met je board. Elk jaar denk je weer dat het einde van alle mogelijkhe-den in zicht is. Maar er zijn altijd wel een paar gekken die weer wat nieuws bedenken. Voor buitenstaanders bestaat urban vaak uit één ding, maar er is zoveel meer op straat dan alleen maar rails.”

Verleiding
En daarna ging het fout. Nou ja, fout… Steef ging zijn zus opzoeken in het Oostenrijkse après-skiparadijs Mayrhofen. “Mayrhofen werkt verslavend, zeker als je jong bent. Elke dag snowboarden en wanneer je de piste afkomt begin je met feesten. Ik heb in twee jaar tijd daar twee relaties en twee winterseizoenen versleten. Ik heb wel veel progressie geboekt met snowboarden, omdat ik elke dag op mijn plank stond. Maar voor de lange termijn was het niet heel productief gezien mijn carrière. Iedereen houdt zich daar meer bezig met feesten, zuipen en plezier maken en niet echt met wedstrijden, filmen en foto’s maken.”

Back on track
En toen ging het uit met zijn Oostenrijkse prinses. Alle plannen die er lagen om weer naar Mayrhofen te gaan werden van tafel geveegd. Steef z’n homespot werd weer de indoorbaan van Den Haag en alle trips vonden plaats vanuit Nederland. Zo ging hij afgelopen winter naar verschillende locaties, waaronder Helsinki, Dachstein, Sölden en bestemmingen in Italië. Een trip naar Californië moest hij annuleren, wegens de kosten die hij moest betalen voor zijn verkeerd geparkeerde en weggesleepte auto. Maar afgelopen winter was het gelukkig ook productief om in Nederland te zijn, met alle sneeuw in eigen land kon je elke dag op straat spelen…

BAM
Volgend seizoen pakt Steef alles nog een stapje serieuzer aan. Ex-professional Jody Koenders is na vier jaar internationaal teammanager te zijn geweest bij Protest-boardwear een eigen managementbureau begonnen voor actionsporters, genaamd BAM-agency. Naast Dimi de Jong en Dolf van der Wal heeft Jody Steef gevraagd om bij het clubje atleten te komen dat hij vertegenwoordigt. In principe is Steef een vreemde eend in de bijt: de andere snowboarders maken deel uit van de Nederlandse selectie en zijn bezig met wereldbeker wedstrijden of hebben olympische aspiraties. Maar Jody gelooft heilig in Steef als urban-rijder en wil proberen met hem in huis branchevreemde sponsoren naar het snowboarden toe te trekken.

En behalve dit grote interview staat ook een volledig part in de ‘Nederbelgische’ productie van Private op hem te wachten. “Voorgaande jaren had ik alleen maar flitsparts, een aantal losse shots een beetje door de film heen gemonteerd. Dit jaar heb ik een eigen part waar ik zelf de muziek voor mocht kiezen. Ik ben er daadwerke-lijk trots op. Normaal is het drie keer scheepsrecht, bij mij is dat zeven of zo… Het is voornamelijk straatwerk, wederom geen kickers maar daar wil ik volgend jaar wel verandering in brengen. En eigenlijk zou ik ook wel vaker wat poeder willen rijden”, zegt Steef lachend. Vooralsnog staat Steef tachtig uur per week te werken in een strandtent om zo zijn winter te kunnen bekostigen. Als kok in een keuken heeft hij het zo druk dat hij niet eens tijd heeft om indoor te rijden, maar ‘t is het hem allemaal waard. “Zes maanden werken en dan zes maanden snowboarden, zo ziet mijn leven eruit.

”Steef van der Meer wordt gesponsord door: Volcom (kleding), Santa Cruz (snowboards), Circa (schoenen), Vestal (watches) en Sugarwool.