Jeeps, freestylers en poeder

De leden van het GNU en LIB tech benelux-team zijn niet alleen shredmasters op de features van onze indoorhallen, ze weten ook van aanpakken in de Oostenrijkse Alpen. gewapend met winch, generator en bouwlampen roadtrippen ze door drie verschillende gebieden op zoek naar straat rails, poeder kickers en heel veel verse sneeuw.

Tekst: Boas van Olden | Beeld: Jarno Schurgers

Normaal gesproken is je tas inpakken het lastigste van alle voorbereidingen voor een trip naar de sneeuw. Maar ga je met een team van rijders, een professionele fotograaf en filmer op pad, dan is die tas een van je minste zorgen. Anthony in ‘t Hout, Bart Falhaber, Dion Janse, Kezin Vuylsteke, Luc Büthker en Boas van Olden gingen onder het organiserend oog van Mike Trapp met fotograaf Jarno Schurgers en filmer Bart Martens op pad met twee Jeeps, tientallen skipassen en een hele berg snowboards. Teamrijder Boas van Olden doet verslag.

Raggin in Rinn

Onze eerste stop is het piepkleine dorpje Rinn, dat op ongeveer dertig minuten rijden van Innsbruck ligt. De weg naar boven leidt ons door traditionele Oostenrijkse dorpjes en een glooiend heuvelachtig landschap. Eenmaal boven worden we omringd door met sneeuw bedekte bomen en twintig centimeter verse poeder. Ondanks dat het kleine Kinderland Rinn slechts bestaat uit één lift en een piste van 500 meter, stond dit parkje hoog op onze bucketlist. Waarom? Rinns reputatie reikt helemaal tot het platte Nederland en dan hebben we het vooral over het chille funpark: het Sane Jib Park.

Het Sane Jib Park wist op sociale media onze aandacht te prikkelen en is een funpark dat wordt gebouwd en onderhouden door lokale snowboarders. Het park is opgezet om de lokale jeugd met elkaar in contact te brengen en ze elkaar te laten helpen met het ontwikkelen van hun freestyleskills. Dit is onder andere te merken aan de lage ticketprijzen, de verschillende obstakels voor elk niveau en de algehele relaxte sfeer die het park uitstraalt. Het park ligt bezaaid met scheefstaande rails, verroeste buizen, ongeprepareerde boxen en verdwaalde boomstronken. Maar voor creatieve rijders Anthony en Dion is dit net Disneyland. Geen obstakel is veilig voor die jongens en voordat we het weten staat het park nog schever dan toen we het aantroffen. De leuke sessie vordert en na genoeg sketchy bails, sicke rails en epic fails moeten we toch weer in onze Jeeps stappen, want Rinn is nog maar het begin. Gelukkig hebben we de blauwe plekken, brede glimlach en schorre stem als bewijs van ons bezoek.

Multisports in Montafon

Na drie uur rijden komen we aan bij onze tweede stop: het reusachtige wintersportwalhalla Silvretta Montafon. Dit gebied, ongeveer 150 kilometer ten westen van Innsbruck, heeft een breed scala aan pistes en biedt freeride- en freestyle-mogelijkheden. Montafon is uitgestrekt over meerdere bergen, waarvan de meeste met elkaar verbonden zijn. Je kunt het beschrijven als een lange dalweg met verschillende dorpjes waar aan beide kanten liften omhoog lopen. Wij slapen in het achterste dorpje, Partenen, waar al snel duidelijk wordt dat er meer dan genoeg sneeuw op de bergen ligt. We moeten voor ons huis zo’n twaalf kubieke meter sneeuw wegscheppen voordat we de Jeeps kunnen parkeren.

Davide and Conquer

Terwijl Anthony en Dion de dag erna meteen op zoek gaan naar straatspots, springen wij de gondel in om de berg te trotseren. Veel oriëntatie blijkt niet nodig: we hebben nog geen kilometer gesnowboard als we een ongerept veld met verse poeder tegenkomen. Kezin kan zijn enthousiasme niet onderdrukken en schreeuwt zo hard dat ze het bijna onderaan de berg kunnen horen terwijl hij al aan de hike richting de onaangetaste sneeuw begint. “Dit zou echt perfect zijn voor een kicker!” Als een groep nomaden ploegen we achter hem aan door de dikke laag poeder en we zien de perfecte glooiing om een schans op te bouwen.

Iedereen steekt de handjes uit de mouwen en de zware klus is snel geklaard. Kezin staat als eerste te springen om, tja, te springen! Uit Kezin zijn eerste testrun blijkt zijn ervaring met dit soort condities. Hij popt bij zijn eerste poging een enorme method waarna hij na een meter of twaalf clean landt in de zachte sneeuw. Helaas is de sneeuwlaag op de landing minder diep dan we van tevoren dachten en na vijf sprongen is de impact zo hard dat het bijna resulteert in kapotte knieën. Anthony en Dion hebben in de tussentijd een toplocatie gescout voor een mooie avondshoot.Na een liter koffie en een stapel broodjes te hebben geïnhaleerd zijn we klaar voor een avond shooting, booting & hooting.

It’s the sound of the police

Je kan je voorstellen dat een generator, een winch en een enthousiaste groep snowboarders zorgen voor het nodige lawaai. Wij zijn geen uitzondering en al snel krijgen we een bezoekje van mannen in het blauw. Mike seint net op tijd naar Anthony om zijn bivakmuts af te doen om een onmiddellijke arrestatie te voorkomen. Rustig en enigszins zenuwachtig leggen we aan de agent uit dat we foto’s en video’s aan het schieten zijn voor een snowboard-edit. We houden onze adem in terwijl we wachten op hun reactie. De agent kijkt wat glazig en bedenkelijk uit zijn ogen als hij de hoeveelheid camera-apparatuur om ons heen ziet staan. Tot onze verbazing verandert zijn enigszins norse uitdrukking in een lach. Hij (en zijn collega) vinden dit zo cool, dat ze nog een uur blijven hangen, kijken en ons soms zelfs aanmoedigen. De sessie gaat door tot een uurtje of twee ’s nachts. Bedankt meneer agent!

Montafonse Muur

Er zijn enorm veel mogelijkheden in het dal van Montafon om, met een beetje creativiteit, op straat te kunnen snowboarden. Een vier meter hoge muur vangt onze blik en doet onze jonge harten sneller kloppen. Helaas is er wel nog een enorme hoeveelheid aan shape-werk vereist en na een goede drie uur scheppen, kloppen niet alleen ons harten, maar ook onze vermoeide handen en voeten. De inrun, schans en landingen zijn gebouwd, maar wij zijn gebroken.

De volgende dag maken we overdag eerst dankbaar gebruik van onze skipassen en schrapen we de laklaag van het funpark af. Vitelli’s, sprays en switch-carves zijn aan de orde van de dag en geen enkele rail of box wordt over het hoofd gezien. Maar toch kijken we uit naar het steile pareltje dat we gisteren met bloed, zweet en scheppen hebben gebouwd: de wallride.

Zou hij er nog staan? Vol spanning rijden we terug naar de spot van gisteravond. Er is bij streetspots altijd een kans dat de inrun die je hebt gebouwd weer is afgebroken, hij staat immers op een openbare plek. Maar de snowboardgoden waken over ons en de inrun is perfect uitgehard. We zetten de winch en de generator weer aan het werk en het gebrom van het apparatuur wordt de soundtrack van de avond. We laten Dion als eerste de wallride beklimmen. Hij trapt de sessie af en plaatst zijn board perfect op de schuine wall en rijdt megaclean weg alsof zijn snowboard niet eens verticaal stond. Ook de 25-jarige Haagse Bart (Falhaber) laat zien dat zijn benen goed warm zijn na een dag in het park en hij smijt een backside-180-in-180-out en landt zo zacht als een kat op zijn pootjes.

Shredden in Serfaus

Na drie dagen Montafon gaan we op zoek naar een nabije, nieuwe bestemming. We zijn het erover eens dat we het funpark in Serfaus maar eens onveilig gaan maken. Serfaus ligt precies tussen Montafon en Innsbruck en vanuit beide gebieden is het iets langer dan vijf kwartier rijden.Serfaus is geen onbekend gebied bij Nederlanders en dit merken we wanneer we eenmaal op de berg zijn. Hordes families met kleine kids slingeren van links naar rechts over de brede pistes.

Bij het park worden we aangenaam verrast door de hoeveelheid features. Het park bevindt zich op een blauwe piste en geeft je als rijder de kans om maar liefst vijftien obstakels per run te hitten! Wij kunnen onze ogen niet geloven. Maar wat nóg ongeloofwaardiger is, is dat het park op een enkeling na, leeg is. Jackpot. Het door Q-Parks beheerde funpark begint met een jib-gedeelte dat is onderverdeeld in drie lijnen die verschillen in moeilijkheidsgraad. Door de ruime opzet en goed geshapete rails en boxen heeft het park een erg toegankelijk karakter. De lijnen bieden voor ieder wat wils en je kunt zelfs meerdere lijnen combineren in je afdaling. Na het jib-gedeelte rij je richting de kickers en gevorderde rails. Het drietal kickers varieert van ongeveer tien tot vijftien meter. De rails zijn groter, langer en hoger dan in het jib-park, waardoor de uitdaging toeneemt. We wisselen onze rollen als film-/foto crew en rijder af, zodat iedereen de hele dag in dit geweldige park kan boarden tot we erbij neervallen.

Voordat we er erg in hebben breekt de laatste dag van de trip aan en we overleggen hoe we onze laatste uurtjes het beste kunnen besteden. Dion, Kezin en Jarno besluiten om in Montafon te blijven en een roadgap over een van de Jeeps te springen. De rest propt zich in de tweede Jeep en legt nog een keer de weg naar Serfaus af om kickers te springen en te genieten van de obstakels, het mooie weer en goede sfeer.

Als we aan het einde van de dag elkaar weer ontmoeten kunnen Dion, Kezin en Jarno hun ‘stokedness’ niet verbergen als Jarno de foto’s laat zien. “Ze zijn gewoon over die auto gesprongen!”, schreeuwt Anthony met zijn Haagse accent richting Mike terwijl hij het bijna niet kan geloven. Dion verslikt zich van het lachen in zijn drinken door de verbazing op Anthony zijn gezicht. “Ja, dat is wel lachen, hè Ant?!” We proosten ons laatste drankje en maken ons klaar voor de terugreis. Het gelach schatert nog tot laat door in de Jeeps, maar wordt, hoe dichter we bij Nederland komen, steeds zachter tot alleen nog de bestuurders wakker kunnen blijven.

Dit artikel is afkomstig uit Snowboard magazine Taste Jaargang 18 nummer 1, Deze kun je nabestellen in de webshop. Maar natuurlijk kun je het best abonnee worden, zodat je niks meer hoeft te missen. Digitale uitgaven zijn ook altijd verkrijgbaar in onze Soul Kiosk App.