Kitesurfen in IJsland met de Mystic crew
Geef twee pro kitesurfers de vrijheid om een plek op de wereldbol uit te kiezen voor een strike mission. Ijsland is niet de eerste bestemming waar je aan denkt. Toch was dat waar Oswald Smith en Camille Delannoy voor kozen. Bepakt met kitegear, camera’s, camper en terrreinwagen besloten ondergetekende en de rest van Mystic crew ons aan dit avontuur wagen.
Kitesurfen in IJsland
‘Nog ver weg, maar vrijdag de 13e zou veelbelovend kunnen zijn. Laten we het goed in de gaten houden en elkaar op de hoogte houden!’ appt Jason. ‘Check. Als de voorspelling klopt, zijn de beste data momenteel 12-20 mei. Dit geeft ons een dag voorbereiding voor de storm’, stuurt Ozzy terug in de groeps-app.
Ik slaap de nacht voor vertrek slecht. Je wilt tijdens zo’n trip wel zeker zijn van alle spullen die je mee hebt. Camera’s staan er niet bekend om goed te functioneren in koude natte condities. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat je sommige dingen ook aan het lot moet overlaten. Ik draai me nog een keer om en val gelukkig toch nog in slaap.
De crew
Jop, Jason en ik vertrekken vanuit Nederland. Jason en ik werken beide als creatieven en fotograaf bij Mystic en Jop is inmiddels onze vaste side-kick als het aankomt op videomateriaal. Ozzy en Camille zijn onderweg vanuit andere uithoeken van de wereld, we hebben afgesproken om elkaar te ontmoeten op het vliegveld van Reykjavik. Bij aankomst rijden we via de ringweg richting het oosten naar de kustplaats Vik. Hier zal de wind de komende dagen (volgens de voorspellingen) het meest gunstig zijn. Door de talloze watervallen die aan ons zicht voorbijkomen blijkt het moeilijk om op de hoofdweg te blijven. We kunnen het dan ook niet laten om er een aantal van dichtbij te gaan bekijken.
Op het moment dat we onze weg willen vervolgen worden we aangesproken door een backpacker die ons verteld dat even verderop nog een waterval te vinden is tussen een rotsspleet. Nu we toch al van het originele plan zijn afgeweken kunnen we ook daar nog wel even gaan kijken.
Koude wind en regen blazen langs mijn gezicht terwijl ik me door de opening heen manoeuvreer. ik probeer mijn camera stevig vast te houden onder mijn jas om te voorkomen dat die drijfnat wordt. Achter de opening speelt zich een waar schouwspel van licht, water en een oorverdovend lawaai af. In het midden ligt een grote rots waar de waterval precies achterlangs valt. Een onwijs mooie plek om de eerste beelden vast te leggen en we zijn hier dan ook geruime tijd bezig met schieten. Laar op de avond komen we aan in Vik en we besluiten om meteen naar bed te gaan.
Teleurstelling
De volgende morgen begint kalm en de zon staat al hoog aan de strakblauwe lucht. Ozzy en Camille zijn hun gear aan het klaarmaken voor de komende dagen en Jason en ik besluiten om de baai dichtbij het dorp te gaan verkennen. Honderden vogels cirkelen hoog boven een berg, verderop steekt een rotspunt als een soort klauwen uit de oceaan. De perfecte backdrop voor wanneer het hier de komende dagen los gaat, maar nu vooral nog stilte vóór de storm.
Ik check Windy om te kijken of er in de buurt misschien wel ergens te kiten valt. Op een paar uur rijden van Vik lijkt de wind misschien het land te bereiken. Precies op de plek waar zich een groot gletsjermeer bevind. Hoe vet zou het zijn als we daar het water op kunnen. We laten Ozzy en Camille van ons plan horen en stappen snel in de auto’s om richting het meer te rijden.
Onderweg verliezen we meer en meer de bewoonde wereld uit het oog. Je kunt goed zien dat de natuur hier al miljoenen jaren ongestoord haar gang gaat. Bij het passeren van een oud lavaveld met dikke bulten van groen mos lijkt het wel alsof ik mij op een andere planneet bevind.
Even verderop de bocht om hebben we plots te maken met windvlagen van 40 a 50 knopen die het moeilijk maken om de camper op de weg te houden. Jason moet hem flink op z’n staart trappen om de 4×4 waar Ozzy en Camille mee rijden bij te houden.
Op de plaats van bestemming verandert mijn hoop in een lichte teleurstelling: van wind is hier geen sprake, het meer is spiegelglad. IJsland blijkt wat betreft weersvoorspellingen zeer onvoorspelbaar en ons plan om hier het water op te gaan lijkt voorlopig nog geen werkelijkheid te worden. Ondanks deze tegenvaller genieten we nog wel even van het waanzinnige uitzicht en onze eerste Pylsa’s, de IJslandse versie van een hotdog. Veruit de lekkerste die ik ooit gegeten heb. Na geloof ik de 3e order bij het kraampje besluiten we om rechtsomkeert te maken. Met een beetje geluk komen we een plek tegen waar we meer succes hebben.
Stroomopwaarts
Via twee walkie talkies houden we onderweg contact tussen beide auto’s. Ik hoor voornamelijk schunnige grappen over en weer gaan tussen Jason en Ozzy maar op het moment dat we een rivier passeren hoor ik dat we vaart moeten minderen. ‘Dude, we moeten hier stroomopwaarts gaan kiten!’ zegt Ozzy door de walkie talkie. De rivier, afkomstig van een van de hogergelegen gletsjers is ijskoud en loopt onder een brug door waar het verkeer overheen raast. Rotsblokken steken uit het water en wanneer het misgaat sleurt de rivier je vrijwel direct onder de brug door. Niets van dit lijkt enige indruk te maken op Ozzy, en terwijl hij zich omkleedt en zijn kite oppompt zoeken Jop en ik naar de juiste plek om het vast te leggen. De wind lijkt af te nemen dus we zullen vaart moeten maken.
Na een paar keer bijna te zijn gevallen en zijn kite wild in het windveld te moeten sturen vaart Ozzy eindelijk stroomopwaarts de rivier op. Ik vind het er maf uit zien, het lijkt wel omgekeerd rivier raften. Door de harde stroming is er op sommige plekken zelfs een golf te vinden die hij kan gebruiken als kicker voor een sprong. Het laat maar weer eens zien wat je kan doen met een beetje fantasie.
De volgende dag begint regenachtig en zonder wind en dat houdt eigenlijk de hele dag aan. Pas laat in de avond blijkt de wind gelukkig toch nog iets aan te trekken. Snel het water op voordat het donker wordt. Ik maak mijn spullen op orde en check nog even het waterhuis voordat ik de camera in het waterdichte omhulsel afsluit. Het is een matig windje maar hard genoeg om wat mooie beelden te schieten. Op een heuvel in de verte zie ik de kerk van Vik staan. Die kan ik mooi als ijkpunt gebruiken om te checken of ik niet afdrijf. Het is inmiddels tegen middernacht en het voelt onwerkelijk om zo laat nog in het water te dobberen. We stoppen er mee wanneer het te donker is om door te gaan.
Storm op komst
Ik word midden in de nacht wakker van een hoop lawaai. Regen met harde windstoten doen de camper flink heen en weer schudden. De storm lijkt nu echt het land te hebben bereikt. Gelukkig blijkt het in de ochtend nog steeds hard te waaien, we besluiten daarom richting het met mos bedekte lavaveld te gaan waar we eerder zijn langs gereden. Daar in de buurt loopt een rivier welke via vertakkingen uitmondt in de oceaan. Het plan is om hier doorheen te kiten terwijl de drone van bovenaf alles vast legt. Via de walkie talkies communiceren we met Ozzy om door de juiste vertakking heen te varen, door de harde windstoten blijkt het erg moeilijk om op positie te blijven met de drone maar gelukkig krijgt Jop het toch voor elkaar om de shots te krijgen die we voor ogen hebben. Op zijn scherm krijg ik al een goede indruk hoe het er van bovenaf uitziet. Twee kitesurfers met daaromheen tal van zijtakken van de rivier; een uniek perspectief!
Nadat we terug zijn in Vik, merk ik dat de wind nog steeds aanwezig is en ik me kan voorbereiden op nog een sessie in de baai. In vergelijking met gisteravond is het licht veel beter en lijkt de swell ook iets te zijn toegenomen. Jop besluit deze keer met mij het water in te gaan, terwijl Jason zich op het strand positioneert met een telelens. Door de sterke stroming naar buiten is het moeilijk om op de juiste plek te blijven, maar gelukkig lukt het me toch om een paar mooie beelden te maken. We blijven doorgaan totdat de wind te krachtig wordt en lichtjes offshore begint te draaien. Het is tijd om het water uit te gaan.
Eenmaal terug bij de camper blijkt dat Ozzy de vinkast van zijn waveboardje heeft gesloopt. Er is hier in de wijde omgeving geen surfshop of ding doctor te vinden en zullen dus zelf naar een oplossing moeten gaan zoeken. Bij een doe-het-zelf zaak in het dorp heeft Ozzy componenten-hars en wat hout op de kop getikt. Met hulp van Camille en de luchtdroger op een openbaar toilet weet hij op provisorische wijze een vin op zijn board te bevestigen. Nu maar hopen dat die goed vast blijft zitten!
Een tweede kans
De volgende dag hebben we onze zinnen gezet op een gletsjermeer in de buurt van het andere meer. Het lastige is wel dat deze een paar kilometer landinwaarts is dus de kans dat hier wind staat lijkt me klein. Maar ja, niet geschoten is altijd mis. Op het moment dat we een van de heuvels oplopen bij het meer voel ik tot mijn verbazing een koude wind langs mijn gezicht gaan. We kijken elkaar hoopvol aan en rennen snel terug naar de auto’s om ons om te kleden.
Ik denk dat het water niet meer dan een paar graden boven het vriespunt is. En ondanks dat ik een 6mm wetsuit bij me heb denk ik dat het vies tegen gaat vallen. Om mij enigszins voor te bereiden vul ik mijn surfschoentjes alvast met wat water. Dit zodat mijn voeten tijdens het lopen naar het meer alvast een beetje op kunnen warmen. Na ongeveer een half uur lopen bereiken we de rand van het meer en maken we ons op voor wat waarschijnlijk de koudste sessie van de trip gaat worden. Ik dubbelcheck de instellingen op mijn camera en volg Ozzy en Camille het water in.
De adrenaline schiet door mijn lijf wanneer ik me in het water laat zakken: het is stukken kouder dan ik had verwacht. Iets wat ik gelukkig snel vergeet wanneer ik me probeer bezig te houden om alle actie er op te krijgen. Ik hoor de een na de andere kreet terwijl verschillende tricks geland worden. Dit is waarvoor we naar IJsland zijn gekomen!
Wanneer ik voorzichtig langs de scherpe randen op een nabijgelegen ijsschots ben geklommen probeer ik het allemaal even in me op te nemen. Een onwerkelijk tafereel, in de verte twee kites met daarachter de gigantische gletsjer en hoge met sneeuw omhulde bergtoppen. Ik bevind me in het midden van een gletsjermeer op een stuk smeltijs van waarschijnlijk duizenden jaren oud. Dit is zonder twijfel de meest bizarre plek waar ik ooit gefotografeerd heb!
De kou begint ondertussen dieper mijn pak binnen te dringen, ik lig ondertussen alweer een tijdje in het water en Ozzy geeft niet veel later ook aan dat het te koud voor hem wordt. Eenmaal bij de kant aangekomen scroll ik nog eens door alle beelden heen van het afgelopen uur en besef me dat we goud in onze handen hebben. Koud tot op het bot, maar met een voldaan gevoel besluiten we terug richting de auto’s te gaan.
Het is inmiddels het begin van de middag en we hebben nog ruim de tijd om bij andere spots te varen. Zonder een duidelijk plan stappen we weer de auto’s in om na een korte rit aan te komen bij een brug waar het uitzicht echt waanzinnig is. Donkere wolken hangen boven ons hoofd en de wind is hier zeker zo’n 40 tot 50 knopen. Ik zie aan Camille dat hij hier liever niet het water op gaat. In vergelijking met de andere rivier waar Ozzy ging kiten is deze denk ik nog gevaarlijker. De stroming lijkt hier vele malen harder en de windvlagen maken de situatie erg onvoorspelbaar. We nemen met de crew door wat voor beelden we hier eventueel kunnen schieten, een grab of een triple in combinatie met de bergen op de achtergrond zou perfect zijn. Bij het horen van onze plannen wil Camille toch wel een gokje wagen. Jason helpt hem zijn kite te launchen en voor we het weten staat hij op het water.
Inmiddels hebben Jop en ik ons met onze telelenzen gepositioneerd onder de brug. Vanaf dit standpunt krijgen we alles er goed op. Terwijl Camille zijn capriolen uithaalt krijgt hij feedback van ons via die walkie talkies. Grabs, doubles en triples volgen elkaar in rap tempo op. Wat een controle heeft die gast… en dat in deze condities. Ik vraag even later aan Jop of hij tevreden is met zijn shots. Hij knikt naar me. Jason rijdt snel via de brug naar de overkant, het bijkt namelijk onmogelijk om via onze kant van het water te komen. In de verte zie ik Camille aan wal komen en hij heeft duidelijk moeite om zijn kite onder controle te houden. Jason rent op hem zijn kite af en pakt hem gelukkig net op tijd aan. Eenmaal terug aan onze kant komt Camille met een lach van oor tot oor de auto uitstappen. We hebben hebben er weer een topsessie op zitten.
Follow shot
Het geluk kan blijkbaar niet op want even later staan we bij een waterval met een klein meer op de voorgrond. Ozzy laat aan ons weten dat hij zijn ding hier nog even wil doen. De wind is ondertussen in kracht afgenomen en daarom besluit hij zijn 11 meter op te pompen. Jop is van plan om een follow shot met de 4×4 te doen, er loopt namelijk een weg paralel aan het meer wat het mogelijk maakt om Ozzy met de auto te volgen. Ik zorg zelf dat ik zo laag mogelijk aan het water sta zodat de tricks mooi met de achtergrond samen komen. De wind neemt steeds verder in kracht af en na een aantal mislukte pogingen laat Ozzy ons weten dat hij het nog één keer wil proberen. Ik hoor de auto achter me optrekken en zie in mijn ooghoek Ozzy op me af komen. Hij landt z’n trick dit keer feilloos. Mooi, die staat er op… ‘it’s a wrap’ voor vandaag.
Nog één laatste sessie?
Geen goed teken wanneer we de camper uitstappen bij het aanbreken van de laatste dag. Richting de kust zie ik een dikke mistlaag hangen wat betekent dat van de wind nog geen sprake is. Volgens de voorspelling zou er deze ochtend nog voldoende moeten zijn om bij Vik te kunnen kiten. We wachten het daarom geduldig af.
Wanneer ik even later door het zijraam van de camper kijk lijkt de mist deels opgelost. Ik loop naar buiten en voel dat de wind wat aangetrokken is. Nog één laatste sessie voordat aan onze trip een einde komt? De wind is side- tot offshore en zorgt ervoor dat de golven mooi open blijven staan, Ozzy en Camille geven alles op alles en ik zie dikke hacks met daar achteraan soms zelfs een kleine barrel gescoord worden. We kunnen ons geluk niet op en sluiten af met de beste waveride sessie van de week.
Tegenpolen
Je zult je misschien afvragen hoe twee tegenpolen als Ozzy en Camille samen met elkaar op kunnen trekken. Camille is vrij stil, beleefd en reageert vaak doordacht. Dit terwijl Ozzy heel extravert is en door de tent heen kan stuiteren. Hij komt met de meest bizarre ideeën en met zijn enthousiasme steekt hij vaak de rest van de groep aan. Op de een of andere manier is er een synergie tussen die twee en ondanks dat we ons op een paar vierkante meter in de camper moeten zien te verplaatsen gaat alles eigenlijk best soepel.
Terug in Reykjavik komt de trip helaas aan zijn einde. Iedereen gaat zijn eigen weg weer en vertrekt richting huis of de volgende bestemming. De momenten die we met elkaar hebben beleefd zijn om nooit te vergeten. En wanneer ik terug kijk op de week kan ik met overtuiging zeggen dat we unieke beelden gescoord hebben. Men waarschuwde ons voor de onvoorspelbaarheid van de weer- en windcondities. Het was zeker niet altijd makkelijk, maar juist dat geeft de drive om er alles uit te halen.
Tekst en Beeld: Vincent Schaap.
Vond u dit artikel interessant? Klik hier voor meer leesvoer. Bekijk ook onze Instagram en Facebook.
Voor al het leukste nieuws en de beste kitesurftips, bestel de nieuwe Access of word abonnee!
