Magisch Marokko
Marokko is een mountainbikebestemming met een bijzonder randje. Hoewel het amper een half uur langer vliegen is dan Zuid-Spanje, waan je je in een compleet andere wereld. Wanneer je de Alpen hebt uitgespeeld of op zoek bent naar een bijzondere winterbestemming, niet al te ver van huis, lijkt Marokko een geschikte locatie. Een warm klimaat, een andere cultuur en voldoende bergen en heuvels. Maar zijn de trails ook de moeite waard?
H+I Adventures biedt een mooie rondreis aan waarin je je zes dagen kan onderdompelen in de Marokkaanse cultuur. En van die aanbieding heb ik ook gebruikgemaakt. Terwijl mijn chauffeur in het pikkedonker door de straten van Marrakech manoeuvreert, kijk ik mijn ogen uit. Wat vanaf de luchthaven begon als een redelijk moderne omgeving is plots veranderd in de Fata Morgana van de Efteling: smalle,schaars verlichte steegjes afgewisseld door prachtige pleinen met verlaten kraampjes. Plots stopt hij en gebaart hij een oude man met een kar om mijn bagage, bestaande uit een reistas, op de kar te leggen en hem te volgen naar mijn accommodatie. Waarom ik dat niet zelf kan doen wordt al snel duidelijk: de steegjes worden steeds smaller en splitsen zich continu. Tot we bij een prachtig gedecoreerde deur aankomen waar de man op de deur roffelt. Ik steek hem een fooi toe en de deur gaat open…
Oase
Achter deze deur onthult zich een goed verstopte oase. Het hotel bestaat uit een soort binnenplaats met daar omheen de kamers, alles geheel in Marokkaanse bouwstijl en voorzien van tapijten, schalen en glimmers. Ik sleep mijn koffer de trap op en duik direct mijn bed in.
De volgende ochtend word ik uitgenodigd op het dakterras voor het ontbijt, bestaande uit pannenkoeken, yoghurt en uiteraard zoete Marokkaanse thee. Na een korte wandeling rond het hotel, goed oplettend om niet te verdwalen, hebben we met de gehele groep afgesproken in het hotel. Hier ontmoeten we Matt, onze Schotse gids vanuit H+I Adventures. Matt vertelt over de lokale cultuur en de verwachtingen voor deze week. Zoals de reisbeschrijving al aangeeft, gaat dit volgens hem een trip worden die draait om avontuur en cultuur, in mindere mate om het rijden van de beste trails in je leven.
Marokko kent amper een mountainbikecultuur, dus de trails die we zullen rijden zijn wandelpaden die door de lokale bevolking soms al eeuwen worden gebruikt. Om ons compleet onder te dompelen heeft Matt een gids geregeld die ons deze ochtend een rondleiding geeft door Marrakech, gevolgd door een lunch op een dakterras met lokale gerechten.
In de middag maken we kennis met de Marokkaanse mountainbikegids Mohammed, onze chauffeur Mohammed (met maar één been) en onze kok Mohammed. Voor de duidelijkheid, dat zijn dus drie verschillende personen: Mohammed de gids begeleidt ons op de trail, Mohammed de chauffeur zorgt voor uplifts en transport van locatie naar locatie, en Mohammed de kok zorgt voor het eten gedurende de trip.
De lucht in
De volgende dag gaat de wekker vroeg. Matt blijkt een verrassing in petto te hebben. De koffers gaan in de bus, evenals de nog onuitgepakte fietskoffers. Eenmaal op pad worden de smalle straatjes breder, tot we op een grotere weg de stad achter ons laten. Een paar afslagen later rijden we op een zandvlakte aan het begin van de woestijn. Daar wordt al snel duidelijk wat we gaan doen, aangezien er een flink aantal luchtballonnen in de lucht hangt.
Jammer genoeg hangt er een dik wolkendek, waardoor het uitzicht niet zo spectaculair is. De Franse luchtballonpiloot knipoogt echter en geeft aan dat hij nog een verrassing in petto heeft. We stoppen niet onder het wolkendek, maar gaan erdoorheen. Als we boven het dek uitkomen, bevinden we ons in een wondere wereld boven de wolken. De ballon wordt steeds omhoog en omlaag gestuurd; zo duiken we keer op keer in en uit de wolken. Een unieke en bijzondere ervaring, al begint de nieuwsgierigheid naar de mountainbikemogelijkheden in Marokko het nu toch echt te winnen. De volgende stop is Imlil, het ‘Chamonix van Marokko’, oftewel de poort naar veel bergen. Hier ligt het startpunt van de eerste trail. De bus brengt ons naar een mooi uitzichtpunt waar de fietskoffers eindelijk geopend kunnen worden. De montage van de bikes verloopt niet heel soepel: iemand is een bus van een wiel kwijt, waardoor er ter plaatse gezocht moet worden naar een alternatief. Een ander heeft een defecte voorrem, gelukkig heeft de groep als collectief voldoende om alles te fixen. Dat is alvast een tip voor een reis als deze: fietsenwinkels en -verhuurbedrijven zijn schaars en hebben doorgaans bikes van vijftien jaar oud, dus neem voldoende reserveonderdelen mee.
Intussen maakt Mohammed de kok de lunch klaar en we nemen plaats op de plastic stoelen die voor een hutje staan. Van wie of wat die hut is, en waarom Mohammed daar mag koken, is onduidelijk. Hij heeft een heerlijke tajine gemaakt, een soort aardewerken schaal met daarop een kegelvormig deksel waardoor het geheel een soort oventje wordt. Het zou niet de laatste keer zijn dat we dit eten.
Als uiteindelijk iedereen een werkende fiets heeft, kunnen we starten met de eerste trail! Dit begint direct technisch, misschien wel te technisch voor een deel van de groep. Als opwarmer niet heel goed gekozen: grote en puntige rotsen in een pad met een meanderende geul in los gruis omlaag. Desondanks tof. De dorre bomen en het uitzicht maken indruk. Eenmaal beneden weten we ook direct de pikorde in de groep, die qua niveau flink uiteenloopt. Niet verwonderlijk dat we regelmatig op elkaar moeten wachten. Matt benadrukt dat dit ook voor de week zal gelden: we zijn met de groep op avontuur.
Na de eerste stop wordt er collectief lucht uit de banden gelaten, want meer grip is wenselijk. Eenmaal lager in het dal start de beklimming over een gravelweg, waar we genieten van het ongekende uitzicht op landbouwterrassen en dorpjes. We rijden langs het huis van Mohammed de gids en hij nodigt ons uit voor thee, wat gepaard gaat met een overvloed aan lekkere hapjes. Tof om zo’n lokaal huis eens van binnen te zien, en de gastvrijheid te ervaren.
Na de pauze duiken we weer de trails op. Het is hier te gek om doorheen te rijden: technisch en vol bijzondere trail-feature… nogmaals een reminder om reserveonderdelen mee te nemen. We eindigen na nog wat trails wederom in Imlil, waar we in het hotel opnieuw bediend worden door Mohammed de kok.
Ia-ha
Na een uitgebreid Marokkaans ontbijt en gesleutel aan de fietsen verlaten we ons hotel. We rijden ongeveer twintig minuten het dorpje uit tot de grindweg overgaat in een steil en smal pad, de start van de klim naar de pas. We staan aan de voet van het Toubkal National Park, klaar om ruim achthonderd hoogtemeters te klimmen, maar ineens komen er een aantal herders met ezeltjes aan lopen. We gaan vandaag weliswaar die achthonderd meter omhoog, maar volgens Matt is het pad veel te steil om te fietsen, dus zullen de ezels onze fietsen dragen en wandelen wij omhoog.
Zo’n uplift hebben we in elk geval nog niet eerder gehad. We halen de wielen uit onze bikes en deze worden houtje-touwtje in een soort grote zadeltassen gebonden, waarna de ezels omhoog stappen. Zielig? Volgens ons zijn de ezels maar wat blij met hun lichte carbon bagage in plaats van zware zakken rijst of meel.
Eenmaal op de pas monteren we de wielen wederom in de bikes, klaar voor de lange afdaling: vandaag is het vanaf de pas bijna dertig kilometer glooiend omlaag. De trail plakt tegen een van de hellingen aan en is, op de exposure na, zeer flowy en toegankelijk.
Net na het middaguur hebben de Mohammeds alweer kamp gemaakt naast een droge rivierbedding, waar we aansluiten voor de lunch.
Na een korte klim door een dorpje worden we toegejuicht door de lokale kinderen, met wie we wat van onze snacks delen. En ze willen maar wat graag een ritje maken op onze bikes.
Een deel van de afdaling verloopt helaas over het asfalt. Vanwege de grote aardbeving in de regio zijn veel trails niet toegankelijk. Dit is ook iets wat we vaak terugzien, van complete nooddorpen tot langzame wederopbouw van wegen en dorpen. Triest om te zien dat een bevolking die al niet veel heeft, getroffen wordt door zo’n ramp. Tegelijk mooi om te zien dat veel van de gesponsorde nooddorpen er dus daadwerkelijk staan; een donatie komt dus toch goed terecht.
Het laatste stuk van de dag verruilen we de weg voor een ondergrond van rode klei. Bijzonder om over te rijden. De uitzichten zijn prachtig, het rode stuk ligt midden in het anders groene en grijze landschap, wat een mooi contrast biedt. Hoewel het zeer gruizig is, biedt dit deel toch veel plezier. Mooie afdalingen worden afgewisseld met korte, steile stukken klimmen, waarbij we elkaar steeds aanmoedigen om de toppen te halen.
Het wat centraler gelegen hotel heeft als verrassing een zwembad, wat heerlijk afkoelen is. En ook hier neemt Mohammed de keuken over en eten we op een afgezet terras. In de avond bespreken we de ervaringen al deels. Hoewel we iets minder ‘echte’ of opvallend toffe trails rijden, maken de cultuur en het landschap dat voor een groot deel goed.
Warm
De vierde dag starten we bij een lokale zoutmijn om te zien hoe het zout gewonnen wordt. Ook hier weer stukken met de rode klei en in het begin lijkt het net alsof we door een steppe rijden. We passeren een flinke dam, met maar weinig water in het reservoir, waarna we de trail op gaan. De aardverschuivingen hebben sommige stukken zeer spannend gemaakt; er is amper een pad en vallen is geen optie.
Na een minuut of vijf neemt de trail weer vorm aan en rijden we zo’n tweehonderd meter boven de rivier in een steile kloof, met een prachtig uitzicht in de verte. De trail is speels en daalt en stijgt afwisselend. Het landschap verandert mee; we ruilen de bergen in voor het lagergelegen vlakland. Onderaan is het tijd voor een klim over een gravelpad naar de lunchplek, vandaag ergens tussen de olijfbomen.
Ik merk direct dat het vandaag een stukje warmer is dan eerder. Ik raak in rap tempo door mijn water heen en krijg krampen in mijn buik, wat het klimmen niet ten goede komt. Ik stop af en toe in de schaduw om even bij te komen en word steeds duizeliger. Na steeds stukken van tien à vijftien minuten trappen wordt het mij te veel en begin ik te tollen. Matt wacht al op mij en ondersteunt mij terwijl ik plat onder een boom ga liggen. Terwijl ik voorzien word van extra water, besluit Matt dat het voor mij vandaag mooi is geweest. Mohammed komt teruggereden met de bus om mij de laatste kilometers met de auto te vervoeren.
Bij de lunch word ik volgepropt met water, isotonen, elektrolyten, dadels en noten, tot ik na een uurtje weer een beetje minder grijs zie. Na de lunch gaat de groep verder, Mohammed brengt mij naar het hotel waar ik na een koude douche het avondeten oversla en in bed blijf liggen.
Herboren
Ik word als herboren wakker, de rust heeft me goed gedaan. Met voldoende water, dadels en noten op zak gaan we van start. We rijden het dorpje uit, wederom over de Afrikaanse rode kleigrond. Het tempo zit er goed in, het landschap glooit op en neer. We passeren diverse dorpjes en hoewel het wederom een warme dag is, staat er een verkoelende bries.
Bij elke stop komt Mohammed aan met zijn nooit leegrakende zak met noten en dadels en hij dwingt me lachend om meer te nemen, om te voorkomen dat ik weer inzak zoals gisteren.
De rest van de ochtend rijden we door soortgelijk terrein, voornamelijk gravelwegen door dorpjes. Onderweg vertelt Mohammed het een en ander over de aardbevingen: hoewel de bewoners geld krijgen om een nieuw huis te laten bouwen, is dat veel te weinig en moeten families het dus nu doen met een huis dat tweemaal zo klein is als wat ze ervoor hadden.
Vandaag rijden we voornamelijk gravel- en asfaltwegen. Onderweg toetert en zwaait bijna iedereen; zoveel fietsers zie je hier niet. We eindigen de dag met een toffe singletrail terug naar het hotel. Hoewel deze trail niet opvallend technisch blijkt, is hij wel lang. En we rijden door een gevarieerd terrein. Altijd een pluspunt.
Berbers
Vandaag starten we met een shuttle van ongeveer een uur, gevolgd door een hike-a-bike naar een dorp hoger gelegen. Daar heeft Mohammed wederom een bezoekje geregeld, waarbij we worden uitgenodigd bij iemand thuis. De dame des huizes laat ons zien hoe ze traditioneel Berber-brood maakt. Als het brood eenmaal klaar is eten we het met verse olijfolie en honing.
Na nog wat klimmen en een stuk shuttelen beginnen we met het echte trailwerk. Een toffe en uitdagende trail, die niet lijkt te stoppen. Vanaf de top rijden we langzaam een kloof in, met stukken in en uit een rivier; dit is het echte werk. We pauzeren bij een walnootboom, waar we verse nootjes plukken en eten, voor we weer verder gaan. De namiddag verloopt iets minder soepel: door een mechanisch probleem moeten we anderhalf uur wachten voor de groep weer compleet is. Gelukkig zijn er de lokale kinderen die maar wat graag met ons willen voetballen.
Friet
De laatste dag alweer. Deze start met een stuk in de shuttle alvorens we beginnen aan de klim over brede gravelpaden. Hoewel de klim slechts een uurtje in beslag zou moeten nemen, merken we dat de energie van de groep aan het dalen is na deze week. De hitte helpt ook al niet en de groep valt flink uiteen qua tempo. Ik kan me met continu eten en drinken redelijk handhaven.
De trail omlaag is fantastisch, een feestje. Aangezien het niveau van de groep vandaag flink uiteenloopt, is het wel veel stoppen en wachten, waardoor we niet echt in de lekkere flow geraken, maar dat hoort bij het karakter van de trip. De trail biedt flink wat lijnkeuze en de rode ondergrond geeft een extra dimensie. Onderaan is het minder duidelijk waar het pad loopt en we verdwalen bijna doordat we te enthousiast van feature naar feature rijden.
Hoewel we vandaag een halve dag zouden rijden, komen we pas om drie uur terug in het hotel, waar we na een dip in het zwembad starten met het inpakken van onze bikes, klaar om naar huis te gaan. Die avond geen tajine: de Mohammeds nemen afscheid en we worden na een week Marokkaans eten verrast op een bak friet… ook best lekker.
Uniek
Terugkijkend op deze reis is het een prachtige ervaring. Je krijgt de kans om op je favoriete voertuig door een land te reizen en dingen te ervaren die je anders niet zou meemaken. Alles is tot in de puntjes verzorgd en er is voldoende variatie. Zoals eerder vermeld is dit geen reis voor wie op zoek is naar de meeste trailkilometers, jumplines of uplifts. Je bent met een groep op pad, waarvan het niveau uiteen kan lopen, waardoor de kans groot is dat je moet wachten of dat men op jou moet wachten. Maar wanneer dat geen probleem voor je is, ervaar je met deze reis het beste van wat Marokko te bieden heeft.
Alle informatie over de Atlas Mountain Traverse vind je op de site van H+I Adventures. Je vindt hier een zeer uitgebreide routebeschrijving, een paklijst en reisdata. Klik hier!
Wil je meer van dit soort artikelen lezen en altijd up-to-date blijven? Abonneer je dan op UP/DOWN Mountainbike Magazine! Wil je op de hoogte blijven van het laatste nieuws rondom mountainbiken? Volg ons op Instagram en Facebook. Ontdek hier meer interessante blogs vol inspiratie en tips! Daarnaast hebben we een productguide met meer dan 200 mountainbikes, waarbij je mountainbikes kunt vergelijken op basis van jouw criteria. Klik hier om een kijkje te nemen! Klik hier voor de Up/Down #3 2025!
