Monster Jaws

In het noorden van Maui, aan de rand van een enorm suikerrietveld tussen hectometerpaaltje 13 en 14 op de Hana Highway, bevindt zich de mythische big wave spot Peahi. Vanwege de vorm van de golf staat de break vooral bekend als Jaws, met windsurfers als lekker hapje tussen de enorme krullende kaken. Het grootste gedeelte van het jaar is er op Jaws geen rimpel te bekennen, maar als de winterswells over de Atlantische Oceaan razen verandert de spot zo nu en dan in een paradijs voor big wave surfers. Zo ook afgelopen januari. Met snelheden van rond de vijftig kilometer per uur braken de huizenhoge golven op het rif, waar Robby Swift toetrad tot de League of Real Watermen.

What’s The Fuss?

Woensdag 12 januari 2011. Ik surf de kleine golven in Lanes met mijn broertje David. Het is zijn laatste ochtend op Maui. Elke keer dat de golven even pauze nemen, lijken surfers te speculeren over de komst van een nieuwe hoge swell. Dit kan kloppen: ik heb windguru en andere voorspellers in de gaten gehouden en er staat een lekkere swell in de planning voor Jaws dit weekend. In mijn omgeving zie ik de mensen langzaam zenuwachtig worden. Nick Warmouth peddelt  mijn kant op en roept: ‘Ik hoop dat je je Jaws-boardje klaar hebt liggen, het wordt giga dit weekend!’ Ik snap die drukte toch niet helemaal. Volgens mijn (naar ik moet toegeven gebrekkige) research zou het vijftien voet worden. Dat is best heftig, maar toch ook weer niet zo speciaal. Geïntrigeerd door al het gespeculeer ga ik bij thuiskomst maar weer het internet op. Ik zie toch echt niks raars. Gewoon een grote maar lekkere westnoordwestelijke swell op zondag. Of kijk ik niet ver genoeg? Even doorscrollen dan. WTF?! De Moeder Aller Swells is zich aan het opmaken voor haar optreden. De top van de ijsberg! De swellkaart voor donderdag de 20e kleurt intens donkerpaars; ik zoek verder en lees speculaties over de zwaarste golven sinds decennia! De hele big wave surfscene blijkt zich ook voor te bereiden op de komst van deze monsters, zelfs de organisatoren van de bekendste big wave contest The Eddy Aikau Classic maken zich op voor de strijd. Hoe heb ik dit kunnen missen?

Mijn hart bonst. Ik weet nou niet of ik blij moet zijn dat ik op zo’n bijzonder moment in de buurt ga zijn of moet balen omdat ik geen excuus heb er niet bij te zijn. Voorgaande jaren keek ik op video’s en foto’s terug naar Jaws-swells die ik had moeten missen. Altijd met die mengeling van jaloezie en opluchting. Dit keer is anders. Ik heb geen geldig excuus om er niet bij te zijn…

“De hele Big Wave Surfscene blijkt zich voor te bereiden op de komst van deze monsters.”

Monstergolven Vragen Om Een Goede Voorbereiding

Mijn gebruikelijke partner in crime en gids Jason Polakow zal er vanwege een verplichte fotoshoot op de Marshall Islands niet bij zijn. Dit betekent dat ik wat meer voorbereidingen moet treffen dan normaal. Allereerst een geschikte partner vinden. Van Jase mag ik alvast wel gebruikmaken van zijn uitgebreide Jaws-arsenaal, dat helpt. Goede vriend en Kiwi Adam Reeves wil mij wel vergezellen op de jetski. Check! We besluiten samen ook alvast een opwarmende towsurf-sessie te doen op zondagochtend, om een beetje in te komen voor wanneer het echt heftig wordt.

Swifty Surft Hoogste Swell Sinds Decennia.

Geluksvogel

Het idee is om donderdag mijn busje met windsurf gear bij het vertrekpunt Maliko Gulch te laten, naar Jaws te varen op de jetski en terug te gaan voor mijn windsurfsetje als de wind oppikt. Op zich al een bijna onmogelijke missie met alle surfers en toeschouwers die op dit soort dagen worden verwacht maar vooral gevaarlijk omdat de golven bij tijd en wijle zo hoog en krachtig zijn dat voertuigen die te dichtbij de frontlinie staan simpelweg weggewassen worden. Het geluk blijkt aan mijn zijde: een andere Nieuw-Zeelandse vriend

van me, Campbell Farrell, belt mij de avond voor de actie dat drie van zijn vrienden ook het water op willen en dat ze mijn spullen wel mee willen nemen op hun boot in ruil voor het gebruik van de jetski. Op woensdagavond ga ik langs bij de Kiwi’s om de boot te vullen met spullen en eten, en mijn geest met enthousiasme over wat ons te wachten staat.

The Day Before

Tot nu toe was ik nog niet zenuwachtig geweest. De sessie met Adam ging lekker en ik voelde me wel kalm en sterk. Ook mijn ademtraining in het zwembad, die ik de afgelopen week netjes elke dag had gedaan, gaf me vertrouwen in mezelf. (Hoewel ik wel bijna een keer verdronk omdat ik iets te lang probleemloos onderbleef. Tip: doe dit soort dingen nooit alleen!). De jongens maken  mij met een hun enthousiasme opgewonden en een tikkeltje zenuwachtig. Doug Young is een oude bekende van me met wie ik in 2005 voor het eerst Jaws heb gesurft, Sam Hawke is een jonge grom van wie ik onlangs een van de heftigste wipe-outs op Tahiti in een blad zag staan, en Miles Ratima is een totale nutcase die geen enkele angst lijkt te kennen. Het uitwisselen van spookverhalen over enorme barrels en wipeouts brengt mijn lichaam in de actiestand. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat ik later die avond niet makkelijk in slaap val. Helemaal niet gaat. Toch zink ik op een gegeven moment weg. Lang is de nacht niet. Alsof ik mezelf geprogrammeerd heb, spring ik voor de wekker gaat wakker. Ik sta meteen ‘aan’, vol energie en goede moed. Ik ben zo opgewonden dat ik mijn vriendin en vader, die zich klaarmaken om een plaatsje op de klif te veroveren om te filmen, behoorlijk op hun zenuwen begin te werken. Na een enorm ontbijt haast ik me het huis uit op weg naar Adam. Het is nog pikkedonker en ik zie geen teken van leven. Ik besluit maar alvast de spullen in te pakken, mijn speciale wetsuit aan te doen en de Adam wakker en na enige tijd komt hij met zijn eerste kop koffi e naar beneden

gestrompeld. Hij kan zijn lach niet inhouden als hij ziet dat ik helemaal klaar voor de strijd ben. ‘Little bit excited are we?’

Het Drijvende Circus

Gelukkig gaat Adam al snel mee in mijn enthousiasme en niet veel later zitten we op de jetski voor de half uur durende pruttelrit naar Jaws. We zien al meteen dat verderop de sets een stuk hoger zijn dan afgelopen zondag. De zon is nog niet op, maar de eerste paarse en als ik bedenk dat om vijf uur de wekker alweer jetski te vullen met brandstof. Hierdoor wordt gouden lichtkleuren verwelkomen ons. Als we de vuurtoren voorbij varen, zien we enorme pluimen spray aan de achterkant van Jaws. Tot ons ongenoegen zien we ook twee boten, zo’n twintig jetski’s en een helikopter. Nu al?

Voorzichtig proberen we een plek te bemachtigen in dit circus. Voor elke golf staan vijf jetski’s klaar, en degene die zich op de meest gevaarlijke plek, dichtbij het brekende geweld durft te manoeuvreren, krijgt de golf. Hmm, niet bepaald relaxt, maar goed, we zijn niet voor niks gekomen! Het is wel duidelijk dat we moeten

vechten om een paar goede golven te krijgen en we besluiten daarom strategisch voor de links brekende monsters te gaan. De lefts zijn niet populair op Jaws omdat er aan de linkerkant maar een heel klein channel met weinig bewegingsruimte is, wat het een stuk lastiger maakt weer veilig terug te komen achter de impact zone. Vandaag lijkt de situatie, vanwege de swellrichting, redelijk gunstig. Er liggen zelfs wat boten met fotografen rustig te wachten op unieke Jaws-plaatjes. Dat gaat ze vandaag wel lukken. Verderop komt Campbell aanvaren. Behalve zijn Kiwi-vrienden neemt hij nog twee opmerkelijke gasten mee: Hollywood-acteurs Woody Harrelson en Owen Wilson. Het lijkt erop alsof de jongens zich opperbest vermaken met dit unieke schouwspel.

Een Ongeluk Zit In De Punt Van Je Board

Voor mij is dit de perfecte setting. Als goofyfooter heb ik veel ervaring met het surfen van reusachtige Chileense golven en met mijn Kiwi-vrienden en hun bekende vriendjes als toeschouwers wil ik er extra hard voor gaan. Het gaat zoals ik hoopte: goed, heel goed. Ik maak een paar ontspannen ritten en heb geen enkel moment het gevoel dat het mis kan gaan. Na een half uur golven pakken is de beurt aan mij om Adam in een paar linkse reuzen te trekken. Adam houdt niet zo van lefties, vanwege een paar heel vervelende ervaringen, dus ik besluit hem in wat righthanders te trekken. Het lukt ons niet om een set wave te pakken en toevallig komt er ineens een enorme linkse op ons pad. Gaan of niet gaan? ‘Gaan!’ doet Adam. Een moeilijke beslissing want de toegenomen wind maakt het aan die kant behoorlijk choppy, bovendien is de golf behoorlijke aangetast door drie andere jetski’s. Het gaat mis, goed mis. Adam stuitert van zijn board, op weg naar beneden. Het board doet hetzelfde en maakt onderweg een diepe snee in zijn ooglid. Als we hem uit het water trekken hangt het vet letterlijk buiten zijn ooglid en in een paar seconden zit zijn gezicht helemaal onder het bloed. Hij blijkt ook nog eens niks te zien met zijn beschadigde oog. Wat een drama. Hij is gelukkig nog wel bij bewustzijn en ik breng hem snel naar Campbells boot.

Na een kleine EHBO-oplapsessie zit ik met een dilemma: ik ben bezorgd over mijn vriends oog, maar – heel eerlijk – ik ben ook bang een heel unieke ervaring te moeten missen als ik met hem meega naar het land. Windsurfen met een swell die zich maar zelden aandient is niet iets waar ik spijt over wil hebben. Nu waait het, nu is dat moment. Campbell maakt het ons makkelijk, hij brengt de patiënt op de ski naar het ziekenhuis

en Adam heeft er alle begrip voor dat ik nog even wil vlammen. Ik voel me niet helemaal oké over de situatie, maar de beslissing is nu gemaakt. Optuigen dus.

Robby En Robby Samen De Swell Te Lijf

Het is inmiddels bijna middag geworden, en de wind is flink toegenomen. Ik tuig mijn 5,1 op op de neus van Campbells boot, wat een luxe! Zonder Campbell was dit een onmogelijke missie geweest. Heb je wel eens een zeil opgetuigd op een jetski? Grote kans dat je essentiële onderdelen aan het water verliest. Naamgenoot Robby Naish is ook aan het optuigen en we gaan op hetzelfde moment het water op. Dit is een droom, onwerkelijk. Om de werkelijkheid ervan toch vast te leggen strap ik een GoPro-cameraatje op de neus van mijn board. Door mijn tow-sessie van vanochtend heb ik het gevoel dat ik weet wat ik aan het doen ben. Het voelt goed en vertrouwd en ik durf dichterbij en langer in de gevarenzone te blijven. De golf is aan de rechterkant ongelooflijk glassy als je bedenkt hoe winderig het is. Het lijkt alsof elke onregelmatigheid en chop door de kracht van de golf volledig strak wordt getrokken.

Ik moet bekennen dat ik nog nooit echt genoten heb van mijn sessies op Jaws, maar vandaag voel ik me kalm en totaal niet bang, ik kan er echt van genieten. Sterker nog, ik wil steeds dat de oceaan me na elke laatste rit een nog groter en heftiger exemplaar toestuurt. Na een enige tijd op het water zie ik iets ver op de horizon omhoog borrelen. Het gaat tussen Robby en mij en ik kijk de Koning aan met puppy-ogen, hopend dat hij mij de rit gunt. Of het is omdat hij hem niet meer kan halen of dat hij hem me geeft weet ik niet, maar het wordt de ride of a lifetime. Ik houd me niet in en ga er van uit dat de golf doet wat ik verwacht. Een paar snoeiharde bottomturns waarbij ik echt mijn rail het water in boor laat ik redelijk soepel volgen door gedurfde

cutbacks net voor het brekende gedeelte uit. Wat een rush. Ik hoor mijn kiwi-vrienden keihard schreeuwen vanuit de channel. Wanneer ik uit de golf kom om mezelf in een ontspannen gijpje te lanceren, zie ik die andere Robby op een nog grotere, maar wel minder mooie golf zijn ding doen. Dit zijn van die zeldzame momenten die ik mijn leven lang bij me zal dragen. Het lijkt erop alsof vandaag al mijn ervaring en training van de afgelopen jaren samenkomen. Als ik nadenk over mijn vorige Jaws-momenten springt vooral de angst eruit. Vandaag is anders, ik ben ‘in the zone’ en de monstergolven lijken vriendelijker en voorspelbaarder dan vorige keren. Alsof ik ze eindelijk een beetje echt heb leren kennen. Ze zijn aardig voor me. Na een uurtje of anderhalf wordt de wind echter zo onstuimig dat het echt lastig wordt om de  golf normaal te rijden. Ik probeer een beetje te experimenteren met mijn positie en besluit nog dieper en meer in de gevarenzone te gaan liggen. Ik word ogenblikkelijk afgestraft door een freak set die nog dieper breekt dan de voorgaande monsters, maar het is gewoon mijn dag: ik piep net over de rand van de brekende golf terwijl Naish aanlegt voor alweer een bottomturn. Planeren op Jaws-boardjes is vrij lastig omdat ze een kilo of vier zwaarder zijn dan normaal. Handig als je met offshore wind aan de golf af racet, maar een belemmering als je over de golven naar buiten wilt varen. Na nog twee mislukte pogingen een golf te pakken en opnieuw een last second escape besluit ik even een pauze te nemen op de boot. Ik eet wat en bel mijn vriendin Heidy op. Ze is enthousiast en zegt dat honderden mensen hebben meegekeken en keihard meejuichten op het moment dat ik op mijn monstergolf zat. Ze heeft alles op tape, yes! Het meest harde geschreeuw hoorde ze toen ik op mij tweede golf een enorme aerial lanceerde. Voor mijn laatste sessie besluit ik de toeschouwers waar voor hun geld te geven: elke keer dat ik voel dat de enige ontsnappingsmogelijkheid de lucht is, ga ik er vol voor, beloofd!

Wipe-Outs En Aerials

Vanaf de boot zie ik Robby varen. Hij wordt inmiddels vergezeld door Kai Katchadourian, Francisco Porcella en Rudy Castorina. Kai verliest zijn mastvoet tijdens het optuigen op  de jetski en blijft met een zuur gezicht achter. Dat lot heeft Campbell me gelukkig bespaard. Ik heb al te vaak meegemaakt dat ik sessie moest missen als ik tijdens het optuigen op de jetski een essentieel onderdeel onvrijwillig aan de oceaan opofferde. Rudi heeft ietsje meer geluk, maar niet veel: al op een van zijn eerste golven trakteert hij ons op een enorme wipe-out. Iedereen schreeuwt het uit. Rudi kan er nog om lachen, niks aan het handje. Ik fantaseer erover hoe gaaf het zou zijn om een wipe-out te hebben voor de video, maar besluit het toch maar niet bewust op te zoeken. Aan de andere kant: een beetje risico nemen zit in mijn bloed en ik wil echt nog een paar golven pakken voordat ik weer aan land ga. Misschien probeer ik nu een keer zo’n reuzenaerial te landen. Rond half vijf, wanneer ik al meer dan tien uur op het water ben, ga ik voor mijn laatste sessie van de dag. Nog steeds is het onstuimig en winderig en het is niet makkelijk om je netjes voor de golf te positioneren. Maar nog steeds geldt dat als je er een eenmaal op bent het echt een zachte glassy ride is. Ik ga een paar keer behoorlijk diep en doe een paar zieke aerials, maar door de aflandige wind land ik telkens achter de golf. Het voelt een beetje

laf, maar de foto’s zijn er niet minder door. Een uurtje later vind ik het welletjes. Ik kan de giek amper nog vasthouden vanwege de kramp in mijn armen, niet de staat waarin je nog even gewassen wilt worden. Na een laatste ontspannen, maar minder elegante rit dan in het begin, druip ik moegestreden af richting boot waar ik gelijk een biertje in mijn handen geduwd krijg. Ik trek hem open en verneem van de rest dat Adam in orde is: drie hechtingen en een gezond oog, over een week mag hij alweer het water op. Het wordt het lekkerste biertje in tijden. Proost Adam!