Mountainbiken in de Aletsch Arena: avontuur op alpine trails
De Aletsch-gletsjer is de grootste gletsjer in zowel Zwitserland als de gehele Alpenregio en staat dan ook op de lijst van werelderfgoed van UNESCO. De gigantische bevroren rivier van ijs start aan de noordzijden van giganten als de Eigen, de Mönch en de Jungfrau en ‘stroomt’ Wallis binnen. Aan het einde van deze ruim 22 kilometer lange gletsjer liggen de dorpen Riederalp, Bettmeralp en Fischeralp, net boven de rivier de Rhône. Het gebied staat bekend als wintersport- en wandelgebied, maar naar verluidt kun je er ook zeer goed mountainbiken. Het is half oktober wanneer we besluiten een kijkje te gaan nemen, hopend op de ultieme herfstkleuren. Het loopt net iets anders…
Vanuit Utrecht is het ruim tien uur rijden naar het dorp Fiesch, waar we tijdens ons verblijf een hotel hebben geboekt. Het blijkt uit 1840 te stammen en is hiermee het oudste hotel in het dorp, mooi gelegen aan de de Rhône. Het hotel werd, gezien de flinke renovatie die nodig was, met sluiting bedreigd, maar samen met een investeerder werd het opnieuw leven ingeblazen in de vorm van een trendy boetiekhotel. De kleine, hier en daar scheve kamers zijn gemoderniseerd, maar met behoud van authentieke elementen die je door het hele hotel terugziet. De laatste paar jaar zijn er zelfs een eigen brouwerij, sauna’s en een hottub buiten aan toegevoegd.
Vanuit Fiesch kun je met een gondel direct de berg op naar de Fiescheralm waar diverse trails liggen. Door richting het zuidwesten te traverseren kun je naar de Bettmeralp en de Riederalp en vanuit beide dorpjes liggen er weer kabelbanen. Beneden in het dal loopt een treinverbinding, waardoor je vanuit elk dorp op de berg af kan dalen en desgewenst weer met de trein terug kan naar Fiesch. Zwitserse efficiëntie ten top.
Wij komen net na de lunch aan en besluiten ons snel om te kleden om van het lekkere weer gebruik te maken en de berg te verkennen. De gondel vanuit Fiesch brengt ons naar ruim 2.200 meter. Vanuit hier volgen we de bordjes richting de Bettmeralp, waarbij het pad afwisselend bestaat uit een breed grindpad en dan weer een singletrail net naast het grindpad. Vervolgens pakken we opnieuw een gondel omhoog die ons op 2.650 meter afzet. Het is druk met toeristen en niet zonder reden: vanaf hier loop je naar een van de uitzichtpunten op de Aletsch-gletsjer. Een houten bruggetje over en je krijgt zicht op misschien wel de bekendste gletsjer van Europa, in elk geval komt hij ons heel bekend voor vanwege de vele foto’s die hier gemaakt zijn. Vanaf dit punt is het een beetje zoeken, de kaart toont niet erg duidelijk waar de trail nu precies loopt, maar diverse apps bieden uitkomst. Het zeer technische wandelpad doet eveneens dienst als trail en is uitdagend, maar hij blijkt voor een ervaren mountainbiker prima te rijden. Grote stenen, stukken rotsplateau en krappe bochten volgen dan weer op flowy stukken en dit alles met een uitzicht op de kronkelende gletsjer. Mountainbiken in de Aletsch Arena biedt werkelijk een unieke ervaring. We rijden een stuk over de kam tot weter hoogte van de Bettmersee, een meer lager gelegen, terugsteken richting de Bettmeralp. Honderd procent alpine fun.
Na een blik op de klok besluiten we af te dalen richting Lax, het dorp dat onder de Bettmeralp in het dal ligt. Vanuit daar kunnen we dan weer terugfietsen naar Fiesch. Ook hier is het zoeken naar de trail, die dan weer over het asfalt, dan weer over gravelpaden gaat en vervolgens weer uit stukken singletrack bestaat. Het vele stoppen om de kaart te raadplegen haalt de flow een beetje uit het geheel, pas op het laatste stuk rijden we enkel over smalle singletrails. Die trouwens wel erg tof zijn. Mountainbiken in de Aletsch Arena brengt keer op keer verrassende routes.
Eenmaal in Lax trappen we terug naar Fiesch om er vervolgens achter te komen dat als we een beetje doortrappen, we nogmaals met de gondel omhoog kunnen voor een afsluiter. We zagen tijdens onze eerste rit omhoog namelijk al veelbelovende trails onder de lift liggen en die konden we niet laten liggen. Ook hier moeten we weer zoeken, er liggen namelijk zeer veel trails die elkaar kruisen, maar we kunnen geen foute beslissing nemen, want alles rijdt bijzonder goed. We starten in een restje alpine terrein, wat al snel overgaat in een naaldbos met technische trails voorzien van stenen en wortels. De trail lijkt eindeloos en de vele uitdagingen zorgen ervoor dat we regelmatig onze armen en handen even los moeten wrikken van het stuur. Voldaan rollen we daarna Fiesch weer in, om direct uit ons stinkende kloffie het warme bubbelbad in de tuin in te duiken. Mountainbiken in de Aletsch Arena is een ware test voor techniek en uithoudingsvermogen.
Tijdens het eten pakken we de kaart er nog eens bij, de bekende Stoneman Glaciara is blijkbaar de trail die continu aangegeven staat, de rest van de trails worden wat minder, of zelfs niet, aangegeven. Wel kun je met behulp van de kaart diverse routes plannen door de QR-code te scannen, en deze vervolgens hiermee te rijden. Dit blijkt erg goed te werken en wordt de rest van ons verblijf dan ook de tool.
Wanneer we de volgende ochtend wakker worden, blijken de weersverwachtingen het bij het juiste eind te hebben: regen, regen en nog meer regen met koude temperaturen op de berg. Het is half oktober, we wisten dat dit mogelijk zou kunnen zijn. Toch hoopten we meer op de geelrode herfstkleuren. Na overleg met de gids die ons vandaag over een stuk van de Stoneman Glaciara zou begeleiden, besluiten we niet te gaan fietsen, aangezien de kou en het gebrek aan zicht gevaarlijk zouden kunnen zijn. Mountainbiken in de Aletsch Arena kan weerbarstig zijn bij slecht weer.
In plaats daarvan besluiten we met de trein richting Naters te gaan, waar het World Nature Forum ligt, een prachtig hands-on museum over de bergen, de Alpen en gletsjers. Onze passie voor de bergen zorgt ervoor dat we hier ruim drie uur rondlopen alvorens het dorpje in te lopen. Op de terugreis krijgen we van de gids te horen dat hij geen tijd heeft ons morgen te gidsen, maar hij biedt ons wel aan om hem onderweg te ontmoeten, zodat hij de route kan uitleggen.
Met een goede nachtrust achter de rug en een stevig ontbijt in de maag rijden we naar Grengiols, waar we aanhaken op een stuk van de Stoneman Glaciara-route. Het blijkt maar goed dat we flink ontbeten hebben, want vanaf 900 meter moeten we naar 2.450 meter klimmen over een gravelpad dat op delen flink steil is. We tellen de zeventien haarspeldbochten in ons hoofd af terwijl we continu onze regenjassen open en dan weer dicht doen; we weten niet of we nu natter worden van het zweet of van de regen, die nog steeds aanwezig is, hoewel in mindere mate dan tijdens de stortbuien de dag ervoor.
Eenmaal boven is er door de bewolking geen sprak van een uitzicht, maar de felle oranje en rode kleuren van de bomen geven samen met de mist een waanzinnig bijzonder gevoel, waarbij af en toe een stukje van de hogere bergen zichtbaar worden. Als het op het hoogste punt, net voor we starten aan de traverse, echt hard begint te hagelen besluiten we het hogerop te zoeken bij de Heer, die op een zeer afgelegen plek een schuilkerkje heeft neergezet. Wij hopen dat hij voor ons agnosten een uitzondering maakt en we hangen onze drijfnatte regenkleding uit om halfnaakt van onze lunch te genieten. Mooi hoe mountainbiken en cultuur zo onverwacht zijn te combineren.
Wanneer we een beetje opgewarmd zijn en de regen en hagel toch niet blijken te stoppen, trekken we ons natte goed weer aan en stappen we op de fiets. De route is leuk, voornamelijk hoog alpine paden door weides, langs kleine meertjes en door de mistvlagen van de omringende bergen. De trail is ontspannen en wordt nergens technisch. Na de Saflischpass gaat het geleidelijk aan naar beneden en komen we bovenaan een stoeltjeslift bij Rosswald uit. Hoewel alles verlaten lijkt, wagen we het erop: een bergrestaurant met een open deur. De eigenaar heeft geen eten meer en is eigenlijk gesloten, maar wanneer hij ons als verzopen katjes ziet staan wenkt hij ons naar binnen. We krijgen een paar droge handdoeken en hij zet direct de kachel aan, waar we vervolgens met een warme chocomelk voor gaan zitten. Mooi, die Zwitserse gastvrijheid.
Nadat we een beetje zijn bijgekomen is het tijd voor de laatste afdaling, waar onder meer de 36-er downhill in zit, een trail zo genoemd vanwege de 36 bochten. De trail komt ergens bekend voor, niet te smal, alles is goed te rijden en er zijn veel lijnkeuzes. Onderin de vallei rollen we weer uit in Naters, waar we gisteren het museum hadden bezocht. Vanuit hier pakken we de trein weer terug naar ons hotel, maar niet voor we een flink aantal gebakjes hebben ingeslagen.
Terwijl we aan tafel zitten, uiteraard na een extra warm bubbelbad, en de foto’s van de dag bekijken, schieten we in de lach. De 36-er downhill hebben we ruim vijf jaar geleden tijdens de reportage rondom Zermatt ook al eens gereden. En nog sterker, de foto die we maakten van een zeer fotogenieke bocht… is de exact zelfde bocht als waar we toen al een foto van maakten.
De laatste dag alweer voor het mountainbiken in de Aletsch Arena, waarop een blauwe hemel met kraakhelder witte wolken is te zien, die volgens de voorspellingen spoedig zouden moeten oplossen. Terwijl de gondel vanuit Fiesch door de wolken prikt, opent zich een onvoorstelbaar landschap: alles is wit. Bijna onherkenbaar in vergelijking met het landschap van de eerste dag, we wanen ons in een winters wonderland. Tegen beter weten in fietsen we de andere op, daar waar je in de zomer door een tunneltje aan de andere kant van de berg uit kan komen op een punt met een bijzonder zicht op de gletsjer. Zoals we al vermoedden is deze afgesloten voor het winterseizoen, maar met het bijzondere weer is het geen straf om dit pad te fietsen. We rijden opnieuw de traverse richting de Bettmeralp, maar pakken nu de flowtrail mee. Deze baan is fanatisch aangelegd en krioelt als een speelse slang door het landschap heen. De snel smeltende sneeuw lijkt overal als poedersuiker op te liggen en de wolken, die steeds meer zicht op het dal prijsgeven maken het lastig te focussen, er is te veel moois om ons heen. Deze trail is voor rijders van elk niveau, jumps die ook rollers blijken, alternatieve paadjes en veel gebruik van natuurlijke elementen. Onderaan pakken we opnieuw de lift naar het uitzichtpunt op de gletsjer, de extra sneeuw beloofde al een fraai uitzicht. Bovenaan staan we tussen de hordes Japanners, die giechelend naar onze fietsen kijken, vreemd genoeg zijn we de enige fietsers hier vandaag. Na een paar selfies van de Japanners besluiten we de route van de eerste dag nogmaals te proberen, maar dan door de sneeuw. De toch al redelijk uitdagende trail blijkt er met de laag sneeuw niet makkelijker op, maar het is zeker vermakelijker, al was het maar voor de toeristen.
We reden afgelopen dagen firsttracks, niemand was voor ons omlaag gelopen. Of gefietst. Alles was zeer onwerkelijk en de gletsjer was witter dan wit, het contrast om de omliggende bergen simpelweg prachtig. Nadat we het terrein een beetje konden proeven ging ook de snelheid omhoog, met een hoog gelach wanneer we ineens van links naar rechts gleden. Om de paar honderd meter stopten we om foto’s te maken terwijl de sneeuw rap wegsmolt. We nemen afscheid met een laatste blik op de gletsjer, om over de traverse weer terug te keren naar de top van de Fiescheralp… want die afdaling willen we absoluut nogmaals doen. De alternatieve route is een stuk steiler en minder opgeruimd, regelmatig moeten we afstappen om de fietsen onder of over omgevallen bomen te manoeuvreren, of een flink stuk teruglopen omdat de trail simpelweg ophoudt te bestaan. De stukken die wel zijn te rijden, zijn zeer de moeite waard en uiteindelijk komt alles weer opdezelfde route als die van de eerste dag uit. Met rode blossen op de wangen en de witte trails nog in gedachten laden we de fietsen op de auto, die reeds ingepakt op ons staat te wachten. We hoopten op kleuren, en we kregen kleuren, echter niet precies de tinten die we vooraf hadden verwacht voor het mountainbiken in de Aletsch Arena.
Wil je op de hoogte blijven van leuke nieuwtjes? Abonneer je dan op UP/DOWN Mountainbike Magazine. Volg ons op Instagram en Facebook. Benieuwd naar vette blogberichten uit het Up/Down Mountainbike Magazine? Klik hier! Wil je de gehele Up/Down #5 2024 bestellen? Klik dan hier!
